Οι καλύτερες παραστάσεις του 2016 (ως τώρα)
- 9 ΙΟΥΛ 2016
Χειροκρότημα και μερικές εκατοντάδες εισιτηρίων που άξιζαν το κόψιμό τους. Η φετινή θεατρική χρονιά, ήταν (άλλη) μία καλή χρονιά. Δεν ξέρω πώς θα το πάρει ο Russell Crowe που μνημονεύω την ταινία του σε ένα θεατρικό θέμα, αλλά μεταξύ μας, σκασίλα μου κιόλας. Άλλωστε ποιος βγάζει άκρη με αυτούς τους οσκαροηθοποιούς; Τέλος πάντων.
Κλήθηκα να ξεχωρίσω πέντε παραστάσεις της φετινής θεατρικής σεζόν, και αυτό σκοπεύω να κάνω, δίχως φόβο και πάθος (σόρι Russell). Πριν ανεβάσω την αυλαία όμως, και ξεκινήσω να θυμάμαι το χειμώνα που ‘ήρθε’ και πέρασε και πήρε μαζί του και μερικούς τόνους από το πιο δυνατό μας χειροκρότημα, θέλω να πω ότι νιώθω τυχερή. Τυχερή και φανταστικά χαρούμενη που κατάφερα να βρεθώ στο κοινό των παραστάσεων που ακολουθούν και να τις παρακολουθήσω.
Φέτος, δεν ξέρω αν είναι τυχαίο ή αν είναι δική μου εντύπωση ή τι στο καλό πήγε τόσο λάθος ή τόσο καλά, αλλά στο θέατρο, διανύσαμε την χρονιά του Ναζισμού. Πώς λέμε ‘χρονιά του Ίψεν’, ‘χρονιά του Σαίξπηρ’ ε κάπως έτσι. Πολλές ομάδες, με κορυφαία τους Rimini Protokoll, αποφάσισαν να ασχοληθούν με έργα που αφορούν στον ναζισμό, το φασισμό και τη βία που αυτές οι δύο συνθήκες, κουβαλούν. Ως εκ τούτου, μην παρεξενευθείς με τις επιλογές μου.
*Τρία κουδούνια χτυπούν. Ξεκινάω αντίστροφα. Από το 5.
‘Ο Μικρός Χίτλερ’, του Arnold Bernfeld
Για την εξαιρετική δουλειά του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, επιφυλάσσομαι να μιλήσουμε από Σεπτέμβριο. Προς το παρόν, θα αρκεστώ σε ένα μπράβο, για τις παραστάσεις που κάθε σεζόν εντάσσει στο πρόγραμμά του και θα πάω παρακάτω.
Οι λόγοι που από το προαναφερθέν πρόγραμμα, επέλεξα να βάλω στην πέμπτη θέση τον Μικρό Χίτλερ είναι κατά κύριο λόγο, δύο. Ο ένας, έχει να κάνει με τη ‘χρονιά του Ναζισμού’ που βάφτισα μόνη μου και σου εξήγησα παραπάνω. Ο άλλος, είναι λίγο πιο προσωπικός. Γιατί σχετίζεται με το συναίσθημα που μου δημιούργησε.
Δύο παιδιά (οι: Γεράσιμος Μιχελής, Γιώργος Χριστοδούλου) έφτιαξαν σε δική τους σκηνοθεσία, ένα σκοτεινό πλαίσιο μέσα στο οποίο υποδύθηκαν δύο μεγάλα φαντάσματα της σύγχρονης ιστορίας. Αυτό του Αδόλφου Χίτλερ και αυτό του Ζίγκμουντ Φρόιντ. Αντάλλαξαν θέση στο ντιβάνι με την εξουσία και στον απολυταρχισμό με την επιθυμία. Και όλα αυτά, μέσα σε μία ώρα και κάτι λεπτά.
‘Τέφρα και Σκιά’, του Harold Pinter
Ξεφεύγουμε για λίγο από τις πολιτικές τακτικές και περνάμε σε μία άλλου είδους βία. Την αποδομημένη, υποβόσκουσα, βία που κρύβει και δέχεται ένα σπίτι. Εύη Σαουλίδου (προτεινόμενη για την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη) και Χρήστος Λούλης σε μία παράσταση γεμάτη παύσεις και προβληματισμούς, έπαιξαν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, με ένα κείμενο εξαιρετικά δυνατό και σύγχρονο.
‘Μισαλλοδοξία’, του D.W. Griffith
Η Ιώ Βουλγαράκη, μετέφερε στη σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, τη βωβή ταινία του D.W. Griffith και κατάφερε με τον πιο κουκλίστικα βίαιο, μαριονετίστικο, βωβό τρόπο να μας μεταφέρει την εικόνα των κοινωνικών τάξεων. Μία παράσταση μεγάλη σε διάρκεια που κύλησε τόσο γρήγορα. Προσωπικά, ενθουσιάστηκα με την τρομερή εκφραστικότητα των ηθοποιών που δεν είχαν να θυμούνται λόγια, αλλά κινήσεις.
Μία εξαιρετικά δουλεμένη παράσταση για τις τάξεις και την επιμελώς ορισμένη αταξία.
‘Ο Θεός της Σφαγής’, της Yasmina Reza
Για αυτήν την παράσταση δεν θα πω πολλά, μιας και έγραψα αμέσως μόλις την είδα. Το γεγονός ότι συνεχίζεται και του χρόνου μου δημιουργεί ένα μειδίαμα στα χείλη ότι θα έχω την ευκαιρία να ξαναχειροκροτήσω την επιστροφή του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στην υποκριτική του ειρωνεία που τόσο πολύ του πάει.
‘Φάουστ’, του Wolfgang von Goethe
Επίσης, δεν έχω να συμπληρώσω κάτι στο ήδη υπάρχον κείμενο που εξυμνεί το σκηνοθετικό θαύμα της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Το μοναδικό πράγμα που θέλω να πω είναι ότι η εν λόγω παράσταση μπαίνει χαλαρά μέσα στο τοπ πέντε των παραστάσεων που έχω δει τα τελευταία δύο χρόνια. Και όχι, δεν υπερβάλλω.
Μισό μισό, δεν τα άνοιξα τα φώτα, μη φεύγετε!
Θέλω να πω ότι ο λόγος που δεν συμπεριέλαβα στη λίστα μου ‘Τα Παιδιά του Ήλιου’ που ανέβηκαν στο Θέατρο Κάρολος Κουν, παρά την ερμηνεία του Χάρη Φραγκούλη στην παράσταση (που θα μπορούσε να του εξασφαλίσει μία ακόμη υποψηφιότητα για τα Βραβεία Χορν) είναι ότι τόσο η σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη όσο και το δέσιμο της ομάδας επί σκηνής, δεν μου κόλλησαν πολύ. Δυστυχώς.
Εντάξει τώρα, ναι. Μπορείτε να φύγετε. Να πάτε αλλού.
ΤO ΥΠΟΛΟΙΠΟ MID-SEASON REPORT