Οι 9 μαύρες σελίδες των Oscars

Ας θυμηθούμε μερικές περιπτώσεις ακόμα που ζόρισαν τα Όσκαρ.

O MARLON BRANDO ΔΕΝ ΠΑΡΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΟΥ ΣΕ ΕΝΔΕΙΞΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

Από τα πιο γνωστά, εάν όχι το πιο γνωστό περιστατικό στη λίστα, η αποδοχή του βραβείου Καλύτερου Ηθοποιού του Marlon Brando για τον ‘Νονό’ στην τελετή του 1973, έγινε από την Ινδιάνα ηθοποιό και ακτιβίστρια Sacheen Littlefeather. Ήταν η πρώτη φορά που τα Όσκαρ χρησιμοποιήθηκαν ως πλατφόρμα για πολιτικές δηλώσεις, αν και η Littlefeather δεν είχε την ευκαιρία να διαβάσει ολόκληρο τον λόγο που είχε ετοιμάσει. Αρκέστηκε στα παρακάτω:

«Μου ζήτησε να σας πω ότι δυστυχώς δεν μπορεί να αποδεχθεί αυτό το πολύ γενναιόδωρο βραβείο. Και ο λόγος γι’ αυτό είναι η μεταχείριση των Ινδιάνων από τη βιομηχανία».

Οι αντιδράσεις του κοινού κινήθηκαν μεταξύ χειροκροτήματος και αποδοκιμασιών, αλλά δεν ήταν τίποτα μπροστά σε όσα είχαν συμβεί πίσω από τις κάμερες μέχρι η Littlefinger να ανέβει στη σκηνή.

Όπως έχει δηλώσει η ίδια, δέχτηκε υποτιμητικά σχόλια όπως «γιατί στέλνουν μια γυναίκα να κάνει τη δουλειά ενός άνδρα», απειλές από τους υπεύθυνους ότι αν ξεπερνούσε τα 60 δευτερόλεπτα θα καλούσαν την αστυνομία, την αμφισβήτηση της αυθεντικότητας της καταγωγής της, και έναν έξαλλο John Wayne να συγκρατείται από έξι φύλακες στα παρασκήνια για να μην της επιτεθεί. Δύο φύλακες συνόδευσαν και την ίδια μετά την ομιλία της, κρατώντας τον κόσμο σε απόσταση.

Η HATTIE MCDANIEL ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΤΟ ΟΣΚΑΡ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΑΙΘΟΥΣΑΣ

Όταν ο George Clooney κέρδισε το Όσκαρ Β΄Ανδρικού ρόλου για το Syriana και ανέφερε ότι η Ακαδημία είναι προοδευτική, μνημονεύοντας τη νίκη της μαύρης ηθοποιού Hattie McDaniel για το Gone with the Wind όταν «οι μαύροι ακόμα κάθονταν στο πίσω μέρος των θεάτρων», είχε προκαλέσει αντιδράσεις.

Κι αυτό γιατί στην πραγματικότητα η McDaniel και ο συνοδός της είχαν αναγκαστεί να καθίσουν στο πίσω μέρος του venue όπου γινόταν η τελετή. Στην εγκάρδια ομιλία της, η McDaniel ευχαρίστησε συγκινημένη την Ακαδημία και ευχήθηκε η νίκη της να προσδώσει τιμή στην κοινότητά της.

Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ BETTE DAVIS ΑΠΟ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ

Όταν η Ακαδημία ήταν μόλις 14 ετών, η Bette Davis έγινε η πρώτη γυναίκα Πρόεδρός της, αν και η θητεία της κράτησε μόλις δύο μήνες. Η Davis είχε δύο βασικές προτάσεις για αρχή. Πρώτη ήταν η ακύρωση του επίσημου δείπνου που περιστρεφόταν μέχρι τότε γύρω από χορό και φαγητό και η μεταφορά της τελετής σε ένα μεγάλο θέατρο, με στόχο να χρεώσει την κάθε θέση 25 δολάρια και να δωρίσει τα έσοδα στις προσπάθειες για τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο που μόλις είχε στοιχίσει στην Αμερική το Pearl Harbor.

Η δεύτερη πρότασή της ήταν να αφαιρέσουν το δικαίωμα ψήφου από τους χιλιάδες κομπάρσους που μέχρι τότε είχαν μια διόλου ευκαταφρόνητη δύναμη στα τελικά αποτελέσματα. Το διοικητικό συμβούλιο θεώρησε τις προτάσεις της απειλητικές για το πρεστίζ του θεσμού και μάλιστα ο πρώην Πρόεδρος και νυν τότε Αντιπρόεδρος, Walter Wagner, «ζήτησε να μάθει τι είχε εναντίον της Ακαδημίας». Η Davis κατάλαβε ότι την είχαν μόνο για διακόσμηση και παραιτήθηκε. Προφανώς και οι προτάσεις της έγιναν πράξη λίγο αργότερα.

ΤΟ ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΟΥ ELIA KAZAN ΚΑΙ ΟΣΑ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ

Το 1952, ο Elia Kazan, πρώην και ο ίδιος μέλος του Κομμουνιστικού κόμματος πριν την παραίτησή του το ‘36, παρέδωσε 8 ονόματα μελών του κόμματος που δούλευαν στο Group Theater όταν είχε ξεκινήσει ως ηθοποιός, στο House Committee on Un-American Activities. Η κίνησή του αυτή του κόστισε φίλους και συνεργάτες στο Χόλιγουντ και γενικότερα ανάμεσα στους Αμερικανούς διανοούμενους, ενώ ο ίδιος υποστήριξε στο ντοκιμαντέρ A Letter to Elia του Scorsese ότι η πράξη του ήταν «μόνο η πιο υποφερτή από δύο επιλογές που ήταν ούτως ή άλλως επίπονες και λάθος».

Όταν η Ακαδημία τον τίμησε το 1999 με το Honorary Award της, κάποιοι από τους παρευρισκόμενους διάλεξαν να μην τον χειροκροτήσουν (δείτε φάτσες από Ed Harris και Nick Nolte), ενώ εκατοντάδες διαδηλωτές διαμαρτυρήθηκαν έξω από την τελετή.

ΜΑΥΡΟ ΣΤΟΝ RICHARD GERE

Στην τελετή του 1993, ο Richard Gere παρουσίασε το βραβείο του Art Direction που τελικά θα το κέρδιζε το Howard’s End, αλλά πριν ανακοινώσει υποψηφίους και νικητές, είπε πρώτα να καταδικάσει την Κίνα για τη μεταχείριση των πολιτών του Θιβέτ.

Ο Gere δεν μπορούσε να παρουσιάσει βραβείο στα Όσκαρ επί δύο δεκαετίες.

ΜΑΥΡΟ ΚΑΙ ΣΕ SUSAN SARANDON/TIM ROBBINS

Δεν τους πήρε δύο δεκαετίες για να ξαναπαρουσιάσουν στα Όσκαρ, αλλά η Susan Sarandon και ο Tim Robbins αποκλείστηκαν από την τελετή της επόμενης χρονιάς. Ο λόγος ήταν ότι στη διάρκεια της παρουσίασής τους για το Καλύτερο Μοντάζ το 1993, μίλησαν για την κράτηση μεταναστών από την Αϊτή στη φυλακή του Γκουαντάναμο γιατί έπασχαν από AIDS.

ΝΤΟΥ ΚΑΙ ΞΥΛΟ ΓΙΑ ΤΗ VANESSA REDGRAVE

Το 1978, η Vanessa Redgrave κέρδισε το Όσκαρ Β΄Γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στο Julia, αλλά πριν παραστεί στη μεγάλη βραδά είχε ήδη οργανωθεί μια αντιπαράθεση μεταξύ του Jewish Ddefense League και του Palestine Liberation Organization έξω από το θέατρο. Στο Julia η Redgrave υποδύθηκε μια φίλη της Jane Fonda που της έμαθε να αντιστέκεται στον Ναζισμό και να κρατάει τα πιστεύω της ακόμα κι όταν ο τρόμος καταλάμβανε την Ευρώπη, αλλά την ίδια περίοδο η ηθοποιός είχε χρηματοδοτήσει το The Palestinian, ένα ντοκιμαντέρ υπέρ της Παλαιστίνης (σε ένα στιγμιότυπό του μάλιστα χόρευε η ίδια με ένα Καλάσνικοφ).

Στον λόγο της ευχαρίστησε την Ακαδημία που δεν υποχώρησε σε όσους ήταν εναντίον της και δεν αντιπροσωπεύουν τον εβραϊκό κόσμο, ενώ εκτός της τελετής, δύο άτομα με ναζιστική στολή μετέβησαν στο νοσοκομείο και δύο μέλη του JDL συνελήφθησαν με αυτόφωρο.

YOU LIGHT UP MY LIFE (NOT)

Δεν τα ήθελε τα Όσκαρ το 1978. Εκτός από το χάος με τη Redgrave, το υποψήφιο για Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού You Light Up My Life που ερμήνευσε στην τελετή η Debby Boone έχει κι αυτό τη δική του μαύρη ιστορία. Η Boone συνοδευόταν από 11 κορίτσια που ερμήνευαν κι αυτά το τραγούδι με τη νοηματική γλώσσα, μόνο που ούτε τα κορίτσια ήταν κωφά, ούτε η νοηματική έβγαζε κανένα νόημα.

Ο MICHAEL MOORE ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΖΕΙ ΤΟΝ GEORGE W. BUSH ΚΑΙ ΓΙΟΥΧΑΡΕΤΑΙ

Είναι πάντα παράξενο όταν συνειδητοποιείς πόσο δημοφιλής στην Αμερική ήταν ο αποτυχημένος πόλεμος του Ιράκ όταν ξεκίνησε, αλλά η αποδοχή του λόγου του Michael Moore όταν κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ για το ‘Bowling For Columbine’, είναι μία αντιπροσωπευτική υπενθύμιση.

Όταν ο κινηματογραφιστής μίλησε κατά του George W. Bush (Shame on you, Mr. Bush!) και των πολεμικών επιχειρήσεών του στο Ιράκ, το μικρόφωνό του χαμήλωσε και τα αποδοκιμαστικά γιουχαρίσματα ακούστηκαν σε όλα τα σαλόνια που παρακολουθούσαν την τελετή.