Οι 10 καλύτερες ταινίες υπερηρώων Marvel

Όχι, πλάκα κάνουμε με τον Χάουαρντ, δεν μπήκε δεκάδα. (Αν και ειλικρινά το αγαπώ το φιλμάκι, άδικη η κατακραυγή, ΔΙΑΔΩΣΤΕ.)

Όμως έχουμε X-Men. Έχουμε Hulk. Έχουμε Πίτερ Πάρκερ. Έχουμε Captain America. Και έχουμε και Τόνι Σταρκ.

Στην πραγματικότητα ο κόσμος που ζούμε είναι της Marvel κι εμείς είμαστε απλώς οι ευτυχείς τουρίστες σε αυτόν. Νιώσε λίγο τι θα συμβεί αυτό το καλοκαίρι. Έχουμε ήδη απολαύσει το φανταστικό “Captain America: The Winter Soldier”, την άλλη βδομάδα βγαίνει το “Amazing Spider-Man 2” που είναι απλό, παιδικό, αλλά τρομερά διασκεδαστικό και απενοχοποιημένα fun, τέλος Μαϊου θα ζήσουμε επιτέλους το “X-Men: Days of Future Past”, και στο τέλος του καλοκαιριού έρχεται το εντελώς παλαβό “Guardians of the Galaxy”.

Είναι όλα διαφορετικά μεταξύ τους, φτιαγμένα από διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικούς στόχους και διαφορετικές δημιουργικές ευαισθησίες– όμως μέχρι να περάσει αυτό το καλοκαίρι, είναι πολύ πιθανό να έχουμε απολαύσει ένα επικό 4/4 ταινιών Marvel.

Θα τα ξαναλέμε στην πορεία, αλλά ως τότε ας τιμήσουμε αυτό το επερχόμενο κατακλυσμό υπερηρώων, ξεδιαλέγοντας τις 10 καλύτερες, από έναν κατάλογο που πλέον αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς με ταινίες αν μη τι άλλο καλές.

Δώστε πόνο στα σχόλια, τα δικά σας αγαπημένα, την δική σας κατάταξη χειρότερου-προς-καλύτερου Χαλκ, κλπ.

10, X-Men: First Class

To πρώτο από πολλά X-Men, γιατί ειλικρινά, στις καλές στιγμές του αυτό το franchise δεν έχει αντίπαλο. Σήμερα ας πούμε λέμε μπράβο στη Marvel (ως στούντιο, δηλαδή τις Avengers-ταινίες) που τολμά να κάνει κάποια εντελώς διαφορετικά πράγματα, γυρίζοντας πχ μια υπερηρωική espionage ταινία ή που τολμά κάτι τόσο φαινομενικά απολαυστικό camp όσο το “Guardians of the Galaxy”, αλλά πριν γίνουν όλα αυτά, ήταν το franchise των X-Men που τόλμησε. Γιατί πήρε ένα υπερεπιτυχημένο film series και το πήγε πίσω στα ‘60s χωρίς κανέναν λόγο πέραν του ότι ‘μοιάζει φανταστικό’. (Μοιάζει.)

Ο Μάθιου Βον σκηνοθετεί μια νέα γενιά μεταλλαγμένων, ρίχνει το focus στην αδεφλική φιλία-που-γίνεται-θανατική-έχθρα ανάμεσα στους υπερκατασκόπους των πέντε ηπείρων Τσαρλς Εξέιβιερ και Έρικ Λένσερ (ο Φασμπέντερ τρομερός ως Μαγκνέτο πριν τον Μαγκνέτο), το κάνει χρησιμοποιώντας όμορφα χρώματα και μια διαφορετική αισθητική. Το φιλμ ήταν πετυχημένο, με αποτέλεσμα αυτό το καλοκαίρι να έχουμε τη μοναδική ευκαιρία να δούμε το πριν και το μετά του franchise να ενώνεται σε μία ταινία, με τρόπο που δεν έχει ξαναγίνει.

9, Blade II

Κι ο Blade χαρακτήρας της Marvel είναι, ας μην το ξεχνάμε. Έστω κι αν ποτέ δε ρίζωσε μια σειρά κόμικ της προκοπής με αυτόν, με αποτέλεσμα ένα αληθινό παράδοξο: Έναν κόμικ χαρακτήρα που μυστηριωδώς απήλαυσε μεγαλύτερη επιτυχία στο σινεμά. Η πρώτη ταινία της σειράς είναι διασκεδαστική, αλλά το σίκουελ από τον λατρεμένο μας Γκιγιέρμο ντελ Τόρο είναι το βιντεογκέιμ.

Και τέρατα, και συνεχής δράση, και cool για το cool, και γενικά μια περιπέτεια που δε τη νοιάζει να είναι τίποτα άλλο πέρα από αυτό το μπαράζ δράσης που εν τέλει είναι. Κι όταν το έχεις αυτό, σκηνοθετημένο από κάποιον σαν τον ντελ Τόρο, ειλικρινά γιατί να σε πειράξει;

8, Iron Man

Λοιπόν, το πρώτο “Iron Man” είναι λίγο υπερεκτιμημένο. Το τραβάει ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ αρκετά περισσότερο από όσο συνειδητοποιούμε. Όμως εν τέλει δεν έχει σημασία. Αυτή η ταινία είναι εκ των πραγμάτων σταθμός, τα άλλαξε όλα. Εισήγαγε το μοντέλο της σημερινής Marvel (ουσιαστικά όλες οι σόλο ταινίες του στούντιο είναι παραλλαγές πάνω στο ρυθμό και τη δομή της ταινίας του Τζον Φαβρό), έδειξε πως μπορεί ένας μεσαίου βεληνεκούς χαρακτήρας να γίνει πρωτοκλασάτο brand name αρκεί να πλασαριστεί σωστά και με τον σωστό ερμηνευτή και μιλώντας γι’αυτό, α ναι, ΡΟΜΠΕΡΤ ΝΤΑΟΥΝΙ ΤΖΟΥΝΙΟΡ παιδιά.

Σήμερα μοιάζει περίεργο να θυμάσαι μια εποχή που ο Ντάουνι δεν ήταν υπερ-πρωτοκλασάτο όνομα, όμως πίσω στο σωτήριο έτος 2008, το “Iron Man” ήταν απλά ένα τεράστιο ρίσκο. Που απέδωσε, δημιουργώντας ένα υπερ-franchise και μαζί, τον μεγαλύτερο σταρ της εποχής μας. Τι από τα δύο έφτιαξε το άλλο; Άτοπο ερώτημα. Συνέβησαν μαζί. Δε θα μπορούσε να έχει συμβεί τίποτα από τα δύο χώρια.

7, Hulk

ΟΚ, συγγνώμη, ξέρω, είναι γελοίο, είναι αργό, είναι αποτυχημένο, δεν έχει δράση, κλπ κλπ κλπ. Ναι. Ναι, όλα αυτά συνέβησαν.

Δε με νοιάζει. Αυτή η ταινία είναι δραματικά υποτιμημένη. Ο Ανγκ Λι ήταν ο πρώτος που δοκίμασε να κάνει το κάτι τις διαφορετικό με μια υπερηρωική ταινία, να της φερθεί σαν μια τραγωδία, σαν μια σπουδή χαρακτήρων, σαν κάτι Σημαντικό. Δεν το έκανε θεοσκότεινο; Ας πρόσεχε ε.

Ναι, υπάρχουν σημεία που αυτό που λέει η ταινία κι αυτό που δείχνει είναι τρομερά ασύμβατα, ένας φρικτός λάθος υπολογισμός. Όμως υπάρχει πάθος και πόνος πίσω από αυτή την ιστορία, και ο Λι δε φοβάται να το εξερευνήσει, χρησιμοποιώντας μάλιστα μπόλικες τεχνικές οπτικής αφήγησης που αργότερα θα αναδεικνύονταν σε μετέπειτα ταινίες. Και εντάξει, μου βάζεις τον Νικ Νόλτε για τραγική πατρική φιγούρα; Όλοι οι άνθρωποι έχουμε τα κουμπιά μας. Αν μου δώσεις τραγικό Νόλτε, σου χαρίζω την ψυχή μου (και θέση σε κάθε πιθανή λίστα).

6, X-Men

Τα έχουμε ξαναπεί για αυτή την ταινία. Στέκεται σήμερα ακριβώς επειδή είναι αδιανόητα πρωτόλεια σε σχέση με ό,τι προκάλεσε. (Η ταινία του Μπράιαν Σίνγκερ ουσιαστικά εκκίνησε την κυριαρχία του σύγχρονου υπερηρωικού φιλμ.) Όπως έχουμε ξαναγράψει: Δεν είναι η ταινία που νομίζεις ή που θυμάσαι. Για την ακρίβεια δε μοιάζει καθόλου με τις ταινίες του είδους όπως αυτό έχει εξελιχθεί. Περισσότερο ensemble piece με 2-3 σοβαρές σκηνές δράσης, παρά αληθινή υπερηρωική περιπέτεια με την έννοια του ‘μισή ώρα βαρετό origin story – πάρα πολλή δράση – τεράστια απειλή – ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ ΓΙΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΛΕΠΤΑ’. Είναι πρακτικά μια indie coming of age ταινία πάνω στην προσπάθεια μιας παρέας outsiders να γίνουν αποδεκτοί από έναν κόσμο που τους απορρίπτει, απλά, ξέρεις, είναι μεταλλαγμένοι. Η υπέροχη σχέση φιλίας, αδερφικότητας, μέντορα-μαθητή ανάμεσα στην Ρογκ της Άνα Πάκουιν και του Γούλβεριν του Χιου Τζάκμαν οδηγεί την ταινία περισσότερο από οποιοδήποτε συνηθισμένο υπερηρωικό arc. Είναι πάνγλυκο και υπέροχο.

5, Iron Man 3

Εδώ έχουμε μπει στη φάση που η Marvel το έχει μάθει το κόλπο. Το “Iron Man 3” του Σέιν Μπλακ είναι το πιο καλογραμμένο όλων των σόλο ταινιών της εταιρείας, κάτι λογικό από τον σεναριογράφο του “Φονικού Όπλου” και του “Kiss Kiss Bang Bang”. Ο Μπλακ γράφει έναν Τόνι Σταρκ που εκτός από πνευματώδης είναι και γεμάτος από προσωπική αβεβαιότητα, γράφει μια εκπληκτική Πέπερ Ποτς (θα χάζευα τους δυο τους να κουβεντιάζουν για πάντα), σκηνοθετεί μια ταινία που τουλάχιστον μέχρι τη μέση της έχει χαρακτήρα και διαφορετοποιείται από τις υπόλοιπες (της σειράς και μη), και τέλος μας προσφέρει (στο πρόσωπο του Μανδαρίνου του Μπεν Κίνγκσλεϊ) έναν από τους πιο ριζοσπαστικούς και πανέξυπνους villains που έχει απολαύσει το υπερηρωικό σινεμά.

4, Captain America: The Winter Soldier

ΕΔΩ κι αν το έχει μάθει το κόλπο. Το “Winter Soldier” είναι πρόσφατο αλλά πραγματικά δεν υπάρχει αμφιβολία σχετικά με το υψηλό στάτους που θα απολαμβάνει για χρόνια. Ναι, η 3η πράξη είναι πάλι απρόσωπη και θα μπορούσε να ανταλλαχθεί με οποιαδήποτε 3η πράξη Marvel Studios ταινίας, όμως το φιλμ που υπάρχει από πίσω είναι εκπληκτικό. Ένα αληθινό espionage θρίλερ γεμάτο ακατάπαυστη δράση στη μορφή μιας συνεχούς απειλής. Δεν ξέρεις ποτέ ποιος είναι τι, ποιος υπακούει ποιον, τι σημαίνει τι, κι όλα αυτά την ώρα που η αίσθηση καταστροφής σε πνίγει, χάρη και στον τρομερό, αδυσώπητο villain της ταινίας, ο οποίος έρχεται και με το δικό του ενδιαφέρον στόρι. Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ δίνει το ένα κάτι παραπάνω, και ο τρόπος με τον οποίον ο Captain μαζεύει γύρω του, ουσιαστικά, μια ομάδα πρακτόρων σα να ξέφυγε από κάποιο υπερηρωικό επεισόδιο του “Mission: Impossible”, κάνει αυτή την ταινία το ξεκάθαρο διαμάντι των σόλο Marvel του “Avengers” σύμπαντος.

3, Spider-Man 2

Πριν τα ευρύτερα σύμπαντα, πριν τα crossover και τα prequel, πριν πέσουν τα σκοτάδια και οι θάνατοι και όλα αυτά, υπήρξε μια μικρή στιγμή στο χρόνο που αυτό εδώ, το πολύχρωμο, ταχύτατο, αστείο, τρυφερό, εκπληκτικά διασκεδαστικό σίκουελ του Σαμ Ράιμι ήταν βασικά η απόλυτη κινηματογραφική έκφραση του τι μπορεί να σημαίνει υπερηρωικό σινεμά.

Ένας ήρωας με τον οποίον μπορείς να συνδεθείς σε ανθρώπινο επίπεδο, προβλήματα καθημερινά που καθρεφτίζονται στις υπερηρωικές διαστάσεις του μύθου του, ένα ζευγάρι που λειτουργεί, ένας Σαμ Ράιμι που καταφέρει να ισορροπήσει τέλεια ανάμεσα στο camp στοιχείο και τις mainstream απαιτήσεις, κι ένας villain (ο απίθανος Doc Ock του Άλφρεντ Μολίνα) που έχει δικαίως μείνει αξέχαστος. Είναι απλά τέλειο.

2, X2: X-Men United

Αν αυτό το βάζω μια θέση πάνω από τον Ράιμι είναι επειδή εδώ η δράση-μετά-δράματος δεν έχει όμοιο σε άλλη περιπέτεια. Όπως έχουμε γράψει παλαιότερα: έχει ισχυρή αίσθηση κινδύνου και απόγνωσης (ο Μπράιαν Κοξ κάνει έναν απίστευτα δυνατό και πειστικό κακό, εκπροσωπώντας πια την ανθρωπότητα και όχι έναν μεταλλαγμένο με μεγαλομανιακά παραληρήματα), έχει καστ που είναι πιο σίγουρο τι κάνει, ήρωες που δικαιολογούν τον ensemble χαρακτήρα μέχρι τελευταίου εξ αυτών, και έχει και αληθινά δραματική κορύφωση. Μια λίγο-πολύ τέλεια διασκευή, μιας ιστορίας που γράφτηκε πριν δεκαετίες αλλά παραμένει σχετική, και με τη μορφή μιας απολαυστικής περιπέτειας που γερνάει πολύ-πολύ όμορφα.

Αν μονάχα υπήρχε μια ταινία που να συνδυάζει το πολύχρωμο καρτουνίστικο fun του “Spider-Man 2” και της δράσης με αίσθηση χαρακτήρων του “X-Men 2”. Φαντάσου να υπήρχε! Αν υπήρχε τότε σίγουρα θα έπιανε το #1.

1, The Avengers

Επειδή, ειλικρινά, δεν γίνεται να υπάρξει άλλη επιλογή. Απλά δεν γίνεται. Το “Avengers” είναι απλή, ανόθευτη μαγεία. Είναι χρώματα και κόμικς και ήρωες και δράση και χιούμορ και διασκέδαση και αγωνία. Είναι το “Breakfast Club” σε υπερηρωική εκδοχή. Είναι η σκηνή που η κάμερα πηδάει συνεχόμενα από τον ένα ήρωα στον άλλον στην καταστροφή της Νέας Υόρκης. Είναι το “I’m always angry”. Είναι το “we have a Hulk”. Είναι το περιστροφικό πλάνο που μας δίνει όλους τους υπερήρωες, τον ένα δίπλα στον άλλον, αποφασισμένους να τα διαλύσουν όλα. Είναι η ταινία που υπήρξε επειδή κάποιος ήταν αρκετά τρελός να έχει προγραμματίσει πριν μισή ντουζίνα ανεξάρτητες-αλλά-τελικά-συνδεδεμένες ταινίες που κανείς δεν ήξερε αν θα λειτουργήσουν. Είναι ο Λόκι και το “mewling quim”. Είναι η δράση από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, η δράση ως πλοκή, η δράση ως σκιαγράφηση χαρακτήρων. Το “Avengers” είναι ο λόγος που υπήρξε υπερηρωικό σινεμά και δε ξέρω πώς θα φύγει ποτέ από αυτή τη θέση.