Οι 20 καλύτερες ταινίες του Ben Affleck

Παρακάτω λοιπόν θα βρεις τις καλύτερες ταινίες που έχει κάνει ποτέ ο Ben Affleck σε κατάταξη: Από την καλύτερη, στην καλυτερότερη.

20. The Company Men

Το ανθρώπινο κόστος της συρρίκνωσης εξετάζεται οδυνηρά στο ντεμπούτο μεγάλου μήκους του βετεράνου της τηλεόρασης John Wells, The Company Men. Όταν μια μεγάλη εταιρεία απολύει μεγάλο μέρος των εργαζομένων της για να εξισορροπήσει τον προϋπολογισμό της κατά τη διάρκεια της ύφεσης, επηρεάζει τις ζωές τριών διαφορετικών ανδρών και των οικογενειών τους. Υπάρχει ο Bobby Walker (Affleck), ο φιλόδοξος εταιρικός ορειβάτης που εργάζεται για τον γαμπρό του (Kevin Costner). Ο Phil Woodward (Chris Cooper), ένας 60χρονος ανώτερος διευθυντής που αγωνίζεται να αφήσει τα παιδιά του στο σχολείο χωρίς δουλειά. και ο Gene McClary (Tommy Lee Jones), ο Οικονομικός Διευθυντής που αμφισβητεί την απόφαση να περικόψει το προσωπικό, για να απολυθεί από τη δική του ερωμένη (Maria Bello).

19. Hollywoodland

Αν αυτή ήταν καθαρά μια λίστα με τις ερμηνείες του ηθοποιού, τότε το ‘Hollywoodland’ θα βρισκόταν πολύ, πολύ υψηλότερα. Πριν τον Batman ο Affleck είχε υποδυθεί και τον Superman. Ή μάλλον τον άνθρωπο που έπαιξε τον Superman στην τηλεόραση. Ο George Reeves είναι μια τραγική φιγούρα της βιομηχανίας που στα χαρτιά έχασε τη ζωή του λόγω αυτοκτονίας, αλλά οι εικασίες για τον θάνατό του από ένα πληρωμένο χέρι του παραγωγού Eddie Mannix γιατί διατηρούσε σχέση με τη σύζυγό του, δίνουν και παίρνουν ακόμα. Το Hollywoodland έχει για μελανό σημείο τον άχαρο χαρακτήρα του Adrien Brody, αλλά δεν στερεί πολλά από το ταξίδι του ίδιου του Reeves.

18. Boiler Room

Πριν την παγκόσμια κρίση και τα Margin Call ή Big Short που γέννησε, μάθαμε πόσο αδίστακτοι μπορούν να γίνουν κάποιοι χαρτογιακάδες για να γεμίσουν τις τσέπες τους από το Boiler Room. Η ταινία έχει από Affleck να τιμά επάξια τη διάσημη σκηνή του Alec Baldwin στο Glengarry Glen Ross μέχρι Vin Diesel να κλείνει τη συμφωνία της ζωής του.

17. The Way Back

Στο The Way Back υποδύεται έναν αλκοολικό εργάτη που δέχεται την πρόσκληση του Λυκείου του να γίνει ο καινούριος προπονητής της ομάδας του μπάσκετ και κάπως έτσι θα προσπαθήσει να πάρει το μονοπάτι της εξιλέωσης. Οι παραλληλισμοί με το δράμα της προσωπικής του ζωής θα γίνουν ελεύθερα (και σωστά – ο ηθοποιός ανέτρεξε αυτόρμητα στις περιπέτειές του για να υποδυθεί τον Jack Cunningham), αν και η καλύτερη δουλειά που κάνει το κατά τ’ άλλα άνισο The Way Back, είναι ότι δεν κάνει καμία χάρη στον σταρ του. Δεν του προσφέρει ούτε για μια στιγμή την παλιά του αίγλη.

16. State of Play

Πολιτικό θρίλερ που δεν έκανε πολλά πράγματα στο αμερικανικό box office, αλλά παγκοσμίως στάθηκε στο ύψος του. Πλέον έχει – άδικα – ξεχαστεί και λέμε άδικα, γιατί μπορεί να περιορίζεται σε σχέση με τη εκπληκτική ομώνυμη σειρά 6 επεισοδίων του BBC, αλλά έχει έξυπνο σενάριο, στακάτη σκηνοθεσία, την επιστροφή σε φόρμα του Russell Crowe και το υπόλοιπο καστ (Ben Affleck, Rachel McAdams, Helen Mirren, Robin Wright, Jason Bateman, Jeff Daniels) να βάζει τα δυνατά του.

15. Armageddon

Δεν θα θεωρηθεί ποτέ Καλή Ταινία και ίσως και να μην είναι, αλλά συγνώμη, τινάζαμε γροθιές στον αέρα με γεωτρήσεις, κλαίγαμε με χέρι Liv Tyler στην οθόνη, στηρίζαμε το ξενέρωτο πλην όμως γοητευτικά αθώο ρομάντσο, πονέσαμε με Bruce Willis και ακόμα ουρλιάζουμε ακόμα το I Don’t Want to Miss a Thing, οπότε για σας παρακαλούμε πολύ.

14. Going All The Way

Υποτιμημένη coming of age ταινία για την επιστροφή δύο βετεράνων του πολέμου της Κορέας στα πάτρια, που μπορεί να ακολουθεί την πεπατημένη σε πολλά σημεία, αλλά ξεχωρίζει για τις ερμηνείες και τους χαρακτήρες της. Αντίθετα με τους υπέρμετρα σοφούς και μικρομέγαλους αντίστοιχους χαρακτήρες που θα βρεις αλλού, στο Going All the Way οι πρωταγωνιστές μοιάζουν αληθινοί. Άλλο ένα golden boy για τον Affleck.

13. Dogma

Με τον σκηνοθέτη και φίλο του Kevin Smith στα MTV Awards / Photo by Frank Micelotta/ImageDirect

Οτινανισμός done right, το Dogma του Kevin Smith για δύο έκπτωτους αγγέλους που τριγυρίζουν στο New Jersey ψάχνοντας να βρουν τον τρόπο να τα βρουν με τον Θεό που υποδύεται η Alanis Morissette, δεν είναι από τις τόσο-κακές-που-είναι-καλές ταινίες, αλλά είναι ξεκάθαρα ένα απολαυστικό χάος. Με Chris Rock ως μαθητή που ξέχασε η Ιστορία γιατί ήταν μαύρος και την ελπίδα του κόσμου να κρέμεται από την Linda Fiorentino που δουλεύει σε κλινική για εκτρώσεις.

12. Air

Για να πούμε, ίσως, μία ιστορική ταινία σπουδαία, ένα κριτήριο θα μπορούσε να είναι η ικανότητά της να κάνει το κοινό να ξεχάσει ότι γνωρίζει πολύ καλά το τέλος. Στον Τιτανικό δεν συνέχισε το υπερωκεάνιο να επιπλέει. Ο Woodward και ο Bernstein θα έβγαζαν πάντα το ρεπορτάζ τους για το σκάνδαλο του Watergate στο All the President’s Men.

Όλες αυτές οι ταινίες ωστόσο γίνονται συναρπαστικές μέσω των ανατροπών και των δυναμικών χαρακτήρων των ιστοριών τους, καθιστώντας τη βεβαιότητα του αποτελέσματος δευτερεύουσα σε σχέση με αυτό που βλέπουν οι θεατές. Το Air του Ben Affleck που επιστρέφει πίσω από την κάμερα μετά το υποτιμημένο, λουξ Live By Night, δεν φτάνει ποτέ σε αυτά τα ύψη, προκαλεί ωστόσο αρκετό γέλιο και δέος ώστε να γίνει ένα απολαυστικό δίωρο.

Το ότι η ταινία πετυχαίνει να πουλήσει τον feelgood καπιταλισμό της τόσο καλά οφείλεται στην εύστοχη σκηνοθεσία του Affleck και, πάνω από όλα, στο καστ της. Ο Affleck που σκηνοθετεί εδώ, επιτέλους δεν δίνει τον πιο βαρετό ρόλο στον εαυτό του. Αντίθετα διαπρέπει στον καρτουνίστικο ρόλο του Phil Knight.

11. Shakespeare in Love

Το Shakespeare in Love θα είναι για πάντα η ταινία που κέρδισε όταν είχε απέναντι το Saving Private Ryan (για μας το Thin Red Line, αλλά αυτή είναι διαφορετική συζήτηση) και η απόδειξη για όσους έχουν γνωρίσει μονάχα την πιο πρόσφατη αφοπλισμένη βερσιόν του, ότι ο μεγαλοπαραγωγός Harvey Weinstein ήταν κάποτε η απόλυτη καρατέκα της βιομηχανίας. Παρ’ όλα αυτά, το Shakespeare in Love είναι μια μικρή ταινία, άρτια και γλυκύτατη, και ο Affleck ειρωνεύεται με πολύ κέφι τους μεγαλοπιασμένους συναδέλφους του στην πραγματική ζωή ως φαντασμένη σταρούμπα Ned Allyn.

10. Changing Lanes

Καμιά φορά την ξεχνάμε κι εμείς οι ίδιοι που την προτείνουμε σε φίλους για μικρό διαμαντάκι, αλλά το Changing Lanes είναι ένα παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, που όχι μόνο ξέρει να εναλλάσσει τους ρόλους αυτούς μεταξύ του Ben Affleck και του Samuel L. Jackson που πρωταγωνιστούν, αλλά τους επιτρέπει να την κρατούν προσγειωμένη ακόμα κι όταν η ίδια φλερτάρει με extreme καταστάσεις. Αν δεν είχε κι ένα μέτριο τέλος, θα τη συνιστούσαμε χωρίς καμία επιφύλαξη. (Βασικά και τώρα αυτό κάνουμε).

9. The Last Duel

Old-style θέαμα με #MeToo twist. Βασισμένη στη συναρπαστική αληθινή ιστορία μιας λαίδης, ενός ιππότη και ενός ιπποκόμου στη Γαλλία του 14ου αιώνα, η υπόθεση του Last Duel ήταν μεγάλη είδηση ​​στην εποχή της και προσαρμόζεται εδώ εκ των υστέρων στις σύγχρονες ευαισθησίες.

Η ταινία του Ridley Scott έχει μία ζουμερή σύνθεση οικείων χαρακτήρων που είναι πιο άπληστοι και πιο μικροπρεπείς από αυτούς που συνήθως βλέπουμε στα ιστορικά έπη. Δεν υπάρχουν οι υποχρεώσεις των ευγενών ή τα ρομάντσα που γεννιούνται στη βασιλική αυλή, δεν υπάρχουν δράκοι, μάγισσες ή εξευτελιστικές βρετανικές προφορές. Αντίθετα υπάρχουν χρέη, μνησικακίες, τσακωμοί, σύνδεσμοι, και άντρες που αγωνίζονται ασταμάτητα για κυριαρχία.

Στο πλαίσιο αυτό, ο Affleck παίζει έναν τύπο ρόλου που ξέρουμε πια ότι τον αναδεικνύει, δηλαδή τον δευτεραγωνιστικό κούφιο καραγκιόζη που θα δώσει σπιρτάδα και νεύρο σε κάθε σκηνή όπου συμμετέχει.

8. Chasing Amy

Από τις πολλές συνεργασίες του Affleck με το φιλαράκι του, Kevin Smith, το Chasing Amy παραμένει η καλύτερη. Ακόμα και οι καλές ταινίες του Smith μοιάζουν πολλές φορές με ένα μακροσκελές inside joke που συχνά στερεί την ευκαιρία στους χαρακτήρες του να αναπνεύσουν, αλλά εδώ αναπτύσσονται παρέα με τον χαρακτηριστικό γεμάτο αναφορές στην ποπ κουλτούρα διάλογο του Smith και δεν υπάρχουν απλά για να τον υπηρετούν. Επίσης είναι από τις ελάχιστες φορές που ο Affleck πείθει ως στο-περίπου romantic lead.

7. Argo

“Argo fuck yourself”. Θα μπορούσε να μπει στη λίστα και μόνο γι’ αυτό. Ή γιατί το έστεψε η Ακαδημία την καλύτερη ταινία για το 2012. Τελικά μπαίνει γιατί ο Affleck, μπορεί να άλλαξε τα φώτα στα πραγματικά γεγονότα που δραματοποίησε η ταινία, αλλά όλες οι αλλαγές που έκανε συντέλεσαν σε ένα αποτέλεσμα που μας έκοψε την ανάσα από την αγωνία και, όπως συμβαίνει με όλα τα μερακλίδικα κατασκοπευτικά θρίλερ, δεν έχασε στιγμή το νεύρο και το χιούμορ του. Η απουσία υποψηφιότητάς του στην κατηγορία Καλύτερης Σκηνοθεσίας θα μείνει για πάντα ανάμεσα στα μεγαλύτερα diss της βιομηχανίας.

6. The Town

Το The Town δεν ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Affleck, ήταν η πρώτη του όμως ταινία που είχε καθήκοντα σκηνοθεσίας, σεναρίου και πρωταγωνιστή μαζί. Ο ρόλος του de facto αρχηγού της συμμορίας, Doug, που κράτησε για τον εαυτό του σίγουρα δεν ήταν από τους πιο συναρπαστικούς της ιστορίας, αλλά κρατώντας τη στάση της ήρεμης δύναμης, έδωσε την ευκαιρία στον Jeremy Renner να κλέψει την παράσταση και να μπει στα κιτάπια όλων των casting directors του Χόλιγουντ.

5. Zack Snyder’s Justice League

Το Snyder Cut του Justice League είναι αυτή η στιγμή στην ιστορία, όπου η αισθητική ταυτότητα ενός δημιουργού, του συγκεκριμένου δημιουργού βασικά, απώλεσε τον άδειο εντυπωσιασμό και ενίσχυσε τις ιστορίες των ηρώων του. Ο Snyder εδώ, παρότι μελοδραματικός και βαρύγδουπος όπως πάντα, θέλει να επουλώσει και να επιτρέψει στους χαρακτήρες του να ωριμάσουν και να προχωρήσουν, και για κανέναν άλλον χαρακτήρα δεν ισχύει παραπάνω αυτό από τον Batman του Affleck.

4. Gone Girl

“Κάνεις κάστινγκ στις ταινίες σου βάσει νευραλγικών σκηνών. Στο Gone Girl υπάρχει ένα χαμόγελο που δίνει ο πρωταγωνιστής στον τοπικό Τύπο όταν του ζητούν να σταθεί δίπλα στην αφίσα της χαμένης του συζύγου. Έψαξα στο Google και βρήκα 50 περίπου φωτογραφίες με τον Affleck να έχει ένα τέτοιο χαμόγελο σε δημόσιες εμφανίσεις. Τις κοιτάς και ξέρεις ότι προσπαθεί να κάνει τους άλλους να νιώσουν άνετα τη στιγμή εκείνη, αλλά κάνοντας αυτό βάζει τον εαυτό του σε μια ευάλωτη θέση που αφήνει τους άλλος να έχουν άλλες εντυπώσεις γι’ αυτόν”. – David Fincher

Ένα πραγματικά τέλειο κάστινγκ για τον golden boy χαρακτήρα του Nick Dunne, σε μια απολαυστική ταινία που παίζει το καλύτερο παιχνίδι εναντίον του και εναντίον του κοινού που δεν ήξερε πού έμπλεκε όταν μπήκε στην αίθουσα.

3. Dazed and Confused

Το ντεμπούτο του Richard Linklater δε χρειάζεται να έχεις ζήσει στα ‘70s για να το εκτιμήσεις, ούτε να έχεις απαραίτητα αυτήν την παράξενη νοσταλγία που νιώθουμε οι άνθρωποι για πράγματα που δεν βιώσαμε ποτέ. Αν έχεις πάει Λύκειο, το ‘χεις. Ο Affleck ζει την Carrie στιγμή του ως ο μαλάκας του σχολείου που επιτέλους βρίσκει τον δάσκαλό του και εμείς γελάμε ακόμα.

2. Gone Baby Gone

Νεο-νουάρ δράμα και πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Aflleck που έπεισε τον κόσμο και κυρίως τη βιομηχανία ότι είχε μπει στη μετα-Gigli εποχή του. Ο ίδιος ο Affleck δε βρίσκεται μπροστά από την οθόνη, αλλά βγάζει πολύ καλές ερμηνείες από το εξαιρετικό του καστ (Casey Affleck, Morgan Freeman, Amy Ryan, Ed Harris) και χαρίζει μια υποψηφιότητα Β΄ Γυναικείου στη Ryan. Τέσσερις ταινίες με την υπογραφή του μετά, παραμένει η καλύτερη.

1. Good Will Hunting

Με τον Matt Damon στα 70ά Όσκαρ, τον Μάρτιο του 1998 / Photo by Ron Galella, Ltd./Ron Galella Collection via Getty Images

Όταν είχαμε συμπεριλάβει το Good Will Hunting στις ιδανικές φθινοπωρινές ταινίες, είχαμε δηλώσει ότι θα το αναφέρουμε με όποια αφορμή μπορούμε. Τόσο πολύ το αγαπάμε. Ευτυχώς εδώ δε χρειάζεται να το καταχωνιάσουμε με το ζόρι, αφού είναι μία από τις καλύτερες – για πολλούς η καλύτερη – ταινία του Ben Affleck.

Ο Affleck και ο Matt Damon έγραψαν μια εκπληκτική ταινία που άντεξε στον χρόνο, κέρδισε το Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, και χάρισε, έστω και με καθυστέρηση, ένα Όσκαρ και στον μεγάλο Robin Williams. Ο ίδιος ο Affleck, αντίθετα με τα τελευταία χρόνια που συνηθίζει να παίρνει τα πρωταγωνιστικά σκήπτρα στις ταινίες που φτιάχνει με τα χεράκια του, έχει τον τριτοτέταρτο ρόλο του κολλητού που σπρώχνει τον Will να κυνηγήσει μια ζωή διαφορετική από αυτήν που του φυλάει η Βοστόνη. Και μπορεί να τρώει ακόμα κράξιμο για την κακή προφορά του Chuckie, αλλά κατάφερε να μπολιάσει την απλότητα του ρόλου του με μια συνειδητή απογοήτευση για τον κόσμο και τις ελάχιστες ευκαιρίες που δίνει σε ανθρώπους σαν κι αυτόν.