Οι 10 καλύτερες κωμωδίες του 21ου αιώνα (ως τώρα)

Πρόσφατα, το BBC έδωσε στη δημοσιότητα μια πολυσυζυτημένη (και για πολλούς πρόωρη) λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα μέχρι στιγμής, επιλεγμένες από επαγγελματίες του παγκόσμιου κινηματογράφου και κριτικούς. Πέρα από τα ατομικά γούστα των ειδικών που συνέθεσαν και του κοινού που έκρινε το αποτέλεσμα, ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της λίστας ήταν η κραυγαλέα απουσία οποιασδήποτε καθαρόαιμης κωμωδίας (το ότι οι κριτικοί γέλασαν στην πρεμιέρα του στις Κάννες δεν κάνει το ‘Toni Erdmann’, που χώθηκε στο νούμερο 100, σημαιοφόρο του είδους).

Y U NO LIKE LOLZ, άνθρωποι που λατρεύετε το σινεμά; Το PopCode, που θα έκανε ακριβώς αυτή την ερώτηση στους film snobs, επιχειρεί να διορθώσει αυτό το σκάνδαλο και στοιχηματίζει ότι ακόμα και ο Paul Thomas Anderson έχει κρυμμένο μέσα στο Criterion BluRay του ‘The Red Shoes’ ένα DVD με ταινία του Will Ferrell.

10. HOT FUZZ (2007)

Η άβολη στιγμή που το ‘Hot Fuzz’, δεύτερο entry στην τριλογία Cornetto του Edgar Wright, κατατροπώνει το πρώτο και πιο κλασικό, ‘Shaun Of The Dead’. ΚΑΙ ΟΜΩΣ. Το ‘Hot Fuzz’, που επανενώνει τον Wright με τους πρωταγωνιστές της ζομπι-περιπέτειάς του Simon Pegg και Nick Frost, αυτή τη φορά ως αστυνομικούς που ερευνούν μια σειρά δολοφονιών σε μια γραφική αγγλική κωμόπολη, έχει πιο σφιχτοδεμένη πλοκή, μια ιδανική δοσολογία pop culture αναφορών για τις οποίες έτσι κι αλλιώς φημίζεται ο βρετανός σκηνοθέτης, και στέκει εξίσου καλά ως φόρος τιμής στις χολιγουντιανές ταινίες δράσης και ως αυτόνομη κωμωδία μυστηρίου, αν αυτή ήταν επινοημένη από μια αλλόφρονα Agatha Christie. Μπορεί να μην περιέχει σκηνή στην οποία οι ήρωες τσακώνονται για το ποιους δίσκους θα θυσιάσουν χρησιμοποιώντας τους σαν όπλα εναντίον των ζόμπι, αλλά… εντάξει, δεν έχει «αλλά», είπαμε το ‘Shaun Of The Dead’ είναι κλασικό!

O MVP: O πρώην James Bond, Timothy Dalton, σε μια απολαυστική meta εμφάνιση ως κακός βγαλμένος… από ταινία James Bond.

Η σκηνή:

Η ατάκα: “You wanna be a big cop in a small town? Fuck off up the model village.”

9. THE HANGOVER (2009)

The Wolfpack. Η τίγρης. Ο Mike Tyson. Το καλοκαίρι του 2009 αυτές ήταν οι λέξεις-κλειδί που ώθησαν σε εξωπραγματική επιτυχία τη χιλιοειπωμένη ιστορία «bachelor party στο Λας Βέγκας με καταστροφικές συνέπειες», με τους ψιλοάγνωστους στο ευρύ κοινό Bradley Cooper, Ed Helms και Zach Galifianakis να αναζητούν το χαμένο φίλο τους και μέλλοντα γαμπρό μετά από μια οργιαστική βραδιά από την οποία δεν έχουν καμία ανάμνηση. Η πιο εμπορικά πετυχημένη ταινία αυτής της λίστας, που ίσως τα δύο κατώτερα σίκουελ που ακολούθησαν να έχουν υποβαθμίσει λίγο στη μνήμη μας, αλλά όπως η ίδια διατείνεται, η μνήμη είναι συχνά αναξιόπιστη.

Ο MVP: Η αποκάλυψη Galifianakis που ταίριαξε το πολύ ιδιαίτερο και offbeat κωμικό του στυλ με τις χοντράδες της σχολής του σκηνοθέτη Todd Phillips.

H σκηνή:

Η ατάκα: “I didn’t know they gave out rings at the Holocaust.”

8. KNOCKED UP (2007)

2007: δεν υπήρχε το Spotify, ο Alejandro Gonzalez Inarritu είχε 0 Όσκαρ και η Katherine Heigl αγνάντευε ένα μέλλον στο οποίο θα ήταν η επόμενη Julia Roberts. Το εισιτήριό της ήταν η δεύτερη ταινία του βασιλιά της κωμωδίας Judd Apatow, που τελειοποιούσε την bro comedy συνταγή του, με την ήδη διάσημη σταρ της μικρής οθόνης χάρη στο ‘Grey’s Anatomy’ στο ρόλο μιας τηλεπαρουσιάστριας που μένει έγκυος μετά από ένα μεθυσμένο one-night stand με τον εντελώς ακατάλληλο για οικογένεια loser του Seth Rogen. Ο Apatow βρίσκει το χιούμορ σε μια σοβαρή κατάσταση όπως η ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη χωρίς να προσβάλλει κανέναν, εκτός από την ίδια του την πρωταγωνίστρια που διέπραξε το φάουλ της αποκήρυξης της ταινίας λίγο μετά την έξοδό της στις αίθουσες και κατά συνέπεια άφησε την Reese Witherspoon να γίνει με την ησυχία της η επόμενη Julia Roberts.

H MVP: H Kristen Wiig σε ένα μικρό αλλά αξέχαστο ρόλο ως passive-aggressive συνάδελφος της Heigl.

Η σκηνή:

Η ατάκα: “It’s doggie style. It’s just the style. We don’t have to go outside or anything.”

7. SUPERBAD (2007)

Πριν ο Michael Cera γίνει αφόρητη ρέπλικα του εαυτού του και πριν ο Jonah Hill αποφασίσει να γίνει ντε και καλά Σοβαρός Ηθοποιός κι ας λένε οι Γάλλοι ό,τι θέλουν, μας χάρισαν την καλύτερη στιγμή τους ως κολλητοί φίλοι με μοναδικό σκοπό της ζωής τους να κάνουν σεξ στο τελευταίο πάρτυ του σχολείου, πριν πάνε στο κολέγιο. Στις ασταμάτητα καταστροφικές περιπέτειές τους προστίθενται ο θρύλος που θα γινόταν γνωστός ως McLovin’ (Christopher Mintz-Plasse, το μόνο πυροτέχνημα της παρέας) και η πρωτοεμφανιζόμενη τότε Emma Stone. Η πρώτη και αξιαγάπητα αυτοβιογραφική συνεργασία του σεναριακού διδύμου Evan Goldberg – Seth Rogen, σε σκηνοθεσία Greg Mottola, που φροντίζει να μοιάζει σε κάθε θεόμουρλο λεπτό του αυθεντικός ο αποχαιρετισμός της εφηβείας.

Οι MVP: O Rogen και ο Bill Hader στους ρόλους των δύο αστυνομικών οι οποίοι στο δίλημμα ‘καθήκον ή πλάκα με πιτσιρίκια’ επιλέγουν ξεκάθαρα το δεύτερο.

Η σκηνή:

Η ατάκα: “Prepare to get fucked by the long dick of the law!”

6. THE 40-YEAR OLD VIRGIN (2005)

Με το γολγοθά ενός καλοκάγαθου 40άρη (Steve Carell) που δεν έχει κάνει ποτέ του σεξ αλλά πιέζεται από τους φίλους του όταν γνωρίζει μια χωρισμένη μητέρα, ο Judd Apatow έβαλε για πρώτη φορά τη σφραγίδα του στην κινηματογραφική κωμωδία, είδος με το οποίο ταυτίστηκε (με ανάμικτα αποτελέσματα) αλλά και επηρέασε καθοριστικά τον 21ο αιώνα, είτε πρόκειται για την αναγωγή των man-boys σε ποθητούς άντρες από όμορφες γυναίκες που δεν ενοχλούνται από την αιώνια ανωριμότητά τους είτε για τις ΤΜΙ αντρικές κουβέντες για το σεξ είτε για την υπενθύμιση ότι ο καλύτερος φίλος που μπορεί να έχει ένας άντρας είναι ο Paul Rudd.

O MVP: O Carell. Αν οι συμπρωταγωνιστές του είναι πορνοσάιτ, αυτός είναι το pop-up blocker τους.

Η σκηνή:

Η ατάκα: “You know how I know you’re gay?”

5. IN THE LOOP (2009)

Μέλη της αμερικάνικης και της βρετανικής κυβέρνησης προσπαθούν να αποτρέψουν τον πόλεμο μεταξύ των δύο χωρών σε μια σάτιρα για την παραφροσύνη της πολιτικής από το μετρ του είδους, Armando Ianucci, το βρετανό δημιουργό του ‘Veep’. Εδώ μεταφέρει στον κινηματογράφο μια παλιότερή του σειρά, το ‘The Thick Of It’, που έβαλε στο χάρτη το σημερινό Doctor (δόκτωρα;) Who, Peter Capaldi. Οι ήρωες αλληλομαστιγώνονται με ευρηματικές, σχεδόν σαιξπηρικής ομορφιάς προσβολές, σαν να έγραψε ο Blackadder το ‘The West Wing’.

O MVP: Ο Capaldi ως αθυρόστομο, έξαλλο, αθυρόστομο, αδίστακτο, αθυρόστομο δεξί χέρι του βρετανού πρωθυπουργού.

Η σκηνή:

Η ατάκα: “’Climbing the mountain of conflict?’ You sounded like a Nazi Julie Andrews!”

4. MEAN GIRLS (2004)

Τουλάχιστον η καριέρα της Lindsay Lohan, που εδώ υποδύεται μια μαθήτρια που ανατρέπει την ιεραρχία στην κυρίαρχη κλίκα των ψωνισμένων κοριτσιών στο καινούργιο της σχολείο, ξεψύχησε στα χέρια της Tina Fey, που υπογράφει ένα σενάριο τόσο κοφτερό που οι σελίδες του θα μάτωναν τα χέρια όσων το ξεφύλλιζαν. Το ‘Mean Girls’, η φυσική ίσως εξέλιξη των high school movies των 80s στο ξημέρωμα της ανελέητης νέας χιλιετίας λίγο πριν τον ερχομό των social media, δεν λυπήθηκε κανέναν στην κριτική του, ενώ πρέπει να είναι υπεύθυνο για περίπου το 99.9% του περιεχομένου του Buzzfeed με τις αμέτρητες ατάκες ανθολογίας του.

Η ΜVP: Η Rachel McAdams, γιατί όταν το κινηματογραφικό bitchiness πετυχαίνει, γράφει ιστορία.

H σκηνή:

Η ατάκα: “Gretchen, stop trying to make ‘fetch’ happen! It’s not going to happen!”

3. BRIDESMAIDS (2011)

Το επίτευγμα του ‘Bridesmaids’ δεν είναι ότι απέδειξε ότι οι γυναίκες μπορούν να είναι αστείες (οι γυναίκες είναι αστείες στο σινεμά από τότε που η Katharine Hepburn τραβολογούσε μαζί της μια λεοπάρδαλη). Ούτε ότι σύστησε στο κοινό ένα νέο κωμικό ταλέντο όπως η υποψήφια για Όσκαρ Melissa McCarthy (η McCarthy ήταν θησαυρός από την εποχή του ‘Gilmore Girls’). Ούτε όποιο angle προσπάθησαν να βρουν τα media για να πείσουν τον κόσμο να πάει να δει μια ταινία στην οποία 5 γυναίκες βιώνουν μικρές ή μεγάλες προσωπικές κρίσεις εν όψει του γάμου της μίας από αυτές – και πάνε τουαλέτα στη μέση του δρόμου. Το επίτευγμα του ‘Bridesmaids’ είναι ότι κυριολεκτικά κάθε σκηνή του είναι αστεία. Ξαναδείτε το, μετρήστε τις και come at me, bros.

Η MVP: Η Kristen Wiig, που κερδίζει το στοίχημα της αποχώρησης από το Saturday Night Live στο οποίο για 7 χρόνια έκλεβε την παράσταση, όχι μόνο ως πρωταγωνίστρια που κινείται με άνεση ανάμεσα στο χιούμορ και την απελπισία, αλλά και ως υποψήφια για Όσκαρ συν-σεναριογράφος.

Η σκηνή:

Η ατάκα: “At first I did not know it was your diary, I thought it was a very sad handwritten book.”

2. BORAT (2006)

Προσπαθήστε να θυμηθείτε μια εποχή που ένας εξωφρενικά ανίδεος, ομοφοβικός, ρατσιστής και μισογύνης τηλεστάρ μπορούσε να βρεθεί μόνο στη μεγάλη οθόνη και μόνο για 90 λεπτά: αυτή η εποχή ήταν μόλις 10 χρόνια πριν και η προηγούμενη περιγραφή ήταν τόσο ακραία που μόνο αμηχανία και νευρικό γέλιο προκαλούσε. Υποδυόμενος τον τηλεοπτικό ανταποκριτή του τίτλου, που προσγειώθηκε από το Καζακστάν στις Η.Π.Α. για να γυρίσει ντοκιμαντέρ για την κουλτούρα της χώρας, ο Sacha Baron Cohen ξεσκέπασε όλη την ημιμάθεια, τη βλακεία και την αφέλεια των κατοίκων της, στο πιο πετυχημένο κινηματογραφικό παράδειγμα του “it’s funny cause it’s true”. Και αφού ξεκινήσαμε με μαθηματικά, έχουν περάσει επίσης 10 χρόνια από την τελευταία φορά που ο Cohen ήταν πραγματικά αστείος.

Ο MVP: Μόνο και μόνο για όλες τις φορές που έβαλε σε κίνδυνο τη ζωή του κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων παραμένοντας in character κάθε στιγμή, ο Sacha Baron Cohen. Α, και για το αλήστου μνήμης mankini. Α, και επειδή έβαλε το πρόσωπό του στα οπίσθια ενός άλλου άντρα:

Η σκηνή:

Η ατάκα: “This is Natalya. She is my sister. She is number four prostitute in whole of Kazakhstan. Niiiice!”

1. ANCHORMAN: THE LEGEND OF RON BURGUNDY (2004)

Ο Ron Burgundy (Will Ferrell), παρουσιαστής-σταρ του κεντρικού δελτίου ειδήσεων σε τοπικό κανάλι του Σαν Ντιέγκο της δεκαετίας του ’70, και οι ρεπόρτερ του απειλούνται από την προσθήκη μιας γυναίκας, της φιλόδοξης Veronica Corningstone (Christina Applegate), στην ομάδα. Ένας ύμνος στις φαβορίτες, την ανοησία και τον παραλογισμό, η πρώτη από τις πολλές κωμωδίες του Ferrell με το σκηνοθέτη και σεναριογράφο Adam McKay μετά τη θητεία τους στο Saturday Night Live δεν εκτιμήθηκε δεόντως όταν κυκλοφόρησε στις αμερικάνικες αίθουσες, αλλά στη συνέχεια απέκτησε σαρωτικό cult status. Φυσικά λειτουργεί και ως εύστοχη σάτιρα του σωβινισμού στο χώρο εργασίας εκείνη την εποχή, αλλά –μεταξύ μας– το προτιμάμε για τις ρηχές απολαύσεις του, όπως το Sex Panther, το πειραγμένο οτοκιού, το ‘Afternoon Delight’ και τους δεκάδες άλλους αυτοσχεδιασμούς του καστ που ο McKay με θαυμαστή μαεστρία κρατάει πάντα υπό έλεγχο. Ας κοιτάξουμε όλοι κάπου αλλού προσποιούμενοι ότι ξεχνάμε την ύπαρξη του απογοητευτικού sequel.

Ο MVP: Ο Will Ferrell, που τερματίζει την ηλιθιότητα με μια όπως πάντα αφοσιωμένη ερμηνεία.

Η σκηνή:

Η ατάκα: “I’m in a glass case of emotion!”

* Η Μάρα Θεοδωροπούλου είναι αρχισυντάκτρια του Jumping Fish και επίσημη εκπρόσωπος της Εκκλησίας Της Kristen Wiig στην Ελλάδα. Στο PopCode είχε γράψει προηγουμένως για το φαινόμενο του ‘Hamilton’ και τον Lin-Manuel Miranda.