Οι 30 καλύτερες σειρές του 2021

Ακολουθούν οι 30 καλύτερες από τις φετινές σειρές (ή και περσινής παραγωγής αλλά φετινής διανομής στην Ελλάδα), αν και υπάρχουν και εδώ παραλείψεις. Sweet Tooth! Betty! Call My Agent! Έστω όμως.

Έχουμε και λέμε:

Succession

Το Succession ήταν η καλύτερη σειρά του 2021. Ψύχραιμα το λέω. Δες εδώ γιατί.

Underground Railroad

Στο Underground Railroad του Amazon, μία ακόμη υψηλού προφίλ δουλειά του δικτύου μαζί με το Small Axe του Steve McQueen, ο Jenkins μεταφέρει το βραβευμένο με Pulitzer ομώνυμο βιβλίο του Colson Whitehead. Η μίνι σειρά ακολουθεί τη νεαρή Cora (Thuso Mbedu) στην απεγνωσμένη της προσπάθεια να αποδράσει από τον Αμερικανικό Νότο και να απελευθερωθεί από τη δουλεία. Αφού δραπετεύει από τη Georgia με την ελπίδα να ζητήσει βοήθεια από το υπόγειο σύστημα διαφυγής σκλάβων που φημολογείται ότι υπάρχει, η Cora ανακαλύπτει πως το όνομα του Underground Railroad δεν είναι μεταφορικό, αλλά είναι ένας πραγματικός σιδηρόδρομος με μηχανικούς, εισπράκτορες και τούνελ κάτω από τα εδάφη του Νότου.

Στο πιο απαιτητικό πρότζεκτ του οσκαρικού Barry Jenkins (Moonlight) ως τώρα οι χαρακτηριστικές ονειρώδεις, υπνωτικές σεκάνς του είναι εκεί, οι ύμνοι του Nicholas Brittell που συνεργάζεται ξανά μαζί του στο μουσικό σκορ επίσης, και η εναλλακτική ιστορία που χρησιμοποιεί εδώ λειτουργεί ως διορθωτικό μέτρο στις ανελέητες αφηγήσεις που έχουμε συνηθίσει εδώ και δεκαετίες γύρω από τη δουλεία. Αριστούργημα.

Mare of Easttown

Τα Happy Valley και τα Broadchurch δε συμβαίνουν συχνά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το φαινόμενο μίας αστυνομικού στωικής, σχεδόν ανέκφραστης όπως η Mare της Kate Winslet, που κουβαλάει δίκαιες προκαταλήψεις για τους συντοπίτες της χωρίς να τους κρίνει, παραμένοντας όμως ταυτόχρονα πολύ στενά δεμένη με τον τόπο της, είναι σπάνιο για την αμερικανική τηλεόραση.

Η Mare καταχράται την εξουσία της ως αστυνομικός – η σειρά δεν απομακρύνεται καθόλου από αυτό ώστε να την κάνει πιο συμπαθή – η γκλάμορους Winslet εξαφανίζεται παντελώς μέσα στην άχρωμη πραγματικότητα του χαρακτήρα της, και η σειρά συνθέτει την εικόνα μίας σκοτεινιασμένης κοινότητας χωρίς να κουνάει το δάχτυλο. Η σειρά όσο εξελίσσεται γίνεται το ψυχογράφημα της Mare, κοιτάζοντας με σεβασμό το διαγενεακό τραύμα και το πώς επηρεάζει το παρόν μας. Bonus η κρυφή sitcom για μία κόρη και τη σαρκαστική μάνα της στην οποία μετατρέπεται η σειρά σε όλες τις σκηνές μεταξύ της Winslet και της Jean Smart.

The Great

Στις πιο αιχμηρές σκηνές του The Great, τη σειρά που γράφει ο υποψήφιος για Όσκαρ Tony McNamara (Η Ευνοούμενη) για τη Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας, στήνει μία ακατάστατη, ελκυστική ασυμφωνία μεταξύ της ενσυναίσθησης που διατηρεί η σειρά για την πρωταγωνίστριά της, αλλά και την επιθυμία της να την τεμαχίζει ταυτόχρονα σε μικρά, μικρά κομματάκια.

Η ισορροπία μεταξύ των δύο αυτών διαθέσεων της σειράς, ισόποσα σχεδόν κατανεμημένες εδώ, είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα του The Great. Γιατί το βλέμμα του Λάνθιμου ζωγράφιζε τον πλούσιο κόσμο της Ευνοούμενης με παγερά χρώματα που τόνιζαν την ψυχρή απανθρωπιά του. Το ξυράφι της σάτιρας του σεναρίου συνδυαζόταν με το οπτικό στιλ της μεταφοράς του. Στο The Great η δουλειά είναι δυσκολότερη γιατί η σειρά συγγενεύει περισσότερο με ένα Marie Antoinette της Sofia Coppola, ένα συναρπαστικής ομορφιάς φιλμ που κρατούσε κοντά την ειρωνεία του, χωρίς όμως να είναι ευδιάκριτη από όλους.

Το The Great έχει παρόμοια αποστολή, δίνοντας παραστάσεις από σατέν και φτερά, αίμα και φρίκη, πολύ συχνά την ίδια στιγμή.

Dickinson

Το Dickinson είναι η ιστορία ενηλικίωσης της διάσημης ποιήτριας Emily Dickinson. Ένα αλλόκοτο, αναχρονιστικό χρονικό που ακολουθεί τη ζωή της νεαρής γυναίκας όσο εξερευνά τη γραφή της, τον κόσμο και τη σεξουαλικότητά της, μαχόμενη ταυτόχρονα τις προσδοκίες της κοινωνίας για τις γυναίκες. Η Hailee Steinfeld δίνει μία μαγνητική ερμηνεία ως Emily, με σχεδόν υπερφυσική αίσθηση του κωμικού και του δραματικού timing.

Το 2021 είδαμε τη 2η σεζόν της σειράς που έθεσε το ερώτημα της διασημότητας στην ηρωίδα της, αλλά και την 3η σεζόν που άνοιξε τον ορίζοντά της – και της πλοκής – βάζοντας στο παιχνίδι τον Αμερικανικό Εμφύλιο.

Yellowjackets

Το Yellowjackets θα βρει παραλληλισμούς με το Lost και, σε αντίθεση με τον τόσο άτσαλο τρόπο που έχει προσπαθήσει κατά καιρούς η αμερικανική τηλεόραση να αναπαράξει ένα φαινόμενο όπως ήταν εκείνη η σειρά, φαίνεται να έχει ξεκάθαρη οπτική για όσα έχει να πει και ας μη γίνεται άμεσο κατανοητή από τους θεατές. Και σίγουρα δεν είναι αυτό που είχε να πει το Lost. Μία σειρά που ναι, αφορούσε την κοινότητα, αλλά κυρίως για το πώς αυτή και εμείς μέσα της μπορούμε να βρούμε την εξιλέωση.

Το Yellowjackets μοιάζει να αφορά περισσότερο την περιστασιακή συναισθηματική βία των εφήβων και το πώς μπορεί αυτή να εκφραστεί. Και ποια καλύτερη για να θέσει βάσεις γι’ αυτό από την Karyn Kusama του Girlfight και του Jennifer’s Body που σκηνοθέτησε τον πιλότο;

Αν η έλευση του Yellowjackets μετά το περσινό The Wilds του Amazon σημαίνει πως έχουμε φτάσει στην «Ο Άρχοντας των Μυγών αλλά με κορίτσια» φάση μας, είμαι πάρα πολύ εδώ γι’ αυτό.

Pen15

Είτε πέρασες φανταστικά στο Γυμνάσιο, είτε δεν θέλεις καν να το θυμάσαι, το Pen15 είναι αφιερωμένο σε εκείνους τους φίλους που έκαναν τις μέρες σου καλύτερες.

Οι δημιουργοί και πρωταγωνίστριες Maya Erskine και Anna Konkle είναι κολλητές φίλες στην αληθινή ζωή, οπότε βάσισαν τους χαρακτήρες τους σε αυτοβιογραφικά στοιχεία, και το μεγαλύτερο εσωτερικό αστείο της κωμωδίας είναι το γεγονός ότι οι δύο γυναίκες παίζουν τους εαυτούς τους δίπλα σε πραγματικούς εφήβους και η παραφωνία είναι ξεκαρδιστική.

Αφού σε πρώτη φάση κατάφεραν να κερδίσουν μία αναπάντεχη αλλά τόσο δίκαιη υποψηφιότητα Emmy για το ωμό σενάριό τους στο φανταστικό επεισόδιο Anna Ishii-Peters της 2ης σεζόν, φέτος αναγνωρίστηκαν στη μεγάλη κατηγορία της Καλύτερης Κωμωδίας στα ίδια βραβεία, παράλληλα με δύο ακόμη υποψηφιότητες. Δυστυχώς το β΄μέρος της δεύτερης σεζόν που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες θα είναι τα τελευταία επεισόδια της σειράς

Maid

Η τέλεια απάντηση στο «γιατί δεν έφευγε».

Όπως το Unbelievable πριν από αυτό δεν είχε αποκαλέσει την κουλτούρα του βιασμού με το όνομά της, παρά έδειχνε βήμα-βήμα τον γολγοθά που περνά μία επιζώσα όταν αποφασίζει να μπει στη διαδικασία καταγγελίας του βιασμού της, έτσι και το Maid δε γίνεται ποτέ τόσο ωμό ώστε να υποστηρίξει ρητά μία συγκεκριμένη πολιτική λύση για τη φτώχεια και την κακοποίηση που υφίσταται η Alex (Margaret Qualley). Και οι δύο σειρές έδειξαν απλώς τι πρέπει να περάσουν οι γυναίκες υπό ορισμένες συνθήκες, ένα εμπόδιο τη φορά.

Η σειρά παρουσιάζει τη σαθρότητα της αμερικανικής πρόνοιας για τα θύματα κακοποίησης, ένα σύστημα που λειτουργεί ακριβώς όπως φτιάχτηκε για να λειτουργεί, κρατώντας την κάθε τάξη στη θέση της δηλαδή, εξετάζει το φάσμα της κακοποίησης έξω από τη σωματική, και απεικονίζει ένα ακόμη σύστημα, αυτό των ανδρών που διευκολύνουν τους κακοποιητές με τον τρόπο τους.

Chucky

Το franchise ταινιών του Don Mancini για τον Chucky για μία δολοφονική κούκλα που διακατέχεται από το πνεύμα ενός νεκρού δολοφόνου, ακολουθούσε πάντα φανταστικά τη γραμμή μεταξύ campy κωμωδίας και μακάβριου slasher. Από το ντεμπούτο τους το 1988, η λεπτότητα στη διαχείριση των τόνων τους αυτών συνήθως γινόταν τέλεια. Για τους θεατές που λατρεύουν την ανοησία και το gore σε ίσες δόσεις, λίγες σειρές ταινιών ήταν τόσο ικανές στην απόδοση όσο αυτές του Chucky.

Αυτή την παράδοση ακολουθεί και η νέα ιστορία του Chucky, στην τηλεόραση πια, χωρίς να έχει απωλέσει η αφήγηση το ταλέντο της στους φόνους και στην κωμωδία. Ο Mancini επέστρεψε στο franchise για να δημιουργήσει, να γράψει και να “τρέξει” τη σειρά, και ευτυχώς γιατί αν κάτι μας έδειξε το αναιμικό Child’s Play του 2019 είναι πως ο Chucky δε λειτουργεί χωρίς εκείνον.

How to With John Wilson

Ο σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ John Wilson συνεχίζει την οδύσσεια αυτοεξερεύνησης και πολιτιστικής παρατήρησης γυρίζοντας κρυφά τη ζωή των συμπολιτών του στη Νέα Υόρκη, προσπαθώντας ταυτόχρονα να ανταλλάξει συμβουλές.

Ένα απρόσμενο χιτ της περασμένης σεζόν, το How to With John Wilson ακούστηκε εκκωφαντικά μετά το φινάλε του πρώτου κύκλου “How to Cook the Perfect Risotto”, γιατί μεταξύ άλλων είχε διαχειριστεί την επίδραση του κορονοϊού όχι ως τη hot επικεφαλίδα εκείνων των ημερών, αλλά ως κάτι που άλλαξε τη συμπεριφορά μίας ολόκληρης πόλης. Εάν συμφιλιωθείς με την ιδέα ότι η συγκεκριμένη εκπληκτική κορύφωση δε μπορεί εκ των πραγμάτων να επαναληφθεί, ίσως βρεις ότι η 2η σεζόν της σειράς είναι πιο στέρεη, με μεγαλύτερη ακόμα αυτοπεποίθηση.

Midnight Mass

Ο Mike Flanagan είναι ένας βαθιά ρομαντικός δημιουργός, σε ένα είδος που δε φημίζεται για την ανθρωπιά του.

Είναι ο άνθρωπος που ανέλαβε το sequel μίας επιεικώς κακής ταινίας όπως το Ouija, και έφτιαξε ένα σπαρακτικό οικογενειακό δράμα τρόμου που δεν είχε κανένα δικαίωμα να είναι όσο καλό είναι. Είναι αυτός που προσπάθησε το ακατόρθωτο με το υποτιμημένο Doctor Sleep – να ικανοποιήσει και τους φαν της ταινίας του Kubrick και αυτούς του βιβλίου του Stephen King (ο δεύτερος σιχαίνεται τη μεταφορά του πρώτου) – και θέλησε να κοιτάξει με συμπόνια το διαγενεακό τραύμα του Danny Torrance.

Θέλω να πω, είναι γνήσιος αισθηματίας. Όσο σφοδρός κι αν θα είναι ενίοτε ο τρόμος του – και πόσο, μα πόσο μπορεί να είναι (βλέπε The Haunting of Hill House) – δεν θα γίνει ποτέ ανάλγητος.

Το Midnight Mass το έγραψε νηφάλιος από τις εξαρτήσεις του και, ως πρώην θρησκευόμενος, έτοιμος να τα βάλει με τους δαίμονες για τον Θεό και όσους τον εκπροσωπούν. Η προσωπική συναισθηματική του φόρτιση είναι έκδηλη στη συγκεκριμένη σειρά και εκφράζεται μέσα από ατέλειωτους μονόλογους που συχνά βαραίνουν τον ρυθμό της, αλλά χρειαζόμαστε τη φωνή του στον τρόμο.

Ted Lasso

Οι Simpsons ήταν η απάντηση στις άκακες οικογενειακές κωμωδίες όπου όλα έμοιαζαν αγγελικά πλασμένα. Οι Sopranos εναντιώθηκαν στην ιδέα ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν και ότι το κακό τιμωρείται. Στο καθησυχαστικό Ted Lasso, το να είσαι καλός δεν είναι μία αφελής άρνηση του σκοταδιού της ζωής. Είναι μία σαφής προσαρμογή σε αυτό.

Είναι λες και η σειρά, μετά από χρόνια σκληρότητας και λεονταρισμών στον δημόσιο διάλογο, οσμίστηκε την ακριβή ποσόστωση γλυκερότητας και ρεαλισμού που είχε ανάγκη το κοινό. Ένα μη δυσάρεστο όραμα Αμερικανότητας και, κυρίως, ένα παράδειγμα αρρενωπότητας που δε θα ήταν πολεμικό.

White Lotus

Η τελευταία σειρά του HBO με την υπογραφή του Mike White ήταν το Enlightened. Ένα σατιρικό δράμα λίγο πιο μπροστά από την εποχή του, με τη Laura Dern σε έναν ρόλο businesswoman μετά από νευρικό κλονισμό που αποφασίζει να γίνει ηθική και που σήμερα θα σήκωνε βραβεία. Όπως εκείνη η σειρά είχε ξεκινήσει ως μαύρη κωμωδία στον εταιρικό κόσμο που μετατράπηκε μεθοδικά σε μία εξερεύνηση γύρω απ’ το τι σημαίνει να είσαι καλός, έτσι και εδώ ο White παραδίδει μία υβριδική, ας πούμε, δημιουργία – ένα μέρος κοινωνικής σάτιρας, ένα μέρος υπνωτικό whodunnit.

Το White Lotus περιλαμβάνει διάφορες φιγούρες προνομίου από το 1% στο ρόστερ του, από χαρακτήρες πολύ συγκεκριμένων brands αθλιότητας μέχρι ανθρώπους που δε θα διανοούνταν καν το πόσο απαράδεκτοι είναι. Στο DNA της σειράς είναι το πώς τα χρήματα – και ποιος τα έχει – μπορούν να διαφθείρουν ακόμη και τις πιο προσωπικές μας σχέσεις.

P-Valley

Άργησε αλλά ήρθε και στην Ελλάδα. Το P-Valley ακολουθεί χορεύτριες που εργάζονται στα strip clubs του Mississippi Delta, εκεί όπου το γκλίτερ συνυπάρχει με τη βία και τα όμορφα πράγματα είναι είδος προς εξαφάνιση. Η δημιουργός του, Katori Hall, έφτιαξε τη σειρά με τη φιλοσοφία ότι η σεξεργασία είναι το ίδιο άξια εξερεύνησης από την τηλεόραση όσο είναι οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα. H σειρά βασίζεται στο θεατρικό της, Pussy Valley. Κέντρο της σειράς είναι η Autumn Night (Elarica Johnson), μία μυστηριώδης καλλονή με σκοτεινό παρελθόν που εμφανίζεται ξαφνικά στο στριπ κλαμπ Pink αναζητώντας εργασία.

Η Katori έχει φτιάξει ένα τολμηρό, προκλητικό δράμα που έκανε αίσθηση το περασμένο καλοκαίρι για τη νεο-νουάρ αισθητική του, για τους τρισδιάστατους χαρακτήρες του, και για τη γυναικεία ματιά που έχει διαπεράσει όλα τα μέρη της διαδικασίας ανάπτυξης του show, μέσα από την εξ ολοκλήρου γυναικεία ομάδα του. Στις σειρές που πρέπει να μπουν οπωσδήποτε στο ραντάρ σου μέχρι την επιστροφή τους.

Hacks

Η Ava (Hannah Einbinder) είναι μία νεαρή κωμωδιογράφος που εξαναγκάζεται από τον μάνατζέρ της να συναντηθεί με μία θρυλική κωμικό stand-up, τη Deborah Vance που υποδύεται η Jean Smart. Η Vance κάνει παραστάσεις εδώ και χρόνια στο Λας Βέγκας, όμως ο ιδιοκτήτης του καζίνο όπου εμφανίζεται την απειλεί με λήξη συμβολαίου εάν δεν καταφέρει να προσελκύσει νεαρότερο κοινό. Σκοπός της συνεργασίας των δύο γυναικών είναι να επωφεληθούν εξίσου, αν και το χάσμα γενεών μεταξύ τους δε θα τους κάνει εύκολο. Η Ava είναι μία νάρκισσος με αυτολύπηση που υποτιμά τις κλασικές ατάκες. Η Deborah είναι μία βετεράνος κωμικός της σχολής της Joan Rivers που θα προτιμούσε να μην της δίνει οδηγίες μία millennial.

Μετά το Watchmen για το οποίο ήταν υποψήφια για Emmy (διάβασε συνέντευξή μας μαζί της εδώ) και το Mare of Easttown όπου κλέβει κάθε εβδομάδα την παράσταση (ναι, ακόμα και από την Kate Winslet), η Jean Smart συνεχίζει το εκπληκτικό της σερί και αποσπά δίκαια μερικές από τις καλύτερες κριτικές της καριέρας της με το Hacks.

For All Mankind

Η περιπέτεια της Apple TV+ για τον αγώνα δρόμου των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ένωσης μέχρι το φεγγάρι ήταν αρκετά καλή από την πρώτη της σεζόν. Ωρίμασε στη δεύτερη όμως.

Στην εναλλακτική πραγματικότητα της σειράς, η Σοβιετική Ένωση προσγειώθηκε πρώτη στη σελήνη και οι Αμερικανοί προσπαθούν να καλύψουν το χαμένο έδαφος. Μέχρι την αρχή της δεύτερης σεζόν το 1983, η ανθρωπότητα έχει κάνει αποικίες στο φεγγάρι, ο John Lennon ζει ακόμα, και ο Πάπας John Paul II έχει δολοφονηθεί.

Η σειρά υποστηρίζει τον ραγδαίο πλέον ρυθμό της, οι ήρωες και η ηθική τους είναι πιο γκρίζοι από ποτέ – κάποιοι μάχονται τη στρατιωτικοποίηση της NASA, κάποιοι τη χρησιμοποιούν για το συμφέρον τους και κάποιοι βρίσκονται στο απόγειο μίας διαμάχης που μπορεί να οδηγήσει σε πυρηνικό πόλεμο – και το δέος που προκαλούν τα ταξίδια της ανθρωπότητας στο διάστημα κερδίζονται με εντυπωσιακό set design. Από τις σειρές που άργησαν, αλλά απογειώθηκαν.

It’s a Sin

Tο It’s a Sin ήταν ήδη από τον Μάρτιο μία από τις καλύτερες σειρές της χρονιάς.

Ο Russell T. Davies του επιδραστικού Queer as Folk και του reboot του Doctor Who, ένας δημιουργός με τεράστια συμβολή στο βρετανικό queer canon, εμπνεύστηκε από τις προσωπικές του εμπειρίες ως νεαρός gay άνδρας στο Λονδίνο των ‘80s και δημιούργησε ένα σπαρακτικό, μεγαλόκαρδο δράμα γύρω από τις περιπέτειες μίας παρέας φίλων με φόντο τις απαρχές της πανδημίας του AIDS.

Ως ιστορία το It’s a Sin είναι γνώριμη, όμως ο Davies βρίσκει τόση ανθρωπιά στους χαρακτήρες του και τόση οδύνη μπροστά στον τρόμο του AIDS και το στίγμα του, που παρουσιάζεται επίκαιρη και ολοζώντανη. Η σειρά αρνείται να θυσιάσει τους ήρωές της στην απόλυτη τραγωδία και καταδικάζει την κοινωνία που τους επιτίθεται, τιμώντας όμως στο έπακρο τη χαρά στη ζωή τους.

Last Chance U: Basketball

Το Last Chance U του Greg Whiteley υπήρξε μία από τις πιο επιτυχημένες και αξιόπιστες αθλητικές σειρές του Netflix. Ήταν μία σκληρή ματιά στον κόσμο του κολεγιακού αμερικανικού ποδοσφαίρου που κατέγραφε τις ζωές ελίτ αθλητών εντός και εκτός του γηπέδου, επικεντρωμένο σε αθλητές δημόσιων σχολών που οι υπόλοιποι σχολές δεν αποδέχτηκαν λόγω του οικογενειακού τους περιβάλλοντος.

Το Last Chance U: Basketball αφήνει τα γήπεδα του αμερικανικού ποδοσφαίρου και κατεβαίνει στα παρκέ του Ανατολικού Λος Άντζελες, όπου ο σκληρός αλλά αφοσιωμένος προπονητής John Mosley καθοδηγεί νεαρούς αθλητές που έχασαν την ευκαιρία τους να μπουν στο πολυπόθητο Division I. Οι σπουδαστές προσπαθούν να δείξουν τι αξίζουν και να αντιμετωπίσουν πολλαπλές προκλήσεις – από το πένθος μιας απώλειας μέχρι τη διαχείριση του θυμού τους – με την ελπίδα να κερδίσουν κάποιο πρωτάθλημα και να ανακάμψουν κερδίζοντας μία θέση σε ένα μεγαλύτερο κολέγιο.

Βάσει συντελεστών και ιστορικού του Last Chance U ως αθλητικό πρότζεκτ η σειρά θα μας κέρδιζε ούτως ή άλλως, όμως οι απρόσμενες, πολύ συγκεκριμένες συνθήκες της σεζόν 2019-2020 πρόσθεσαν μία διάσταση που ούτε οι δημιουργοί περίμεναν. Το φινάλε θα σε διαλύσει με τρόπο που σπανίως πετυχαίνουν οι αθλητικές σειρές-ντοκιμαντέρ.

I Think You Should Leave With Tim Robinson

Ο κωμικός Tim Robinson παίζει και συν-δημιουργεί σκετς με τον εξής απώτερο σκοπό: Να διώξει όσους συνυπάρχουν μαζί του σε καθένα απ’ αυτά. Ο πρώην σεναριογράφος του Saturday Night Live είχε μαζέψει απόφοιτους της θρυλικής εκπομπής όπως ο Andy Samberg και ο Will Forte στην 1η σεζόν, και μαζί είχαν προσπαθήσει να οδηγήσουν το θύμα κάθε επεισοδίου στην απόγνωση. Στη δεύτερη χτύπησαν με Bob Odenkirk, Brooks Wheelan, Gary Richardson, Sam Richardson, και Tim Heidecker.

Μπορεί το I Think You Should Leave να είναι από τις πιο φρέσκες και αστείες τηλεοπτικές κωμωδίες των τελευταίων ετών, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα καινοτόμο.Οι παρωδίες για την ποπ κουλτούρα, για τις εργασιακές εθιμοτυπίες και τα κακά ραντεβού για δείπνο, είναι όλα βασικά στοιχεία της κωμωδίας σκετς. Το στιλ του χιούμορ του, αν και συχνά χαρακτηρίζεται «εκκεντρικό» ή «εκεί έξω», δεν είναι πια τόσο μακριά ώστε να μη μπορούν να εντοπιστούν οι επιρροές του.

Αυτό που είναι τόσο απολαυστικό στο I Think You Should Leave είναι το πώς ακολουθεί τον λιγότερο ταξιδεμένο δρόμο στην κωμωδία και φτάνει χωρίς λάθος στον προορισμό του.

Evil

Procedural σειρά που ακολουθεί μία πραγματίστρια ψυχολόγο, έναν εκπαιδευόμενο ιερέα και έναν τεχνικό σύμβουλο, στην προσπάθειά τους να εξιχνιάσουν εγκλήματα και υποθέσεις που φαίνονται να εμπεριέχουν το στοιχείο του μεταφυσικού, ενώ στο μεταξύ ο Michael Emerson παίζει ξανά αυτό ξέρει να κάνει καλύτερα από όλους, δηλαδή το απόλυτο κρίπουλο.

Το Evil είναι άλλη μία σειρά του Robert και της Michelle King (The Good Fight) που δεν ακολουθεί την αναμενόμενη πορεία ενός procedural, δίνοντας συχνά εξηγήσεις που οδηγούν σε προκλητικά, δύσκολα φινάλε επεισοδίων χωρίς βολικούς φιόγκους. Το φινάλε της 2ης σεζόν είχε ένα cliffhanger που θα μπει στο πάνθεον των cliffhangers, όταν σε μία σειρά που περιλαμβάνει κανίβαλους, αιρέσεις και δαιμονισμένες κούκλες ο μεγαλύτερος εχθρός είναι οι αμφιβολίες.

Mythic Quest

Ο Charlie Day και η Megan Ganz του It’s Always Sunny in Philadelphia δημιούργησαν πέρσι άλλη μία κωμωδία για εγωκεντρικούς τύπους που αρνούνται να μεγαλώσουν. H παρουσία του David Hornsby εκείνης της σειράς, είναι και εδώ ισχυρή τόσο μπροστά όσο και πίσω από τις κάμερες. Ο Rob McElhenney είναι και εδώ παραγωγός και πρωταγωνιστής, και υποδύεται τον creative director μίας ομάδας από video game developers.

Το Mythic Quest είναι η σπάνια workplace κωμωδία που ασχολείται όντως με το workplace της δεδομένης κωμωδίας, και ας μην το υποτιμάμε αυτό γιατί πολλές από αυτές θα μπορούσαν να τοποθετηθούν σε κάποιο τελείως διαφορετικό περιβάλλον και δε θα άλλαζε σχεδόν τίποτα. Δεν πετυχαίνουν όλα τα πειράματα της σειράς εξίσου, όμως ο πειραματισμός στο Mythic Quest πρέπει μόνο να ενθαρρύνεται.

Superstore

Αστείο και εύστοχο όσο ποτέ, το Superstore κλείνει με μία υπέροχη έκτη σεζόν που το εδραιώνει ως μία από τις καλύτερες workplace κωμωδίες της τηλεόρασης. Επένδυσε στους ανθρώπους και τους χαρακτήρες του και πέτυχε.

Παρά τη γλύκα του, το Superstore υπήρξε απίστευτα, άβολα αληθινό στην απεικόνιση του πόσο αδυσώπητη μπορεί να γίνει η εταιρική κονιορτοποίηση, αλλά η τελευταία του σεκάνς πρόσφερε στους χαρακτήρες του μία ευπρόσδεκτη ανάπαυλα. Άργησα να πιάσω τη σειρά και τώρα θα μου λείψει.

Reservation Dogs

Ο Taika Waititi είναι Māori που μεγάλωσε στη Νέα Ζηλανδία. Ο Sterlin Harjo είναι Seminole-Muscogee που μεγάλωσε στην Οκλαχόμα. Μαζί έφτιαξαν την πρώτη κωμική σειρά γύρω από ιθαγενείς εφήβους στην ιστορία της τηλεόρασης.

Φτιαγμένες από μία ομάδα ιθαγενών σκηνοθετών, συγγραφέων και πρωταγωνιστών, οι περιπέτειες των χαρακτήρων είναι γεμάτες ακρίβεια και ιδιαιτερότητες σχετικά με την κουλτούρα τους. Ο Bear (D’Pharaoh Woon-A-Tai) και οι φίλοι του έχουν όλοι αναγνωρίσιμα νεανικά χαρακτηριστικά, αλλά ο Bear για παράδειγμα συνοδεύεται από έναν πνευματικό οδηγό «άγνωστου πολεμιστή», του οποίου οι συμβουλές είναι συχνότερα παράλογες παρά σοφές.

Αυτές οι παραισθήσεις γίνονται μία σταθερή, σκοτεινή πλάκα που βαθαίνει την ανάπτυξη του Bear, αλλά και είναι ένας από τους πολλούς τρόπους με τους οποίους η σειρά αμφισβητεί την τυπική απεικόνιση των ιθαγενών ανθρώπων ως τραγικές φιγούρες στην αμερικανική ποπ κουλτούρα.

We Are Lady Parts

Η φοιτήτρια Amina Hussein γίνεται η βασική κιθαρίστρια των Lady Parts, μίας μουσουλμανικής πανκ μπάντας με μέλη αποκλειστικά γυναίκες, και την αποστολή να κάνουν μία κανονική συναυλία. Διχασμένη ανάμεσα στους καθώς πρέπει πανεπιστημιακούς φίλους της και τα υπόλοιπα μέλη των Lady Parts, η Amina θα προσπαθήσει να βρει τη φωνή της.

Η δημιουργός της σειράς Nida Manzoor αψηφά τις στερεοτυπικές απεικονίσεις των μουσουλμάνων γυναικών – που της είχαν ζητηθεί κιόλας σε παλαιότερα πρότζεκτ – και φτιάχνει γυναίκες σύνθετες, ιδιοσυγκρασιακές, δύστροπες, δυνατές, φοβισμένες και τόσο, μα τόσο αστείες.

Only Murders in the Building

Ένα πρότζεκτ των Steve Martin και John Hoffman (Looking, Grace and Frankie), το Only Murders in the Building ακολουθεί τρεις αγνώστους – τον Charles, τον Oliver και τη Mabel – που μοιράζονται μία εμμονή με τα αληθινά εγκλήματα. Όταν το τρίο βρίσκεται ξαφνικά μπλεγμένο σε ένα δικό τους αληθινό μυστήριο εγκλήματος, έναν φόνο στο ιστορικό κτίριο της Νέας Υόρκης όπου διαμένουν, θα ξεκινήσουν ένα true crime podcast γύρω από την εξιχνίασή του που θα περιπλέξει τα πράγματα ακόμα περισσότερο.

Η χημεία μεταξύ του Steve Martin, του Martin Short και της Selena Gomez απλά δουλεύει (η σχέση των δύο πρώτων είναι δεκαετίες τώρα δοκιμασμένη βέβαια), και η σειρά – εκτός από ανεκδιήγητα twists όπως την πιθανότητα να είναι ο (πραγματικός!) Sting ο δολοφόνος – σπάει πλάκα με το χάσμα των γενεών και σχολιάζει ανάλαφρα την εμμονή της κουλτούρας μας με το true crime.

David Makes Man

Ο οσκαρικός συν-σεναριογράφος του Moonlight, Tarell Alvin McCraney, τοποθετεί μία ιστορία ενηλικίωσης στη Φλόριντα και τη βασίζει ελαφρώς σε προσωπικές του εμπειρίες, ακολουθώντας αρχικά ένα 14χρονο παιδί-θαύμα που στρέφεται στην ιδιωτική εκπαίδευση για να ξεφύγει από τη φτώχεια και την τραυματική οικογενειακή του κατάσταση. Η δεύτερη σεζόν έκανε ένα τολμηρό time jump, αλλά το νέο καστ ήταν εξίσου εκπληκτικό.

Η ευαισθησία του McCraney καταπιάνεται ξανά με τη μαύρη εμπειρία, με όλες τις διαφορές που μπορεί να έχει αυτή παρά την ομοιότητα στο χρώμα των πρωταγωνιστών, και με την αποκαθήλωση της ιδέας της post-racial Αμερικής.

The Other Two

Το The Other Two ακολουθεί δύο αδέρφια που έρχονται αντιμέτωπα με την αποτυχία τους όταν ο μικρότερος αδερφός τους γίνεται μεσονυχτίς ο νέος Justin Bieber. Μαζί θα γίνουν σύντομα οι Άλλοι Δύο που βοηθούν τον αδερφό τους να βγάλει άκρη με την καταιγιστική του επιτυχία, με όλα τα συναισθήματα πληγωμένου εγωισμού και ζήλιας που φέρνει η νέα τους πραγματικότητα. Η σάτιρα του Comedy Central είναι στα καλύτερά της όταν σχολιάζει τον παραλογισμό της εφηβικής δόξας στη σημερινή βιομηχανία θεάματος, αλλά δεν ξεχνά την οικογένεια στο κέντρο της.

Το The Other Two εξισορροπεί πολύ συγκεκριμένες τρέχον ίνφο της ποπ κουλτούρας με τις ευρύτερες, πιο οικουμενικές σοβαρές στιγμές καλύτερα από τις περισσότερες κωμωδίες στην τηλεόραση. Η κωμωδία χωρίς συναίσθημα δεν αποδίδει πάντα στο τέλος μιας σεζόν, αλλά η συνεχής οικοδόμηση των The Other Two προς το συναισθηματικό φινάλε του δεύτερου κύκλου απέδωσε καρπούς με τρόπο που ανταγωνίζεται (ακόμα και υπερβαίνει!) πολλά δράματα της πρεστίζ τηλεόρασης.

Insecure

Το Insecure βασίστηκε εν μέρει στην web series Awkward Black Girl και αφηγείται τις συχνά αμήχανες εμπειρίες της σύγχρονης ζωής μιας νεαρής μαύρης κοπέλας που παίζει η δημιουργός του, Issa Rae. Μετά από μία εξαιρετική σεζόν που συγκίνησε και μίλησε σκληρά για το τέλος της φιλίας – με το προτελευταίο επεισόδιο να γίνεται έξτρα-viral ως το μοναδικό liked tweet του Donald Trump – το Insecure έκανε ένα δυνατό φινάλε που έκανε την αναμονή μέχρι τη S5 δυσκολότερη.

Τούτος είναι ο τελευταίος κύκλος στη σειρά και για ακόμη μία φορά, μέσα από τη δοκιμαστική εκεχειρία της Issa με τη Molly (Yvonne Orji), το Insecure κεντράρει στο πώς η εξοικείωση μπορεί να γεννήσει την περιφρόνηση και το κατά πόσο οι παλιότερες φιλίες μας μπορούν να διαμορφωθούν εκ νέου. Όπως τα καλύτερα sadcoms τα κάνει όλα αυτά με ελαφρότητα και, στη δική του περίπτωση, με μία μικρή δόση μαγικού ρεαλισμού. Θα λείψει.

Starstruck

«Αυτός είναι ένας διάσημος ηθοποιός και εσύ καμία». Η υπόθεση του πραγματικά απολαυστικού Starstruck του HBO Max είναι ένα δοκιμασμένο σενάριο fanfiction, η αντίστροφη πλοκή του Notting Hill στο σήμερα. Η ρομαντική κωμωδία με έδρα το Λονδίνο που προβλήθηκε για πρώτη φορά από το BBC Three τον Απρίλιο, ακολουθεί την Jessie (τη Rose Matafeo που δημιούργησε επίσης τη σειρά) αφού μαθαίνει ότι ο τύπος (Nikesh Patel) που κοιμήθηκε μαζί της μία μεθυσμένη Παραμονή Πρωτοχρονιάς είναι διάσημος ηθοποιός.

Όποιος έχει δει rom-coms πιθανώς μπορεί να μαντέψει τι συνέβη στη συνέχεια: θέλουν-ή-δεν θέλουν φλερτ, ένας καταστροφικός καυγάς, μια τελική συμφιλίωση. Ενώ όμως το Starstruck κιντείται σε μία γνώριμη φαντασίωση, παρέμεινε προσγειωμένο στην προσέγγισή του παίζοντας γοητευτικά με τα tropes του είδους.

Pose

Τοποθετημένο στη σκηνή του drag ballroom της Νέας Υόρκης στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, το Pose των Steven Canals, Brad Falchuk και Ryan Murphy, ήταν ένα από τα ελάχιστα σόου που επικεντρώθηκαν στις μη λευκές τρανς γυναίκες, χωρίς να αποφύγει ποτέ τις ταπεινώσεις που βίωναν οι χαρακτήρες του.

Το Pose όμως ήταν επίσης ένας εορτασμός της ζωής τους, μία ζουμερή σαπουνόπερα και ένα από τα σπινθηροβόλα, χορευτικά σόου που έχει δει η τηλεόραση.

What We Do in the Shadows

Πριν το υπερηρωικό του πέρασμα με το Thor: Ragnarok, ο Taika Waititi ήταν ένας τύπος από τη Νέα Ζηλανδία που έφτιαχνε φεστιβαλικά χιτ με το κουλό του χιούμορ. Ένα από αυτά, το What We Do in the Shadows, έγινε σειρά και μετέφερε τη δράση από τη Νέα Ζηλανδία στο Staten Island. Τρεις συγκάτοικοι που τυχαίνει να είναι βαμπίρ χρειάστηκε να ανασυνταχθούν μετά μια αναπάντεχη επίσκεψη και το mockumentary του Waititi – και του συνεργάτη του Jemaine Clement που δημιουργεί τη σειρά – πήρε την ιδέα και έτρεξε.

Η ευελιξία του κεντρικού κόνσεπτ έχει αποδειχθεί αδιανόητη στα χέρια του Clement, ο οποίος δεν πρέπει να θεωρεί απολύτως καμία ιδέα πολύ τρελή για να τη γράψει. Από “ενεργειακά βαμπίρ” μέχρι έναν από τους πρωταγωνιστές βρικόλακες να γίνεται μπάρμαν σε μια μικρή πόλη και φανατικός του γυναικείου βόλεϊ.