Οι 10 ρόλοι που έσκισε ο Tom Hanks

Δεν ξέρω τι έχουμε κάνει ως είδος για να αξίζουμε τον Tom Hanks. Ξεκινώ από αυτή τη δεδομένη αλήθεια για να προχωρήσω στο γεγονός ότι ο άνθρωπος μπορεί να υπάρξει με την ίδια άνεση στο θαλασσοδαρμένο κατάστρωμα ενός πλοίου υπό πειρατεία και σε ένα χαζοβιόλικο βιντεοκλίπ της Carly Rae Jepsen. Όπως μου έλεγε πρόσφατα μία συνάδελφος που δεν τον βάζει καν ανάμεσα στους αγαπημένους της ηθοποιούς, ο τύπος την έχει πείσει ότι έχει υπάρξει και καπετάνιος και στρατηγός και προπονητής baseball και σεριφοπαιχνίδι και πιλότος και με IQ χαμηλότερο του 75.

Δεν είναι αυτός όμως ο λόγος που βρίσκεται ακόμα στην 1η θέση των δικών μου αγαπημένων ηθοποιών. Ακόμα και μετά την κορύφωσή του. Ακόμα και μετά από επιλογές τύπου ‘Larry Crowne’. Ακόμα και μπροστά από το άλλο προσκύνημα που λέγεται Daniel Day Lewis. Κάποιοι ηθοποιοί έχουν τη δύναμη να σου καρφώσουν την ιδέα ότι παίζουν για σένα προσωπικά. Δεν έχει σχέση με τεχνική, δεν έχει σχέση με σκηνοθέτες και σενάρια, δεν έχει σχέση καν με τον ρόλο. Είναι η σχέση, ή καλύτερα ο δεσμός που δημιουργείται με τον θεατή, μέσα από την αβίαστη αμεσότητα που έχει χαριστεί σε κάποιους ανθρώπους του συγκεκριμένου σιναφιού.   Αυτό είναι για μένα ο Tom Hanks. Περισσότερο βάλσαμο και λιγότερο καλλιτέχνης. Είναι ένα κόλλημα που ξέρω ότι μοιράζομαι με πολλούς, αλλά ούτως ή άλλως δε θέλω να το έχω κατάδικό μου. Πολύς Tom Hanks, πάντα Tom Hanks, για όλους, γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα στην ευτυχία.

Φέτος τον είδαμε στο ‘Sully’ και το ‘Inferno’, με το πρώτο να τον έχει αναδείξει ανάμεσα στους ηθοποιούς με Oscar buzz για τη φετινή σεζόν (και ανάμεσα στους νικητές της εβδομάδας κυκλοφορίας του για το PopCode) και το δεύτερο να κάνει ακόμα κι έναν απ’ τους ηθοποιούς που βάζουν τα δυνατά τους και στον μικρότερο ρόλο, να βαριέται. Δε θα ευχηθούμε καλύτερες μέρες γιατί μάλλον έρχονται με τη μεταφορά του ‘The Circle’ στη μεγάλη οθόνη, θα αρπάξουμε όμως την ευκαιρία της επικαιρότητας για να θυμηθούμε τους λόγους που ο Hanks θα διατηρεί για πάντα το στάτους του.

Saving Private Ryan

O Captain Miller ήταν ο στρατηγός που αγαπούσαν όλοι οι άντρες του, η ήρεμη δύναμη που προσπαθούσε να τους δώσει την ψυχραιμία και τη δύναμη για να διασώσουν έναν στρατιώτη που δε γνώριζαν καν, ένας everyman από αυτούς που ξέρεις ότι θα υποδυθεί ο Tom Hanks στην εντέλεια, μάλλον γιατί υποψιάζεσαι ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι και στη ζωή του. Κάτω όμως από την επιφάνεια, είναι απλώς ένας άνθρωπος που προσπαθεί να κάνει το καθήκον του τη στιγμή που στην πραγματικότητα σιχαίνεται την αποστολή του, με την εξάντληση και την εγκατάλειψη να καθρεφτίζονται στο βλέμμα του κάθε φορά που έχει να αντιμετωπίσει ένα ακόμη εμπόδιο.

Cast Away

Ίσως ο ρόλος που σκέφτονται όλοι όταν σκέφτονται τον Tom Hanks παρέα με τη λέξη ερμηνεία. Λογικό αφού δούλεψε με όλα τα συναισθήματα που θα μπορούσε να έχει ο Chuck Noland, κατά τη διάρκεια της τραυματικής του εμπειρίας στο απόμακρο νησί του ‘Ναυαγού’. Από τη χαρά και την αισιοδοξία μέχρι την απόγνωση και την παράδοση στη μοίρα, με τα περισσότερα εξ αυτών σε κατάσταση νεκρικής σιγής στη δεύτερη πράξη της ταινίας. Να σημειωθεί επίσης ότι σε έκανε να πλαντάξεις για μια μπάλα του βόλεϊ.

Forrest Gump

Πόσο στραβά θα μπορούσε να είχε πάει ο συγκεκριμένος ρόλος. Το ‘Forrest Gump’ είναι από αυτές τις ταινίες που με τα χρόνια μου έδειξαν τα (μεγάλα) προβλήματά τους, αλλά δεν έχασαν τη μαγεία τους. Το γεγονός οφείλεται ξεκάθαρα στον Hanks, τον αξιόπιστο πλοηγό στη ζωή ενός ανθρώπου που θα μπορούσε να μετατραπεί στη γελοιοδέστερη καρικατούρα του σινεμά. Τον αντιμετώπισε όμως με τόση ειλικρίνεια και φροντίδα, που δημιούργησε έναν από τους πιο ανθεκτικούς χαρακτήρες του κινηματογράφου, ανεβάζοντας ένα σενάριο που είχε τουλάχιστον τσακωθεί με τον αντικομφορμισμό και την ιστορικότητα. (Τη λατρεύω την ταινία, σας τ’ ορκίζομαι).

Toy Story

Nobody puts Woody in a corner. Όχι που θα έμενε απ’ έξω ο σερίφης της καρδιάς μας. Ο Buzz Lightyear είναι η σταρούμπα των ‘Toy Story’, αλλά η καρδιά των ταινιών ανήκει στον Woody. Ο Hanks δεν αρκέστηκε στην εύκολη λύση της αναπαράστασης του εαυτού του σε μορφή animation. Για την ακρίβεια, όταν μιλάει ο Woody, πολλές φορές ξεχνάς ποιον ακούς. Σκέφτηκες ποτέ ότι αν ο Woody αποκτούσε σάρκα και οστά, θα έφερνε με κάποιον τρόπο στον Hanks; Όχι. Σπάνιο φαινόμενο dubbing από πασίγνωστο ηθοποιό.

Captain Phillips

Τα Όσκαρ του ‘14 είχαν δυνατή κατηγορία Α΄Ανδρικού, αλλά νιώθω ότι θα έπρεπε να ήταν ανάμεσά τους και ο Hanks. Ο Phillips δεν είχε την τύχη να αποκτήσει καλοστημένο background ή κάποιο πολύπλοκο character arc, αλλά τον ξεχώρισαν οι πράξεις και η συμπόνοια του για το πλήρωμα και τους πειρατές. Τουλάχιστον μέχρι να φτάσει ο τρομερός χείμαρρος του τέλους, που μάλλον στη σούμα είναι η αγαπημένη μου σκηνή του. Συνοψίζεται και σε ΠΟΙΟΣ. ΠΕΙΡΑΞΕ. ΤΟΝ. TOM. HANKS. ΡΕ.

Philadelphia

Θυμόμαστε τη μεταμόρφωση για τον ‘Ναυαγό’, αλλά καμιά φορά ξεχνάμε ότι σχεδόν τα ίδια πέρασε και για το ‘Philadelphia’, σε μία φοβερά ωμή ερμηνεία που κορυφώθηκε με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικές στιγμές. Από το La Mamma Morta μέχρι τη σκηνή με τον καθρέφτη στο δικαστήριο, όπου μπορείς να νιώσεις την απόλυτη κατάρρευση όταν πρέπει να ανοίξει τα κουμπιά του πουκαμίσου του, ο Hanks απλά σκίζει. Bonus το γεγονός ότι δεν αποφάσισε ξαφνικά μετά τη συγκεκριμένη ταινία να παίζει μόνο σε “σοβαρούς” ρόλους. Hanks είναι, ότι θέλει θα κάνει.

A League of their Own

Από τους αστειότερους ρόλους που θα τον δεις ποτέ να παίζει και αυτός που, σύμφωνα με τον ίδιο, τον ανάγκασε κατά κάποιον τρόπο να σκέφτεται ακόμη παραπάνω τι διαλέγει. Η ταινία κάνει άψογη χρήση της αγανάκτησης που ξέρει τόσο καλά να παίζει ο Hanks κι έτσι όταν ο προπονητής Dugan βρίσκει καλύτερο τρόπο να εκφράζει τη δυσαρέσκεια με την ομάδα του, νιώθεις πως η ταινία το έχει κερδίσει. Επίσης μάλλον δε θα μάθω ποτέ τους κανόνες του baseball, αλλά τουλάχιστον η παραπάνω σκηνή μου έμαθε ότι το κλάμα σίγουρα απαγορεύεται.

Road to Perdition

Υποτιμημένη ερμηνεία με έναν χαρακτήρα που έρχεται κόντρα στον everyman του ηθοποιού, χωρίς ποτέ να γίνεται Ορίστε Μπορώ Να Κάνω Και Αυτό Εδώ. Ο Michael Sullivan Sr. ψάχνει τον τρόπο να ζήσει με τον ρόλο του hitman και αυτόν του πατέρα, με τα πάντα να βρίσκονται στις ανεπαίσθητες εκφράσεις και τις λεπτές κινήσεις που του δίνει ο Hanks.

Big

Η 1η από τις 5 του υποψηφιότητες για Όσκαρ. Θα παλέψω με όποιον μου πει ότι δε βλέπει τον λόγο που αναγνωρίστηκε κατ’ αυτόν τον τρόπο ένας τέτοιος ρόλος. Τέτοιος εννοώντας υποτιθέμενα ασόβαρος. Ο Josh Paskin είναι ένας έφηβος που εύχεται να ήταν μεγάλος, αλλά όταν βρίσκεται στο σώμα ενός 30χρονου, τίποτα δεν είναι όπως το είχε φανταστεί. Ο Hanks εδώ είναι χαζοβιόλης, ευάλωτος, χαρούμενος, φρενήρης, τρομαγμένος, αθεόφοβος, μελαγχολικός και άλλα τόσα. Τώρα έχεις δεδομένο ότι μπορεί να τα κάνει όλα αυτά – και μάλιστα μέχρι τότε είχε ήδη μετατραπεί σε σταρ από το ‘Splash’ – αλλά το ‘Big’ ήταν η απόδειξη της ισορροπίας που μπορεί να κρατήσει ανάμεσα σε πολλά είδη, αυτό δηλαδή που έχει γίνει πια σχεδόν το σήμα κατατεθέν του.

The Burbs

Ο Ray Peterson ξεκινάει ως ένα ακόμα κλασικό, μαζεμένο παλικάρι με αξίες και αρχές, αλλά μέχρι το τέλος της ταινίας βγάζει το έξαλλο φρικιό και τη σκοτεινίλα από μέσα του, για να εξαντληθεί τελικά από την ίδια του την ακρότητα. Αν έχεις υποτιμήσει ποτέ την κωμική ιδιοφυία του Hanks, δες το παραπάνω βίντεο.

HONOURABLE MENTIONS:

Catch Me If You Can

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συγκεκριμένη ταινία είναι του DiCaprio, o Hanks συμπληρώνει με γούστο το παιχνίδι με τη γάτα και το ποντίκι, λειτουργεί ως αντίπαλος και μέντορας ταυτόχρονα και δείχνει την ευελιξία του. Επίσης, “You have noone else to call”.

Charlie Wilson’s War

Πόσο καλά πρέπει να πέρασε σε τούτο δω. Δεν είναι και κάθε μέρα που έχει την ευκαιρία να υποδυθεί έναν χαρισματικό πλην γλοιώδη τύπο, όσο καλές και να ήταν σε τελική ανάλυση οι προθέσεις του χαρακτήρα. Επίσης κρατάει τον Charlie Wilson αρκετά προσγειωμένο, ώστε να μην περάσει σε φοβερά υπερπατριωτικά χωράφια.

The Terminal

Προφανώς και είναι άψογος σε πολύ καλύτερες ρομαντικές κομεντί από το απογοητευτικό ‘Terminal’, αλλά ο άτυχος Viktor Navorski δεν είναι απλά αξιολάτρευτος. Είναι ο χαρακτήρας που δικαιολογεί να δεις μία ταινία που υπάρχει κάπου στη μέση μεταξύ του πολύ μετρίου και του απλού ok, χωρίς μάλιστα να υπάρχει και η απαραίτητη χημεία με τη συμπρωταγωνίστρια Catherine Zeta-Jones. Όταν την τελειώνεις όμως, νιώθεις πιο ελαφρύς που υπάρχει και αυτός ο χαρακτήρας κάπου εκεί έξω στον κόσμο της φαντασίας.