Οι 20 καλύτερες μουσικές βιογραφίες του σινεμά

Όλες οι μουσικές βιογραφίες αποτελούν ελκυστική προοπτική. Η ευκαιρία να κρυφτείς πίσω από την κουρτίνα και να αποκαλύψεις τον άνθρωπο πίσω από τη μουσική δεν είναι μόνο μία ευκαιρία που ελκύει τους φαν των καλλιτεχνών, αλλά αιχμαλωτίζει τη φαντασία και των ηθοποιών που τους υποδύονται.

Μπορεί αυτή η κινηματογραφική τάση να έχει εκτοξευθεί τα τελευταία χρόνια με ταινίες όπως το Bohemian Rhapsody και πιο πρόσφατα το Back To Black, οι μουσικές βιογραφίες ωστόσο έχουν υπάρξει μέρος της κινηματογραφικής ιστορίας ήδη από το 1918 – τουλάχιστον – όταν το χαμένο The House of Three Girls (Das Dreimäderlhaus) αφηγούταν την ερωτική ζωή του Franz Schubert.

Δεν είναι όμως όλες φτιαγμένες από τα ίδια υλικά. Παρακάτω θα βρεις 20 από τις καλύτερες.

Η κόρη του ανθρακωρύχου (1980)

Συναισθηματική, φουριόζα αφήγηση της ζωής της σταρ της country Loretta Lynn, από το σκληρό ξεκίνημά της στην ορεινή περιοχή Butcher Hollow του Kentucky ως το σουξέ της. Η ταινία σημείωσε τεράστια επιτυχία χάρη στην υπέροχη ερμηνεία της Sissy Spacek, που ήταν προσωπική επιλογή της Lynn και τραγουδούσε η ίδια τα μουσικά νούμερα.

Ray (2004)

Η βραβευμένη με Όσκαρ ενσάρκωση του αείμνηστου Ray Charles από τον Jamie Foxx κυριαρχεί σε αυτό το χρονικό ακμής του πρωτοπόρου στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Ο Foxx πετυχαίνει τα πάντα σωστά, από το βλέμμα του τυφλού πιανίστα και το τρεχάμενο βάδισμά του, μέχρι τους φωνητικούς του τόνους. Η ταινία είχε κερδίσει και το Όσκαρ Καλύτερου Ηχητικού Μιξάζ.

Straight Outta Compton (2015)

Αν η ζωή σου ως συγκρότημα μπορεί να περιγραφεί ως ταινία δράσης, τότε οι πιθανότητες να γίνει το biopic σου εισπρακτική επιτυχία είναι με το μέρος σου. Αυτό έγινε για το Straight Outta Compton του 2015, την εγκεκριμένη βιογραφία των N.W.A., με την υποστήριξη των επιζώντων μελών του συγκροτήματος που αφηγείται την πορεία τους γεμάτη ρίμες, σφαίρες, βία, σεξ, ναρκωτικά και γκάνγκστερ. Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ Σεναρίου, ωστόσο αξίζει να αναφερθεί πως αγνόησε τελείως την προϊστορία του Dr. Dre με την κακοποίηση γυναικών.

Love & Mercy (2014)

Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Bill Pohlad, το Love and Mercy, επικεντρώνεται στον αγώνα που έκανε ο συνιδρυτής των Beach Boys Brian Wilson με την ψυχική του υγεία. Εναλλάσσοντας ρυθμό μεταξύ της δεκαετίας του 1960 και της δεκαετίας του 1980, ο Paul Dano και ο John Cusack υποδύονται τον Wilson κατά τη διάρκεια των διαφορετικών σταδίων της ζωής του, καθώς η ταινία περιγράφει την παραγωγή του Pet Sounds και την κατάχρηση ναρκωτικών από τον Wilson, με τον Dano να απεικονίζει τον μουσικό με εντυπωσιακή ακρίβεια, βάθος και ταπεινότητα. Η ερμηνεία του Dano είναι εύκολα μία από τις καλύτερες της καριέρας του.

Walk the Line (2005)

Θα χρειαζόταν πέτρινη καρδιά για να μην το απολαύσεις και πέτρινα πόδια για να μην ακολουθήσεις τον ρυθμό του. Υπάρχει ένας ζεστός και γενναιόδωρος πλούτος σε αυτή τη βιογραφική ταινία του θρύλου του τραγουδιού της κάντρι Johnny Cash, από τον υποψήφιο για Όσκαρ James Mansgold. Στον ρόλο αυτό, ο Joaquin Phoenix έκανε ένα μεγάλο άλμα στην καριέρα του και η Reese Witherspoon κέρδισε ένα Όσκαρ ως η μεγάλη του αγάπη, June Carter.

Ένα αστείο κορίτσι (1968)

Η Barbra Streisand έκανε το ντεμπούτο της στην οθόνη με την οσκαρική της ερμηνεία του Funny Girl, η οποία έθεσε τα θεμέλια για τη φρενίτιδα που θα αποκτούσαν θαυμαστές της παγκοσμίως. Υποδύεται συγκλονιστικά την προπολεμική τραγουδίστρια και κωμική σταρ Fanny Brice, αλχημεύοντας τη στροφή της Brice σε μία μοναδική περσόνα, συνδυάζοντας προσιτά την αίγλη και τη νεωτερικότητα.

Ο βετεράνος του Χόλιγουντ William Wyler, θρύλος και ο ίδιος, σκηνοθέτησε την ταινία με ένα κλασικό στοιχείο στις μουσικές βιογραφίες, που ενίοτε αποτελεί και ελάττωμα. Τα πάντα αφορούν την πρωταγωνιστική ερμηνεία και όλα τα υπόλοιπα γύρω της υποτάσσονται σε εκείνη.

Control (2007)

Ο φωτογράφος Anton Corbijn έκανε ένα εκπληκτικό σκηνοθετικό ντεμπούτο με το Control. Μία ασπρόμαυρη ταινία για την ταραγμένη ζωή του Ian Curtis, τραγουδιστή του new wave συγκροτήματος Joy Division που το 1980 αυτοκτόνησε την παραμονή της πρώτης περιοδείας του στις ΗΠΑ. Έπασχε από επιληψία και κατάθλιψη, βασανιζόταν από έναν αποτυχημένο γάμο και τα κύματα βίας και μηδενισμού που είχε εξαπολύσει η μουσική του, και είχε τρομοκρατηθεί από το επιταχυνόμενο άρμα της διασημότητας. Ο πολυπόθητος έλεγχος που αναφέρει ο τίτλος δεν υπήρχε σε τίποτα από τα παραπάνω.

Ο Sam Riley δεν υποδύεται τον Curtis ως έναν οργισμένο εγωιστή, αλλά μάλλον ως μία βαθιά ταραγμένη ψυχή που μετέτρεψε τον πόνο του σε όμορφη μουσική για όσο περισσότερο μπορούσε, πριν ο πόνος τελικά τον καταβροχθίσει.

Superstar: The Karen Carpenter Story (1987)

Αυτή ήταν η πειραματική, μηδενικού μπάτζετ 43λεπτη ταινία με την οποία ο τότε νεαρός Todd Haynes είχε κάνει το όνομά του, σχετικά με τα τελευταία χρόνια της ταραγμένης ζωής της Karen Carpenter, της θρυλικής τραγουδίστριας και μέλους των Carpenters.

Χρησιμοποίησε αρχειακό υλικό, κούκλες Barbie που υποδύονταν τους πρωταγωνιστές και τα πρωτότυπα τραγούδια χωρίς άδεια πνευματικών δικαιωμάτων. Ο αδελφός της Karen, Richard Carpenter, είχε προβάλλει νομικές ενστάσεις κατά της ταινίας το 1990 και έτσι η ταινία βγει εκτός κυκλοφορίας πριν αποκτήσει cult status στο διαδίκτυο. Οι απανταχού οπαδοί των Carpenters συνειδητοποίησαν ωστόσο ότι η ταινία του Haynes είναι στην πραγματικότητα μία αλλόκοτη επιστολή αγάπης προς την Karen, καθώς και μία ριζική αποδόμηση της μυθολογίας των διασημοτήτων και της ρητορικής του ίδιου του είδους της μουσικής βιογραφίας.

I’m Not There (2007)

Ο Bob Dylan, εκτός από ένας εκ των πιο σεβαστών μουσικών της εποχής του, είναι επίσης ένας από τους πιο μυστηριώδεις χαρακτήρες της.

Σε σκηνοθεσία του Todd Haynes, ο σκηνοθέτης κάνει πολύ καλή δουλειά για να μην πέσει στις τρύπες μίας τόσο μεγάλης μορφής της λαϊκής κουλτούρας, και αντί για ένα εκτεταμένο κινηματογραφικό έργο που, τόσο γεμάτο από αξιοσημείωτες στιγμές, θα μπορούσε να έχει διάρκεια ημερών και όχι ωρών, ο Haynes χρησιμοποιεί ηθοποιούς όπως ο Richard Gere, ο Heath Ledger, ο Christian Bale και η Cate Blanchett για να υποδυθούν τον τραγουδιστή σε διαφορετικές στιγμές της ζωής του. Αυτό μας επέτρεψε όχι μόνο να δούμε διαφορετικές απόψεις για τον Dylan, αλλά και το πώς συνέδεε τους ανθρώπους μεταξύ τους.

Elvis/Priscilla

Το εκθαμβωτικό, σπαρακτικό Elvis του Baz Luhrmann και το μεθοδικό, αιθέριο Priscilla της Sofia Coppola σερβίρονται ιδανικά μαζί. Το πρώτο παρουσιάζεται στην ουσία ως ένα υπερθέαμα για μία ακόμα χαμένη ευκαιρία ενότητας μεταξύ των φυλών και ως προειδοποίηση για το τίμημα της φήμης. Το δεύτερο από την άλλη δεν φοβήθηκε να κοιτάξει κατάματα την πιο σκοτεινή, κακοποιητική πλευρά του τραγουδιστή δίνοντας τον λόγο στη σύζυγό του. Αμφότερα τα φιλμ είναι ανάμεσα στα καλύτερα των δημιουργών του.

Αυτή η Γη είναι Δική μας (1976)

Αν δεν είχε να αντιμετωπίσει μία από τις καλύτερες χρονιές στην ιστορία των Όσκαρ – οι άλλες τέσσερις υποψήφιες ταινίες στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας ήταν τα All the President’s Men, Network, Rocky και Taxi Driver – το Bound for Glory του Hal Ashby θα μπορούσε να είχε λάβει την αναγνώριση που του άξιζε. Είναι μία πανέμορφη βιογραφία του Woody Guthrie – που χάρισε ένα δεύτερο Όσκαρ στον αείμνηστο διευθυντή φωτογραφίας Haskell Wexler – μιλάει για τη σχέση μεταξύ του καλλιτέχνη και της κατεστραμμένης γης που ενέπνευσε τη μουσική του. Η ταινία διαδραματίζεται στο αποκορύφωμα της Μεγάλης Ύφεσης και παρακολουθεί τον Guthrie κατά τη μετακίνησή του από το σπίτι του στην Οκλαχόμα, προς την εύφορη υπόσχεση της Καλιφόρνιας.

8 Mile (2002)

Σε σκηνοθεσία του σκηνοθέτη του L.A. Confidential, Curtis Hanson, το 8 Mile ήταν μία από στόμα σε στόμα επιτυχία που δεν αρκέστηκε σε χολιγουντιανές φαντασιώσεις ή χαρούμενα φινάλε, εμπνευσμένο χαλαρά από τη ζωή του Marshall Mathers ως αγωνιζόμενου ράπερ στο Ντιτρόιτ, και υποδυόμενο τον ίδιο τον Eminem. Η ταινία είχε το vibe ενός Rocky για τον 21ο αιώνα, μία εύστοχη απεικόνιση των μειωμένων προσδοκιών για τους ήρωες της εργατικής τάξης της ταινίας.

Sid & Nancy (1986)

Μία από τις σπουδαιότερες ταινίες για το πανκ, επειδή δεν παραλείπει να αναφερθεί στην πλήξη, την απογοήτευση και τη δυστυχία που κρύβονται πίσω από τη σύντομη και εκπληκτική άνθηση της αναρχικής οργής του είδους. Ο Gary Oldman και η Chloe Webb δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες ως ο μπασίστας των Sex Pistols, Sid Vicious και η σύντροφός του, Nancy Spungen, που κάνουν ζωή λήθαργου και εξαθλίωσης στο ξενοδοχείο Chelsea της Νέας Υόρκης, αφότου ο Sid είχε μείνει ξεκρέμαστος μετά τη διάλυση των Pistols.

Bird (1988)

Το 1988 ο Clint Eastwood είχε κερδίσει τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Σκηνοθεσίας για τη βιογραφία του Charlie Parker Bird. Με πρωταγωνιστή τον Forest Whitaker στο ρόλο του εμβληματικού σαξοφωνίστα της τζαζ, η ταινία καταγράφει διάφορες πτυχές της ζωής του μουσικού μέχρι τον πρόωρο θάνατό του σε ηλικία 34 ετών, μετά από μάχη του με τον εθισμό στην ηρωίνη και τα προβλήματα ψυχικής υγείας που τον ταλαιπωρούσαν.

Η θαυμάσια απεικόνιση του Parker από τον Whitaker καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στον παθιασμένο, ευγενικό χαρακτήρα του και στα βασανιστήρια του εθισμού που τον επηρέαζαν τόσο βαθιά.

Amadeus (1984)

Βασισμένο στο βραβευμένο με Tony θεατρικό έργο του Peter Shaffer, τούτο το πλούσιο δράμα εποχής διογκώνει την υποτιθέμενη αντιπαλότητα μεταξύ των συνθετών του 18ου αιώνα Wolfgang Amadeus Mozart (Tom Hulce) και Antonio Salieri (F. Murray Abraham), σε ένα απολύτως διασκεδαστικό δράμα για τον ανδρικό ανταγωνισμό και το μυστήριο της ιδιοφυΐας. Αφηγούμενη μέσα από αναδρομές, η ταινία βρίσκει έναν ηλικιωμένο Salieri να αφηγείται τη θλιβερή ζωή του, θεωρώντας ότι η κληρονομιά του έχει σβηστεί εξαιτίας του λαμπρότερου άστρου του Mozart. Μία ιστορία φθόνου και εκδίκησης που είναι πιθανώς το καλύτερο Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας των 1980s.

The Buddy Holly Story (1978)

Με πρωταγωνιστή τον Gary Busey στο ρόλο του πρωτοπόρου αστέρα του ροκ εν ρολ, η ταινία του 1978 σε σκηνοθεσία Steve Rash παρουσιάζει τη ζωή του Buddy Holly από την αρχή της βραχύβιας μουσικής του καριέρας μέχρι το θάνατό του σε αεροπορικό δυστύχημα το 1959. Ο Holly ήταν μόλις 22 ετών όταν πέθανε, αλλά άφησε πίσω του μια τεράστια κληρονομιά, την οποία η ταινία αποτυπώνει αναμφισβήτητα καλά. Η ταινία είχε βοηθήσει επίσης να γίνει ξανά δημοφιλής η μουσική του εκλιπόντος καλλιτέχνη, τονίζοντας τη σημαντική συμβολή του στη γέννηση του rock ‘n’ roll.

Behind the Candelabra (2013)

Η ταινία παρακολουθεί τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του διάσημου πιανίστα Liberace (Michael Douglas) και τη σχέση του με τον Scott Thorson (Matt Damon). Η πρωταγωνιστική ερμηνεία του Douglas έλκει αλλά και απωθεί τη συμπάθεια για τον θρύλο του Λας Βέγκας, δείχνοντάς τον στη χειρότερη περίπτωση ως έναν ναρκισσιστή που αποστράγγιζε τη ζωή νέων και όμορφων ανδρών, και στην καλύτερη ως έναν εντυπωσιακό καλλιτέχνη που έλαμπε στα φώτα της δημοσιότητας.

Το Behind the Candelabra του HBO ήταν η πρώτη ταινία του Steven Soderbergh μετά την υποτιθέμενη “παραίτησή του” από την κινηματογράφηση και είχε κερδίσει το βραβείο Emmy για Καλύτερη Ταινία για την Τηλεόραση, αλλά και το Emmy Α΄Ανδρικού για τον Douglas.

24 Hour Party People (2002)

Αντί να επικεντρωθεί σε έναν συγκεκριμένο μουσικό, το 24 Hour Party People είναι η ματιά του Michael Winterbottom στην άνοδο και την πτώση της Factory Records του Μάντσεστερ, με επικεφαλής τον τολμηρό ιδρυτή της δισκογραφικής εταιρείας Tony Wilson. Η ταινία καταγράφει τα σκαμπανεβάσματα της καριέρας του Wilson, καθώς ο ίδιος ενδίδει στον ηδονισμό τη “Madchester” σκηνή, αλλά παρακολουθεί επίσης και συγκροτήματα όπως οι Joy Division (και στη συνέχεια οι New Order), οι Happy Mondays και οι A Certain Ratio. Με πολλά cameos διασημοτήτων και ένα εξαιρετικό soundtrack, το 24 Hour Party People είναι μία χαοτική χρονοκάψουλα μιας εμβληματικής περιόδου της βρετανικής μουσικής ιστορίας.

La Bamba (1987)

Το αεροπορικό δυστύχημα που σκότωσε τον ροκά Buddy Holly στέρησε επίσης τη ζωή του Ritchie Valens, ενός 17χρονου Μεξικανοαμερικανού που έγινε διάσημος με την επιτυχία La Bamba.

Το La Bamba κυκλοφόρησε στις 24 Ιουλίου 1987, με χαμηλές προσδοκίες από τα στελέχη του Χόλιγουντ, αλλά με μεγάλες προσδοκίες από τη λατινοαμερικάνικη κοινότητα που διψούσε για εκπροσώπηση. Μία ολόσωστη καμπάνια μάρκετινγκ που απευθυνόταν απευθείας στη λατινοαμερικανική κοινότητα – συμπεριλαμβανομένων ιδιωτικών προβολών για λατινοαμερικανούς δημοσιογράφους και για παιδιά γυμνασίου σε περιοχές με έντονη λατινοαμερικανική παρουσία – και η ταυτόχρονη κυκλοφορία της ταινίας στην αγγλική γλώσσα, σε ισπανική μεταγλώττιση και σε ισπανικούς υπότιτλους για πρώτη φορά για το Χόλιγουντ, οδήγησαν στην επιτυχία της ταινίας, η οποία είχε ανοίξει με 5,7 εκατομμύρια δολάρια στο box office και τελικά συγκέντρωσε πάνω από 54 εκατομμύρια δολάρια στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αφηγούμενος την ιστορία του Ritchie Valens σε μια mainstream ταινία, ο σκηνοθέτης Luis Valdez δημιούργησε ένα μονοπάτι για άλλες αναπαραστάσεις της ζωής των Chicano, ώστε να είναι όχι μόνο ευπρόσδεκτες στην ποπ κουλτούρα, αλλά να θεωρούνται και μέρος της αμερικανικής κουλτούρας. Η ταινία παραμένει τόσο ένα πορτρέτο της ζωής των Chicano, όσο και μία απόδειξη της επιβίωσης της κοινότητας μέσω της δυνατότητας να λένε τις δικές τους ιστορίες.

Shine (1996)

Το Shine βασίζεται στη ζωή του Αυστραλού πιανίστα συναυλιών David Helfgott, ο οποίος έπασχε από σχιζοσυναισθηματική διαταραχή και είχε περάσει χρόνια σε διάφορα ψυχιατρικά ιδρύματα. Ο Geoffrey Rush πρωταγωνιστεί στον ρόλο του μουσικού και είχε κερδίσει Όσκαρ για την ερμηνεία του.