O Zlatan Ibrahimovic έκλεβε ποδήλατα στην εφηβεία. Μετά, έγινε θεός του ποδοσφαίρου.

Ο LeBron James στέλνει μία φανέλα του δώρο στον Zlatan Ibrahimovic. Ο τελευταίος βάζει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του και τη στέλνει πίσω. Δεν είναι κάποιο φανταστικό σενάριο. Είναι ένα πραγματικό συμβάν που έλαβε χώρα μερικούς μήνες πριν. Κάπως έτσι, παρακολουθήσαμε τον Σουηδό super star σε άλλο ένα επικοινωνιακό του κρεσέντο.

Αδιανόητες ατάκες σε Γάλλους δημοσιογράφους, bullying σε διαιτητές, ύφος χιλιάδων καρδιναλίων σε όποιον τολμούσε να αμφισβητήσει το πόσο alpha male είναι εντός και εκτός γηπέδου. Διαστημικός παίκτης, αμφιλεγόμενος χαρακτήρας. Είναι άραγε όλο αυτό μία performance δύο και πλέον δεκαετιών για τα μάτια του κόσμου ή μήπως ο Zlatan τα πιστεύει πραγματικά;

Είναι μία ερώτηση που μάλλον απασχόλησε και τον ίδιο μόλις πάτησε τα 40. Έτσι, τουλάχιστον, φαίνεται από τις πρώτες λέξεις που διαβάζουμε στην αυτοβιογραφία του με τον τίτλο Αδρεναλίνη (εκδ. Ψυχογιός): «Εντάξει, παραδίνομαι. Είμαι 40 χρονών. Είμαι θεός, αλλά ένας θεός που γερνάει. Επιτέλους το λαμβάνω υπόψη μου, όπως έλαβα υπόψη μου ότι το σώμα μου δεν είναι αυτό που ήταν πριν».

Δεν είναι πια το ανερχόμενο ταλέντο που θέλει όλη η Ευρώπη, ούτε ένας πιτσιρικάς μετανάστης που αγόρασε μία Porsche όταν έβγαλε τα πρώτα καλά λεφτά του. Είναι ο πατέρας δυο αγοριών· των δύο πιο σημαντικών ανθρώπων στη ζωή του, όπως γράφει.

Ναι, είναι γεγονός ότι ο Zlatan Ibrahimovic άλλαξε όχι μόνο πολλές ομάδες στην καριέρα του, αλλά και στυλ στη συμπεριφορά του. Εκείνο που έμοιαζε με ωμή ματαιοδοξία μεταμορφώθηκε σε κάτι που θυμίζει καλλιτεχνική perfromance. Τώρα, όμως, είναι στη φάση που τράβηξε μία γραμμή και έκανε το άθροισμα.

Ο Zlatan πίσω από τον Ibrahimovic

Αν έπρεπε να χρησιμοποιηθεί μία και μόνο λέξη για τη συγκεκριμένη αυτοβιογραφία αυτή θα ήταν το επίθετο «απολαυστική». Είναι κάπως δηλαδή σαν να βλέπεις τον Ibrahimovic να παίζει. Μπορεί να μην κερδίζει πάντα, μπορεί πολλές φορές ακόμα και να βαριέται, χρειάζεται όμως μία κίνησή του -ή στην περίπτωση μας μία ατάκα- για να σε τρελάνει.

«Συνήθως ακουμπάω κάτω τα χέρια για να μη χτυπήσω, και φροντίζω να προσγειωθώ καλά. Αυτή τη φορά, όμως, όχι: δε με νοιάζει αν σπάσω κάτι» γράφει ο Σουηδός super star. Είναι η δικιά του περιγραφή, μία πίσω από τις κάμερες αφήγηση, για το ίσως πιο εντυπωσιακό γκολ της καριέρας του.

To έχουμε δει δεκάδες αν όχι εκατοντάδες φορές στο repeat. Τι ακριβώς όμως σκεφτόταν; «Πρέπει να παρακολουθήσω οπωσδήποτε τη φάση, γιατί ένας Άγγλος τρέχει προς το τέρμα και ίσως καταφέρει να προλάβει την μπάλα. Όχι, σε παρακαλώ, μην το κάνεις… Ο αμυντικός προσπαθεί να τη φτάσει γλιστρώντας, αλλά δεν τα καταφέρνει και η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα. Τότε βγάζω τη φανέλα και αρχίζω να τρέχω με το στήθος γυμνό, τρελός από ικανοποίηση. Πέτυχα το μάξιμουμ που θα μπορούσα να φτάσω σε έναν αγώνα»

Πρωταθλήματα, ρεκόρ, επιτυχίες, λεφτά, πολλά λεφτά, δόξα. Η καριέρα του Zlatan Ibrahimovic είναι μαγική. Η ζωή του όμως δεν ήταν πάντα το ίδιο. «Στην αρχή της καριέρα μου, η διάθεσή μου ήταν σαν βόμβα. Έφτανε η παραμικρή δόνηση για να εκραγώ. Οι αντίπαλοί μου το καταλάβαιναν αμέσως και προσπαθούσαν να το εκμεταλλευτούν, προκαλώντας με επίτηδες».

Υπήρχε άραγε κάποιο μυστικό πίσω από τον εκρηκτικό χαρακτήρα του; Ο ίδιος παραδέχεται ότι πάντα έψαχνε την αδρεναλίνη σε ό,τι έκανε. Όταν ήταν ανάμεσα σε πολύ κόσμο ήθελε απλά να πάρει ένα από τα supercars του, να το σανιδώσει και να ξεφύγει. Ακόμα και τώρα, στην τελευταία του μεταγραφή, η πρώτη του επιλογή δεν ήταν η Μίλαν. Ήθελε στα 38 του να πάει στη Νάπολι – μόνο και μόνο για να νιώσει όπως ένιωθε ο Diego Maradona όταν αποθεωνόταν στο Σαν Πάολο.

Σε κάθε κεφάλαιο του βιβλίου, μέσα από τις ποδοσφαιρικές του αναμνήσεις, βλέπουμε να αναδύεται κάτι που ο ίδιος αντιμετώπιζε ως πρόκληση: η ελευθερία, ο έρωτας, ο πλούτος, η επικοινωνία, ο νόμος, ο πόνος, η φιλία, η ευτυχία.

Είναι κάπως σαν να ξετυλίγεται μπροστά σου ένα πολύπλοκο παζλ. Κλειδιά σε αυτό έχουν σίγουρα υπάρξει η γυναίκα του, Helena, και ο ατζέντης του Mino Raiola. Εκείνο όμως που μάλλον τον διαμόρφωσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ήταν η παιδική του ηλικία: γιος μεταναστών, γιος χωρισμένων γωνιών.

«Παρέπαια ανάμεσα σε μία μητέρα που σκοτωνόταν στη δουλειά για να γεμίσει τα πιάτα στο τραπέζι, και σε έναν πατέρα που είχε συχνά το ψυγείο του άδειο. Ό,τι μου έλειπε το έπαιρνα. Έκλεβα ποδήλατα και ρούχα, γιατί είχα βαρεθεί να με κοροϊδεύουν στο σχολείο. Φορούσα πάντα ποδοσφαιρικές κάλτσες αντί για κανονικές και τις φόρμες της Μάλμε που έπαιρνα κρυφά από τα αποδυτήρια» γράφει χαρακτηριστικά.

Ούτε, όμως, και εκτός σπιτιού τα πράγματα ήταν ρόδινα: «Μεγάλωσα με μία μαδημένη μπάλα Select στα πόδια, ντριμπλάροντας όποιον βρισκόταν μπροστά μου, στον Κήπο με τα Τριαντάφυλλα, που στην πραγματικότητα ήταν ένας χώρος συνάντησης για μετανάστες κάθε φυλής. Αρκούσε μία σπίθα για να αρχίσουμε τις κουτουλιές. Εκείνη όμως η έκταση από το πατημένο χώμα ήταν το εργαστήρι για το ποδόσφαιρο μου, το σχολείο όπου έμαθα όλα τα μυστικά που με έκαναν να γίνω ο Ίμπρα».

Η Αδρεναλίνη (εκδ. Ψυχογιός) ξεκλειδώνει, λοιπόν, τον γρίφο του Zlatan αφού «αν τον ποδοσφαιριστή Ίμπρα τον γνωρίζουν όλοι, δε συμβαίνει το ίδιο με τον άνθρωπο Ίμπρα».

Δεν είναι όμως μονάχα μία αναδρομή στα δύσκολα πρώτα χρόνια του. Αντίθετα, έχει να κάνει με όλη την τεράστια διαδρομή αυτού του μοναδικού -από κάθε άποψη- ποδοσφαιριστή. Και, ναι, είναι γεμάτη από απολαυστικές και πολλές φορές ξεκαρδιστικές στιγμές.

Πάντως, ένα είναι σίγουρο: κανείς ποτέ δεν κατάφερε να δαμάσει ένα λιοντάρι. Ούτε καν ο ghost writer του Zlatan Ibrahimovic. O largran than life χαρακτήρας του βγαίνει σε κάθε σχεδόν παράγραφο του βιβλίου. Όπως όταν περιγράφει την υπογραφή του για τη δεύτερη θητεία του στη Μίλαν: «O Ζvonimir Boban ήταν πολύ πιο πειστικός: “Ζλάταν, ζήτησέ μου ό,τι θέλεις κι εγώ θα σου το δώσω”. Ορίστε, έτσι μιλάνε στον Ίμπρα».