Οι 20 καλύτερες σειρές του 2016

Η κατάσταση στο τηλεοπτικό τοπίο τα τελευταία χρόνια θυμίζει εκθετική γραφική παράσταση σε προχωρημένο σημείο του άξονα. Κάθε χρόνο οι καλές σειρές είναι τόσο περισσότερες από την προηγούμενη, που κάνει σεζόν γεμάτες από αριστουργήματα να μοιάζουν συνηθισμένες. Και το πιο ευχάριστο, είναι ότι πλέον το τοπίο και στην Ελλάδα είναι τέτοιο που μας επιτρέπει να μπορούμε να βλέπουμε, συχνά δίχως την παραμικρή καθυστέρηση, τα καλύτερα από όσα έχει να προσφέρει η Αμερική.

Κάτι η επέκταση της ‘ταυτόχρονα με την πρεμιέρα στις ΗΠΑ’ τακτικής που καθιερώθηκε με σειρές-event σαν το ‘Game of Thrones’, κάτι το άνοιγμα του Netflix, κάτι η πληθώρα ποιοτικών επιλογών, είμαστε πλέον σε μια πολύ ευχάριστη θέση, μίλια μακριά από τις εποχές που ψάχναμε αριστουργήματα με το κυάλι, παραπεταμένα σε μεταμεσονύκτιες ζώνες, χρόνια μετά την πρεμιέρα τους, να διακόπονται από διαφημίσεις telemarketing.

Τα καλύτερα είναι εδώ. Κι αυτά ήταν τα κορυφαία εξ αυτών:

(Πιθανά spoilers για την κάθε σειρά.)

***

20, The Strain (3η σεζόν, FOX)

Η φετινή σεζόν προετοιμάζει ιδανικά τον πιο διευρυμένο καμβά για την επόμενη και μας κάνει να συγχωρήσουμε τις όποιες αδυναμίες -λιγότερες από κάθε άλλη φορά, να τα λέμε αυτά- του πνευματικού τέκνου του πανμέγιστου Guillermo Del Toro. Σαφώς πιο πεσιμιστική από κάθε προηγούμενη, με τους βρικόλακες με τη μακριά γλώσσα να κάνουν φουλ κουμάντο στη Νέα Υόρκη και απόλυτο highlight (πέρα από τους βομβιστές αυτοκτονίας και τον δίμετρο εξολοθρευτή τρωκτικών και βρικολάκων Fet) τον υπέροχα σιχαμένο Eichorst (αποκάλυψη στο ρόλο ο Richard Sammel) ως τον πρώην Ναζί διοικητή στρατοπέδου συγκέντρωσης και νυν υπαρχηγό του Master. -Πάνος Κοκκίνης

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Το big bang του ‘Strain’ αλλάζει τα πάντα

19, Gilmore Girls: A Year in the Life (1η σεζόν, Netflix)

Όσοι αναγκαστήκαμε να ζήσουμε με την τελευταία σεζόν του ‘Gilmore Girls’, μία σεζόν που φτιάχτηκε χωρίς τη συμμετοχή των ορίτζιναλ δημιουργών της, με τους χαρακτήρες να μη μιλάνε σαν τους χαρακτήρες και πολλά επεισόδια να μη μοιάζουν καν ότι ανήκουν στον κόσμο της σειράς, βρεθήκαμε σε κατάσταση φρενίτιδας όταν το Netflix ανακοίνωσε ότι θα επαναφέρει τη σειρά για να αποκτήσει επιτέλους το αυθεντικό της τέλος, με 4 λέξεις που πάντα ήταν γραφτό να ειπωθούν κλείνοντας έναν κύκλο. Το hype για την, ας πούμε, 8η σεζόν ήταν εκκωφαντικό αλλά αφού κατακάθισε η σκόνη, το συμπέρασμα είναι ότι τα Gilmore girls μας αποζημίωσαν για την αφοσίωσή μας και το Stars Hollow παραμένει το alternate universe όπου θα θέλαμε να μετακομίσουμε. -Ιωσηφίνα Γριβέα

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

2 (+1) συντάκτες του PopCode συζητούν διεξοδικά το μεγάλο comeback

18, Last Week Tonight (3η σεζόν, COSMOTE CINEMA)

Το πάλεψε να ασχοληθεί με τον Donald Trump όσο λιγότερο μπορούσε. Αλλά μετά, όταν το αποφάσισε να μπει στο τσίρκο (όχι για την τηλεθέαση, αλλά επειδή η απειλή μεγάλωνε και δεν μπορούσε πλέον να μείνει αμέτοχος), του επιτέθηκε με τον πλέον εμπεριστατωμένο τρόπο (βλέπε π.χ. το κόστος του τείχους με το Μεξικό). Στο τέλος, μάλιστα, βγήκε και παραδέχθηκε ότι εκείνος φταίει επειδή, χρόνια πριν, τον είχε προκαλέσει να βάλει υποψηφιότητα για την προεδρία. Συνολικά μια ακόμη χρονιά που ο Βρετανός κωμικός παρέμεινε ο καλύτερος τρόπος να μαθαίνεις τα πραγματικά νέα. Και μας έκανε να ζηλέψουμε που συνεχίζουμε να μην έχουμε κάτι το αντίστοιχο στο ‘παπαγαλιστάν’ Ελλάντα. -Πάνος Κοκκίνης

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Πώς ο John Oliver άλλαξε τη late night τηλεόραση

17, Black Mirror (3η σεζόν, Netflix)

Αντίστοιχη σε αναλογία σπουδαιότητας-ενδιαφέροντος-μετριότητας όσο όλη η σειρά ως τώρα, η Netflix επιστροφή της ‘Twilight Zone’-στην-εποχή-των-social ανθρωποκεντρικής δυστροπίας του Charlie Brooker καταφέρνει να μη σκοντάψει παρά την αυξημένη ζήτηση παραγωγής και τις δεδομένες πλέον προσδοκίες. Το ‘San Junipero’ είναι προφανές standout επεισόδιο και η σκηνοθεσία του Joe Wright για την πρεμιέρα ‘Nosedive’ βάζει κατευθείαν αυτή τη νέα σεζόν ένα αισθητικό επίπεδο πάνω από τις προηγούμενες, ενώ άλλα επεισόδια μας προσφέρουν από πολεμικές αλληγορίες και παραλλαγές πάνω σε ‘X-Files’ μυθολογία, μέχρι ξεκάθαρο, ευθύ τρόμο. Ή αλλιώς, πώς το ‘Black Mirror’ πετυχημένα επεκτείνει τη συλλογή ιστοριών του, καθώς το μέλλον που κάποτε ψηλάφισε, γίνεται σταδιακά πραγματικότητα. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Αναλυτικά reviews για όλα τα επεισόδια της 3ης σεζόν

16, Designated Survivor (1η σεζόν, Netflix)

Αυτό είναι υποθέτω το είδος της σειράς που οι άνθρωποι που πιστεύουν σε ένοχες απολαύσεις, θα αποκαλούσαν ένοχη απόλαυση. Ο Kiefer Sutherland επιστρέφει στη μικρή οθόνη στο ρόλο του από-σπόντα Προέδρου των ΗΠΑ, σε μια σειρά που εξετάζει τις μικρές συναρπαστικές διαδικασίες του πολιτικού συστήματος μέσα από την αγωνία ενός (ουσιαστικά) καθημερινού ανθρώπου καθώς προσπαθεί κι ο ίδιος να τις κατανοήσει, την ώρα που έχει και μια χώρα να ηγηθεί. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, μέσα από τους -συχνά απλοϊκούς- πολιτικούς προβληματισμούς ενός Αληθινά Ανεξάρτητου Πολιτικού που είναι στην πραγματικότητα ένας Απλός Πολίτης- μια προβληματική που στη δεδομένη χρονική στιγμή που βιώνουμε, μοιάζει να αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Η απρόσμενα επίκαιρη γοητεία του ‘Designated Survivor’

***

Φέρτε μας αυτό: Το σύμπαν του Steven Soderbergh

Ο Steven Soderbergh έκανε διάλειμμα από το σινεμά για 3 χρόνια στη διάρκεια των οποίων όχι μόνο σκηνοθέτησε όλα τα επεισόδια του σπουδαίου ‘The Knick’, αλλά και ως παραγωγός έδωσε τηλεοπτικό χώρο σε εξαιρετικούς ανεξάρτητους δημιουργούς που δεν περνάν και πολύ καλά στο σινεμά τελευταία. Το αποτέλεσμα είναι δύο εντελώς διαφορετικές (σε θέμα, σε φιλοδοξίες, σε σημασία) σειρές, που όμως αποτελούν κι οι δύο πανέμορφα τηλεοπτικά διαμάντια. Το ‘The Girlfriend Experience’, μεταφορά της ομώνυμης ταινίας του Soderbergh με την Riley Keough στο ρόλο της Sasha Grey εξερευνά ταυτότητα, σεξουαλικότητα και κοινωνικούς ρόλους σε ένα πορτρέτο αποστομωτικά όμορφης απομόνωσης. Τη σειρά γράφουν και σκηνοθετούν εξ ολοκλήρου οι Amy Seimetz (‘Sun Don’t Shine’, ‘Upstream Color’) και Lodge Kerrigan (‘Clean,. Shaven’, ‘Claire Dolan’).

Ενώ στο ‘Red Oaks’ (του οποίου η 1η σεζόν μόλις έγινε διαθέσιμη χάρη στην επέκταση του Amazon Prime), ο Gregory Jacobs (του ‘Magic Mike XXL’) μας μεταφέρει σε ένα καλοκαιρινό tennis club πλουσίων, όπου ένας έφηβος εκπαιδευτής τένις ερωτεύεται την καλλιτεχνικά ανήσυχη κόρη του πλούσιου αφεντικού, σε μια σειρά τόσο ‘80s που θα νομίζεις πως βλέπεις μπροστά σου τη Molly Ringwald. Τη 2η σεζόν ‘Red Oaks’ σκηνοθετούν οι: Hal Hartley(!), Amy Heckerling (‘Fast Times at Ridgemont High’), Gregg Araki και David Gordon Green. Ο Steven Soderbergh είναι ένας κρυφός ευεργέτης του παραδοσιακού ανεξάρτητου σινεμά- στην τηλεόραση. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

To σοκαριστικό φινάλε του ‘The Knick’

***

15, Mr. Robot (2η σεζόν, COSMOTE CINEMA)

Ιδιάζουσα περίπτωση τηλεόρασης που υιοθετεί πλήρως την κατακερματισμένη ψυχική κατάσταση του πρωταγωνιστή της, λέγοντας ψέμματα και στον ίδιο και στους θεατές μέσα από τα μάτια του, καταλήγοντας σε έναν κόσμο φτιαγμένο από υποστρώματα πραγματικότητας και έναν βουβό κώδικα που έπρεπε ένα φοβερά μπερδεμένο κοινό να (ανα)λύσει. Δε βοήθησε η μεγαλύτερη σεζόν, δε βοήθησαν τα μεγαλύτερα σε διάρκεια επεισόδια, δε βοήθησε η υπερανάλυση των twists μήνες πριν συμβούν. Η σειρά όμως και ο δημιουργός της, Sam Esmail, που αποφάσισε φέτος να γυρίσει όλα τα επεισόδια, τόλμησαν να βαδίσουν σε αχαρτογράφητα νερά καθ’ όλη τη διάρκεια του κύκλου και να μας αφήσουν στο τέλος αμήχανους όσο και ιντριγκαρισμένους. -Ιωσηφίνα Γριβέα

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Συνέντευξη με τον δημιουργό της σειράς, Sam Esmail

14, Better Call Saul (2η σεζόν, Netflix)

Αν στη 2η σεζόν του το ‘Better Call Saul’ έμοιαζε συχνά σαν δύο σειρές σε μία (οι ιστορίες του Mike και του Jimmy περισσότερο απομακρύνονται παρά συνδέονται), η κεντρική δυναμική ανάμεσα στον Jimmy και τον αδερφό του, έτσι όπως εκφράζεται μέσω από ένα μπαράζ ηθικών διλημμάτων, παραμένει όχι απλά συναρπαστική, μα βαθιά ανθρώπινη τηλεόραση. Ο Bob Odenkirk συνεχίζει να παραδίδει μια φανταστική ερμηνεία υπόγειας τραγικότητας, ως καρδιά και ψυχή μιας σειράς που ξεκίνησε ως spin-off μιας από τις θρυλικότερες σειρές όλων των εποχών, αλλά καταφέρνει να δικαιολογεί την ύπαρξή της ανεξάρτητα από εκείνη. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Εσύ ακόμη να τηλεφωνήσεις στον Saul;

13, The Young Pope (1η σεζόν, COSMOTE CINEMA)

Ο Paolo Sorrentino μεταφέρει στην τηλεόραση τις εμμονές του περί θρησκείας, ζωής, ομορφιάς και ποδοσφαίρου, σε αυτή την ιστορία που με πρόφαση μια (απίστευτα τραβηγμένη, θα έλεγε ακόμα κι ο Frank Underwood) ίντριγκα που φέρνει την εκλογή του νεότερου Πάπα στην ιστορία, καταφέρνει να σκηνοθετήσει μια grande bellezza που δε μοιάζει με καμία άλλη σειρά στην τηλεόραση. Ο Jude Law, σε μια από τις πιο απολαυστικά παθιασμένες ερμηνείες της χρονιάς, ηγείται ενός εντυπωσιακού καστ, ικανό να σε τραβήξει ακόμα και στα (όχι λίγο, ούτε ευκαταφρόνητα) σημεία όπου η αφήγηση κάνει κοιλιές. Δεν πειράζει. Στο ‘Young Pope’ δίνουμε άφεση αμαρτιών. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Οι πρώτες μας αντιδράσεις για τη σειρά από το Φεστιβάλ Βενετίας

12, Billions (1η σεζόν, COSMOTE CINEMA)

Ένας αδίστακτος πλουτοκράτης δισεκατομυριούχος της Wall Street (Damian Lewis) με ρίζες στην εργατική τάξη εναντίον ενός εξίσου αδίστακτου ομοσπονδιακού εισαγγελέα που μισεί τους πάντες (Paul Giamatti). Ο καθένας με τη δική του ικανότατη -και ανεξάρτητη- Lady Macbeth στο πλευρό του (Maggie Siff, Malin Akerman). Εκείνες δηλαδή που τελικά -ειδικά η Maggie- κατέληξαν να κλέψουν φουλ την παράσταση. Η πρώτη σεζόν αυτού του wannabe διαδόχου του ‘Wall Street’ (που, ωστόσο, πιο πολύ σε σύγχρονη ‘Δυναστεία’ -με την καλή έννοια- έφερνε) ήταν μια χαρά ένοχη απόλαυση. Η 2η, με την προσθήκη της Mary Louise Parker στο cast, αναμένεται να είναι το ίδιο λιγωτική. -Πάνος Κοκκίνης

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Ένα δις λόγοι να αγαπήσεις το ‘Billions’

11, Girls (5η σεζόν, FOX Life)

Το ‘Girls’ έμοιαζε να έχει ξεστρατίσει ακόμα και για τους φανατικούς που έπιναν νερό στην πένα και τα υπαρξιακά της Lena Dunham, αλλά ο 5ος κύκλος αποζημίωσε όσους έκαναν υπομονή. Τα κορίτσια που πολλές φορές μας προκαλούν να τις αγαπάμε για να τις μισούμε, προσπάθησαν να βρουν αυτό που τους έλειπε. Άλλη στην Ιαπωνία, άλλη σε έναν γάμο που είχε πεθάνει πριν ακόμα αρχίσει, άλλη σε μια σχέση που στα χαρτιά θα έπρεπε να είχε λειτουργήσει αλλά τελικά κατέρρευσε. Ο κύκλος συναρμολογήθηκε από αρκετά – εκπληκτικά, σχεδόν ποιητικά όπως στην περίπτωση εκείνου της Marnie – επεισόδια που συνέθεσαν την πιο ομοιογενή σεζόν του ‘Girls’ μετά την πρώτη, χωρίς να αφήνουν πίσω αυτό που έλειπε συχνά από μια σειρά που άφηνε τους χαρακτήρες της να κάνουν κύκλους. Την εξέλιξή τους. -Ιωσηφίνα Γριβέα

***

Φέρτε μας αυτό: Insecure

Τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει έλλειψη στην τηλεόραση από κωμωδίες εμπνευσμένες από τις ζωές των δημιουργών τους. ‘Louie’, ‘Curb Your Enthusiasm’, ‘Girls’, ‘Better Things’, όλα έχουν τόσο στόχο να ειρωνευτούν τους ανθρώπους που τις έφτιαξαν – και πρωταγωνιστούν σ’ αυτές – όσο στόχο έχουν και να τους εξερευνήσουν. Κάτι τέτοιο περιμέναμε και από την Issa Rae του ‘Awkward Black Girl’ όταν της ζητήθηκε από το HBO να κάνει sitcom τη web series της, αλλά πέσαμε έξω.

Το ‘Insecure’ είναι μια προσωπική ιστορία για την απλή καθημερινότητα δύο μαύρων κοριτσιών που συνδέονται από μία δυνατή και συχνά επώδυνα ρεαλιστική φιλία και μιλάει τόσο για πολύ συγκεκριμένα θέματα που αφορούν περισσότερο τη μαύρη κοινότητα, όσο και για καθολικά ζητήματα που θα αγγίξουν εσένα και την αμηχανία σου μπροστά στην πραγματικότητα που έρχεται ή έχει έρθει αγγίζοντας τα 30. Μπορεί να ακούγεται σαν χίλια πράγματα που έχουμε ξαναδεί, αλλά η φρεσκάδα του σεναρίου και ο φακός της Melina Matsoukas, το βάζουν σε ένα σχεδόν άδειο, δικό του μονοπάτι. -Ιωσηφίνα Γριβέα

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Οι εικόνες της Melina Matsoukas

***

10, Game of Thrones (6η σεζόν, Novacinema)

O Jon Snow ξύπνησε (και σταμάτησε να είναι αγνώστου πατρός και μητρός). Ο Hodor έβαλε πλάτη στην πόρτα (και μας έδειξε τα παρελκόμενα του χωροχρόνου). O Ramsay Bolton έγινε σκυλοτροφή (όπως του άξιζε). H Arya συνέχισε να τικάρει ονόματα από την λίστα θανάτου της. H Daenerys απέκτησε το ιππικό που αρμόζει σε μια μελλοντική κυρίαρχο όλου του παιχνιδιού. Και, στο τέλος, η μαινάδα Cercei έβαλε φωτιά στα Σαββατόβραδα. Μια σεζόν όπου όλοι οι βασικοί παίκτες κινήθηκαν με γοργά βήματα στο κέντρο της σκακιέρας για μια αξεπέραστη σειρά που ελπίζουμε να μην τελειώσει ποτέ (βλέπε να αποφασίσουν γρήγορα ποιος θα παίξει ή τι ακριβώς θα είναι το spinoff). -Πάνος Κοκκίνης

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Τα πάντα για το ‘Game of Thrones’

9, Rectify (4η σεζόν, Sundance TV)

Από τη στιγμή που έκανε πρεμιέρα το ‘Rectify’ ξεχώρισε για τον στοχαστικό τόνο και τον σκόπιμα νωθρό ρυθμό του που σου επέτρεπε να πατήσεις pause στον κόσμο γύρω σου και να βιώσεις τον δικό του. Και αν ακούγεται γραφικό να πει κανείς ότι η σειρά αφορά λιγότερο την ενοχή ή την αθωότητα του πρωταγωνιστή της, Daniel στην υπόθεση βιασμού και δολοφονίας της Hanna, και περισσότερο όλα όσα σημαίνει η λέξη ζωή, δεν πειράζει, ας γίνουμε για λίγο γραφικοί.

Ο 4ος κύκλος είναι η αυλαία μιας σειράς που στην πορεία αναγκάστηκε να γίνει ακριβώς αυτό. Σειρά. Πρακτικά δηλαδή, κάπου έπρεπε να υπηρετηθεί και μια πλοκή και κάπως εμφανίστηκαν κάποια από τα τρωτά σημεία των περισσότερων ιστοριών σε συνέχειες και άρα δε μπορούν να μείνουν ακίνητες. Μα το ‘Rectify’ αυτό τελικά ξέρει να το κάνει τόσο, μα τόσο, καλά. Υπενθυμίζοντάς μας την κλάση του από το 1ο κιόλας φετινό επεισόδιο, μέσα από έναν μονόλογο του Daniel για τη μοναξιά και τη δυσκολία του να βρει τον εαυτό του ανάμεσα σ’ αυτά που θυμάται, αυτά που δε θυμάται, αυτά που ζει κι αυτά που νομίζουν πως ξέρουν οι υπόλοιποι γύρω του.

#FarewellRectify. Θα μας λείψεις, αλλά όποιος ξέρει πότε να αποχωρεί, θα μείνει πάντα μοναδικός. -Ιωσηφίνα Γριβέα

8, ΒoJack Horseman (3η σεζόν, Netflix)

Είδαμε κι άλλους αυτοκαταστροφικούς στην τηλεόραση. Είδαμε τον Hank Moody που έκανε την αυτοκαταστροφή, ή τον εθισμό του στο σεξ, ή τον εθισμό του στο αλκοόλ, οχήματα για να γοητεύσει. Αλλά μπροστά στον Bojack Horseman, ο Hank Moody είναι ποπ. Είναι σαν να βάζεις τον Justin Bieber δίπλα στον Mike Patton. Η σειρά έχει πολλές σκόρπιες στιγμές απόλυτης ευφυίας και στην τρίτη σεζόν. Τα πάντα είναι δυνητικά αστεία. Τα πάντα εκτός απ’ τον ίδιο τον BoJack και τη Sarah Lynn, το κοριτσάκι που αναδείχτηκε στο πλευρό του, ναι, στο κλασικό sitcom των ’90s, το ‘Horsin’ Around’. Στο προτελευταίο επεισόδιο επιδίδονται σε ένα ντεμαράζ καταχρήσεων που διαρκεί μήνες. Η έκβαση αναμενόμενη. Και ο ίδιος συνεχίζει να πεθαίνει μέσα του, καθώς η καμπάνια και το τρέξιμο για μια υποψηφιότητα Όσκαρ (ακόμα και κάτω από το νερό στο αριστουργηματικό επεισόδιο ‘Fish out of Water’) για τον ρόλο του ‘Secretariat’ αποδεικνύεται μάταιη.

Ο Bojack συνεχίζει να πεθαίνει μέσα του. Αυτό κρατήστε. Η τρίτη σεζόν κατάφερε να πάρει το μνημειώδες κλείσιμο της δεύτερης, να το τσαλακώσει και να το πετάξει στα σκουπίδια. -Ηλίας Αναστασιάδης

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Ο πιο αληθινός ήρωας που είδα ποτέ στην τηλεόραση

7, Horace and Pete (1η σεζόν, louisck.net)

Ξέρεις ότι μια σειρά διαθέτει μπόλικη δημιουργική δύναμη όταν έχει συλληφθεί και παραδοθεί στο κοινό ως original περιεχόμενο για το προσωπικό σάιτ του δημιουργού, δίχως νωρίτερη ανακοίνωση, και με τα γυρίσματα να συμβαίνουν λίγο-πολύ σε παράλληλο χρόνο, αλλά και πάλι να μη θες μετέπειτα να σταθείς σε τίποτα από αυτά. Παρά να εμβαθύνεις στην ιστορία του Horace και του Pete, των ξαδέρφων που διευθύνουν ένα, αξιαγάπητα θα έλεγε κάποιος, αποπνικτικά θα απαντούσε άλλος, παλιομοδίτικο μπαρ, σαν αυτό που βλέπαμε κάποτε στο ‘Cheers’ κι ήταν τόσο γλυκό το πως σε εκείνο το στέκι ‘όλοι ήξεραν το όνομά σου’. Όμως εδώ, η παράδοση έχει γίνει πέτρα δεμένη στο λαιμό, και οι γερασμένοι, καταπονημένοι, οριακά παραδομένοι άντρες του Louie CK και του Steve Buscemi (σε ένα απίστευτο καστ όπου συναντάμε επίσης Edie Falco, Jessica Lange και Alan Alda) έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με το παρελθόν.

Στην πορεία των 10 επεισοδίων αυτού του, θεατρικής λογικής και στησίματος έργου, ιδιοκτήτες και θαμώνες, υπάλληλοι κι αφεντικά, γιοι, κόρες και πατεράδες, όλοι έρχονται μαζί, σε αμέτρητες συζητήσεις λουσμένες με αλκοόλ, για να στοχαστούν και να προσπαθούν να κατανοήσουν ό,τι βρίσκεται και συμβαίνει γύρω τους, την ώρα της μεγάλης υπαρξιακής κρίσης του λευκού ανδρισμού, την ώρα που η Μεγάλη Δυτική Παράδοση κλονίζεται, την ώρα που ο κόσμος αλλάζει. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

6, Westworld (1η σεζόν, Novacinema)

Ευτυχώς δεν έγινε, όπως μας υποσχέθηκαν εξαρχής οι δημιουργοί του, Lost’. Υπό την έννοια ότι στο φινάλε κάποια ερωτήματά μας απαντήθηκαν και, έτσι, η αφοσίωση που του δείξαμε, αν και μας δυσκόλεψε το ‘φιλοσοφημένα αργόσυρτό’ του στα πρώτα επεισόδια, δικαιώθηκε. Κατά τα άλλα το συγκεκριμένο Φαρ Ουέστ θεματικό πάρκο, γεμάτο διαδοχικα πρόθυμα/απρόθυμα/επαναστατημένα ανδροειδή (και ένα κρυφό λαβυρινθώδες δεύτερο επίπεδο), δικαίωσε το hype του και τσιμέντωσε την πρωτοκαθεδρία του ως ο πιο πιθανός διάδοχος του ‘Game of Thrones’ στο ρόστερ των άχαστων σειρών-φαινόμενο. Μπόνους -πέρα από τους ‘κράχτες’ Sir Anthony Hopkins και Ed Harris, που μια χαρά τα έβγαλαν τα λεφτά τους- η αναβίωση της καριέρας της -πειστικότατης- Evan Rachel Wood και η ευκαιρία που μας έδωσε να εκτιμήσουμε την πανουργία της Thandie Newton ως μαντάμ στα όρια της συνταξιοδότησης και του Jeffrey Wright ως του No2 που αντιλήφθηκε πολύ αργά την ουσία της υπαρξής του.

Μια σειρά που, τηλεοπτικά, έχει βάλει ανεξίτηλα τη σφραγίδα της στο 2016 και μας έχει αναγκάσει, μας έχει υποχρεώσει να κάτσουμε να αναλογιστούμε τι ακριβώς σημαίνει να είσαι άνθρωπος, πόση ελευθερία παραπάνω από τα robot όντως έχουμε και αν, τελικά, ο Θεός δημιουργός μας, ό,τι είδος και αν είμαστε, είναι απαραίτητα τόσο καλοκάγαθος όσο μας έλεγαν όταν ήμασταν μικροί. -Πάνος Κοκκίνης

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Πιο άνθρωποι κι από άνθρωποι: Οι αναζητήσεις του ‘Westworld’

***

Φέρτε μας αυτό: ‘Veep’

Το μόνο που ήθελε, επί πέντε ολόκληρες σεζόν, η Selena Meyer ήταν να γίνει η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος των ΗΠΑ. Επίσης εκείνη με το πιο ‘ταλαντούχο’ βρωμόστομα. Τελικά δεν τα κατάφερε, εν μέρει γιατί ήταν άχρηστη, εν μέρει γιατί όλοι γύρω της ήταν άχρηστοι (Jonah Ryan ζεις, εσύ μας οδηγείς). Όμως εμείς, οι κριτικοί και όποιος στον πλανήτη είχε ένα βραβείο να δώσει, την λάτρεψε (όχι την Selena, εκείνη ήταν μισητή, αλλά την Julia Louis-Dreyfuς και την ταλαντούχα παρέα της). Παντού εκτός από την Ελλάδα όπου ποτέ δεν την εκτιμήσαμε. Πλέον το πλήρωμα του χρόνου έφερε έναν ακόμη πιο άχρηστο πρόεδρο πίσω από τον Λευκό Οίκο. Αυτό όμως δεν πρόκειται να σταματήσει εκείνη από το να εξαργυρώσει την ρημαγμένη πολιτική καριέρα της ανά τον κόσμο (τύπου Bill Clinton) και εμάς από το να απαιτούμε να βάλουμε δύσκολα στον δύσμοιρο που θα υποχρεωθεί να μεταφράσει τον οχετό από προσβολές στα ελληνικά. -Πάνος Κοκκίνης

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Πότε θα αρχίσεις επιτέλους να βλέπεις το ‘Veep’

***

5, Stranger Things (1η σεζόν, Netflix)

Το πιο περίεργο πράγμα της ποπ κουλτούρας του ‘16: Μία σειρά που προωθήθηκε απειροελάχιστα πριν την κυκλοφορία της, με μοναδική πληροφορία την “ερωτικό γράμμα στα ‘80s” περιγραφή της και το κάστινγκ της Winona Ryder, έγινε όχι μόνο η σειρά του καλοκαιριού, αλλά της χρονιάς. Αποτύπωσε, είτε μέσα από τη σύλληψη και την εκτέλεσή της, είτε μέσα από την επίδρασή της στο κοινό, την ψυχολογία του μέσου πολίτη της Δύσης και το πνεύμα των καιρών της καλύτερα από κάθε άλλη, σε μια χρονική στιγμή που η ποπ κουλτούρα πάει μπροστά κοιτώντας πίσω.

Η πόλη του Χόπκινς στήθηκε για να υποδεχθεί τη Generation X σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα από τα χρόνια που μεγάλωνε με τις ιστορίες του Spielberg και του Stephen King, αλλά και τα μεγαλύτερα millennials σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα απ’ όταν τις έβλεπαν συνεχώς στην τηλεόραση και το VCR τους.

Η νοσταλγία των αδερφών Duffer έφτιαξε μια σειρά-αγκαλιά για όσους νιώθουν αμήχανα μπροστά στην εμπειρία τους ως ενήλικες στον σύγχρονο δυτικό κόσμο, αλλά και για όσους μικρότερους χρειάζονταν μια σειρά που θα έδινε σε χαρακτήρες κοντά στην ηλικία τους, την ευκαιρία να αναπτυχθούν σε πλαίσια διαφορετικά από αυτά που έχουν συνηθίσει να τους βομβαρδίζουν στα υπερηρωικά ‘10s, προσαρμόζοντας tropes της ’80s αφήγησης στο σήμερα. -Ιωσηφίνα Γριβέα

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Το ‘Stranger Things’ μας καθηλώνει α λα ’80s

4, The People v. O.J. Simpson: American Crime Story (1η σεζόν, FOX)

Το ‘The People v. O.J. Simpson’ δεν ανέβασε ψηλά τον πήχη μόνο για το ίδιο το έργο του Ryan Murphy αλλά και για όλη την τηλεόραση του σήμερα που φιλοδοξεί να σχολιάσει τον σύγχρονο δυτικό κόσμο και όσα διαμορφώνουν το κοινωνικό του πλέγμα. Ακόμα κι αν το σήμερα σχολιάζεται με τη βοήθεια του χτες, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της συγκεκριμένης σειράς.

Η επικαιρότητα του σόου δε στέκεται μόνο στα 20 επετειακά χρόνια που μας χωρίζουν από την πραγματική δίκη του O.J. Simpson, αλλά και στην κυκλοφορία του όσο το κίνημα Black Lives Matter διεκδικεί τα δικαιώματα της μαύρης μειονότητας στην Αμερική. Η σειρά δεν πέτυχε μονάχα τη δραματοποιημένη μεν, αλλά απόλυτα υπεύθυνη επανεξιστόρηση της υπόθεσης που συντάραξε την Αμερική και τον κόσμο τη δεκαετία του ‘80, αλλά πέτυχε κυρίως να την τοποθετήσει σε context που υπογραμμίζει τον τοξικό φυλετικό διαχωρισμό, τον μισογυνισμό και την κουλτούρα των σελέμπριτι που επέτρεψαν να γίνει φιάσκο η δίκη του 20ού αιώνα.

Όλα αυτά μέσα από τον συντονισμό του Murphy, δημιουργού που ισορροπεί πάντα μεταξύ shock και high trash, που ήταν μάλλον ο πιο κατάλληλος για να ενορχηστρώσει μια σειρά με μπόλικο meta σχολιασμό για τον τρόπο που παρακολουθούσαμε κι εμείς οι ίδιοι το πραγματικό ριάλιτι σόου που είχε στηθεί σε βάρος δύο θυμάτων. -Ιωσηφίνα Γριβέα

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Το ‘People v. O.J. Simpson’ είναι το πρώτο αριστούργημα του 2016

3, The Americans (4η σεζόν, FOX)

Όταν ολοκληρώθηκε η φετινή σεζόν των ‘Americans’ γράφαμε ότι “εάν για πολλοστή φορά απουσιάσουν υποψηφιότητες στις μεγάλες κατηγορίες για τη σειρά, θα μιλάμε πλέον για κανονικότατο φιάσκο”. Τελικά η σειρά ήταν επιτέλους υποψήφια σε 4 από τις 7 μεγάλες κατηγορίες. Δεν είμαστε φανατισμένοι με τα βραβεία, μη μας παρεξηγήσεις. Απλά το ‘Americans’ είναι η συνεπέστερη σειρά στην τηλεόραση αποδεικνύοντας με κάθε νέο κύκλο, ότι παρακάτω μπορεί να γίνεται ακόμα καλύτερη.

Η 4η σεζόν έσφιξε τον κλοιό γύρω από τους Jennings ακόμα περισσότερο, τέσταρε την πίστη τους στην αποστολή από τη μάνα Ρωσία όταν τους ζήτησε να αποχωριστούν “πράκτορες” που είχαν γίνει κάτι παραπάνω από πράκτορες και να θυσιάσουν την ίδια την κανονικότητά τους όταν χρειάστηκε να διαλύσουν φιλίες που τους έδιναν την εικονικότητα μιας νορμάλ καθημερινότητας, και ανάγκασε κι εμάς να αποχαιρετίσουμε αγαπημένους χαρακτήρες που δε θέλαμε να πιστέψουμε ότι δε θα ήταν για πάντα μέρος της αφήγησης. Με δύο μονάχα σεζόν να απομένουν στο ημερολόγιο για τους ‘Americans’, είναι φανερό ότι η σειρά θα αρχίσει σιγά-σιγά να κλείνει λογαριασμούς. Αυτοί που έχουν μείνει ανοιχτοί όμως, βάζουν την οικογένεια σε δρόμους που όλοι κάποιοι στιγμή διαπιστώσαμε ότι θα έμπαιναν αργά ή γρήγορα. Της αυτοαμφισβήτησης; Του τώρα ή ποτέ; Της φυγής ίσως; Όποιες κι αν θα είναι οι εξελίξεις για τους Jennings πάντως, το νόημα της σειράς δε βρισκόταν ποτέ στο κατασκοπικό κομμάτι της ζωής τους. Όχι τουλάχιστον περισσότερο απ’ όσο το νόημα του ‘Sopranos’ βρισκόταν στο μαφιόζικο κομμάτι της δικής τους ζωής.

Το ‘Americans’ είναι μια σειρά με θέμα την πολυπλοκότητα της οικογένειας και τους τρόπους που βρίσκει για να λειτουργεί – ή να μη λειτουργεί συχνά – υπό ασυνήθιστες συνθήκες, πάντα με έμφαση στην ιδεολογική διάστασή της και στις λεπτομέρειες που χτίζουν τα αμερικανικά ‘80s με τρόπο που θα βρίσκεις σπάνια όταν ψάχνεις για κάτι άλλο από τις ταινίες του Spielberg. -Ιωσηφίνα Γριβέα

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Η 4η σεζόν του Americans ήταν και η καλύτερή του

2, The Get Down (1η σεζόν, Netflix)

Η καλύτερη (μαζί με το ‘Stranger Things’) σειρά του καλοκαιριού που μας πέρασε είναι άνιση και υπερβολικά επικολυρική. Όπως ακριβώς ο ‘σεσημασμένος’ δημιουργός της, ο ‘πιο λευκός και από βανίλια μαγαδασκάρης’ Baz Luhrmann των ‘Moulin Rouge!’, ‘Romeo + Juliet’ και ‘The Great Gatsby’. Επίσης έβαλε μέσα το τηλεοπτικό δίκτυο που τον εμπιστεύτηκε, αφού με τίποτα δεν έφερε πίσω τα 120 εκ. δολλάρια που κόστισε.

Σε προκαλώ, όμως, να κάτσεις να δεις τα -6 μόλις- επεισόδιά του μονοκοπανιά και να μην νοιώσεις ένα κύμα ευεξίας να σε κατακλύζει. Σε προκαλώ να το δεις και να μην νοιώσεις την ανάγκη να βγεις έξω με τους κολλητούς σου, να ερωτευτείς την γειτόνισσα και να χορέψεις ως το ξημέρωμα. Ναι, ακόμη και αν το θέμα της, το πως δηλαδή γεννήθηκε το hip hop στο κατεστραμμένο Bronx του 1977, σε αφήνει παντελώς αδιάφορο.

Με την μουσική ευλογία του θρυλικού Grandmaster Flash, πρωτεργάτη του τότε, και άλλων ειδημόνων του αθλήματος (μεταξύ άλλων ο Nas), πρωταγωνιστή το φλεγόμενο Bronx, soundtrack τον επιθανάτιο ρόγχο της disco, αποκορύφωμα ένα άμεσα κλασικό rap battle που βγάζει μάτια και τεντώνει αυτιά, και κρυφό ατού το συσσωρευμένο ταλέντο των αγνώστων πρωταγωνιστών του (μεταξύ άλλων του Justice Smith με το καθηλωτικό βλέμμα και του Shameik Moore του ‘Dope’), το ‘The Get Down’ είναι τόσο ασταμάτητο όσο και το μουσικό είδος την γέννηση του οποίου τόσο λυρικά εξιστορεί.

Αν επιβεβαιωθεί ότι η 2η σεζόν, που είναι στα σκαριά, μας ταξιδέψει όντως στο ρημαγμένο από το crack Bronx των ‘80ς, με tributes σε θρύλους τύπου Prince και Michael Jackson, τότε απλώς θα επιβεβαιώσει ότι αυτό είναι το νέο (πιο μεγαλεπίβηλο, πιο κινηματογραφικό, πιο διαχρονικό) ‘Glee’. Και θα μας αναγκάσει να του μείνουμε πιστοί, ακόμη και αν -στο μεταξύ- δεν προλάβει να διορθώσει τις όποιες αδυναμίες του σε θέματα ρυθμού και πλοκής. -Πάνος Κοκκίνης

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Η πιο επικολυρική σειρά του καλοκαιριού

1, Atlanta (1η σεζόν, FOX)

Ήταν αναμενόμενο πως από τις κυριολεκτικά εκατοντάδες ορίτζιναλ σειρές που παράγονται αυτή τη στιγμή στην αμερικάνικη τηλεόραση, θα εμφανιζόταν έστω μία ανάμεσα σε όλες που δε θα έμοιαζε σε καμία από τις υπόλοιπες. Όχι, σβήστο αυτό, ποιες υπόλοιπες. Ούτε με τον εαυτό της δε μοιάζει. Το ‘Atlanta’ του Donald Glover (‘Community’, Childish Gambino) ξεκινά ως κάτι οριακά γνώριμο, μια ιστορία για έναν νεαρό αβέβαιο άντρα που προσπαθεί να τα φέρει βόλτα οικονομικά και να χωθεί στη χιπ χοπ σκηνή της Ατλάντα, αλλά ακόμα κι εκεί πετυχαίνει μια φλέβα ανατροπής. Όχι μόνο επειδή οι χαρακτήρες και το ίδιο το σκηνικό (δηλαδή η Ατλάντα, δηλαδή όχι το Λος Άντζελες ή το Βακούβερ μασκαρεμένο ως Νέα Υόρκη) φέρνουν κάτι φρέσκα αυθεντικό στη συζήτηση, αλλά επειδή ο ήρωας που επιλέγει δεν είναι καλλιτέχνης, δεν είναι η φωνή μιας γενιάς, είναι απλά ένας college dropout που δεν ξέρει καν τι ξέρει να κάνει.

Ο Earn το παλεύει στο σπίτι, μαζί με την άλλοτε κοπέλα του, άλλοτε όχι και τόσο, Van. Το παλεύει όταν αράζει με τον ράπερ ξάδερφό του, Paper Boi, τον οποίο προσπαθεί να εκτοξεύσει, αλλά δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Το παλεύει μέσα από σκηνικά βίας και μέσα από σκηνικά απόλυτου φιάσκου, καθώς η σειρά στήνει μια αληθινά αστεία και αληθινά τρυφερή ματιά σε μία ακόμα καθημερινότητα, από εκείνες που ευτυχώς δεν έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε στις οθόνες μας.

Όμως εκεί που το ‘Atlanta’ απογειώνεται, είναι η στιγμή που οι σεναριογράφοι, όλοι τους σημειωτέον πρωτάρηδες στη δουλειά, αποκτούν την απαραίτητη αυτοπεποίθηση ώστε να μπορούν να πειραματιστούν με τη φόρμα και με την αφήγησή τους. Από το επεισόδιο με τον ‘μαύρο Justin Bieber’ (που θα μπορούσε να προέρχεται από ένα Lynch-ικό παράλληλο τηλεοπτικό σύμπαν) ως το απίστευτο επεισόδιο του νυχτερινού talk show με τις ψεύτικες διαφημίσεις, κι από το focus στην Van και την καθηλωτική εσωτερική της αβεβαιότητα, σε ένα επεισοδιακό φιάσκο αλυσιδωτών εκρήξεων σε μια νύχτα στο κλαμπ, η σειρά κεντά ένα εκπληκτικό σερί επεισοδίων όμοιο του οποίου σπάνια έχουμε δει ξανά στην τηλεόραση από τα χρόνια που η Χρυσή Εποχή βρισκόταν ακόμα στα σκαριά, χάρη σε σε σειρές σαν το ‘Sopranos’, την ‘Buffy’ ή τα ‘X-Files’. Και είναι δίκαιο, γιατί τότε άρχισε να γράφεται το μεγάλο βιβλίο των κανόνων του πώς πρέπει να μοιάζει και να φέρεται μια σειρά μεγάλου πρεστίζ, το ίδιο βιβλίο που οι σεναριογράφοι του ‘Atlanta’ αγνοούν. Αγνοούν ή παρακάμπτουν, δεν είμαι σίγουρος τι από τα δύο συμβαίνει. Αυτό που έχει σημασία είναι πως το ‘Atlanta’ είναι η σειρά που η υπόλοιπη τηλεόραση θα -προσπαθεί να- αντιγράφει τα επόμενα χρόνια. -Θοδωρής Δημητρόπουλος