Οι 10 καλύτεροι ρόλοι του Kevin Spacey

Όταν βγήκε το “House of Cards” δεν ήταν λίγοι αυτοί που σχολίασαν την ερμηνεία του Kevin Spacey (ο οποίος είναι τρομερός στη σειρά) ως λίγο-πολύ ‘αυτό που κάνει o Kevin Spacey’. Ε λοιπόν ωραία, ναι, έκανε αυτό που κάνει πάντα. Αλλά το κάνει τέλεια- πλάθει κανείς πιο σαρδόνια απολαυστικούς κακούς από αυτόν;

Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσα να παρακολουθώ τον Spacey να παίζει ασταμάτητα. Όταν του δίνουν ρόλους με περιθώριο να κεντήσει, να στήσει απολαυστικές, συχνά over-the-top περσόνες, γεμίζει το σκηνικό καλύτερα από κάθε άλλον ηθοποιό. Και όταν κάποιες φορές του δίνεται η ευκαιρία να μας εκπλήξει, με πιο εσωτερικές στιγμές (έχει και τέτοιες), τότε είναι που αναπόφευκτα σε ενθουσιάζει.

Έχει πάρει 2 Όσκαρ, φέτος παίζει να τσιμπήσει κι ένα Έμμυ, έχει προταθεί για Γκράμι, έχει κερδίσει Τόνι (γενικότερα είναι από τους πολύ δυνατούς υποψηφίους για EGOT, στάνταρ θα συμβεί αργά ή γρήγορα) και πάνω από όλα έχει κερδίσει το βραβείο Lifetime Amazingness από τον πλανήτη.

Μετράμε αντίστροφα τους καλύτερους ρόλους του. (Ενδεχόμενα spoilers στην κάθε ταινία.)

10, Glengarry Glen Ross

Στο ρεσιτάλ Αντρών Που Βροντοφωνάζουν Βρισιές του David Mamet ο Spacey παίζει τον διευθυντάκο του γραφείου ενώ γύρω του γίνεται πανζουρλισμός από ένα φανταστικό αντρικό κάστ που δίνει άλλη διάσταση στο τι σημαίνει ‘απολαυστικά over-the-top’. Δεν είναι πολλές οι φορές που ο Spacey είναι ο σχετικά χαμηλών τόνων της παρέας, οπότε το κρατάμε.

9, Midnight in the Garden of Good and Evil

Υποτιμημένος Clint Eastwood από πριν γίνει ‘Ο Μεγάλος Auteur Clint Eastwood’, το φιλμ είναι μεν κάπως ασύνδετο σε σημεία αλλά έχει φανταστική ατμόσφαιρα και μένει στη μνήμη, εν πολλοίς χάρη σε έναν μυστακιοφόρο Spacey, στο κέντρο μιας δικαστικής ιστορίας.

8, A Bug’s Life

Και τι έγινε που είναι animation; Το πιο αξιομνημόνευτο κομμάτι αυτής της σπάνια minor πρώιμης Pixar είναι ο Spacey στο ρόλο του Χόπερ, της κακιάς ακρίδας που απειλεί τα μυρμηγκάκια-ήρωές μας. Όλα καλά, όμως είναι τόσο απολαυστικός στο voice acting o Spacey που δε μπορείς παρά να εύχεσαι να αρχίσει να τρώει μερικά από αυτά απλώς και μόνο για να έχει ακόμα μεγαλύτερο ρόλο. Πόντος για τους κακούς!

7, Se7en

Όχι που θα αντιστεκόμασταν σε αυτό. Τι, εντάξει. Τζον Ντοου, εμβληματικός ρόλος, παίζει σε υπερβολικά μικρό κομμάτι της ταινίας αναλογικά με το πόσο πολύ τον θυμόμαστε σε αυτή. Η ψύχραιμα creepy περιβολή του όσο γύρω του τα πάντα παραδίδονται στο χάος, τον πανικό και την οργή, είναι ό,τι πιο ανατριχιαστικό έχει κάνει ποτέ του.

6, Superman Returns

Κάθε μεγάλος ηθοποιός που έχει γίνει γνωστός για ερμηνείες κακών, οφείλει να υποδυθεί τουλάχιστον έναν μεγάλο υπερηρωικό villain στην καριέρα του, αλλιώς δηλαδή τι κάνουμε εδωπέρα. Ο Spacey ήταν ένας τέλειος Λεξ Λούθορ, έπαιζε κατευθείαν στην καρτουνίστικη παράδοση του Gene Hackman στις παλιές ταινίες της σειράς, και έκλεβε με ευκολία την παράσταση σε μια ταινία που δεν έτυχε και της θερμότερης υποδοχής και όπου ξεκάθαρα (ακόμα και για τους φανατικούς υποστηρικτές της όπως εγώ) ο πρωταγωνιστής Brandon Routh ήταν ένα περιφερόμενο κούτσουρο. Αλλά ο τρόπος που ο Spacey φύλαγε ένα χαιρέκακο χαμόγελο ή ένα απολαυστικό eye-roll για κάθε τι ποταταπό και κατώτερο συνέβαινε γύρω του;  Μάλιστα!

(Αρχίζει να είναι ανησυχητικό το πόσες φορές είμαστε με τους κακούς για χάρη του Spacey.)

5, House of Cards

Είδα το πολιτικό θρίλερ του David Fincher και του Netflix σε μια καθισιά. ΟΚ, όχι κυριολεκτικά, γιατί όταν βγήκαν τα πρώτα επεισόδια είχα δουλειές και δεν προλάβαινα- αλλά από το 6ο ως το τέλος τα είδα σερί σε ένα βράδυ. Και κοίτα, δεν είναι πως επρόκειτο για κάτι ριζοσπαστικό, ούτε ήταν κανά 20λεπτο σίτκομ που φεύγει χωρίς να το καταλάβεις. Αλλά διάβολε, ο σαιξπηρικά πανούργος(*) Φρανκ Άντεργουντ του Spacey είναι τόσο καθηλωτικός που αν χαθείς μέσα στις μηχανορραφίες και τους μονολόγους του παύει να σε νοιάζει αν έξω έχει βγει ήλιος.

(*Παραλίγο να γράψω τη φράση ‘σαιξπηρικά μακιαβελικός’ αλλά πρόλαβα πριν ανοίξει ρήγμα για την κόλαση και το έσβησα.)

4, L.A. Confidential

Καλή ταινία, όχι όσο τρομερή την είχε ανακηρύξει η κριτική της εποχής της, αλλά το ένα πράγμα που δε της αρνείσαι με την καμία: Το καστ. Οι πάντες εδώ δίνουν ερμηνείες ζωής, από τον Γκάι Πιρς και τον Ράσελ Κρόου (που επί της ουσίας ανακοίνωσαν εμφατικά τις αφίξεις τους) μέχρι τον Τζέιμς Κρόμγουελ και την Κιμ Μπάσιντζερ. Από τις ταινίες που χάνεσαι απλά απολαμβάνοντας τους ηθοποιούς. Και μετά έχεις τον Spacey σε έναν από τους πιο χαμηλών τόνων ρόλους του, σε πιάνει και σε υποχρεώνει να ταυτιστείς και να πανηγυρίσεις γι’αυτόν, μέχρι την αξέχαστη στιγμή του φόνου του. Που παραμένει, 15+ χρόνια μετά, μια από τις 4-5 αγαπημένες μου σκηνές θανάτου στο σινεμά. Αναπάντεχη, πειστική, σιωπηλή, με βλέμμα γεμάτο σοκ, απορία, θλίψη, ακόμα και ανακάλυψη. Εκπληκτικός.

3, American Beauty

Θα αρκούσε να κοιτάμε τα προάστια και να ακούμε τον Kevin Spacey να μοιρολογεί για το τέλος του αμερικάνικου ονείρου από τον παράδεισο. Ο Λέστερ του είναι πληγωμένος και κενός και αληθινός- η υπόλοιπη ταινία σχεδόν δε χρειάζεται.

2, Swimming with Sharks

Μάλλον η λιγότερο γνωστή από τις σημαντικές του ταινίες, παρόλ’αυτά όμως η ενσάρκωση του Μπάντι Άκερμαν παραμένει ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχει δώσει ο Spacey στο σινεμά. Μια φανταστική, πικρά σατιρική ματιά στη βρώμικη καρδιά του Χόλιγουντ (ναι ΟΚ, δεν ανακάλυψε και τον τροχό το φιλμ), με τον Spacey να καταφέρνει να είναι την ίδια στιγμή αδυσώπητος, λυσσαλέος, αλλά και τρομακτικός και πολύ αστείος, στο ρόλο ενός μεγαλοπαράγοντα που δεν το κάνει ακριβώς για την τέχνη και την ψυχή του.

1, The Usual Suspects

Αν υπάρχει άλλος ηθοποιός που θα μπορούσε να πουλήσει με τόσο πειστικό, διασκεδαστικό, σοκαριστικό,  μερακλίδικο τρόπό την ανατροπή που σημάδεψε μια ολόκληρη κινηματογραφική γενικά… τότε δεν έχει σημασία, γιατί ο Spacey ως Βέρμπαλ Κιν/Κάιζερ Σόζε δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο βελτιώσης. Είναι απλά μια από εκείνες τις Τέλειες Ερμηνείες. Και απόλυτα χαρακτήριστική του ηθοποιού κιόλας, έτσι όπως ισορροπεί ανάμεσα στο κακό και το επιβλητικό, το εφετζίδικο και απολαυστικό. Ο απόλυτος Kevin Spacey.