Οι 10 καλύτερες ερμηνείες του Jim Carrey, στη σωστή σειρά

Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου Sonic και τη δήλωσή του περί απόσυρσης από την υποκριτική, κατατάσσουμε τις καλύτερες ερμηνείες του Jim Carrey.

10. Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events

Πέρασαν κάμποσες ερμηνείες του Jim Carrey από τη δέκατη θέση. Ο Ace Ventura για παράδειγμα, στον οποίο ο ηθοποιός κυριολεκτικά ρίχτηκε σα να μην υπάρχει αύριο. Υπάρχουν σκηνές των Ace Ventura που ανήκουν σε μουσείο (και δεν υπάρχουν λόγια για αυτήν με τον κώλο του ρινόκερου), ειδικά όταν η σωματική κωμωδία στην οποία διέπρεψε ο Carrey στην καριέρα του παραμένει σχεδόν χωρίς ανταγωνισμό στο μοντέρνο Χόλιγουντ, όμως οι συγκεκριμένες ταινίες τον κρατούν τόσο εμμονικά στο ίδιο mode που ο ηθοποιός δεν είχε κάπου αλλού να πάει.

Αυτό δε συμβαίνει σε άλλες σωματικές ερμηνείες του Jim Carrey όπως το Mr. Popper’s Penguins, το Bruce Almighty ή το Batman Forever, και σίγουρα δε συνέβη στο μελαγχολικό Kidding, αλλά και αυτές έχασαν στο τσακ.

Ο Count Olaf του Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events πάλι είναι μία διασταύρωση μεταξύ ενός Grinch καλύτερου απ’ όταν τον υποδύθηκε ο κωμικός, και του Orson Welles που είχε αποτελέσει μέρος της έμπνευσής του. Είναι γενικότερα υποτιμημένη η συγκεκριμένη ταινία κιόλας, οπότε καλή ευκαιρία για να την τιμήσουμε.

9. The Bad Batch

Η φιλόδοξη μετα-αποκαλυπτική αλληγορία της Ana Lily Amirpour για την παλαβή μας κουλτούρα είχε αλλεργία στη λεπτότητα και γι’ αυτό μας άρεσε. Γι’ αυτό όμως και ήταν τόσο αναζωογονητική η εμφάνιση ενός οριακά αγνώριστου Jim Carrey εδώ, σε ρόλο βουβού ερημίτη με το πιο ασυνήθιστο χόμπι εν μέσω ανθρωποφαγικής δυστοπίας – να ζωγραφίζει με μολύβι όσους του έδιναν τον χρόνο τους.

Δε δίνονται περιγραφές για τα κίνητρα του χαρακτήρα από την Amirpour, αλλά ο Carrey καταφέρνει να επικοινωνήσει εσωτερικό πόνο και απαξίωση για το περιβάλλον του με τις απλούστερες εκφράσεις. Για έναν τόσο λαστιχένιο κωμικό, αυτή η άσκηση συγκρατημένης συναισθηματικής σύνδεσης με το κοινό είναι αξιέπαινη.

8. I Love You Phillip Morris

Ο ηθοποιός υποδύεται τον Steven Jay Russell, έναν πραγματικό απατεώνα που ερωτεύεται τον συγκρατούμενό του. Η ταινία τα είχε βρει σκούρα όταν προσπαθούσε να εξασφαλίσει διανομή κυκλοφορία καθώς τα στούντιο είχαν φοβηθεί το gay περιεχόμενο, αλλά είναι γλυκιά, αστεία, αληθινά σπαρακτική κατά τόπους, και ο Carrey βρίσκει την τέλεια ισορροπία μεταξύ χιούμορ και πάθους. Λειτουργεί άψογα και αυτός ο αέρας ανεντιμότητας που φέρνει συχνά στους χαρακτήρες του. Σε κάνει να πιστεύεις τον Steven ακόμα και όταν το ένστικτό σου μπορεί να λέει το αντίθετο.

7. The Mask

Το 1994 ήταν αναμφισβήτητα η χρονιά του Jim Carrey (Ace Ventura/Dumb and Dumber/The Mask). Μιλώντας για τις σωματικές του ερμηνείες, η δουλειά του στο The Mask ήταν τόσο σεισμικού επιπέδου που έχουμε ξεχάσει πόσο άμορφη ήταν στην πραγματικότητα η ταινία. Και μπράβο του.

6. Dumb and Dumber (1994)

 

Η πιο ανόητη ταινία, με τον πιο ιδανικό τρόπο. Ένα roadtrip αφιερωμένο σε ολότελα ηλίθιους ανθρώπους. Εάν η σκηνή με τον ρινόκερο στο Ace Ventura του 1995 ανήκει σε μουσείο, αυτά που κάνει εδώ ο Jim Carrey με ένα μπουκάλι κέτσαπ αξίζουν διατριβές. Το μισό appeal της ταινίας είναι ο Jeff Daniels να προσπαθεί έντρομος να συμβαδίσει (και το καταφέρνει φανταστικά).

5. The Cable Guy

 

Ο Jim Carrey έγραψε ιστορία ως ο πρώτος ηθοποιός που πληρώθηκε 20 εκατομμύρια δολάρια για τη μαύρη κωμωδία του Ben Stiller, υποδυόμενος έναν διαταραγμένο εγκαταστάτη καλωδιακής τηλεόρασης που αποκτά εμμονή με έναν από τους πελάτες του (Matthew Broderick). Ήταν επίσης η πρώτη ταινία του σε ένα αδιανόητο διετές σερί που είχε αποτύχει αλλά πλέον απολαμβάνει καλτ στάτους, και το πρώτο σημάδι ότι ο Carrey θα προκαλούσε τους θεατές και την ιδέα τους για εκείνον. Συναρπαστικό πρώιμο παράδειγμα της σκοτεινιάς του.

4. Man on the Moon

 

Πριν ακόμα διαπιστώσουμε πόσο εμμονικός είχε γίνει ο Jim Carrey με την αποτύπωση της ουσίας του ειδώλου του, του Andy Kaufman, είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί ο ηθοποιός ήθελε να αφοσιωθεί απόλυτα στην υποτιμημένη βιογραφική ταινία του Milos Forman για τον διαβόητο κωμικό απατεώνα. Τόσο ο Carrey όσο και ο Kaufman έχουν προσπαθήσει να αποσπάσουν κάποια μορφή απροσδόκητων αντιδράσεων από το κοινό τους.

Ο ηθοποιός εξαφανίζεται τόσο βαθιά στον σκοτεινό, αινιγματικό του ρόλο που βλέποντας ακόμα κανείς την ταινία φοβάται πως δε θα βρει τον δρόμο του έξω από αυτόν. Είναι κρίμα που αυτή του η ερμηνεία είχε δυσκολέψει τη ζωή των συνεργατών του στο σετ, από την ενόχληση των μακιγιέζ μέχρι αυτή του Danny DeVito, του Judd Hirsch ή του Forman, ως το τρακάρισμα που είχε προκαλέσει επίτηδες και τη σύγκρουσή του με τον Jerry Lawler που είχε καταλήξει σε τραυματισμό.

3. The Truman Show

 

Τι κρίμα που τον είχε προσπεράσει η Ακαδημία.

«Αυτή η ταινία είναι λίγο σαν πίνακας του Νταλί», έλεγε τότε. «Πάντα έδειχνα τι υπάρχει στην επιφάνεια και τι κάνω για να με αποδεχτούν και να με αγαπήσουν, αλλά εδώ, σηκώνουμε τον ωκεανό για να δούμε τον σκύλο που κοιμάται από κάτω». Είναι ένας πολύ καλός τρόπος αυτός για να περιγραφεί αυτό που κάνει ο Carrey στο Truman Show, μία από τις πιο watchable ταινίες στην ιστορία, για τη γενναιοδωρία και την ευαλωτότητά του εδώ.

Ήταν η πρώτη στροφή του ηθοποιού στο δράμα και θυμάμαι μερίδα κριτικών να δίνει έμφαση στα κωμικά στοιχεία της ταινίας, υπονοώντας πως ήταν η εύκολη χειρολαβή για τον Carrey. Τι σημασία είχε αυτό;

Ο Carrey είχε τώρα την αποστολή να παίξει τον ήρεμο, μαζεμένο, βαρετό Everyman που σταδιακά βιώνει την πραγματικότητα γύρω του να θρυμματίζεται, αφήνοντας τις ιδιορρυθμίες στο περιβάλλον του και στους υποστηρικτικούς χαρακτήρες. Εάν δεν πιστεύαμε στην κοινότυπη ανθρωπιά του Truman η ταινία θα είχε καταρρεύσει, αλλά ο ηθοποιός την ενσωματώνει τέλεια.

2. Liar Liar

 

Δεν υπήρχε περίπτωση να μην έχω κωμωδία στην κορυφή ή έστω κοντά της. Η αφοσίωση του ηθοποιού σε αυτόν τον ρόλο ανήθικου δικηγόρου και επιθετικά μέτριου πατέρα είναι εντυπωσιακή. Έχοντας περάσει τα 14 πρώτα χρόνια της καριέρας του παίζοντας αιώνια παιδιά στην ουσία, ο Carrey φοράει τον ρόλο του μεσήλικα με χάρη. Κέρδισε και μία υποψηφιότητα Χρυσής Σφαίρας για τη δουλειά του που οδήγησε ένα από τα καλύτερα αστεία του: «Είναι τρελό… [Είμαι συνυποψήφιος] Με τον Jack Nicholson, τον Dustin Hoffman, τον Samuel L. Jackson, τον Kevin Kline. Δε βλέπω πώς μπορώ να χάσω».

Η ταινία ήταν το τέλειο όχημα για ένα one-man show. Από τη σκηνή που τον σταματάει ένας αστυνομικός μέχρι τις προσβολές του στην αίθουσα του διοικητικού συμβουλίου, ο ηθοποιός δεν έχει υπάρξει καλύτερος σε κωμωδία. Αγαπημένη μου σκηνή αυτή με το μπλε στιλό. Ειλικρινά, ΤΙ ΚΑΝΕΙ ο Jim Carrey σε αυτή την ταινία;

1. Eternal Sunshine of the Spotless Mind

 

Ως θλιμμένος και μπερδεμένος άντρας που θέλει πρώτα να σβήσει όλες τις αναμνήσεις της πρώην κοπέλας του (Kate Winslet) και μετά προσπαθεί απεγνωσμένα να σώσει αυτές τις αναμνήσεις στη διάρκεια μιας μανιακής κούρσας ενάντια στο χρόνο, ο Carrey απολαμβάνει να παίζει με τις ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις του χαρακτήρα, καταφέρνοντας να κατασκευάσει ένα οικουμενικό avatar για τους εκατομμύρια θεατές που έχουν υποστεί παρόμοια στενοχώρια. Αυτό που μένει πίσω είναι λυπηρό, μοναχικό και απελπισμένο.

Το πραγματικό αστέρι αυτής της ταινίας είναι η καλειδοσκοπική ιδιοτροπία του Michel Gondry όπως την έχει γράψει ο Charlie Kaufman, αλλά ο Jim Carrey, έχοντας περάσει μία δεκαετία δείχνοντας διαρκώς τι μπορούσε να κάνει, έλαμψε δείχνοντας τι συμβαίνει όταν δεν κάνει απολύτως τίποτα.