Οι αγαπημένοι μας κακοί στα videogames

Love to hate, hate to love, περίεργες καταστάσεις. Καλός κακός (σχήμα οξύμωρο) στα videogames σημαίνει να τον σιχαίνεσαι μόνο που τον βλέπεις, καθώς έτσι επιτελεί στο ακέραιο το ρόλο του, είναι το ενδεδειγμένο αντίπαλο δέος απέναντι στον ήρωα. Από την άλλη, ανάλογα με το παιχνίδι και τους στόχους του, μπορεί και να συμπαθήσεις έναν εχθρό, να κατανόησεις τους λόγους που στάθηκε στο δρόμο σου.

Σε αυτή τη ξεκάθαρα προσωπική λίστα που δεν χωρούν καλύτεροι και χειρότεροι υπό αντικειμενικό πρίσμα, θα βρεις και από τα δύο είδη. Κι επειδή θα μπορούσε να είναι τεράστια, αποκλείστηκαν οι «κοινοί εχθροί», π.χ. Pyramid Head σε Silent Hill, τα ντούκια στο Double Dragon ή τα μεγαλύτερα τσογλάνια στον πλανήτη videogames δηλαδή τα φαντασματάκια στο Pac-Man. Αντίθετα, επιλέχθηκε να υπάρχει έστω κι ένα υποτυπώδες build-up χαρακτήρα, να είναι ρε παιδί μου αυτό που λέμε μεγάλος κακός ή έστω να πλησιάζει σε αυτό. ΟΚ, τέρμα οι εισαγωγές, θεωρώ ότι έγινα κατανοητός και περιμένω τις δικές σου εμπειρίες στα σχόλια. 

Illusive Man (Mass Effect 2 & 3)

 

Κυνικός, παρασκηνιακός, κρυμμένος στις σκιές, ο αρχηγός της οργάνωσης Cerberus θα μπορούσε άνετα να στήνει παιχνίδια του τύπου διπλό ημίχρονο άσο τελικό σε οποιοδήποτε πρωτάθλημα από την άνεση του γραφείου του.

Άριστοι οι Reapers ως ο έχθρος νυν και αεί και εις του αιώνας των αιώνων, αλλά μόνο ο Illusive Man θα μπορούσε να είναι ο μυστήριος και ο θείος μαζί, να έχει πει την ατάκα Shepard ψάξου. Εξαιρετικός Martin Sheen.

Vaas (Far Cry 3)

Μεγαλύτερος ψυχάκιας από τον Kane του Command & Conquer υπάρχει;  Πριν απαντήσεις ΟΧΙ, σου προτείνω τον Vaas (Michael Mando, τα σέβη μου) που εντελώς ειρωνικά προσπαθεί να σου εξηγήσει τον ορισμό της παραφροσύνης σ’ έναν επικό μονόλογο. Για δες.

M. Bison (Street Fighter)

 

Heihachi Mishima θα φωνάξουν οι οπαδοί του Tekken. Shao Khan θα κραυγάσουν οι fans του Mortal Kombat. Μπορεί και να έχουν δίκιο, ανάλογα με τη σκοπιά που το βλέπουν. Πάντως, σαν το M. Bison κανείς δεν μου έχει βγάλει το λαδάκι ή την Παναγίτσα. Έξτρα πόντοι για το outfit.

Dr. Eggman (Sonic)

Δόκτορες σκατάνθρωποι υπάρχουν κι άλλοι, όπως ο μυθικός Doctor Neo Cortex του Crash Bandicoot. Το μουστάκι του Eggman ή Robotnik τους κερδίζει όλους, εξαιρουμένου του Dr. Breen από το Half-Life 2. Αυτό το ύφος δήθεν ανωτερότητας σε κάνει να θες να του σπάσεις τα μούτρα με μπουνιά στο κέντρο της οθόνης.

The Boss (Metal Gear Solid 3: Snake Eater)

 

Τι να πει κανείς για το Metal Gear Solid ΚΑΙ σε αυτό το κομμάτι. Εξαιρετικό «χτίσιμο» κακών χαρακτήρων σε σημείο που θα μπορούσαμε να αφιέρωσουμε ολόκληρη υπο-κατηγορία στο άρθρο αυτό. Psycho Mantis, The End, Vamp, Ocelot, Liquid Snake, ακόμα και ο Big Boss, και η λίστα μοιάζει ατέλειωτη.

Κι όμως, η πιο συγκινητική μάχη και σχέση ανάμεσα σε ήρωα και αντι-ήρωα πηγαίνει στην The Boss. H κόντρα μεταξύ μέντορα και μαθητή (και όχι μόνο) εξελίσσεται σε εσωτερική πάλη στα έγκατα της ψυχής, κάθε χτύπημα που καταφέρνεις εναντίον της μετατρέπεται σε μαχαιριά στη δική σου καρδιά. Το δάκρυ κύλησε επιτυχώς, συνεχίζουμε.

Δίας (God of War)

Ο Αρούλης δεν είναι κακός. Δηλαδή κάκιστος είναι (την οικογένειά μου ρε;), αλλά όχι όσο ο αρχηγός των θεών. Για την ακρίβεια, ευθύνεται για πολλά από τα δεινά σου, όμως κάποια στιγμή πρέπει να τιμωρηθεί ο ηθικός αυτουργός, εκείνος που στο τέλος σου συμπεριφέρεται με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Πατέρα κάτσε φρόνιμα.

Lance Vance (GTA: Vice City)

 

Τα videogames της Rockstar βρίθουν από κωλομούρηδες, μαφιόζους, διεφθαρμένους, τρελαμένους, πάσης φύσης κατακάθια. Για παράδειγμα, Bill Williamson και Red Dead Redemption. Ή μήπως Edgar Ross;

Όμως στα GTA συναντάς τα ίδια. Και χειρότερα. Όπως και στην περίπτωση του MGS και για να μην μονοπωλήσουμε το ενδιαφέρον, ο κλήρος θα πέσει στον Lance Vance του Vice City, γιατί σιχαίνομαι την προδοσία και την αχαριστία. Πολύ κοντά, για τους ίδιους λόγους, ο Big Smoke του San Andreas, ενώ στο συγκεκριμένο game δύσκολα αντέχεις τόσο σκατόψυχη και πουλημένη φιγούρα όπως του Officer Tenpenny (άρχοντας Samuel L. Jackson). Σιχτίρια και στον Dimitri Rascalov του GTA IV.

Rodrigo Borgia (Assassin’s Creed II & Brotherhood)

Γενικά, η φαμίλια Borgia θέλει πολύ λεπίδι για να στρώσει, π.χ. ο Cesare, αλλά ο Rodrigo είναι ο εγκέφαλος πίσω από την καταστροφή της οικογένειας του Ezio. Ναι, ξέρω, τα βάζω τώρα με τα ιερά και τα όσια γιατί έγινε Πάπας, αλλά πως μπορώ να κάνω κι αλλιώς.

Zakhaev (Call of Duty 4: Modern Warfare)

 

Μετά από τόσα χρόνια, μπορώ να κάνω ένα spoiler. Ο θάνατος του Zakhaev στο COD4 είναι από τους πιο κινηματογραφικούς και «ψόφα ρε…» στην ιστορία των videogames. Προφανώς, διότι κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού σου έχει γίνει πάρα, μα πάρα, πολύ συμπαθής, πόσω μάλλον στην τελική σκηνή.

Καλή περίπτωση, για τα δεδομένα μας, είναι και ο Makarov του Modern Warfare 2 ενώ, άσχετο, σε ανατολική Ευρώπη έχω και τον Lazarevic του Uncharted 2. Καλός άνθρωπος. Κυρίως άνθρωπος.

Mecha-Hitler (Wolfenstein 3D)

Από τις ιστορικότερες φιγούρες-παρωδία σε οποιοδήποτε ψυχαγωγικό μέσο. Η ευχή αρκετών από εμάς γίνεται πραγματικότητα, σε ένα boss fight που απλά δεν υπάρχει. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Alma (F.E.A.R.)

 

Οποιοσδήποτε σε κάνει να σκιαχτείς έτσι και να λερώνεις το βρακάκι σου, αξίζει να συμπεριλαμβάνεται σε μία τέτοια λίστα. Μετά από όσα πέρασε το κορίτσι, έχει κάθε δίκιο να το κάνει, γι’ αυτό και δεν θα προβώ σε άκομψους χαρακτηρισμούς.

Dracula (Castlevania)

Ο δράκουλας (του Castlevania) και ο διάβολος (του Diablo). Δύο χαρακτήρες που χρησιμοποιούνται κατά κόρον παντού και με διάφορες μορφές, θα ήταν αφύσικο να μην εμφανιστούν στα videogames. Εξάλλου, αυτά είναι πράγματα του σατανά, μην ξεχνιόμαστε.

Wesker (Resident Evil)

 

Η φωνή του Ramon Salazar στο Resident Evil 4 είναι από τις πιο εκνευριστικές, εντός κι εκτός videogames. Η Alexia Ashford στο RE Code: Veronica X είναι μια άξια διαταραγμένη αντίπαλος. Λίγα λόγια και για τον brutal Nemesis στο RE3. Αλλά όταν μιλάμε περί Resi και κακούς, ο πρώτος που έρχεται στο μυαλό είναι ο Wesker. Σωστά;

Μοιραίος, με το γυαλάκι και την καπαρντίνα του ενίοτε, διεφθαρμένος, γενετικά τροποποιημένος, σε όλα χωμένος, τον έχουμε αντιμετωπίσει ουκ ολίγες φορές. Το bonus είναι οι κλισέ Hollywood ατάκες, ποτισμένες με μπόλικη αυτοπεποίθηση. Ξύλο, μόνο ξύλο.

Captain LeChuck (Monkey Island)

 

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις κακών που, παρά τον τρόμο που σκορπά, δεν σου βγάζουν άγρια ένστικτα. Για την ακρίβεια, ήθελες να τον βλέπεις σε κάθε Monkey Island, να προσπαθεί να πάρει την εκδίκησή του. Προφανώς, δεν του έκανες το χατίρι, αλλά είχε πλάκα να τον βλέπεις να καίγεται στην προσπάθεια. Τεράστια μορφή ο capitan, όπως και, παρεμπιπτόντως, το Purple Tentacle στο Day of the Tentacle (κυρίως).

Frank Fontaine (BioShock)

Σου πετάει ένα Would you kindly και τρέχεις να τον εξυπηρετήσεις σαν κουτάβι. Σε εμπαίζει κανονικά, μανιπιουλάρει το μυαλό σου, είσαι ένα άβουλο πιόνι στα χέρια του. Όχι, ο Andrew Ryan δεν σου φέρθηκε ποτέ έτσι, κι ας ήταν ο νο1 στόχος.

GLaDOS (Portal)

Στη θεωρία, η τεχνολογία τίθεται στην υπηρεσία του ανθρώπου. Στην πράξη, η θηλυκού γένους τεχνητή νοημοσύνη GLaDOS σε τεστάρει, σε προσβάλει, θέλει να σε σκοτώσει. Γυναίκες δηλητήριο, κορίτσια δολοφόνοι.

Bowser (Super Mario)

 

Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε το Master Hand του Super Smash Bros, αλλά Bowser που χώνει την ουρά του παντού, δεν είναι. Καταρχάς, οι απαγωγές, πόσω μάλλον πριγκιπισσών, δεν είναι ωραίο πράγμα.

Kefka ή Sephiroth (Final Fantasy)

Στην κόντρα που διατηρούν οι FF fans ανάμεσα σε Sephiroth και Kefka δεν θα ήθελα να πάρω θέση, δηλώνω επιεικώς ημιμαθής. Η πίστα είναι δική σου στα σχόλια.

Donkey Kong

Στην αρχή της καριέρας του μας πέταξε δύο-τρία βαρέλια, σιγά το πράγμα, νερό κι αλάτι. Εδώ και πολλά χρόνια δεν τον βλέπω ως κακό, το ίδιο συστήνω και σε σένα φίλε αναγνώστη.

Joker (Batman Arkham)

 

Εντάξει, ο χαρακτήρας είναι δανεικός, αλλά δεν γίνεται να μην υποκύψεις σε ένα τέτοιο μέγεθος κακίας, πονηριάς και σαρκασμού. Εξυπακούεται δε ότι μια βαθιά υπόκλιση στο μεγαλείο του Mark Hamill συμπεριλαμβάνεται στα προαπαιτούμενα.

Cristiano Ronaldo (PES)

Όχι τόσο στα πιο φρέσκα Pro, όσο σε ορισμένα παλιότερα (τη θέση του σαν να έχει πάρει ο Messi), συζητούσαμε για cheat character όταν τον έβρισκες απέναντί σου χάρη στην εξωπραγματική του ταχύτητα. Κάτι σαν το Road Runner, τον Μπιπ Μπιπ που λέγαμε μικροί, και ήταν φυσιολογικό να μπεις στη θέση του Κογιότ και να ψάχνεις τρόπους εξολόθρευσης, π.χ. κλωτσίδι στην καρωτίδα. OK, δεν αποτελεί «κανονική» προσθήκη στη λίστα, απλώς έπρεπε να το βγάλω από μέσα μου.

Ganondorf (The Legend of Zelda)

 

Διψασμένος για δύναμη και συνήθως με κίνητρo αλά Bowser, είναι δύσκολο να μην κλείσουμε το άρθρο με αυτή την επιβλητική και τρομακτική φιγούρα. Πάντα ήθελα να το γράψω, δράττομαι της ευκαιρίας: No further comment.