Οι 3 φορές που μας κοίμισε και οι 3 φορές που μας υπνώτισε ο Bob Dylan μετά το 2000

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο λόγος ύπαρξης της αμερικανικής φολκ ήταν να αλλάξει τον κόσμο και να φέρει παγκόσμια ειρήνη. Ακριβώς τόσα χρόνια είναι που ο Bob Dylan δεν είναι πια τα κλαδί στο στόμα του περιστεριού και είναι απλά ένα μουσικός που μέσα σε 37 άλμπουμ είναι αδύνατο να μη στραβοπατάει και να σκοντάφτει, αλλά και να ξέρει πώς να σταθεί όταν ξανασηκώνεται.

Παραμένοντας παραγωγικός ακόμα σήμερα, μας δίνει με το νέο του άλμπουμ, ‘Fallen Angels’, την κατάλληλη αφορμή για να ανατρέξουμε στις μετά-2000 δουλειές του και να διαχωρίσουμε εκείνες που μας υπνώτισε και μας μάγεψε, και εκείνες που απλά μας αποκοίμισε.

2001: Μας υπνώτισε με το ‘Love and Theft’ όπου θυμήθηκε την αγάπη του για τα blues και άντλησε μέρος της θεματολογίας του από το βιβλίο ‘Confessions Of A Yakuza‘. Ο ίδιος ο συγγραφέας δήλωσε ότι ήταν μεγάλη του τιμή.

2006: Μας υπνώτισε με το δυναμικό folk-rock ‘Modern Times’ το οποίο του έδωσε δύο βραβεία Grammy (10ο και 11ο συνολικά). Ένα για τον καλύτερο σύγχρονο φολκ δίσκο της χρονιάς και ένα για καλύτερη σόλο rock ερμηνεία (μάλλον όλοι οι υπόλοιποι διαγωνιζόμενοι θα νοσηλεύονταν με οξεία φαρυγγίτιδα), για το κομμάτι ‘Someday Baby’.

2009: Μας κοίμισε με το ‘Christmas in the Heart’ αφού πρώτα μας πασπάλισε με κουραμπιεδόσκονη. Γιατί σα να μην έφταναν τα φορτωμένα ράφια των δισκάδικων με Βing Crosby, έπρεπε σ’ αυτά τα ήδη αντιπαθητικά εκθετήρια να δούμε και τον Dylan. Αν ήθελε ντε και καλά να κάνει κάτι για τα 9 εγγόνια του, ας τους έφτιαχνε από ένα cdr. 

2012: Μας υπνώτισε πάλι με το ‘Tempest’, το καλύτερο του άλμπουμ τα τελευταία 12 χρόνια. Συνθετικά και στιχουργικά διέπρεψε για μια ακόμη φορά. Kερασάκι στην τούρτα ο David Hidalgo των πάντα παραγνωρισμένων Los Lobos, σε κιθάρα και ακορντεόν να δίνει ένα ξεχασμένο Spanish tinge στον ήχο. Και παρακάτω ένα από τα καλύτερα βίντεο κλιπ εκείνης της χρονιάς.

2014: Μας κοίμισε με το ‘Shadows In The Night’ και τις διασκευές σε κομμάτια που έχει ερμηνεύσει ο Frank Sinatra. Αν όμως μετά από 50 χρόνια στη δισκογραφία δεν μπορείς να κάνεις ότι γουστάρεις, ποιο το νόημα; (όπως τότε στην ραδιοφωνική εκπομπή του που απήγγειλε στίχους του “Mama said knock you out” του LL Cool J.

2016: Βάλθηκε να κοιμίσει όσους κατάφεραν να σηκώσουν βλέφαρο με το ‘Shadows In The Night’. Το ‘Fallen Angels’ είναι ένα παντελώς άνευρο και αδιάφορο αλλά πολύ δυνατό καταπραϋντικό. Επειδή ένας δίσκος με σινάτρες ποτέ δεν είναι αρκετός. Όλα αυτά βέβαια ίσως να μην έχουν και καμία σημασία. Ο Bob Dylan δεν μπαίνει πια στο στούντιο για να αποδείξει κάτι, αλλά παρά μόνο επειδή του κάνει κέφι. Απλώς δεν έχουμε πάντα όλοι τα ίδια κέφια.

Και τέλος μια μπόνους στιγμή:

2004: Όταν συμμετείχε ψυχή τε και σώματι στη διαφήμιση της Victoria Secret με το κομμάτι ‘Love Sick’ και έδωσε σε πολλούς φανς του κάτι να σιγοτραγουδούν όταν τους συμβαίνει κάτι τέτοιο.