Οι 10 πιο αγωνιώδεις ματσάρες του σινεμά

Τα καλά αθλητικά stories κορυφώνονται συνήθως με κάποια τρομερά αγωνιώδη ή πολύ σημαδιακή αθλητική στιγμή, το οποίο είναι κι ο λόγος που αυτές οι ιστορίες ταιριάζουν τόσο καλά με τη στάνταρ φόρμα κινηματογραφική αφήγησης: Έχεις τα πάντα, καλούς, κακούς, αντιπαλότητα, και λύση του δράματος, όλα εκεί μαζεμένα σε μια σκηνή.

Αυτές δεν είναι οι κορυφαίες αθλητικές ταινίες ever, αλλά περιλάμβάνουν μερικές από τις πιο αξέχαστες σκηνές αγώνα. Είτε μιλάμε για μπάσκετ και ποδόσφαιρο είτε για κάτι σαν το τένις και το γκολφ. Το γκολφ! Για να τιμήσουμε λοιπόν αυτή την εντελώς από το πουθενά και χωρίς κανένα απολύτως λόγο αμιγώς αθλητική μέρα στο ΟΝΕΜΑΝ, θελήσαμε να κλείσουμε τη μέρα έτσι δυναμικά, αγωνιωδώς, με buzzer beaters, απίθανα μακρινά σκοραρίσματα, και δάκρυα στο ρινγκ.

Karate Kid

Όλες οι sports movies είναι το “Karate Kid”. Προσοχή, δε λέω ότι όλες το μιμήθηκαν, γιατί αφενός υπήρξαν άπειρες καλύτερες από αυτό, και άπειρες πριν από αυτό γενικότερα. Αλλά το “Karate Kid” ΕΙΝΑΙ κάθε sports movie. Καμία άλλη sports movie δεν περικλείει τόσο απλά, τόσο αποτελεσματικά, τόσο απόλυτα, μανιχαϊστικά και διασκεδαστικά, κάθε πιθανό μοτίβο μιας αθλητικής ταινίας, όσο ετούτη.

Ο αγώνας: Με αποκορύφωμα φυσικά την θρυλική τελευταία μάχη, όπου ο αγνός ήρωάς μας (που θυμίζουμε δεν μάχεται για φιγούρα, μάχεται επειδή ΤΟΝ ΑΝΑΓΚΑΖΟΥΝ οι κακοί) είναι καταπονημένος, με το ζόρι στέκεται όρθιος ύστερα από τα ύπουλα διατεταγμένα χτυπήματα των -φυσικά- πολυάριθμων εχθρών του. Εκεί, στο ένα πόδι, σχεδόν νικημένος, με τον Πάρα Πολύ Κακό αντίπαλο στον αντίπαλο πάγκο να τον κοιτάει με τεντωμένα ρουθούνια θριάμβου. Και τότε, πελαργός. Η πιο διάσημη κίνηση της sports movie ιστορίας.

Escape to Victory

Από αυτό ξεκίνησε η ιδέα βασικά, στο βαθμό που συζητούσαμε ότι πρέπει να γίνει αληθινή ανάλυση του αγώνα των κρατούμενων που έπαιξαν αντίπαλοι με τους Ναζί.

Ο αγώνας: Η ομάδα των Συμμάχων κάνει επική ανατροπή στο δεύτερο ημίχρονο παρότι η διαιτησία είναι σαν από… κάποιο πρωτάθλημα… και ισοφαρίζει τελοσπάντων χάρη σε μια τρομερή ενέργεια του Πελέ. Στην επόμενη φάση πιέζουν και για την α λα Μάντστεστερ Γιουνάιτεντ νίκη, όμως αυτό που εν τέλει γίνεται είναι ότι ο διαιτητής δίνει ανύπαρκτο πέναλτι υπέρ των Κακών με τον σχολιαστή να κάνει κατευθείαν “η απόφαση είναι σωστή!” και όλα τώρα θα κριθούν από τον Σταλόνε. Φυσικά. Ο Σταλόνε μπλοκάρει, πανηγυρίζει με τη μπάλα στα χέρια σαν κάποιος που δεν έχει ξαναπιάσει μπάλα στη ζωή του, και οι κρατούμενοι αποδρούν χάρη στη λαοθάλασσα που μπουκάρει για να πανηγυρίσει.

Blades of Glory

Στην επική κωμωδία με τον Γουίλ Φέρελ και τον Μπιλ Χέιντερ, δύο σκέιτερ στον πάγο αποβάλλονται δια βίου από τη συμμετοχή στο ατομικό ύστερα από ένα φιάσκο την ώρα της απονομής του χρυσού μεταλλίου στην Ολυμπιάδα. Μερικά χρόνια μετά, συνειδητοποιούν πως το μόνο τους παραθυράκι, θα είναι να κατέβουν μαζί στο διπλό.

Ο αγώνας: Στο τελικό διαγωνισμό, ο Φέρελ κι ο Χέιντερ χρειάζονται φυσικά την τέλεια φιγούρα. Ξεκινούν με ένα αέριο chest bump, συνεχίζουν με από κοινού ακόνισμα της λάμας των σκέιτ τους, κι ενώ όλα φαίνεται πως θα χαθούν όταν η Κακιά Έιμι Πόλερ ρίχνει ένα βόλο στο ρινκ κι ο Φέρελ στραπουλάει τον αστράγαλό του, οι δυο τους καταφέρνουν να εκτελέσουν στην εντέλεια το θρυλικό Iron Lotus. Άξιοι!

The Mighty Ducks

Κλασική αθλητική ταινία της Disney από την ‘μεσημέρι Κυριακής στο Star’ ποικιλία. Ο Εμίλιο Εστεβέζ προπονεί ομάδα πιτσιρικών που από το πουθενά φτάνει στον μεγάλο τελικό απέναντι στους κακούς και φυσικά τέλειους Hawks. Ξεκάθαρα εμπνευσμένο από το Miracle on Ice του 1980, οπότε ήταν τουλάχιστον δίκαιο που το σίκουελ βασικά επανέλαβε εκείνο το ίδιο σενάριο, απλά αντί για Σοβιετικούς, η Team USA του Εστεβέζ αντιμετώπισε την, για κάποιο λόγο, Ισλανδία.

Ο αγώνας: Όλα καταλήγουν στο ένα τελευταίο πέναλτι του Τζόσουα Τζάκσον (ναι είναι ο Τζόσουα Τζάκσον αυτός) ύστερα από ένα εμψυχωτικό λόγο του κόουτς. Πίστεψε σε σένα, και που φτάσαμε εδώ κανείς δε το περίμενε κλπ.

Space Jam

Στο ‘90s classic οι εξωγήινοι μαζεύουν τα looney tunes για έναν αγώνα μπάσκετ που θα κρίνει το μέλλον του πλανήτη. Στην εποχή του, εκτός από ντε φάκτο σπουδαίο crowd pleaser, ήταν και από τις πιο εντυπωσιακές μίξεις live action και κινουμένου σχεδίου.

Ο αγώνας: Προφανώς και ο αγώνας καταλήγει να κρίνεται στον πόντο, στην τελευταία φάση, στο τελευταίο δευτερόλεπτο, που προφανώς σκοράρει ο Τζόρνταν. Εμένα ένα με νοιάζει. Την ασίστ τη χρεώνεται κι επισήμως ο Μπιλ Μάρεϊ, ναι;

Rocky Balboa

Τα έχουμε ξαναπεί και πρόσφατα στο μεγάλο μας αφιέρωμα. Το “Rocky Balboa” είναι τίμια, φυσικά όχι η καλύτερη, ταινία στη σειρά, όμως νομίζω η καλύτερη actual σκηνή μάχης είναι από εδώ, ξεπερνώντας όλα τα άλλα κεφάλαια. Ο Ρόκι έχει επιστρέψει στην προχωρημένη ηλικία του να αντιμετωπίσει τον Μέισον Ντίξον, τωρινό πρωταθλητή, ο οποίος δεν λαμβάνει κανέναν σεβασμό. Στο τέλος όλοι είμαστε νικητές, bless.

Ο αγώνας: Τον βλέπουμε σχεδόν όλο, ξεκινά σαν μετάδοση pay per view και όσο προχωρά η ώρα βουτάμε και βαθύτερα, μέχρι που η κάμερα φτάνει να ακολουθεί μια μάχη παθιασμένη, προσωπικά, οριακά αυτοσχεδιαστή. Η ωραιότερη όλης της σειράς, ναι.

Tin Cup

Ο Κέβιν Κόστνερ έχει δώσει μπόλικη αθλητική ψυχούλα γενικά στην καριέρα του, κι αν και το “Bull Durham” είναι το πιο καλό από αυτά, το “Tin Cup” έχει την πιο ξεδιάντροπα αθλητικά ενθουσιώδη κατάληξη, που μέχρι και στο επίσημο σάιτ του PGA θα βρεις άρθρα και αφιερωμάτα σε αυτή την τελευταία τρύπα.

Ο αγώνας: Από γκολφ δεν έχω ιδέα, οπότε πάω με ό,τι καταλαβαίνω από τα συμφραζόμενα. Ο Ρόι, ο Κόστνερ δηλαδή, είναι από αυτούς τους μονομανείς τύπους που πάνε για όλα και λένε “δε θα δειλιάσω δε θα συμβιβαστώ ΕΛΑ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ”, κι ενώ μπορεί να κάνει διάφορα άλλα, εικάζω πιο απλά πράγματα στη διαδρομή, αυτός πάει για το όλα για όλα, αστοχεί διαρκώς κάνοντας τις επιλογές του ακόμα λιγότερες, και τελοσπάντων φτάνει στο σημείο του “αν δεν βάλεις τη μπάλα στην τρύπα από την άλλη άκρη του τερέν ΘΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΕΙΣ ΤΕΛΕΙΩΣ”. Η Ρενέ Ρούσο εντωμεταξύ είναι σε φάση “δεν έχω ξαναπάει ποτέ με άντρα που πήγαινε όλα για όλα”. Φυσικά στο τέλος ευστοχεί.

Hoosiers

Από τις κλασικότερες ιστορίες αουτσάιντερ στην ιστορία του σινεμά, με έναν φοβερό κόουτς Τζιν Χάκμαν να τραβάει την ομάδα σε τάιμ-άουτ πριν την τελευταία επίθεση, και σε φουλ Ζέλικο Ομπράντοβιτς mode να σχεδιάζει την επίθεση ώστε να πάρει ο Διαμαντιδης ο Τζίμι την τελευταία επίθεση.

Ο αγώνας: Βασικά they pulled a Curry. Αλλά ΟΚ. Κι επίσης γιατί ήταν ισοπαλία το ματς; ΟΚ, άρα αν το έχανε απλά θα πήγαιναν παράταση. Έλα παιδιά μπορούμε και καλύτερα. Πάντως πέρα από πλάκα, είναι από τις σχετικά ρεαλιστικότερες αθλητικές ταινίες, και οι σκηνές με την κάμερα μέσα στο γήπεδο είναι πολύ δυνατές. Ο κόουτς Ρόουζ συμφωνεί!

Warrior

Το αριστούργημα του Γκάβιν Ο’Κόνορ με Τομ Χάρντι, Τζόελ Έτζερτον και Νικ Νόλτε δεν μου έδωσε απλά την αφορμή να γράψω ένα μεγάλο προφίλ στον αγαπημένο μου Νόλτε, αλλά κυρίως με έκανε από το πουθενά να θέλω να γίνω χίλια κομμάτια στο πάτωμα. Μερικές φορές τα κρυφά, υποτιμημένα διαμάντια χάνονται στη λήθη, μερικές φορές συμβαίνει αυτό το υπέροχο πράγμα όπου όλοι σταδιακά τα ανακαλύπτουν και να τώρα, μερικά χρόνια μετά, είμαστε εδώ όλοι μαζί και κλαίμε αγκαλιά συμφωνόντας για το πόσο μεγάλη είναι αυτή η ταινία.

Ο αγώνας: Δηλαδή δε φτάνουν όλα τα άλλα, παίζει και National από πάνω ΛΥΠΗΘΕΙΤΕ ΜΕ ΛΙΓΟ. Μιλάμε για κλάμα.

Rush

To “Rush” του Ρον Χάουαρντ παίζει να είναι η πιο αγαπημένη μου ταινία ‘τρία αστεράκια’ της δεκαετίας, το οποίο λέει πολλά επειδή τις βαριέμαι οικτρά αυτές τις ‘τρία αστεράκια’ ταινίες, ειδικά του Ρον Χάουαρντ. Τελοσπάντων, χαμός, το “Rush” είναι φανταστικό. Είναι συνταγή της συνταγής, έχει βολική δραματουργία και έχει τους ήρωές του ανάποδα, δηλαδή έλεος κάπου, πάρτε το αλλιώς λίγο. Αλλά όπως και να έχει. Δεν σταματάς ποτέ μα ποτέ να χαζεύεις αυτή την ταινία. Μονταζάρα, ωραία φωτογραφία, τέρμα αγωνία, γενικώς εύγε.

Ο αγώνας: Το γκραν πρι του Φούτζι και η αποχώρηση του Λάουντα, με την κάμερα να μπαίνει να βγαίνει, οθόνες, κόκπιτ, αντικειμενικά, sideline, βροχή στρέιτ θρου. Έπος.

7 Days in Hell

Από τα αστειότερα πράγματα που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια. Το ΗΒΟ χωρίς κάποιον προφανή λόγο έβγαλε ένα 40λεπτο spoof αθλητικό mockumentary το οποίο διηγείται τον μεγαλύτερο αγώνα τένις στην ιστορία, ανάμεσα στον Τζον Σνόου και τον Τζέικ Περάλτα. (Ξέρω πως δεν τους λένε έτσι αλλά έτσι κι αλλιώς όπως φαίνεται κι από την ύπαρξη αυτού του ‘ντοκιμαντέρ’, 2016 έχουμε, τα όρια πραγματικότητα και fiction είναι πια διαλυμένα.) Απόλυτο highlight παραμένει μια στιγμή που το ντοκιμαντέρ ξεφεύγει σε μια παρενθετική εξιστόριση σχολών σκιτογραφίας δικαστηρίου, κάτι για το οποίο οι Monty Python θεωρώ πως θα ήταν περήφανοι όσο και θυμωμένοι.

Ο αγώνας: Όλο το πράγμα αυτό. Όλο. Ανάσκελα από τα γέλια. “Williams serves, having killed a man.” Κλάμα.