Οι Bowie, Prince, Cohen ανοίγουν τις διαθήκες τους
Ή τουλάχιστον κάπως έτσι φανταζόμαστε ότι θα ήταν αν το έκαναν.
- 31 ΔΕΚ 2016
Αν ήταν 2012 και όχι 2016, θα μιλούσαμε για το τέλος του κόσμου. Κι αν όχι όλου τότε σίγουρα του μουσικού κόσμου. Του κόσμου που απέμεινε πιο φτωχός από ποτέ αφού έχασε μερικούς από τους τελευταίους θρύλους της μουσικής. Ένα θεός, ο Bowie που ετοίμασε τον καλύτερο θάνατο που είχε ποτέ ένας μουσικός, ένας ημίθεος, ο Prince που κανείς δεν περίμενε ότι θα φύγει έτσι ξαφνικά και αναπάντεχα και ένας θνητός, ο Cohen, που αντιμετώπισε το θάνατο του με ένα σπάνιο ήθος και ύφος!
Εμείς διαλέξαμε αυτό τον τρόπο για να κάνουμε τον απολογισμό μας και να πούμε το ευχαριστώ μας σ’ αυτούς και το έργο τους. Να τολμήσουμε δηλαδή, ως έναν ύστατο φόρο τιμής, να φανταστούμε τι θα μας έλεγαν σαν αντίο.
David Bowie
Πρώτα από όλα οφείλω να πω εξαρχής συγνώμη σε όσους πρόκειται να ξεχάσω στο παρακάτω κείμενο. Είναι τόσο μεγάλη η οικογένεια και ο στενός μου κύκλος που σίγουρα δεν θα χωρούσε σε ένα κομμάτι χαρτί. I never thought I’d need so many people!
Ξεκινάω με τoν αγαπημένο μου αδερφό και συνταξιδιώτη Iggy Pop. Όχι πως λίγα του έδωσα όσο ζούσα, αλλά τώρα που φεύγω του αφήνω το στέμμα μου. Είναι ο τελευταίος της οικογενείας και ελπίζω να μείνει για καιρό ακόμα εκεί. Αφήνω στους Roxy Music όλα μου τα κοστούμια μαζί με το Rise And Fall Of Ziggy Stardust, αλλά το κουτί με το μακιγιάζ μου θα το δώσω στον Marilyn Manson. Αυτός με τη σειρά του μπορεί να δώσει ένα μαύρο μολύβι για τα μάτια στον Brian Molko των Placebo, γιατί without it he’s nothing. Στον Freddy Mercury που έχω να του δώσω το Cool Cat που με μισή καρδιά του έδωσα κάποτε (ήμουν «υπό πίεση»), αλλά και στον Kurt Kobain που θέλω να του χαρίσω το ‘The man who sold the world’, θα τους τα δώσω τελικά ιδιοχείρως μιας και….
Στα χαϊδεμένα μου παιδιά τους Arcade Fire, πέρα από τις καλύτερες αναμνήσεις της ζωής τους, τους αφήνω το Low και το Heroes, να τα μελετήσουν καλύτερα για την επόμενη φορά που θα θέλουν να λερώσουν τα χέρια τους με synths. Στα πνευματικά μου παιδιά Brett Anderson και Jarvis Cocker, που ήδη τα έχω προικίσει με οτιδήποτε έχουν κάνει μέχρι σήμερα, αφήνω επιπλέον και το Diamond Dogs. Αφήνω στη Siouxsie το Pin Ups και στον Robert Smith και τους Cure του Lodger. Στον Peter Murphy (Bauhaus) αφήνω τις φωνητικές μου χορδές. Ο Mark Almond μπορεί να πάρει το Young Americans που πάντα μου ζητούσε.
Στον David Gahan και τους Depeche Mode δίνω το τηλέφωνο του κομμωτή μου. Στον Morrissey δεν έχω τίποτα άλλο να δώσω πια. Στην ανισόρροπη σκανδιναβική μου αδυναμία, τη Bjork, δίνω το Warsawa ελπίζοντας να βάλει μυαλό και να σταματήσει να κάνει τρέλες και στο άλλο κορίτσι της φαμίλιας, την Kate Bush, το Fashion και όλο το Scary Monsters. Στον Axl Rose δίνω απλά τις ευχές μου για γρήγορη ανάρρωση και αποκληρώνω τους Oasis που τόλμησαν να απαντήσουν στο “Look back in anger” με το “Don’t look back in anger” (και να κάνουν κι επιτυχία!).
Τέλος, δίνω σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη έμπνευση για μια φανταστική εφηβεία γεμάτη αμφιβολία για όλα και μια ενηλικίωση γεμάτη πειραματισμό και ατελείωτη όρεξη για ζωή, που ακόμα και όταν φτάνει στο τέλος της, μπορείτε να την κάνετε λιγάκι πιο συναρπαστική αν ακολουθήσετε τις οδηγίες του Blackstar. Είμαι σίγουρος ότι όλα αυτά θα πιάσουν τόπο και θα αποδώσουν καρπούς μια μέρα. “I’m happy. Hope you’re happy too”.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ
Ο Ηλίας Αναστασιάδης αποχαιρετά τον David Bowie
Prince
Δεν είπα πολλά όσο ζούσα, δεν θα πω πολλά και τώρα. Το έργο μου έχει μιλήσει για μένα τόσα χρόνια, με ή χωρίς μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες να το προωθούν. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να συντάξω επαρκώς αυτή τη διαθήκη. Αν είχα περισσότερο χρόνο θα προλάβαινα να αλλάξω κάποια πράγματα ακόμα.
Σε όλους τους dj’s νέους και παλιούς αφήνω όλη τη δισκογραφία μου σε mp3 (αν τη βρουν!) και παρακαλώ πολύ να τη μελετήσουν, για να βάλουν και κανένα άλλο κομμάτι εκτός από το ‘Kiss’. Στις δισκογραφικές αφήνω το μεσαίο μου δάχτυλο (κι από τα δύο χέρια).
H Alicia Keys μου έδωσε ένα πολύ ωραίο λόγο όταν μπήκα στο Rock & Roll Hall Of Fame κι εγώ της δίνω το πιάνο μου, αυτή θα το αξιοποιήσει καλύτερα από τον καθένα που ξέρω. Την κιθάρα μου θα τη δώσω στον καλό μου φίλο Lenny Kravitz και μακάρι να τoν φωτίσει να φτάσει πάλι κοντά στο Mama Said. Οι Red Hot Chili Peppers που από μόνοι τους πήραν από μένα όλη τη funk υπόσταση τους, τους χαρίζω το Dirty Mind, μιας και τότε πήραν την απόφαση να φτιάξουν το group τους. Μόνο που από αυτό θα κρατήσω το “When you were mine” για να το δώσω στον Frank Ocean που είναι το αγαπημένο του κομμάτι για πάντα, μαζί με το θάρρος να μιλάει ελεύθερα για τη σεξουαλικότητα του και να μην φοβάται τίποτα, όπως έκανε και ο George Michael. Και μιας και είμαι σ’ αυτό το κομμάτι, θα δώσω όλο μου το sexiness, μαζί και το άλμπουμ Lovesexy στη Rihanna.
O Beck μπορεί να πάρει το ‘Raspberry Beret’, που τόσο πολύ του αρέσει να παίζει στα live του. Χρωστάω επίσης 50 δολάρια περίπου, στον James Brown που του χάλασα το σκηνικό σε εκείνα τα γενέθλια του το 1983 (4’:50”). Στον Bruno Mars, που μπράβο του για το ‘Uptown funk’, δίνω όλα μου τα ψηλοτάκουνα. Ξέρει αυτός. Για την Janelle Monae παρόλο που έχει ήδη τη σπάνια τιμή να με έχει στο Electric Lady της, αφήνω και το Controversy. H Beyonce που ξέρει πόσο την εκτιμάω της αφήνω το The Symbol. Θα δώσω και στον Pharrell το Diamonds And Pearls, για να έχει όλο το “Walk don’t walk” που το ήθελε για το “Excuse me miss” με τον Jay Z.
Στον D’Angelo μόνο το όνομα μου δεν έχω δώσει μέχρι στιγμής, αλλά νομίζω ότι και με το Goldnigga ικανοποιημένος θα είναι, αν και ξέρω πόσο πολύ θέλει το πρώτο μου, που έχει το ‘I wanna be your lover’. Οι Daft Punk μπορούν να έρθουν στο σπίτι να πάρουν ό,τι έχει περισσέψει, κάτι θα βρουν. Η Madonna ό,τι πήρε, πήρε. Τέλος. Τώρα θα δώσω στον Justin Timberlake το 3πλό Emancipation, γιατί έχει ακόμα δρόμο. Το ‘Purple rain’, αν και ξέρω ότι θα στενοχωρήσω πολλούς άλλους (ο Blood Orange δεν θα μου ξαναμιλήσει – εκ των πραγμάτων κιόλας), θα το δώσω στους Waterboys γι’ αυτή την συγκινητική εκτέλεση. Με τεράστια λύπη μου, θα πω ότι δεν έχω που να αφήσω τις χορευτικές μου ικανότητες και όλη μου τη σκηνική παρουσία.
Για τους φανς, αυτούς που έχω κι αυτούς που θα συνεχίσω να αποκτώ για τα επόμενα 50 χρόνια, έχω αφήσει ένα τεράστιο έργο, το μισό από το οποίο δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι. Όσο εγώ λοιπόν θα αναπαύομαι, εσείς θα έχετε όλο το χρόνο να ανακαλύψετε ξανά και ξανά την κληρονομιά μου.
The Artist (a.k.a. Prince).
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ
O Θοδωρής Δημητρόπουλος αποχαιρετά τον Prince
Leonard Cohen
Καταλάβατε ελπίζω ότι για όλους όσους αγάπησαν τη μουσική μου όλα αυτά τα χρόνια και κυρίως τη δύσκολη τελευταία δεκαετία, η μεγαλύτερη ανταμοιβή που μπορώ τώρα να σας δώσω είναι το You Want It Darker. Το προσπάθησα πολύ και κουράστηκα για να το φτιάξω και ελπίζω ότι θα το αγαπήσετε κι αυτό όπως τους αξίζει. What my life would seem to me If I didn’t have your love to make it real. Ήξερα ότι το τέλος μου πλησιάζει όμως η πληρότητα στη ζωή μου με γέμισε κουράγιο και ευτυχία για να μπορέσω να αποδεχτώ το αναπόφευκτο. I’m leaving the table. I’m out of the game, αλλά δεν έχω κανένα παράπονο.
Μου είναι δύσκολο να αποδώσω δικαιοσύνη σ’ αυτή τη διαθήκη γιατί ξέρω ότι είναι τόσο δαιδαλώδες το αντίκτυπο και της μουσικής και της ποίησης που έχω μοιράσει από το ’60 μέχρι σήμερα. Ξέρω ότι ο Tom Waits μπορεί να ήθελε κάτι να με θυμάται αλλά σίγουρα έχει τα δικά του εφόδια για να συνεχίσει. Το ίδιο θα ίσχυε και για τον Johnny Cash αν δεν ήταν ήδη εδώ να με περιμένει με το μαύρο του κουστούμι που δεν το έβγαλε από πάνω του τα 15 τελευταία χρόνια της ζωής του. Σκέφτηκα ότι ανάμεσα σ’ αυτούς θα έβαζα και τον Nick Cave γιατί εκεί που έχει φτάσει σήμερα, νομίζω καμία ανάγκη δεν με έχει πια, αλλά θα χαρεί τόσο πολύ να του αφήσω όλο το Songs Of Love And Hate. Στον Stuart Staples και στα υπόλοιπα παιδιά από τους Tindersticks αφήνω το Recent Songs, αν και μπορεί να ενοχληθούν αν μάθουν ότι Songs From A Room πάει στους National, αλλά έχει αδειάσει τόσα μπουκάλια κρασί ο Matt Berninger που το δικαιούται πια (αν έπινε τεκίλα μπορεί να του άφηνα και το New Skin For The Old Ceremony με το “Lover lover lover”).
Το Various Positions μετά από πολλή σκέψη μου φαίνεται πιο ασφαλές στα χέρια του Mark Lanegan, αλλά από εκεί μέσα θα του στερήσω το “Hallelujah”. Το έχω κρατήσει για τον Jeff Buckley. Και ο Chris Eckman θα ήταν άξιος βέβαια να το κρατήσει, αλλά γι’ αυτόν προορίζω το Songs Of Leonard Cohen. Από όσες φόρεσαν το γνωστό πια μπλε αδιάβροχο, στη Marissa Nadler της πήγαινε περισσότερο. Ας το κρατήσει. Ο Sivert Hoyem δεν είναι έτοιμος να πάρει κάτι από όλα αυτά στα χέρια του, αλλά θα του δώσω ένα ζευγάρι κλειδιά να πηγαίνει όποτε θέλει στο σπίτι μου στην Ύδρα, για να βρει έμπνευση, έτσι κι αλλιώς κάθε χρόνο στην Ελλάδα είναι από ότι μαθαίνω.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ
Ο Αντώνης Τζαβάρας αποχαιρετά τον Leonard Cohen
Ο Γιάννης Σαμούρκας αποχαιρετά τον Leonard Cohen
Μια σύντομη νεκρολογία
Μια ανάγνωση των πολλών ακόμα που πήρε μαζί του το 2016.
- Sharon Jones (1956 – 2016), funk-soul ντίβα
- Mose Allison (1927 – 2016), πιανίστας της jazz
- Prince Buster (1938 – 2016), πρωτοπόρος της reggae και της ska
- Tony Conrad (1940 – 2016), μεγάλο κεφάλαιο της Αμερικάνικης avant-garde σκηνής
- Gato Barbieri (1932 – 2016), σαξοφωνίστας της jazz
- Merle Haggard (1937 – 2016), country μουσικός
- Phife Dawg (1970 – 2016), ιδρυτικό μέλος των A Tribe Called Quest
- Keith Emerson (1944 – 2016) μέλος των Emerson, Lake And Palmer
- Andrew Loomis (1961 – 2016) ντράμερ στους Dead Moon
- George Martin (1926 – 2016), παραγωγός των Beatles
- Maurice White (1941 – 2016), τραγουδιστής των Earth Wind & Fire
- Paul Kantner (1941 – 2016), κιθαρίστας και τραγουδιστής των Jefferson Airplane
- Glenn Fray (1948 – 2016), κιθαρίστας και τραγουδιστής των The Eagles
- Pierre Boulez (1925 – 2016), συνθέτης κλασσικής μουσικής
- Natalie Cole (1950 – 2016), τραγουδίστρια της jazz και κόρη του Nat King Cole
- Θάνος Ανεστόπουλος (1967 – 2016), τραγουδιστής και μέλος των Διάφανων Κρίνων
