Οι 20 καλύτερες ταινίες του 2024

Μία ακόμη πολυσυλλεκτική κινηματογραφική χρονιά, με best of ταινίες που απλώνονται από art-house διαμάντια και διαμάντια, έως έπη δράσης έξω από το Χόλιγουντ. Παρακάτω θα βρεις τις καλύτερες ταινίες του 2024, εφόσον κυκλοφόρησαν ευρέως και επίσημα από τη φετινή 1η Ιανουαρίου (ναι, για σένα μιλάω Poor Things κι ας είχες pre-screenings από τον Δεκέμβριο του 2023).

Anora

Η τελευταία ταινία του Sean Baker κινείται με συναρπαστικό τρόπο, από ένα αλά Pretty Woman meet-cute σε ένα παραληρηματικό ρομάντζο, και από την εισβολή σε ένα σπίτι σε μία φούσκα που σπάει χωρίς έλεος. Το Anora είναι σπαρταριστά ξεκαρδιστικό για περισσότερες από δύο ώρες, προτού το προλάβει η πραγματικότητα στην αξέχαστη τελευταία του σκηνή της ταινίας. Δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με τον έρωτα και σχεδόν τα πάντα με το είδος της εργατικής θλίψης που ένα σύγχρονο στούντιο του Χόλιγουντ δεν θα προσπαθούσε καν να πετύχει.

Σε όλο το μεγαλείο και το χάος του, αυτό που κρατάει το Anora ενωμένο δεν είναι η αλληλεγγύη, αλλά η αναγνώριση ότι οι πάντες ταλανίζονται από τις δυνάμεις του παγκόσμιου κεφαλαίου.

Do Not Expect Too Much From the End of the World

Δεν είμαι σίγουρη ότι έχω δει ταινία που να αντικατοπτρίζει καλύτερα τη στιγμή του καπιταλισμού που διανύουμε από το ζοφερό, εξοργιστικό και σκοτεινά αστείο Do Not Expect Too Much from the End of the World του Radu Jude. Ο Jude όχι μόνο καθρεφτίζει και παραπέμπει σε πραγματικούς ανθρώπους και γεγονότα αναλύοντας τις δυναμικές που διαδραματίζονται. Η ταινία του σε φθείρει σιγά-σιγά, μιμούμενη την αίσθηση της υπερδιέγερσης και της εξάντλησης στην οποία έχουμε πια συνηθίσει.

Challengers

Ο Luca Guadagnino παραδίδει την πιο απολαυστική ταινία του 2024 με το Challengers. Ένα αληθινό ερωτικό τρίγωνο όπου συνδέονται όλες του οι γωνίες, μεταξύ τενιστών, των οποίων η συνεξάρτηση απειλεί αλλά και ενισχύει το παιχνίδι τους. Η ταινία πειραματίζεται με τις προσδοκίες του κοινού και τις γωνίες της κάμερας, δημιουργώντας μια παιχνιδιάρικη, ηλεκτρισμένη ιστορία ανταγωνισμού και ερωτισμού, υπό τους ήχους ενός killer soundtrack από τους Trent Reznor και Atticus Ross.

The Wild Robot

Αφηγούμενος την ιστορία ενός απολύτως προσανατολισμένου στα καθήκοντα ρομπότ (με την εξαιρετική φωνητική ερμηνεία της Lupita Nyong’o) που έχει καταλήξει σε ένα απομακρυσμένο νησί στη μέση του πουθενά, ο Chris Sanders δημιουργεί μία οπτική παραφωνία που σχεδόν υποσυνείδητα εισχωρεί στον εγκέφαλό μας και τροφοδοτεί την κεντρική ιδέα της ταινίας: Πόσο μακριά μπορεί να μας πάει η λαχτάρα μας για αγάπη, εάν ο κόσμος αρνείται να την αναγνωρίσει και αν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε τα μέσα να την εκφράσουμε;

Όλα αυτά σε υπνωτιστικό animation, με το περιβάλλον και όλα τα πλάσματα έχουν ζωγραφιστεί με αδρές πινελιές, σε αντίθεση με την γυαλισμένη εμφάνιση των σύγχρονων ταινιών των CGI κινουμένων σχεδίων.

The Beast

Ο σκηνοθέτης του Nocturama Bertrand Bonello κάνει ουσιαστικά τρεις ταινίες μικρού μήκους σε τρία διαφορετικά στυλ με το The Beast, μια μεθυστική, συναρπαστική ταινία επιστημονικής φαντασίας που ακολουθεί δύο ανθρώπους (Léa Seydoux και George MacKay) μέσα από τρεις ενσαρκώσεις, όπου αντιμετωπίζουν τα συναισθήματά τους και την αβέβαιη σύνδεσή τους με ριζικά διαφορετικούς τρόπους. Ένα πανέμορφο δράμα εποχής, ένα τεταμένο θρίλερ τύπου Brian De Palma και μία ιστορία μετα-αποκαλυπτικού μέλλοντος συνομιλούν μεταξύ τους.

Κομψά γυρισμένο και επιμελημένο με τρόπους που προκρίνουν την υποσυνείδητη συνοχή έναντι της αφηγηματικής λογικής, το Beast συγκεντρώνει σημεία αναφοράς από τα άκρα του ποπ πολιτιστικού φάσματος, ενώ παράλληλα διαμορφώνει τη δική του θέση ως ένα cult art-house φιλμ. Η ίδια παρατολμία που θα δυσκολέψει το να πάρει κανείς στα σοβαρά τις πιο παράξενες πινελιές του, είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο ένας τολμηρός θεατής δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να προσπαθήσει.

La Chimera

Το πένθος, η νοσταλγία και το ζωηρό χιούμορ διατρέχουν το La Chimera με έναν συγκλονιστικό Josh O’Connor. Η Alice Rohrwacher αντλεί από τα παραμύθια, από την ιστορία και από ένα ευρύ φάσμα μάστερ Ιταλών κινηματογραφιστών πριν από αυτήν, καταφέρνοντας ωστόσο να δημιουργήσει κάτι σαφώς δικό της.

Kneecap

Αυτή η κάπως μυθοπλαστική, κάπως πραγματική μουσική βιογραφία, έφερε στη μεγάλη οθόνη ένα καθαρό πανκ χάος. Τα μέλη του πραγματικού ομώνυμου συγκροτήματος πρωταγωνιστούν σε αυτή τη δραματοποιημένη εκδοχή της ανόδου τους στη σκηνή του Μπέλφαστ, καθώς παλεύουν να διατηρήσουν τη μητρική τους ιρλανδική γλώσσα μεταξύ ρέιβ πάρτι, σεξ και συναλλαγές με την αστυνομία. Η ταινία αποτυπώνει την απογοήτευση του γκρουπ για την έλλειψη της ιθαγενούς ταυτότητας της Ιρλανδίας και δείχνει τέλεια τους τρόπους με τους οποίους αυτή ξεσπάει στο θυμωμένο, μεταδοτικό, πιασάρικο, φιλο-ιρλανδικό χιπ-χοπ. Η ενέργεια του είναι αισθητή, ο ηδονισμός αχνίζει στην οθόνη, υπάρχει όμως και μια συναισθηματική χροιά που προωθείται από τη λιτή ερμηνεία του Michael Fassbender.

Το τρίο είναι όλοι τους απρόσμενα καλοί ηθοποιοί, όμως αυτό που πραγματικά προσδίδουν στην ταινία είναι μία πραγματική αίσθηση εγκαρδιότητας και αυθεντικότητας που παραδοσιακά εκπαιδευμένοι ηθοποιοί ίσως δεν θα μπορούσαν να καταφέρουν. Όταν το συγκρότημα ανεβαίνει στη σκηνή, ανεξάρτητα από το πόσο μικροσκοπικός ή βρώμικος είναι ο χώρος, η ταινία ηλεκτρίζεται.

Inside Out 2

Η νέα, διαφοροποιημένη προσέγγιση των σεναριογράφων Meg LeFauve και Dave Holstein σχετικά με την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων μας – εδώ βρίσκουμε μία ενσυναισθητική και βαθιά κατανοητή αποδόμηση του κοινωνικού άγχους και της αυτο-αμφισβήτησης – θα σε κάνει να νιώσεις και εσύ τα πάντα. Eίναι για την Ελλάδα το Νο.1 animation όλων των εποχών με πάνω από μισό εκατομμύριο εισιτήρια, η Νο.1 ταινία για το 2023 και το 2024, και η πιο επιτυχημένη ταινία της Disney. Εάν σου ξέφυγε, δες χωρίς δεύτερη σκέψη μία σπουδαία, σημαντική κυρίως ταινία.

Babygirl

Η πρωταγωνίστρια του σεξουαλικά φορτισμένου μελοδράματος της Halina Reijn είναι μια επιτυχημένη γυναίκα καριέρας που έχει πολλά να χάσει όταν κοιμάται με τον πολύ νεότερο άνδρα που βρέθηκε στην τροχιά της. Σε αυτή την ιστορία η αμφισβητήσιμη κριτική σκέψη και η πιθανή αυτοκαταστροφή γίνονται προκαταρκτικά. Το κομψό, γυάλινο σκηνικό του Babygirl στο Μανχάταν παραπέμπει σαρκαστικά στο είδος των γυαλιστερών ρομαντικών κωμωδιών που η Nicole Kidman σε μεγάλο βαθμό απέφυγε κατά τη διάρκεια της εκπληκτικής καριέρας της. Η ερμηνεία της εδώ ως σκληροτράχηλη διευθύνουσα σύμβουλος που εξερευνά το φετίχ της για υποταγή με τον σέξι ασκούμενο Harry Dickinson είναι ένα εντυπωσιακό φαινόμενο της ανεστραμμένου star power.

Αυτό θα μπορούσε εύκολα να είναι η υπόθεση κάποιου ερωτικού θρίλερ της δεκαετίας του 1980 ή του 1990, και το Babygirl μερικές φορές μοιάζει σαν να είναι ακριβώς αυτό. Η σεναριογράφος και σκηνοθέτρια Halina Reijn του Bodies Bodies Bodies όμως, συμπαθεί πολύ τους χαρακτήρες της για να τους αντιμετωπίσει ως τους αρπακτικούς αποπλανητές και άτυχα θύματα. Αντίθετα, είναι ελαττωματικά άτομα με μπερδεμένες ζωές και αντικρουόμενες επιθυμίες, γεγονός που κάνει τη σχέση τους ακόμα πιο ενδιαφέρουσα και απρόβλεπτη.

Dahomey

Η ανακριτική ονειροπόληση της Mati Diop που περνάει στο ντοκιμαντέρ για τη δεύτερη μεγάλου μήκους της, σε μόλις 68 λεπτά. Η Diop δημιουργεί ένα ονειρικό εσωτερικό μονόλογο για τους λεηλατημένους θησαυρούς της Αφρικής, περιγράφει το ταξίδι τους μέσω του ωκεανού για να εκτεθούν και να γιορταστούν στο Κοτονού, και πέφτει πάνω σε μία έντονη συζήτηση μεταξύ φοιτητών πανεπιστημίου για τη σημασία τους.

Με τη βοήθεια των φοιτητών αυτών και ενός εκ των θησαυρών – ενός αγάλματος που μας μιλάει – έρχεται μια ακριβής, διαυγής εξερεύνηση της πολιτιστικής και καλλιτεχνικής κληρονομιάς στον απόηχο της αποικιοκρατίας.

Evil Does Not Exist

Αν ο σκηνοθέτης του Drive My Car, ένας εκ των καλύτερων Ιαπώνων δημιουργών ήπιων ανθρώπινων δραμάτων από την εποχή του Ozu, το πήγε μυστικιστικά στο τελευταίο φιλμ. Στο μεγαλύτερο μέρος του το Evil Does Not Exist σχετίζεται με την οικολογία και τον καπιταλισμό όταν έρχονται σε αντιπαράθεση, εν όψει της κατασκευής ενός χώρου glamping σε μία παρθένα επαρχιακή περιοχή. Είναι η ικανότητα του Ryusuke Hamaguchi να χαρίζει σε κάθε του χαρακτήρα εσωτερική ζωή που κάνει τούτο το ήσυχο διαμάντι ξεχωριστό, όμως και το περίπλοκο, δυσερμήνευτο τέλος του.

Love Lies Bleeding

Εναλλάξ σαγηνευτικό και βασανιστικό, το crime thriller της Rose Glass που είχε εντυπωσιάσει στο Saint Maud μπαίνοντας στο ραντάρ μας ως αξιοπρόσεκτο, βρεταινικό νέο αίμα, είναι φτιαγμένο από ενσώματο τρόμο και μεταμεσονύκτιες κινηματογραφικές συγκινήσεις. Το ανθρώπινο σώμα εδώ είναι δοχείο πόνου και ηδονής σε ίσες ποσότητες, και πάλλεται με την ολοζώντανη χημεία της Kristen Stewart με την Katy O’Brian.

Perfect Days

Οι στοχαστικοί ρυθμοί της τελευταίας ταινίας του Wim Wenders θα σε βάλει σε μία σαγηνευτικά διαλογιστική έκσταση. Το Perfect Days δεν μοιάζει με προπαγάνδα για τον ιαπωνικό τουρισμό, αλλά με επιχείρημα για την αξία της προσοχής στην άφθονη ομορφιά της καθημερινότητας.

The Seed of the Sacred Fig

Το Seed of the Sacred Fig είναι μία αγωνιώδης κραυγή από την καρδιά του Mohammad Rasoulof, του Ιρανού σκηνοθέτη που πρόσφατα εγκατέλειψε την πατρίδα του για την Ευρώπη μετά την καταδίκη του σε οκταετή φυλάκιση από την Ισλαμική Δημοκρατία. Ο Rasoulof γύρισε την ταινία κρυφά, διέφυγε από το Ιράν και την ποινή φυλάκισης για να την παρουσιάσει στις Κάννες, και τώρα ζει εξόριστος στη Γερμανία.

Ο σκηνοθέτης περιλαμβάνει μερικά πραγματικά πλάνα από τις διαδηλώσεις του 2022, όμως η ταινία του είναι ένα σφιχτό, αγωνιώδες δράμα. Στο επίκεντρό του βρίσκεται μια οικογένεια που ενσαρκώνει συγκρούσεις – την πολιτική και αυτή των γενεών που συνταράσσουν τη χώρα. Ο Ιμάν, ο αυστηρός πατέρας, είναι ανακριτής για το Δικαστήριο της Ισλαμικής Επανάστασης στην Τεχεράνη, η σύζυγός του είναι υπάκουη, και οι δύο νεαρές ενήλικες κόρες τους συμμετέχουν στο γυναικείο κίνημα διαμαρτυρίας στους δρόμους. Όταν ο Ιμάν χάνει το όπλο του και κατηγορεί την οικογένειά του ότι το πήρε, η αληθινή σκληρότητα της προσωπικότητάς του και η αντίσταση της κόρης του απέναντι σε εκείνον και στην πατριαρχία της χώρας μετατρέπουν την ιστορία σε ένα συγκλονιστικό θρίλερ.

Η υπόθεση είναι απλή αλλά ξεσπάει σε μία ισχυρή αλληγορία για το διεφθαρμένο τίμημα της εξουσίας και την καταπίεση των γυναικών κάτω από μια θρησκευτική πατριαρχία που συνθλίβει τους ανθρώπους που ισχυρίζεται ότι προστατεύει.

The Holdovers

Άμεσο Christmas classic. Τόσο κατάλληλα ψυχρό όσο και υπέροχα ζεστό – και επιπλέον σπαρταριστά αστείο – το The Holdovers είναι μία πολύ γλυκιά ιστορία, με ελάχιστους συναισθηματισμούς.

Daughters

Όπως είχε κάνει το ντελικάτο Time του Garrett Bradley πριν από αυτό, το Daughters μεταφέρει την καταστροφική απανθρωπιά του αμερικανικού συστήματος φυλακών στρέφοντας την προσοχή μας στα παράπλευρα θύματά του. Σε αυτή την περίπτωση, στα παιδιά που στερούνται μια ουσιαστική σχέση με τους μπαμπάδες τους.

Το Daughters του Netflix δεν απαλλάσσει τους κρατούμενους από τον ρόλο τους σε αυτή τη διαδικασία, αλλά δεν μας λέει επίσης τι έκαναν για να αξίζουν τις ποινές τους. Βασίζεται σε μια αυτονόητη ιδέα που επιβεβαιώνει με σπαρακτική ειλικρίνεια σε κάθε στροφή. Πως το να επιτρέπεται στις οικογένειες να παραμένουν σε επαφή ακόμη και όταν χωρίζονται πίσω από κάγκελα δεν είναι κάποιου είδους φιλανθρωπία, αλλά ένα απαραίτητο βήμα προς τον τερματισμό του ίδιου κύκλου του εγκλήματος, και της τιμωρίας που οι φυλακές μας κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να διατηρήσουν.

Godzilla Minus One

Το Godzilla Minus One ντροπιάζει όλες τις αμερικανικές προσπάθειες της μεταφοράς του Godzilla στη μεγάλη οθόνη, με ένα κλάσμα του προϋπολογισμού τους. Ότι το Minus One μοιάζει πρώτα με δράμα χαρακτήρων σε καιρό πολέμου και μετά με ταινία kaiju είναι απόδειξη της δουλειάς του Takashi Yamazaki ως σκηνοθέτη και σεναριογράφου. Οι σκηνές με τα τέρατα είναι προφανώς το κύριο σημείο έλξης – και είναι φοβερά σκηνοθετημένες, με καθαρά οπτικά εφέ που μοιάζουν αγκυροβολημένα στον πραγματικό κόσμο και δίκαια κέρδισαν Όσκαρ – ενώ επιτυγχάνεται ταυτόχρονα μια προσεκτική ισορροπία μεταξύ θεάματος και τρόμου.

Rebel Ridge

Το καλύτερο crime action thriller της φετινής χρονιάς – και η καλύτερη τέτοια ταινία του Netflix εδώ και χρόνια – σε σενάριο, σκηνοθεσία και παραγωγή του Jeremy Saulnier, του μάστερ της βραδύκαυστης δράσης, με τον Aaron Pierre στον ρόλο του Terry Richmond. Ενός πρώην πεζοναύτη που βρίσκεται αντιμέτωπος με τη διαφθορά σε μια μικρή πόλη, όταν οι τοπικές αρχές του αρπάζουν άδικα μια τσάντα με χρήματα.

Υπάρχουν πολλά που θα συμπαθήσει κανείς στο Rebel Ridge: οι καταπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, η οικοδόμηση της έντασης, ο τρόπος με τον οποίο φωτίζει την αδικία των πολιτικών κατάσχεσης πολιτικών περιουσιακών στοιχείων, οι τρόποι με τους οποίους παίρνει επιρροές από το First Blood, ή που απεικονίζει την άλλοτε ύπουλη και άλλοτε ωμή φύση της λευκής υπεροχής στην αστυνόμευση. Πάνω απ’ όλα όμως, πρόκειται για ένα ακόμη σεμινάριο στη συγκρατημένη, οικονομική κινηματογράφηση από έναν σκηνοθέτη που έχει εδραιώσει γρήγορα τη φήμη ενός από τους καλύτερους στο είδος που δουλεύουν σήμερα.

The Room Next Door

Μία δυναμική πρώην πολεμική ανταποκρίτρια (Tilda Swinton) που πεθαίνει από καρκίνο του τραχήλου της μήτρας και επιθυμεί να επανασυνδεθεί με μία παλιά της φίλη, την Ingrid (Julianne Moore), η οποία έχει γίνει συγγραφέας αναγνωρισμένων μυθιστορημάτων. Οι δυο τους υπήρξαν κάποτε συνάδελφοι σε περιοδικό της Νέας Υόρκης, μοιράστηκαν για λίγο κιόλας έναν εραστή, τον Damian (John Turturro), όμως οι ζωές τους έχουν πάρει διαφορετικούς δρόμους εδώ και χρόνια. Όταν η Martha θα ζητήσει από την Ingrid να βρεθεί στο πλευρό της – και συγκεκριμένα στο διπλανό δωμάτιο – όταν θα πάρει το χάπι ευθανασίας, η συγγραφέας αντιδρά. «Δεν θα ήθελες κάποιον πιο κοντινό σου;». Στο τέλος της ζωής, ίσως, προσκολλούμαστε σε όποιο άτομο τυχαίνει να είναι πλησίον μας τότε.

Το Room Next Door εξελίσσεται σε έναν γλυκά ειλικρινή προβληματισμό για τη γήρανση λοιπόν, τον θάνατο προφανώς, και το να βρίσκεις χαρά στις πιο απελπιστικές συνθήκες. Το στίγμα του σκηνοθέτη είναι σε πλήρη άνθιση εδώ, συμπεριλαμβανομένου του σχεδιασμού παραγωγής του Inbal Weinberg. Μονάχα η έγχορδη μουσική του Alberto Iglesias μοιάζει υπερβολική, διοχετεύοντας διαρκώς έναν εξωδιηγητικό αέρα που μας δείχνει συχνά με το δάχτυλο πού βρίσκεται το μομέντουμ, όμως τα χρώματα του Διπλανού Δωματίου γίνονται το μυστικό του μήνυμα. Μία γλώσσα απόλαυσης και ομορφιάς που μας θυμίζει πόσο σπουδαίο είναι το να ζεις. Αν είναι δυνατόν, δηλαδή, να κάνει κανείς μία χαρούμενη ταινία για τον θάνατο, ο Almodóvar μόλις το κατάφερε.

Hit Man

Στη μεταφορά της ιστορίας του Skip Hollandsworth από το Texas Monthly του 2001 για έναν καθηγητή κολεγίου ονόματι Gary Johnson, ο οποίος εργαζόταν παράλληλα ως ψεύτικος εκτελεστής, ο πέντε φορές υποψήφιος για Όσκαρ Richard Linklater αναμειγνύει τη screwball κωμωδία με έναν στοχασμό για το πώς αλλάζουν οι άνθρωποι. Σε συνδυασμό με το Anyone But You και το Twisters, το 2024 έγινε η χρονιά του Glen Powell. Στο Hit Man μάλιστα γράφει και το σενάριο μαζί με τον Linklater.

Poor Things

Με visuals βγαλμένα από κάποιο acid trip του Terry Gilliam, την αποδοχή της γυναικείας σεξουαλικής αφύπνισης και την προσεκτικά εκτελεσμένη ακροβατική ισορροπία μεταξύ gonzo παραλογισμού και ενδοσκόπησης, ο πιο καθαρόαιμα κωμικός και προσβάσιμος Γιώργος που έχουμε δει ως τώρα είναι σίγουρα η πιο παλαβή ταινία με 11 υποψηφιότητες στην ιστορία των Όσκαρ.

American Fiction

Στο πανέξυπνο και άκρως διασκεδαστικό δράμα του Cord Jefferson, ο Jeffrey Wright υποδύεται τον Thelonious “Monk” Ellison, έναν συγγραφέα που παλεύει να βρει την επιτυχία και που κατά λάθος τα καταφέρνει όταν γράφει ένα παρωδιακό μυθιστόρημα γεμάτο προσβλητικά στερεότυπα για τους μαύρους. Τα καθαρά, αιχμηρά, απλά visuals αφήνουν το εξαιρετικό σενάριο να μιλήσει – και από τις πέντε υποψηφιότητες για Όσκαρ, το σενάριο ήταν το μοναδικό βραβείο που κέρδισε το American Fiction, με τον Jefferson να παίρνει το βραβείο Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου.

All of Us Strangers

Οδυνηρά ρομαντική ιστορία queer λαχτάρας και αυτογνωσίας από τη μία. Καυστική εξερεύνηση των δεσμών αίματος που συνδέουν τους γονείς με τα παιδιά τους από την άλλη. Το All of Us Strangers είναι μία ιστορία αγάπης για τους αιώνες σε πολλαπλά επίπεδα, με έναν Andrew Scott στο κέντρο του σε κορυφή ερμηνευτικής καριέρας.

Black Dog

Ο Eddie Peng πρωταγωνιστεί ως κοινωνικός απόβλητος που συνδέεται με έναν υποτιθέμενα λυσσασμένο σκύλο, σε μια ιστορία λύτρωσης που διαδραματίζεται στα έρημα προάστια του Πεκίνου.

Tο έπος λύτρωσης του Guan Hu που διαδραματίζεται στην έρημο, ένα έργο πολύ μικρότερης κλίμακας από τα πρόσφατα μπλοκμπάστερ των The Eight Hundred και The Sacrifice, παντρεύει την pulpy δίψα για εκδίκηση με τη συναισθηματική πεποίθηση ότι μερικές φορές ένας καλός σκύλος είναι αρκετός για να ανατρέψει τα πάντα.

Priscilla

Διασκευασμένο από τα απομνημονεύματα της Priscilla Presley του 1985, το Priscilla παρακολουθεί το ταξίδι της Presley καθώς ο Βασιλάς τη φλερτάρει και στη συνέχεια την απομακρύνει από την οικογένειά της. Η Cailee Spaeny στον πρωταγωνιστικό ρόλο προσδίδει μία αθώα ποιότητα ψαριού έξω από τα νερά του στον χαρακτήρα, κάνοντας τη χειραγώγησή της ακόμα πιο άβολη στην παρακολούθηση. Λίγοι σκηνοθέτες μπορούν να χειριστούν αυτό το μείγμα ονειρικών και σκοτεινών ποιοτήτων με τα επίπεδα συναισθηματικής ακρίβειας της Sofia Coppola.

Iron Claw

Το πορτρέτο του Sean Durkin για την οικογένεια παλαιστών Von Erich είναι βαθύτερο από την τυπική βιογραφία. Περισσότερο από τη δραματοποίηση της καριέρας των αδελφών, καθώς ο πατέρας τους (Holt McCallany) τους εισάγει σιγά-σιγά όλους στο ρινγκ, η ταινία χρησιμοποιεί την τραγική ιστορία τους για να εξερευνήσει θέματα τοξικής αρρενωπότητας, αδελφοσύνης, επιτυχίας και άλλα. Η ζεστή, κοκκώδης χρωματική παλέτα, μερικά πραγματικά τραγικά κουρέματα, και ένα νοσταλγικό soundtrack μάς βυθίζουν στο αγροτικό Τέξας της δεκαετίας του ’80 και του ’90, καθώς παρακολουθούμε μία ιστορία υπέρβασης του κύκλου του τραύματος.

When Evil Lurks

Αυτή η βίαιη αργεντίνικη ταινία τρόμου διαδραματίζεται σε μια πραγματικότητα στην οποία τα δαιμόνια είναι γνωστά και μεταδίδονται, μετατρέποντας τους μολυσμένους σε κακόβουλες μάζες σάρκας που αναφέρονται ως “Rottens”. Αυτό όμως που κάνει την ταινία του Demián Rugna τόσο αποτελεσματική δεν είναι το μπόλικο αίμα ή η ιδέα μιας δαιμονικής μόλυνσης. Είναι ο τρόπος με τον οποίο οι αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συστημικό επίπεδο, καθιστούν τη λήξη της διαφθοράς σχεδόν αδύνατη.

How to Blow Up a Pipeline

Μια ομάδα ακτιβιστών για το κλιματική κρίση, από διαφορετικά μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών και υπόβαθρα, συνωμοτούν ώστε να ανατινάξουν έναν πετρελαιαγωγό στο Δυτικό Τέξας. Το How to Blow Up a Pipeline μας εξοικειώνει σταδιακά με κάθε μέλος της ομάδας μέσω αναδρομών που διανθίζουν τη σημερινή τους ιστορία.

Ένα σταθερό ελάττωμα των πολιτικών ταινιών είναι ότι οι σκηνοθέτες είναι συνήθως τόσο απασχολημένοι με την προώθηση των πεποιθήσεών τους που ξεχνούν να κάνουν μια καλή ταινία. Το How to Blow Up a Pipeline δεν πέφτει σε αυτή την παγίδα. Η ταινία καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στο δράμα των χαρακτήρων, τις πτυχές του θρίλερ και τη συζήτηση ευρύτερων ηθικών ζητημάτων, χωρίς διδακτισμό.

The Substance

Δεν είναι τόσο φεμινιστικό όσο πιστεύει ότι είναι, παραμένει όμως το αδιαμφισβήτητο event movie της χρονιάς, μία πρέπει-να-το-δεις-για-να-το-πιστέψεις ταινία που έφερε το κοινό στη μεγάλη οθόνη, με τις καλύτερες των προθέσεων για την αφύπνισή μας σε σχέση με τον εθισμό μας σε συστήματα που μας καταστρέφουν.

Αδέσποτα Κορμιά

Στα Αδέσποτα Κορμιά της Ελίνας Ψύκου, ακολουθούμε τη Robyn, μία νεαρή γυναίκα από τη Μάλτα που έμεινε έγκυος μετά από ένα one-night stand και τώρα πρέπει να φτάσει μέχρι τη Σικελία για να κάνει την έκτρωση που δεν μπορεί να κάνει νόμιμα στη Μάλτα. Παράλληλα, οι Ιταλίδες Katerina και Gaia θα πρέπει να έρθουν στην Ελλάδα για να επιχειρήσουν εξωσωματική γονιμοποίηση, μιας που η διαδικασία δεν επιτρέπεται στις ανύπαντρες γυναίκες στην πατρίδα τους. Στη διάρκεια του φιλμ θα γνωρίσουμε επίσης άτομα που θα ταξιδέψουν μέχρι την Ελβετία με σκοπό την ευθανασία, μαζί και τη γιατρό τους που συχνά κατηγορείται ότι «παίζει τον Θεό».

Η κινηματογραφίστρια, στο πρώτο της ντοκιμαντέρ εδώ, βασίζει τα Αδέσποτα Κορμιά στις ατομικές μαρτυρίες ανθρώπων που έχουν ελεύθερη βούληση και θέλουν να ζουν σύμφωνα με αυτή, παίρνοντας ουσιαστικά θέση, δεν διστάζει όμως να συμπεριλάβει και τις εναλλακτικές, αντίθετες απόψεις.

Η συμπερίληψη όλων των παραπάνω πάντως δεν παραπέμπει στον ισαποστακισμό, αλλά στη στιβαρότητα και την πολυπλοκότητα που μπορεί να έχει το σινεμά τεκμηρίωσης. Πόση ελευθερία επιτρέπουμε στους απογόνους μας; Και μπορεί ποτέ ο άνθρωπος να εμποδίσει ούτως ή άλλως πραγματικά την ύπαρξη της ζωής; Η Ελίνα Ψύκου δεν έχει εύκολες απαντήσεις.

Honourable mentions: Robot Dreams, Blitz, His Three Daughters, Crossing, Conclave, Inside the Yellow Cocoon Shell, Animal, Το Καλοκαίρι της Κάρμεν, No Other Land, Late Night With the Devil