Οι 25 καλύτερες ταινίες του 2023

Κάθε χρονιά ξεκινά με μία σειρά από πολυαναμενόμενες ταινίες για τις οποίες οι επίδοξοι θεατές συζητούν επί μήνες πριν βγουν στις αίθουσες. Δεν είναι όμως συχνό φαινόμενο τα περισσότερα από τα πιο συναρπαστικά έργα της χρονιάς να ανταποκρίνονται στο hype τους. Ειδικά σε μία χρονιά -δίκαια- λαβωμένη από απεργίες, ήταν ευχάριστο πως τουλάχιστον πολύ μεγάλο μέρος από τις ταινίες που έφτασαν ως την Ελλάδα ήταν αυτό που υπόσχονταν.

Δες παρακάτω τη φετινή συγκομιδή από τα αγαπημένα μας και κάνε το απαραίτητο ετήσιο catch-up πριν τη νέα χρονιά.

Tár

Οι περισσότερες ταινίες σήμερα μας κρατούν από το χέρι και μας φωτίζουν τον δρόμο. Το Tár δεν ανήκει σε αυτές. Είναι στην γκρίζα κατηγορία, αυτή που είναι γεμάτη αναξιόπιστους ανθρώπους, βαμμένη στις αποχρώσεις του γκρι. Είπε πρόσφατα ο Martin Scorsese πως στις σκοτεινές, πιο περιποιημένες μέρες που βιώνει σήμερα ο κινηματογράφος, το Tár «διέλυσε τα σύννεφα». Νιώθει πολύ βολικά στην γκρίζα του ζώνη, χωρίς καμία ανάγκη να τρολάρει ή να πατρονάρει το κοινό του (ας αναφέρω εδώ πως είναι ωστόσο μία πολύ, πολύ αστεία ταινία κατά τόπους – περιμένετε για τη σκηνή με το ακορντεόν). Στο τέλος η ταινία θα πει κάτι για εμάς και λιγότερο για την πρωταγωνίστριά του.

Godland

Ο Hlynur Pálmason που επανενώνεται εδώ με τον πρωταγωνιστή του στο Winter Brothers, έχει κατασκευάσει ένα ολοκληρωμένο έργο για το ηθικό, μεταφυσικό ταξίδι ενός ιερέα που δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι εύπεπτο, αλλά δεν χρειάζεται να είναι. Ο έτερος πρωταγωνιστής είναι η ίδια η περιοχή που αποτυπώνεται σε χερτζογκιανά πλάνα μεγάλης διάρκειας, πλούσια σε υφή, σε αναλογία διαστάσεων 4:3 που αναδεικνύει την αντίθεση μεταξύ του απέραντου τοπίου με την υποχρεωτικά στενότερη ανθρώπινη οπτική και τη στενομυαλιά του ιερέα.

Ο Pálmason και ο Elliott Crosset Hove φτιάχνουν έναν σχεδόν απωθητικό πρωταγωνιστή, μία τολμηρή προσβολή της ιδέας ότι η πίστη προικίζει όποιον την ασπάζεται με ταπεινοφροσύνη και καλοσύνη.

Spider-Man: Across the Spider-Verse

Το Spider-Man: Into the Spider-Verse του 2018 άλλαξε το παιχνίδι για τα αμερικανικά στούντιο κινουμένων σχεδίων, προτείνοντας έναν εξαιρετικά δημιουργικό και εντυπωσιακό νέο τρόπο αφήγησης μίας animated ιστορίας.

Το sequel, Spider-Man: Across the Spider-Verse, είχε την τρομακτική πρόκληση να κάνει κάτι μεγαλύτερο και τολμηρότερο, όμως η νέα ταινία ανταποκρίνεται στο ύψος των περιστάσεων γεμίζοντας την οθόνη με ιλιγγιώδεις μάχες και πτήσεις και στέλνοντας τον έφηβο Spider-Man Miles Morales (Shameik Moore) σε ένα κατακερματισμένο ταξίδι διαφορετικών διαστάσεων όπου θα συναντήσει διαφορετικούς Spider-Men.

Killers of the Flower Moon

Με το Killers of the Flower Moon, ο Scorsese εξερευνά νέο έδαφος – είναι το πρώτο του western, μόλις η δεύτερη του μεγάλου μήκους του μαζί με το Kundun που τοποθετεί στο προσκήνιο τις ζωές μη λευκών χαρακτήρων, και μία από τις ελάχιστες (μαζί με το The Age of Innocence και το Alice Doesn’t Live Here Anymore) όπου κεντράρει με μπόλικο υλικό στην εμπειρία ενός γυναικείου χαρακτήρα.

Η διάρκεια τρεισήμισι ωρών είναι απολύτως δικαιολογημένη σε μία κλιμακούμενη τραγωδία που δεν χαλαρώνει ποτέ. Μία απεικόνιση ιστορικής διαγραφής ανθρώπων και κουλτούρων με απόηχο σε σημερινές, οικτρά διχαστικές πολιτικές συμπεριφορές.

Είναι μία δύσκολη πράξη εξισορρόπησης για έναν σκηνοθέτη τόσο ταλαντούχο και οπερατικό όσο ο Scorsese, του οποίου η ικανότητα να αφηγείται οποιαδήποτε ιστορία έρχεται σε αντίθεση με την τελική παραδοχή του ότι, ως πλούσιος 80χρονος λευκός σκηνοθέτης, τούτη μπορεί να μην ήταν δική του ιστορία για να την πει.

Asteroid City

Αυτό το απομακρυσμένο φυλάκιο και οι λίγες μέρες που περνάμε εκεί με μία ετερόκλητη ομάδα επισκεπτών, προσδίδουν στο τελευταίο διόραμα του Wes Anderson περισσότερη δραματική ενότητα από ό,τι ίσως έχουμε δει στην υπόλοιπη φιλμογραφία του. Οι πρωταγωνιστές του δημιουργού θάβουν το τραύμα τους κάτω από καρικατουρίστικα προσωπεία και το ταξίδι τους στην αφήγηση καθορίζεται από το πώς αντιμετωπίζουν το πένθος τους, ακόμα κι αν δεν είναι διατεθειμένοι να το παραδεχτούν. Η ιδιορρυθμία τους είναι βαθιά ριζωμένες εμπειρίες τραγωδίας που δεν μπόρεσαν να ελέγξουν.

Τα εμμονικά κατασκευασμένα διοράματα του σκηνοθέτη διερευνούν την ανάγκη μας να οργανώνουμε, να ποσοτικοποιούμε, να ελέγχουμε τις ζωές μας μπροστά στην αβεβαιότητά τους. Η αποδοχή του απροσδόκητου είναι πάντα σκληρό μάθημα για τους πρωταγωνιστές του Anderson, όμως το κοινό νήμα στο έργο του είναι η πίστη στη θεραπευτική δύναμη της ανθρώπινης σύνδεσης.

May December

Υψηλό camp, σπαρακτικά ειλικρινές, που αποσπά πραγματικό ανθρώπινο δράμα από τις επικεφαλίδες σκανδαλοθηρικών εφημερίδων. Το χορταστικό May December του Todd Haynes συνέχισε την παράδοση του σκηνοθέτη να γυρίζει ταινίες για την αυτογνωσία που διαφεύγει από τους χαρακτήρες του. Το γεγονός ότι ο Charles Melton καταφέρνει να κλέψει την παράσταση ενώ η Julianne Moore και η Natalie Portman δίνουν μία από τις καλύτερες ερμηνείες τους είναι εντυπωσιακό.

The Zone of Interest

Αυτό το αβάσταχτο, μαγευτικό πορτρέτο ενός Γερμανού διοικητή και της οικογένειάς του στο Άουσβιτς είναι το αποκορύφωμα του τι μπορεί να κάνει ο ηχητικός σχεδιασμός στον κινηματογράφο. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης ακούγεται αλλά μόλις που φαίνεται στην ταινία. Οι ήχοι του όμως είναι το αντίθετο από εκκωφαντικοί – είναι απόμακροι, θολοί, η φρίκη τους ωθείται στο απόλυτο περιθώριο της αδιαφορίας. Αυτός είναι ο πυρήνας της Ζώνης Ενδιαφέροντος, το πόσο μπανάλ μπορεί να είναι η αγριότητα. Σε σχέση με τις ταινίες που σχετίζονται με το Ολοκαύτωμα, θα υπάρχει το πριν και το μετά από αυτή την ταινία.

Anatomy of a Fall

Αυτό το αιχμηρό ψυχολογικό δράμα που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα θέτει μία σύζυγο σε δίκη για τον βίαιο θάνατο του συζύγου της. Ενδιάμεσα στους απόλυτους πόλους της “ένοχης” και της “αθώας” υπάρχει ένα πολύμορφο φάσμα ενοχής και συνενοχής. Σε ζωντανές, καθαρές γραμμές, η Ανατομία Μιας Πτώσης περιηγείται σε αυτό το ηθικό τέλμα και εκθέτει τον παραλογισμό της προσπάθειας να βγάλουμε από αυτό μία απλοϊκή, δυαδική ετυμηγορία. Είναι αστυνομικό θρίλερ, είναι δικαστικό δράμα, είναι μία μελέτη σχέσεων, και τα κάνει όλα εξίσου καλά.

Past Lives

Μέσα από τη μελαγχολική της νοσταλγία, την αμεροληψία της και την αναγνώριση ότι η άμεση χημεία δεν είναι το Α και το Ω της αγάπης, η πρώτη ταινία της Celine Song ανατρέπει αθόρυβα τις συμβάσεις της ρομαντικής κωμωδίας. Ίσως η καλύτερη ταινία της χρονιάς.

How to Have Sex

Η ταινία που κέρδισε το βραβείο Un Certain Regard στις Κάννες είναι μία πληθωρική προσέγγιση της γυναικείας φιλίας, της σεξουαλικής αφύπνισης των εφήβων και των ερωτήσεων που πρέπει να γίνονται σχετικά με τη συναίνεση (η βασικότερη θα έπρεπε να είναι «περνάμε όλοι καλά σε αυτή τη συγκυρία;»). Πίσω από τη γενναιότητα της κεντρικής ηρωίδας κρύβεται μία νεαρή γυναίκα που προσπαθεί να βρει τον εαυτό της. Η Molly Manning Walker προσφέρει μία λεπτή διερεύνηση των επιπτώσεων μιας έντονα σεξουαλικοποιημένης, περιστασιακά μισογυνικής υποκουλτούρας.

All the Beauty and the Bloodshed

Είναι τόσα πολλά που συμβαίνουν στο ντοκιμαντέρ της οσκαρικής Laura Poitras (Citizenfour). Το γεγονός ότι όλα συνδέονται τόσο επιδέξια μεταξύ τους είναι ένα θαύμα. Η εμβληματική φωτογράφος Nan Goldin είναι το κεντρικό θέμα, η πρωταγωνίστρια και η ξεναγός μας στην ταινία, καθώς το φιλμ περιλαμβάνει μία περιήγηση στην αντικουλτούρα της Νέας Υόρκης τη δεκαετία του ’70, την αναζήτηση της πρώην τοξικοεξαρτώμενης Goldin για δικαιοσύνη εναντίον των απεχθών Sacklers, την οικογένεια πίσω από την επιδημία OxyContin στην Αμερική, και τις πρακτικές λεπτομέρειες του κοινωνικού ακτιβισμού. Είναι συγκινητικό, συναρπαστικό και καλλιτεχνικό με κάθε έννοια της λέξης.

Rye Lane

Γράφαμε κάποτε για τον έρωτα και τις rom-com στα χρόνια του Netflix, σε μία περίοδο όπου η πλατφόρμα φαινόταν να είναι το go-to μέρος για την αναβίωση του είδους σε μεγαλύτερο εύρος (Set It Up, To All the Boys I’ve Loved Before), χωρίς όμως να έχει αποφύγει ολοσχερώς τις παθογένειές του (Sienna Burgess Is A Loser, Kissing Booth). Στην πορεία ενέδωσε πλήρως σε αυτές, βγάζοντας πλέον κάμποσες προβλέψιμες, γεμάτες tropes, βαρετές rom-com τον μήνα. Πρόσθεσε σε αυτό το γεγονός πως οι τελευταίες rom-com της μεγάλης οθόνης δεν έχουν κάνει τίποτα για να υπερασπιστούν την επιστροφή του είδους.

Το ντεμπούτο του Raine Allen-Miller ωστόσο είναι μία νικητήρια rom-com σε μία θάλασσα από επιεικώς μέτριες και βασίζεται σε μία απλή υπόθεση που εμποτίζονται με ζεστές ερμηνείες και μια ξεχωριστή τοπικότητα. Παρακολουθώντας την ταινία, το κοινό θα λαχταρήσει οι ήρωές του να αγαπηθούν, όπως θα λαχταρήσει πιθανότατα τα μπουρίτο που τρώνε.

Το Rye Lane προσφέρει ένα ζωντανό παράθυρο σε μια υποεκτεθειμένη περιοχή του Λονδίνου. Thumbs up για έναν αναδυόμενο σκηνοθέτη που καταλαβαίνει ότι η ιστορία δύο ανθρώπων που ερωτεύονται ο ένας τον άλλον θα πρέπει να είναι τόσο ελκυστική οπτικά όσο οτιδήποτε άλλο στους κινηματογράφους.

John Wick: Chapter 4

Τα John Wick είναι πάντοτε απλές ιστορίες – το Chapter 4 δεν διαφέρει, ο John θέλει να κερδίσει την αποσύνδεσή του από το High Table – όμως η μυθολογία γύρω από αυτές είναι αναίτια, διασκεδαστικά περίπλοκη, και η απόδοσή τους οπερατική. Κορμιά κόβονται, σπάνε, ματώνουν μπροστά από πανέμορφα backgrounds που κάνουν το μπορδοροδοκόκκινο της Marvel να μοιάζει παντελώς αδικαιολόγητο.

Μόνο την πρώτη ώρα η ταινία πηγαίνει από τη Νέα Υόρκη ως το Παρίσι και από την Οσάκα μέχρι την έρημο Σαχάρα, περιλαμβάνοντας κυνηγητά με άλογα, πυροβολισμούς, ξίφη, κώδικες τιμής που πρέπει να τιμηθούν, χρέη που πρέπει να αποπληρωθούν και πολυτελή ξενοδοχεία που πρέπει να αιματοκυλιστούν.

Ναι, η διάρκεια της ταινίας είναι μεγάλη. Τη νιώθεις. Υπάρχει μία τουλάχιστον σεκάνς (αυτή της χαρτοπαιξίας) που θα μπορούσε να λείπει σχεδόν τελείως και όχι, θεωρητικά δεν χρειάζονται όλες αυτές οι σκηνές δράσης. Αλλά ας μην έβλεπες John Wick. Οι ταινίες αυτές παίρνουν τόσο σοβαρά την τέχνη της βίας, όσο και ο John τη δουλειά του.

The Quiet Girl

Ο Colm Bairead κάνει ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο εξαιρετικού ελέγχου που έσπασε εισπρακτικά ρεκόρ στην Ιρλανδία και κατέληξε υποψήφιο για Όσκαρ Καλύτερου Διεθνούς Φιλμ. Γαλήνιο μοντάζ, σιωπηλές ερμηνείες που σου επιτρέπουν να σκεφτείς και να αισθανθείς από το να παρακολουθείς απλώς. Είναι ένα ευγενικό, συμπονετικό φιλμ που χτίζει προς τις ισχυρές συναισθηματικά στιγμές της με τρόπο τόσο ανεπαίσθητο που δεν συνειδητοποιείς καν ότι τις περίμενες. Μοιάζει ήδη με classic.

Reality

Η ακριβής αναπαράσταση της ανάκρισης της πληροφοριοδότριας Reality Winner από την Tina Satter είναι μία τεταμένη, επιδέξια διαμορφωμένη μελέτη του κρατικού ελέγχου και της ευπάθειας των ανθρώπων που λένε την αλήθεια, με πρωταγωνίστρια μία άψογη Sydney Sweeney.

Smoke Sauna Sisterhood

Στην Εσθονία, η σάουνα καπνού είναι μία παράδοση 800 ετών που διεξάγεται με συνέπεια μέχρι σήμερα από την κοινότητα Voro στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας. Η Anna Hints, σκηνοθέτρια του ντοκιμαντέρ που κέρδισε στο Sundance και τώρα στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου, με τον δρόμο για τα Όσκαρ στρωμένο, η γιαγιά της οποίας την εισήγαγε στο τελετουργικό της σάουνας καπνού, χρησιμοποιεί το φιλμ για να μιλήσει για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα, ακόμη και όταν η εστίαση παραμένει σταθερά σε έναν και μόνο τόπο: μία καμπίνα-σάουνα καταμεσής ενός δάσους.

Οι γυναίκες μοιράζονται ιστορίες και λένε τα ανείπωτα, τίποτα δεν είναι εκτός ορίων – το σεξ, τη μητρότητα, την ασθένεια, τη θλίψη, το τραύμα και, σε ένα ξεκαρδιστικό μέρος της ταινίας, ανεπιθύμητες dick pics. Είναι μία εξαγνιστική εμπειρία που διώχνει τον πόνο τους, καθώς επικοινωνούν με τον στροβιλιζόμενο καπνό από το καμένο ξύλο και τα σύννεφα ατμού που παράγονται από τις βρεγμένες πέτρες.

Oppenheimer

Το σοβαρό, σχολαστικό έπος του Christopher Nolan για τον πατέρα της ατομικής βόμβας περιστρέφεται γύρω από φλύαρες δικαστικές αντιπαραθέσεις, όμως οι όμορφες οπτικές πινελιές και η εσωστρεφής ερμηνεία του Cillian Murphy το κατατάσσουν στα καλύτερα έργα του σκηνοθέτη. Είναι μία συμφωνική ταινία, με τον νατουραλισμό να διακόπτεται κατά διαστήματα από εξπρεσιονιστικές ακροβασίες, καθώς η μουσική του Ludwig Göransson φέρνει ενοποιητική ροή σε μία ταινία κατασκευασμένη βάσει της αρχής της ασυνέχειας.

The Taste of Things

Ο Benoît Magimel και η Juliette Binoche σωτάρουν σαν παλαβοί σε ένα απολαυστικά γλυκό ειδύλλιο μεταξύ ενός άνδρα και της μαγείρισσάς του. Βραδείας καύσης αγάπη, λαχταριστές σκηνές όπου το φαγητό είναι αληθινά πράξη φροντίδας με σκοπό την απόλαυση, και η τόλμη που χρειάζεται όταν ερωτεύεσαι σε μεγαλύτερη ηλικία. Ο Tran Anh Hung ξέρει πώς να προσθέσει πληθώρα υλικών και να τα διυλήσει σε μία πλούσια γεύση που αψηφά ένα φαινομενικά απλό πιάτο.

The Eight Mountains

Το Eight Mountains είναι η ιστορία δύο παιδιών που γίνονται άντρες προσπαθώντας να σβήσουν τα ίχνη των πατεράδων τους, αλλά και που καταλήγουν πάντα να επιστρέφουν στη γενέτειρά τους. Οι συναντήσεις τους θα τους μυήσουν στην αγάπη και την απώλεια, καθώς ανακαλύπτουν τι σημαίνει να είσαι αληθινοί φίλοι για μία ζωή.

Μία σπάνια αποτύπωση της ανδρικής φιλίας στη μεγάλη οθόνη, με φόντο τα απόκρημνα βουνά της Ιταλίας – τόσο επικίνδυνα όσο και φιλόξενα για τους δύο ήρωες και τη σχέση τους. Μαζί ενσταλάζουν στοργή σε κάθε κάδρο του φιλμ. Όσο όμως βαθύτερα θα εισχωρεί στο αδυσώπητο τοπίο της περιοχής, τόσο περισσότερο θα απομακρύνεται από την αποστολή και τους ηθικούς του κανόνες. Ο φυσικός κόσμος είναι παντοδύναμος και οι φιλοδοξίες ενός ανθρώπου σύμφωνα με τον Ισλανδό σεναριογράφο/σκηνοθέτη Hlynur Pálmason, ακόμα και σε θέματα φαινομενικά αγνά όπως είναι η πνευματικότητα, θα είναι εύθραυστες μπροστά του.

The Banshees of Inisherin

Πριν γίνει σκηνοθέτης, ο Martin McDonagh, γεννημένος στο Λονδίνο ως γιος δύο Ιρλανδών γονέων, υπήρξε ένας καταξιωμένος θεατρικογράφος. Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί ο θεατής στο The Banshees of Inisherin λοιπόν, είναι ο οικονόμος αλλά ακριβής διάλογος. Η επανάληψη και ο ρυθμός χρησιμοποιούνται για το πλούσιο κωμικό αποτέλεσμα. Καθώς η σύγκρουση μεταξύ των δύο ανδρών εξελίσσεται όλο και πιο δυσοίωνα, ο τόνος αλλάζει από το πιο λαϊκό χιούμορ σε υπαρξιακή μαύρη κωμωδία.

Καθώς προχωρά προς ένα διφορούμενο και στοιχειωμένο φινάλε, το The Banshees of Inisherin αποκτά τη φανταστική αλλά φρικιαστική ποιότητα μιας λαϊκής ιστορίας ή παραμυθιού, μία διάθεση που ενισχύεται από το μουσικό σκορ του Carter Burwell και τη φωτογραφία του Ben Davis.

Μπορεί το υποψήφιο για εννέα Όσκαρ φιλμ να κάνει μεγάλα ερωτήματα σχετικά με την ηθική, την πίστη, ή τον απώτερο σκοπό και το νόημα της ανθρώπινης ζωής, ο McDonagh όμως δεν ξεφεύγει από το μικρό εύρος μίας φιλίας που χάλασε, και δε μας αφήνει με τακτοποιημένα ηθικά μαθήματα ή εντολές για το πώς να συνεχίζουμε με τις φιλίες μας ή με ποιον άλλο τρόπο μπορούμε να ζούμε τη ζωή μας.

Saint Omer

Πανέμορφο και σπαρακτικό, το Saint Omer είναι η πρώτη αφηγηματική ταινία της Γαλλίδας ντοκιμαντίστριας Alice Diop.

Τα ντοκιμαντέρ της τείνουν να ασχολούνται με τους ποικίλους τρόπους με τους οποίους οι απλοί άνθρωποι, ειδικά οι μαύροι, αντιλαμβάνονται την αγάπη, το φύλο, το ανήκειν, τη φυλή, την εργασία, την εξουσία, τη γονεϊκότητα.

Το Saint Omer συνεχίζει αυτό το οικείο έργο, παρά τη βασισμένη σε αληθινά γεγονότα δολοφονία στην καρδιά του. Η Diop έχει τη δική της κινηματογραφική γλώσσα για να χειρίζεται όλα όσα δεν μας είναι ξεκάθαρα: την κάμερά της, το σενάριό της, τις σιωπές, τον παλμό της μουσικής, το παιχνίδι της με το φως, τις μαγνητικές ερμηνείες που απέσπασε από το καστ της.

Fallen Leaves

Έξι χρόνια αφότου ο Φινλανδός ποιητής του προλεταριάτου αναφέρθηκε συνταξιοδότηση μετά την τυπικά ιδιοσυγκρασιακή ιστορία του για τους Σύρους πρόσφυγες, το The Other Side of Hope, ο Aki Kaurismäki επιστρέφει με μία επιδέξια σμιλεμένη ιστορία ρομαντικών παραστρατημάτων που οδηγούν – με υπομονή, παιχνιδιάρικη διάθεση και χιούμορ ταυτόχρονα αδρανές και βουτηγμένο στη μελαγχολία – στη θριαμβευτική πιθανότητα του έρωτα.

Afire

Αγάπη και ζήλια σιγοβράζουν πλάι σε μία δασική πυρκαγιά, σε μία σατιρική δήλωση του Christian Petzold για τον έρωτα και την καταστροφική του δύναμη. Οι προβληματισμοί του Petzold σχετικά με την αγάπη ως καταναγκαστική δύναμη συνεχίζουν να εμπνέουν μερικές από τις πιο ποιητικές σχέσεις του στην οθόνη και, υιοθετώντας μία πιο κωμική προσέγγιση, ο σκηνοθέτης εστιάζει στην πιο ανθρώπινή τους διάσταση.

The Deliquents

Το τρίωρο heist movie του Rodrigo Moreno είναι ένα κωμικό έπος χαμηλών τόνων, με άφθονο χρόνο για παιχνιδιάρικα ιντερλούδια και αδιέξοδα. Ο Éric Rohmer, ο Alexandre Koberidze, ακόμη και ο Hong Sangsoo έρχονται στο μυαλό μας, αλλά αυτό το αρχοντικό, μελαγχολικό έπος έχει ένα εντελώς δικό του άρωμα.

Dungeons and Dragons: Honour Among Thieves

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μία ταινία με την επωνυμία D&D να κάνει καλύτερη δουλειά από αυτήν της ταινίας κατά τη μεταφορά του στην κινηματογραφική πλατφόρμα. Το Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves εμφιαλώνει λοιπόν το πνεύμα του παιχνιδιού σε μία περιπέτεια φαντασίας, ακόμα και αν δεν καταφέρνει να ανακαλύψει τον τροχό.

Έχει τη υποβόσκουσα γλυκύτητα, την έμφαση στη διασκέδαση, το γοητευτικό μελό, το συνθετικό θέαμα και την ευθυμία που στο τέλος μπορεί να κάνει να βουρκώσεις και λίγο. Είναι πίσω τα ειλικρινή μπλοκμπάστερ;