Οι δέκα εκνευριστικές φυλές του συναυλιακού κοινού

Εάν η ανακοίνωση της συναυλίας των Black Keys στη χώρα μας δεν είχε γίνει πιο viral και από ποστ της Κιμ Καρντάσιαν, τότε ίσως και να ξεκινούσα το παρόν κείμενο με ένα: «Ανασκουμπώσου. Βάλε τον πιο festie -αγγλιστί- χαρακτήρα σου και ετοιμάσου να γνωρίσεις τους αντίστοιχους δικούς μας με μουσικό χαλί μία από τις πιο δυνατές ροκ μπάντες της εποχής μας, τους Black Keys». Όμως, εφόσον το αγαπημένο διαδίκτυο μού στέρησε την παραπάνω τιμή, αποφάσισα να θέσω το ζήτημα πιο ποιητικά.

Σαν βγεις στον πηγαιμό για Μαλακάσα, θα ναι μακρύς ο δρόμος.

Μην γίνεσαι πεζός, δεν αναφέρομαι στην κίνηση.

Σαν βγεις στον πηγαιμό για Μαλακάσα θα ναι πολύς ο κόσμος.

Πάρκαρε επιτέλους να συνεννοηθούμε.

Γιατί θα καταλάβεις ότι σε μία συναυλία, όπως και σε ένα θέατρο, το σημαντικότερο τελικά, δεν είναι το όνομα που βρίσκεται επί σκηνής, αλλά τα ονόματα που βρίσκονται ακριβώς κάτω από αυτήν.

Το κοινό, κοινώς.

Για την ακρίβεια, και όπως ένας αναγνώστης -και παθών κατά πώς φαίνεται- είχε σπεύσει να σχολιάσει κάτω από το αντίστοιχο κείμενο για το κοινό του θεάτρου: Τις φυλές των συναυλιόφιλων.

Xanax Alert: Κοινό χαρακτηριστικό όλων των παρακάτω (από τους οποίους εύχομαι να μην συναντήσεις κανέναν αλλά πιθανολογώ ότι θα έρθεις μπύρα με μπύρα με τουλάχιστον τρεις) είναι ότι μπορούν να σε εκνευρίσουν πριν προλάβεις να πεις: «Black». Για το Keys, ούτε συζήτηση.

Χειροκρότημα, παρακαλώ και πάμε να τους γνωρίσουμε

Ο ρομαντικός

Είναι ο πιο cool των φυλών (που δεν βγαίνει ποτέ από τη μόδα) γιατί δεν είναι τόσο ενοχλητικός. Σε φυσιολογικά επίπεδα, είναι ακίνδυνος. Το πολύ πολύ σε μία από τις 16700000 φορές που θα πάρει αγκαλιά το κορίτσι του, να σου ρίξει την μπύρα. Εντάξει, συμβαίνουν αυτά.

Επίσης, στην όποια συναναστροφή σου μαζί του ίσως να σε ξενίσει και το γεγονός ότι είτε το τραγούδι είναι μπαλάντα είτε death metal, αυτός θα της χαϊδεύει τα μαλλιά και θα την χορεύει αλά μπλουζ. Ωστόσο μείνε απτόητος σε παρακαλώ. Στον κόσμο του παίζει το «Μη σας λέω μη μιλάτε το κορίτσι μου κοιμάται». Black Savvidakis, yeah.

Ο Άντε α λα φουμέντο και μαστουριόρε

Με ή χωρίς γκομενέτε. Άλλωστε, γι αυτόν, κάτι τέτοιο αποτελεί λεπτομέρεια.

ΕΚΤΟΣ αν πίνει από το τσιγάρο του. Εν τοιαύτη περιπτώσει ίσως την πάρει πρέφα. Ο τύπος της συγκεκριμένης κατηγορίας, γενικά περνάει καλά. Και ακόμα πιο γενικά, δεν ενοχλεί. Ο ίδιος. Για τον καπνό του δεν υπόσχομαι.

Όπως και να έχει, σε περίπτωση που αρχίσεις να νιώθεις μία ευθυμία ή μια νύστα (συμβαίνουν και αυτά) να ξέρεις ότι τα εύσημα, δεν ανήκουν στο συγκρότημα που βρίσκεται επί σκηνής. Αλήθεια, πώς τους είπαμε;

Ο τσαντίλας

Προσοχή, προσοχή. Σε περίπτωση που η μαύρη -όχι από τον ήλιο- σου μοίρα σε φέρει δίπλα σε έναν τέτοιο τύπο που ψάχνει και το παραμικρό για να μανουριαστεί, τότε δύο πράγματα οφείλεις να κάνεις: Τον σταυρό σου και καθόλου εντύπωση.

Εξηγούμαι: Μέχρι να καταφέρεις να απομακρυνθείς από δίπλα του (με 10000 άτομα δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο), φρόντισε να μην καταλάβει την ύπαρξή σου. Κάνε τον αόρατο. Κάνε τον ανύπαρκτο. Κάνε τον Παυλόπουλο. Είναι η μοναδική σου λύση, μαζί με εκείνο το τάμα στην Εκατονταπυλιανή που σκέφτεσαι να το συνδυάσεις με ένα τριημεράκι στην Αντίπαρο.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, στην καλύτερη θα αρχίσει -από το πουθενά- να σου μιλάει και να κράζει τον απέναντι που «τον βλάκα, φόρεσε t-shirt με τους Ramones σε συναυλία των Black Keys». Στη χειρότερη, θα φοράς εσύ την συγκεκριμένη μπλούζα.

Ο σαματάς

Είναι χαβαλές. Σωραίος (όχι Σερραίος, Σωραίος). Είναι η ψυχή της συναυλίας. Το πρώτο «ντου» πιάσιμο-σπρώξιμο που θα σου κάνει, ίσως το θεωρήσεις αστείο. Σε συναυλία είμαστε, ένα μαλλιοτράβηγμα, θα το κάνεις. Για το καλό. Στο 5ο «ντου» αρχίζεις να φλιπάρεις. Θες να φωνάξεις «όχι άλλο σπρώξιμο» και δεν μπορείς (είσαι σε συναυλία, remember?). Όλα γύρω σου γυρίζουν και παρότι δεν ευθύνεται ο Σάκης γι αυτό, αρχίζεις να εύχεσαι να βρισκόσουν σε δική του συναυλία. Καλύτερες η Ρουβίτσες από δαύτον.

Ωχ νάτος, πήρε πάλι φόρα. Γιούργιααα και αντίο ζωή.

Ο Μυκονιάτης

Είναι ο τύπος που σε άκυρες φάσεις θα πετάει ένα Μύκονοοοοοοοοοοοος. Επειδή έχει ζέστη; Επειδή είναι καλοκαίρι; Επειδή είναι βλαμμένος; Δεν ξέρω. Αλλά θα το πετάξει. Και θα το ξαναπετάξει. Και κανείς -δυστυχώς- δεν θα βρεθεί να του πει ότι όχι μόνο είναι ντεμοντέ αλλά και ΑΚΥΡΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ.

Σε άλλα νέα, και αυτός ακίνδυνος είναι. Το πολύ πολύ στις 6 μπύρες να το τραγουδάτε μαζί. Εάν στην παρέα σας βρίσκεται και ο Ζαγοραίος από πάνω, τότε σας βλέπω να λέτε και την διασκευή: Σαλαμύκονοοοοοοοοος με την ίδια ευχαρίστηση.

Ο πολυλογάς

Γιατί παντού υπάρχει ένας. Παντού υπάρχει εκείνος το τύπος που θέλει να αναλύσει το κυπριακό, το μεσανατολικό, το μνημονιακό. Να βρει το νόημα της ζωής (και του, και γενικά). Του διαφεύγει ότι δεν είμαστε σε κάποιο καφέ, μπαρ, εστιατόριο, ΣΠΙΤΙ μας ώστε να επιδοθούμε σε τέτοιου είδους συζητήσεις μαζί του ή έστω να μην μας ενοχλεί που εκείνος το κάνει με την παρέα του, αλλά σε μία συναυλία. Ξέρεις, από εκείνες με τη μουσική, τα τραγούδια, την περφόρμανς. Ο συγκεκριμένος τύπος, μου δημιουργεί πάντοτε την ίδια απορία: Αφού για τους δικούς του λόγους, είναι πεπεισμένος ότι δεν μας ενοχλεί να ακούμε περισσότερο αυτόν από το τραγουδιστή, γιατί δεν πάει να του πάρει το μικρόφωνο να μας τα πει σε πιο dolby surround;

Ο χύνω μπύρες, χύνω μπύρες, χύνω μπύυυυυυυρες

Σε αυτό το σημείο, να πω ότι θα ήθελα πάρα πολύ να επρόκειτο περί σεξουαλικού αστείου.

Δεν είναι. Ο τύπος στον οποίο αναφέρομαι, αν δεν είναι πληρωμένος από το SKIP και τους 29 κατασκευαστές πλυντηρίων να μας κάνει τα ρούχα μαντάρα ώστε να καταναλωθεί περισσότερο προϊόν, τότε έχει σίγουρα μεγάλο πρόβλημα με την όρασή του. Προφανώς και θεωρεί ότι είμαστε σε κάποιο beach bar, φοράμε μαγιό και ανά πάσα στιγμή μπορούμε να βουτήξουμε στη θάλασσα ώστε να σταματήσουμε να βρωμάμε μπύρα.

Το να σου πω πόσο μακριά του πρέπει να καθίσεις, περιττό.

Το να σου πω ότι θα τον καταλάβεις μετά την πρώτη ρουκέτα, αναγκαίο.

Ο τροβαδούρος

Καμιάς αγάπης. Μόνο του μίσους.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι σε εκείνους που τους αρέσει ένα τραγούδι και το σιγοτραγουδούν ενώ χορεύουν. Σε αυτό το «σιγό» αναφέρομαι. Γιατί μπορεί να τυγχάνει το συγκεκριμένο τραγούδι, να αρέσει και σε εμάς. Και να είμαστε τόσο απαιτητικοί και περίεργοι που να προτιμάμε και να θέλουμε να το ακούσουμε στην ορίτζιναλ εκδοχή του.

Και πάει στα κομμάτια να το «έχει» το όλο θέμα. Η συντριπτική πλειοψηφία των τροβαδούρων όχι μόνο είναι φάλτσα αλλά, ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ.

Στα αυτιά μας φτάνει ένα: «οοοοονλυ μπόιιιιιι. Όοοοονλι μπόι». Ναι, ψήλωσα.

Ο τζαμπατζής aka μαυραγορίτης

Εντάξει η αλήθεια είναι ότι αυτός στη δεύτερη ιδιότητά του, μπορεί να φανεί ιδιαίτερα χρήσιμος καθώς μας έχει εξασφαλίσει εισιτήριο σε sold out συναυλία. Δεν το λες και άσχημο. Άσχημο λες το γεγονός ότι θα γυρίσουμε σπίτι με τα πόδια γιατί δεν θα έχουμε να πληρώσουμε ούτε μειωμένο εισιτήριο ΜΜΜ.

Με την πρώτη ιδιότητά του από την άλλη, μπορεί να χαρίσει άπλετο γέλιο στους παρευρισκομένους. Είναι εκείνος ο τύπος που θα σου κολλήσει πριν μπεις μήπως και καταφέρει να περάσει μαζί σου. Θα σου ζητήσει να μπεις και να ξαναβγεις με ένα άλλο εισιτήριο να τον βάλεις μέσα. Θα προτιμήσει να πηδήξει τα κάγκελα, τους φράχτες, στον γκρεμό από το να πληρώσει το αντίτιμο. Σε περίπτωση που δεν είναι τόσο των εξτριμ σπορτς, θα τον δεις με τις ώρες στο ταμείο να σκαρφίζεται ονόματα για την υποθετική πρόσκληση που έχει κερδίσει.

True Story: Έχω πετύχει τύπο στο Ejekt να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι έχει κερδίσει πρόσκληση από τον Green Fm. Δεν έχω ιδέα εάν όντως την είχε κερδίσει από τον Red και μπερδεύτηκε, πάντως μου θύμησε άπειρα τα «πειραγμένα» αλλά φανερά brand τηλεοπτικών σειρών.

Last but not least: «Ο φωτογράφε, τράβα μια φωτογραφία»

Ο άνθρωπος  που κάνει θραύση όπου σταθεί και όπου βρεθεί. Θα φωτογραφηθεί με την παρέα του, με εσένα, με τον τύπο από την καντίνα. Ο άνθρωπος που θα πάρει πόζα, ύφος, θα σε σπρώξει και λίγο και θα φωτογραφηθεί με φόντο τους Black Keys. Η εξελιγμένη έκδοσή του, θα πάει ακριβώς κάτω από τη σκηνή και θα προσπαθήσει να αρπάξει τον τραγουδιστή, τον ντράμερ, τον κιθαρίστα, τον μπράβο αγκαζέ μόνο και μόνο για να πείσει τους φαν του ότι βρίσκεται όντως, στην τοποθεσία Terra Vibe.

Και να σου πω και κάτι; Του δίνω ένα δίκιο. Είναι άτιμο πράγμα οι followers. Είναι να μην τους συνηθίσεις στο πλακάκι του μπάνιου σου. Άντε μετά να τους πείσεις ότι άλλαξες φόντο.