Οι 11 καλύτερες σκηνές της χρονιάς

Έχει ενδιαφέρον πολλές το πώς κάποιες ταινίες σου μένουν καρφωμένες στο μυαλό όχι απαραίτητα για το σύνολό τους, αλλά για κάποια συγκεκριμένη σκηνή τους, σαν ποπ άλμπουμ που ακούς συνέχεια το ίδιο ένα τραγούδι. Από την άλλη, είναι κι εκείνες οι ταινίες που μοιάζουν τόσο γεμάτες με τελειότητα, που μπορείς να ξεχωρίσεις 1-2 σπουδαίες σκηνές ή να μη τολμάς καν να μπεις στη διαδικασία. (Να βρω μία σκηνή από το “Fury Road”; Πώς;)

Είναι εντελώς διαφορετικό λοιπόν το τι κρατάμε όταν μιλάμε για συνολικές φιλμικές εμπειρίες κι άλλη απόλαυση της μίας στιγμής. Οπότε αφού κάναμε τη λίστα με τις ταινίες της χρονιάς, είναι μόνο δίκαιο να κάνουμε και μία με σκηνές.

Αυτές είναι μερικές μόνο από τις σκηνές που μας καρφώθηκαν στο μυαλό από τις ταινίες του 2015.

Η σκηνή στο nighclub από το “John Wick”

Είναι σαν πίστα αφεντικού στο πιο neon βιντεοπαιχνίδι που έγινε ποτέ ταινία. 6 λεπτά δεν είναι αρκετά.

Η εναρκτήρια σκηνή του “Spectre”

Νιώθω πως η υπόλοιπη ταινία δε στάθηκε στο ύψος ετούτης, όμως όπως και να έχει, η εναρκτήρια σεκάνς στη Μέρα των Νεκρών είναι από τις καλύτερες σκηνές δράσης της χρονιάς, με την κάμερα να ακολουθεί δίχως ανάσα τον Μποντ από το δωμάτιο όπου έχει πάει με μια γυναίκα μέχρι την εκτέλεση που φέρνει σε πέρας και την μετέπειτα προσπάθειά του να ξεφύγει.

Η Τερίζ κοιτάει την Κάρολ στο “Carol”

Μέσα από το πλήθος, η Τερίζ της Ρούνεϊ Μάρα βλέπει την Κάρολ της Κέιτ Μπλάνσετ και ξαφνικά δεν μπορεί να κοιτάξει τίποτα άλλο. Την κοιτάει, όπως τέλεια περιέγραψε ο Μαρκ Χάρις, σα να μαθαίνει μια νέα γλώσσα.

“Take her to the moon for me” από το “Inside Out”

H στιγμή που η παιδική ανάμνηση παύει να είναι (κυριολεκτικό) βάρος και θυσιάζεται για μπορέσει η Ράιλι να προχωρήσει. Από τη μία στιγμή στην άλλη όλο το σινεμά πνίγηκε στο κλάμα.

Το πρώτο θύμα στο “It Follows”

Μια ήσυχη εικόνα προαστίων ταράζεται από την σταδιακή εισαγωγή μιας επίμονης μουσικής και την πανικόβλητη φιγούρα μιας κοπέλας που μοιάζει τρομαγμένη από το τίποτα. Κι έξαφνα, τρόμος.

Υπάρχει κάτι στους τοίχους στο “Sicario”

Ένας από τους άντρες της ομάδας κρούσης παρατηρεί μια τρύπα στον τοίχο. Και κάτι από πίσω. Η κάμερα πλησιάζει, αργά, με σκοπό. Η τρίχα σου τεντώνεται πριν αποκαλυφθεί ο εφιάλτης που κρύβεται μες στους τοίχους.

Το σφυρί του Θωρ στο “Avengers: Age of Ultron”

Απλά μια παρέα από κουλ τυπάκια που κάθεται γύρω από ένα τραπέζι και αράζει και κάνει πλακίτσα. Το χιούμορ και ο αραχτός χαβαλές που χρειάζεται κάθε μπλοκμπάστερ.

Η σκηνή στην όπερα στο “Mission: Impossible – Rogue Nation”

H μουσική, τα visuals, η μάχη. Η ξεκάθαρα πιο ξεχωριστή σκηνή μιας ιδανικής περιπέτειας.

Ο αποχαιρετισμός του Πολ Γουώκερ στο “Furious 7”

Όταν στο τέλος τα αμάξια των δύο αδερφικών φίλων ακολουθούν ξεχωριστούς δρόμους και η αληθινή τραγωδία συναντά τη μυθοπλασία του σινεμά δράσης, δεν γίνεται να μη δακρύσεις.

Ο χορός στο ψιλικατζίδικο στο “Magic Mike XXL”

H σταδιακή έκρηξη (Backstreet Boys! Νερό! Cheetos! Χαμόγελο!) αυτής της σκηνής του χορού του Τζον Μανγκανιέλο, καθώς ενθουσιάζει πρώτα τους κολλητούς του που παρακολουθούν και τελικά την ζόρικη ταμία, είναι η καλύτερη, συντομότερη και ακριβέστερη εξήγηση για το πόσο αγνά διασκεδαστική είναι η ταινία του Τζέικομπς.

Ο χορός στο “Ex Machina”

Παρόλαυτά η καλύτερη σκηνή χορού της χρονιάς ήταν αυτή η Τι-Ακριβώς-Βλέπω-Τώρα σκηνή από το “Ex Machina”, όπου ο σκοτεινός εγκέφαλος που παίζει ο Όσκαρ Άιζακ ξεδίνει χορεύοντας ντίσκο. “You tore up her picture” – “I’m gonna tear up the fucking dancefloor, dude.” DUDE.