Οι πιο αγαπημένοι μας ρόλοι του Daniel Day-Lewis

Στη συνέντευξη Τύπου που είχε δώσει στη χώρα μας, πριν από εφτά χρόνια, με αφορμή το κύκνειο άσμα της καριέρας του, το Phantom Thread του Paul Thomas Anderson, ο Daniel Day-Lewis είχε ερωτηθεί «Πού πηγαίνουν οι ρόλοι του όταν έρχεται η ώρα να τους αφήσει πίσω;».

«Ξανά μέσα μου υποθέτω, στο σκοτεινό κλουβί της ψυχής μου», είχε απαντήσει γελώντας, αλλά η δυσκολία του να αποχωριστεί τους χαρακτήρες που υποδύεται (μεταλλάσσεται σε αυτούς για να είμαστε ακριβέστεροι) έχει καταγραφεί ξανά και ξανά στη 47χρονη πορεία του στο σινεμά.

Το πρόβλημα, όπως εκμυστηρεύτηκε τότε, είναι ότι ενδιαφέρεται να μάθει ακόμα περισσότερα γι’ αυτούς ακόμα και όταν σβήνει και το τελευταίο φως στο σετ. Η λύση, όπως διαπίστωσε με τα χρόνια, έρχεται όταν του επιτρέπουν να παρακολουθήσει την post-production πορεία τους. Στο μοντάζ, η μυθοπλασία προσγειώνεται, αποκτά πιο πρακτική υπόσταση και «βοηθά στον εξορκισμό».

Τον μύθο του Daniel Day-Lewis δεν θα τον εξορκίσει κανείς – ούτε ο ίδιος που αποφάσισε να εγκαταλείψει την υποκριτική για να φτιάχνει μαρμελάδες στη φάρμα του έξω από το Δουβλίνο.

Καθώς οι ρόλοι του, εκτός από μέσα του και μέσα στην κινηματογραφική ιστορία, αποθηκεύονται και στο προσωπικό hall of fame του καθενός μας.

Με αφορμή τα 67α του γενέθλια -γεννήθηκε στις 29 Απριλίου του 1957 στο Λονδίνο-, θυμόμαστε τις ερμηνείες του που μπήκαν στην καρδιά μας.

Ο Christy Brown για τη Χριστίνα Φαραζή 

Αν το καλοσκεφτείς κάθε ρόλος του Daniel Day-Lewis είναι και μια ιστορία για την τελειομανία, την επιμονή, το πάθος για την τέχνη του, που ξεπερνάει τα άκρα, αγγίζει ακόμα και τα όρια της παράνοιας. Ο ίδιος άλλωστε ως μεθοδικός ηθοποιός που είναι, είχε δηλώσει κάποτε ότι ο τρόπος που ερμηνεύει «του στραγγίζει το είναι του» και το πρώτο «στράγγιγμα» έγινε αναμφίβολα στο βιογραφικό δράμα, Το Αριστερό μου Πόδι (1989). 

Για την ασύλληπτη ερμηνεία του στον ρόλο του Ιρλανδού ζωγράφου και ποιητή Christy Brown (1932-1981), που είχε εγκεφαλική παράλυση και μπορούσε να κινήσει μόνο το αριστερό του πόδι, κέρδισε το πρώτο του Όσκαρ. Ήταν σαν ο Day-Lewis να βγήκε από το σώμα του και να μπήκε κυριολεκτικά σε εκείνο του Brown.

Δεν ήταν η πρώτη ταινία του Daniel Day-Lewis που είδα. Η πρώτη ήταν Ο τελευταίος των Μοϊκανών και ο Hawkeye κάπου εκεί στα 13-14, ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Το Αριστερό μου Πόδι ωστόσο υπήρξε για μένα η ταινία-αποκάλυψη για το σπουδαίο ταλέντο του, βασικά για τη φιλοσοφία της τέχνης του – ίσως, και της ζωής του γενικότερα.

Ο Daniel Plainview για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

 

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι για πάρα πολλά χρόνια αποκαλούσα τον ηθοποιό «Ντάνιελ ΝτέιΛ Λιούς» και ακόμα και σήμερα, εξακολουθώ να πιστεύω ότι και sex tape του ηθοποιού να διαρρεύσει, θα είναι αρκετό για να του χαρίσει υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Εδώ που τα λέμε πάντως, τα αξίζει όλα τα βραβεία, και το συνειδητοποίησα με το πόσο δυσκολεύτηκα στο να καταλήξω στον αγαπημένο μου ρόλο του.

Θα επιλέξω τον Daniel Plainview του Θα χυθεί αίμα για τον τρόπο που χτίζει τον χαρακτήρα, για την προφορά του, για την κορύφωση (δε δίνω spoiler, ποτέ δεν ξέρεις) και για τον Paul Thomas Anderson. Επιβλητικός, καθηλωτικός, τυπικός Daniel Day (L) Lewis εν ολίγοις, μια ξεχωριστή περίπτωση καλλιτέχνη που μοιάζει εκτός της εποχής του.

Ο Τελευταίος των Μοϊκανών για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

O Daniel Day-Lewis και η Madeleine Stowe είναι το ομορφότερο ζευγάρι των 90s στον Τελευταίο των Μοϊκανών, ένας πίνακας ομορφιάς μες στη βαρβαρότητα της σύγκρουσης πολιτισμών.

Είναι η καλύτερη ταινία του Michael Mann, του αγαπημένου μου σκηνοθέτη, και ταυτόχρονα εκείνη όπου το κεντρικό ερωτικό στοιχείο γίνεται τόσο εμφανές που ξεπερνά την ίδια την ταινία.

Ο Mann συνέχισε την καριέρα του γυρίζοντας παθιασμένα ματσό ρομάντσα μέσα σε αστικούς και μη λαβυρίνθους και σε μεγάλο βαθμό αυτό πάτησε πάνω στην ύπαρξη και μόνο του DDL και της Stowe εδώ. Ο Day-Lewis απλώς υπάρχει, και γύρω του χτίζεται ένα σύμπαν, και αυτές είναι ακριβώς οι αγαπημένες μου ερμηνείες, γιατί δε σου εξηγούν τι βλέπεις, αλλά σε μεταφέρουν συναισθηματικά στον κόσμο τους.

Ο Gerry Conlon για τον Κώστα Μανιάτη

Το Εις το Όνομα του Πατρός, το είχα πετύχει τυχαία ένα βράδυ στην τηλεόραση των 90s, όντας μαθητούδι, τότε που ακόμα και μετά τις δεύτερες διαφημίσεις, αν πετύχαινες μία ταινία, καθόσουν και την έβλεπες. Απλά δεν την έβλεπες από την αρχή, big deal, ήταν συνηθισμένο τότε.

Το είδα λοιπόν ουσιαστικά από τη μέση και μετά. Το έργο πέρα από το ό, τι με συγκλόνισε με την καφκική του παράνοια και το κλειστοφοβικό του περιβάλλον, πράγματα που τότε μου φαίνονταν πρωτόγνωρα, ανεξήγητα, με μύησε και σε ένα άγνωστο θέμα τότε για μένα και για πολλούς συνομήλικους μου, την κόντρα προτεσταντών-καθολικών, τον IRA και ό, τι συμβαίνει τόσα χρόνια σε αυτήν τη γωνιά του χάρτη που λέγεται Ιρλανδία.

Πολύ δυνατή ταινία, σπαρακτική ερμηνεία (ναι, σόρι πώς αλλιώς να την πω) και ένας ηθοποιός που από εκεί και πέρα θα τον συναντούσα όλο και πιο σπάνια, αλλά πάντα θα με βεβαίωνε για ένα πράγμα: What you are about to see, mate, θα είναι ένα γ@μ@το αριστούργημα.

O Hawkeye ο σωστός και για την Ιωσηφίνα Γριβέα

Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, ο Daniel Day-Lewis έχει εξελιχθεί στον πιο καταξιωμένο romantic lead που έχει δει ο πλανήτης. Και σε action hero. Βασικά, και στα δύο μαζί.

Στο δικό μας του τα έφερε πολυσυλλεκτικά τα πράγματα η καριέρα του, με μία  ιδιαιτέρως σπάνια πολυτέλεια για το σινάφι του που συνήθως μετά τον πρώτο πετυχημένο ρόλο τον βάζουν και σηκώνει βαριές, περιοριστικές ταμπέλες στους ώμους του.

Αλλά ναι, στην ήσυχη ερμηνεία του στον Τελευταίο των Μοϊκανών, είναι η πιο επιβλητική ήρεμη δύναμη που μπορώ να ξεχωρίσω μέσα στις κάπως θολές αναμνήσεις μιας 6χρονης. Την πρώτη φορά που έδειξε την ταινία η τηλεόραση, η κατά 8 χρόνια μεγαλύτερη αδερφή μου στην οποία χρωστάω σε μεγάλο βαθμό την πρώιμη εμμονή μου με οτιδήποτε ποπκουλτουριάρικο, δεν δεχόταν να κάνω τίποτε άλλο απ’ το να την παρακολουθήσω μαζί της.

Κάπως έτσι είδα για πρώτη φορά την αγαπημένη μου ταινία του Michael Mann και απέκτησα το πρώτο μου κινηματογραφικό crush. Με αυτά δεν παίζουν.