Οι Disney ήρωες που μας μεγάλωσαν

Κάθε μέρα στα κανάλια Disney Channel, Disney Junior και Disney XD στη WIND VISION, οι τηλεθεατές προσχολικής και σχολικής ηλικίας μπορούν να βρουν τους αγαπημένους τους ήρωες. Στην πραγματικότητα όμως, δεν υπάρχει διαχωρισμός. Η Disney μεγαλώνει γενιές εδώ και 90 χρόνια. Και των γονιών μας, και τη δική μας, και τις νεότερες.

Γι’ αυτό και πριν από λίγες ημέρες, όταν το Σπίτι της 24MEDIA γέμισε παιδιά για το μοναδικό Χριστουγεννιάτικο event που οργανώσαμε παρέα με την WIND VISION και το αγαπημένο κανάλι όλων των παιδιών, το Disney Junior, έβλεπα γονείς και παιδιά να δείχνουν την ίδια αγάπη, την ίδια λατρεία για τους χαρακτήρες της Disney. Ειδικά στην προβολή ενός διαδραστικού επεισοδίου που καλούσε τα παιδιά σε χορό και τραγούδι με τη Φρουρά των Λιονταριών και ενορχηστρωτή τον Μίκυ, μικροί και μεγάλοι έδειχναν να περνού φανταστικά. Επαναλαμβάνοντας και στο Σπίτι μας, μια αγαπημένη τους συνήθεια. Να παρακολουθούν τα κανάλια της Disney μέσα από τον νέο τρόπο να βλέπεις τηλεόραση, μέσα από την WIND VISION.

Λίγο νωρίτερα, μικροί και μεγάλοι απολάμβαναν λιχουδιές σε ένα σπίτι στολισμένο στα χρώματα του Disney Junior. Μετρώντας τις δυνατότητές τους στη δημιουργικότητα στα τρία φανταστικά workshop που είχαμε ετοιμάσει για εκείνους. Face painting, εργαστήριο στολιδιών αλλά και ένα μοναδικό εργαστήρι για Χριστουγεννιάτικα μπισκότα ήταν όλα στη διάθεση των παιδιών για να διασκεδάσουν και να ζήσουν μοναδικές στιγμές δίπλα στους αγαπημένους τους ήρωες.

Τους ήρωες αυτούς που κανείς από εμάς δεν ξεχνά. Τους ήρωες που χαζεύουμε κι εμείς συνεχώς, κάνοντας παρέα στα παιδιά μας. Ας ονομάσουμε λοιπόν τα κανάλια αυτά μια νέα ομαδική, οικογενειακή συνήθεια λοιπόν, κι ας θυμηθούμε τους δικούς μας ήρωες όσο συντονιζόμαστε στη WIND VISION:

O Simba για την Ιωσηφίνα Γριβέα

Ο θάνατος του Mufasa δεν ήταν μόνο η κινηματογραφική ενηλικίωση της γενιάς μου. Ήταν και του Simba. Η ιστορία του μπορεί να εμπνεύστηκε από τον Άμλετ αλλά, όπως όλοι οι ήρωες, στο τέλος χάραξε το δικό του μονοπάτι. Και δεν ήταν ούτε το καταθλιπτικό του Άμλετ, ούτε το αψεγάδιαστο του πατέρα του.

Η επιστροφή του στην αγέλη έμοιαζε θριαμβευτική στα παιδικά μου μάτια. Μεγαλώνοντας όμως ένιωσα πόσο ώριμη, πόσο δύσκολη ήταν η απόφασή του να γυρίσει. Πόσο παραλυτική ήταν η χειραγώγηση του Scar για τον τρόπο που έβλεπε τον εαυτό του ως γιο, ως κληρονόμο, ως πλάσμα άξιο να παραμένει στον κύκλο της ζωής. Και πόσα πραγματικά διακυβεύονταν από την απόφαση αυτή για τον ίδιο. Χώρια από την επιβίωση όσων άφησε πίσω.

Ίσως επειδή πρέπει να περάσουν τα χρόνια για να αντιληφθούμε πόσα αφήνουμε στην τύχη και, κυρίως, πόσο αφήνουμε τους άλλους να καθορίσουν τον αυτοπροσδιορισμό μας, η εξέλιξη του Simba κάθε φορά που τον βλέπω να τρέχει πίσω στο Pride Rock σε slow motion γιγαντώνεται. Ότι το παρελθόν πονάει αλλά είτε θα το αποφύγουμε, είτε θα μάθουμε απ’ αυτό, είναι μάλλον το σημαντικότερο μάθημα που μου έδωσε ποτέ το αμερικανικό σινεμά.

Όλα τα banners μου στον Βασιλιά των Λιονταριών.

Ο Θείος Σκρουτζ για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Καλώς ή κακώς ο Σκρουτζ ήταν παντού όταν ήμουν πιτσιρικάς. Κι οι ήρωες της ντισνεϊκής αναγέννησης υποθέτω αλλά τώρα να πω τον Αλαντίν; Βαριέμαι, πάντα μου άρεσε όλη η ταινία ΓΥΡΩ από αυτόν. Τελοσπάντων, ο Σκρουτζ λοιπόν. Ο Μίκι με εντυπωασίαζε περισσότερο ως χαρακτήρας γιατί πρωταγωνιστούσε σε αυτές τις πολύ εντυπωσιακές νουάρ περιπέτειες του Ρομάνο Σκάρπα, κι ο Ντόναλντ ήταν πιο άνθρωπος, αλλά κανείς από αυτούς δεν α) πρωταγωνιστούσε στις Παπιοπεριπέτειες και β) πρωταγωνιστούσε στις πιο θρυλικές ιστορίες του Καρλ Μπαρκς και του Ντον Ρόσα. Οι ιστορίες του Μπαρκς ήταν από τις πρώτες μου επαφές με την τέχνη ως δημιούργημα κάποιου δημιουργού, αν αυτό βγάζει νόημα, και έπειτα εκείνες του Ρόσα εμπλούτισαν τον χαρακτήρα, τον έκαναν σταδιακά κάτι σαν τρωτό αλλά μυθικό ήρωα μπροστά στα μάτια μου, ένα έργο που με έμαθε τι δυνατότητες ανάπτυξης χαρακτήρα και μυθολογίας μπορούν να υπάρχουν ακόμα κι ανάμεσα στα περιοριστικά και στενά καρέ των ντινσεϊκών κόμικς- που πραγματικά δεν έμοιαζαν να έχουν φτιαχτεί για αυτό. Οπότε ναι, δεν διαλέγεις την οικογένειά σου, και δεν διαλέγεις τους παιδικούς σου ήρωες, αυτά τα πράγματα απλώς συμβαίνουν.

Ο Γκούφυ για τον Κώστα Μανιάτη

Γκουφικός από μικρό παιδί, αφενός γιατί ποτέ δεν την πάλευα με τα φαβορί, αφετέρου γιατί πάντα με νευρίαζαν οι γκρινιάρηδες κλόουν, όπως πχ. ο Ντόναλντ. Ένας ψηλός, αφελής, καλοκάγαθος μπουνταλάς, ήταν αυτός που χρειαζόμουν για να ταυτιστώ. Και έτσι έγινε.

Μπορεί ο Ντόναλντ Ντακ να είχε πιο αστεία φωνή, αλλά ο Γκούφυ είχε αδιανόητα πιο αστείο γέλιο. Μπορεί ο Σκρουτζ να είχε την τυχερή του δεκάρα, αλλά ο Γκούφυ είχε το σούπερ φιστίκι, που τον μεταμόρφωνε σε loser γκαφατζή Σούπερμαν και τον απογείωνε στα σύννεφα. Μιλάμε για τον τύπο που έκανε τον Μίκυ να μοιάζει πιο έξυπνος από ό, τι πραγματικά ήταν, τον τύπο που περπατούσε δίπλα σε ένα σκυλί, όντας και ο ίδιος σκυλί, αλλά εκείνος όρθιος και καμαρωτός, σε αντίθεση με τον Πλούτο που είχε παραδοθεί στο σκυλίσιο πεπρωμένο του. Στον Γκούφυ δηλαδή χρωστάμε ένα απ’ τα πρώτα μεγάλα mindfuck της ζωής μας. Σ’ ευχαριστούμε που μας δίδαξες από τόσο νωρίς τη μεγαλύτερη αλήθεια για τον κόσμο: ότι δεν βγάζει κανένα νόημα.

Ήθελε να γίνει Donald Duck, ο Πάνος Κοκκίνης

Τον Mickey, παρότι αξιαγάπητος, ποτέ δεν τον έβαλα στην καρδιά μου. Τον Scrooge, παρότι φαληροφονιάς, ποτέ δεν τόλμησα να παραδεχθώ δημόσια ότι δεν θα με χάλαγε να ξεκινώ την μέρα μου κάνοντας μακροβούτι στα χρυσά φλουριά του (με κράνος πάντα, μην την πάθουμε χωρίς λόγω την διάσειση). Αλλά ο Donald, αχ ο Donald, αυτός με είχε με το hello, που έλεγαν και στο χωριό μου (βλέπε την Καλλιθέα των 90s). Σε αυτόν (τα κόμικ του) ξόδευα ότι χαρτζηλίκι που έδινε η κομμουνίστρια θεία μου. Μου άρεσε που ήταν τσαντίλας (βλέπε δεν έκρυβε τα συναισθήματά του). Αλλά, ταυτόχρονα, τόσο αθεράπευτα καψούρης. Ήταν καλός θείος. Καλός φίλος. Και, πάνω από όλα, ήξερε να φροντίζει την αγαπημένη του. Αυτό ήταν που έμαθα από αυτόν. Το ότι δεν έχει νόημα να τραβάω τα κοτσιδάκια της Μαρίας που καθόταν στο μπροστινό θρανίο. Ήταν προτιμότερο να της ανοίγω την πόρτα. Τη σκυτάλη την έχω δώσει στην κόρη μου και στο Disney Junior μέσα από τη WIND VISION.

Ο Scar για τον Νίκο Σταματίνη

Δεν μπορούσα να μη διαλέξω την ταινία που έχω δει περισσότερες φορές στη ζωή μου, ακόμα και σήμερα, 20 χρόνια μετά την τελευταία φορά. Δεν μπορούσα επίσης να μη διαλέξω τον χαρακτήρα που ήταν αφορμή για έναν από τους πιο παλιούς εφιάλτες που θυμάμαι. Ο σκοτεινός Scar είναι ο καλύτερος villain, ενδεχομένως να είναι και ο πρώτος, της παιδικής μου ηλικίας. Σε παίρνει στα σκοτεινά του μέρη εσένα και την αθώα ψυχή σου και σου λέει ‘οκ, καλός είναι γενικά ο κόσμος, όταν είσαι 5 χρονών, αλλά δες και αυτή την πλευρά του’. Η σύγκρουσή του με τον Μουφάσα και τον Σίμπα του θα μπορούσε να γίνει η δομή σκέψης που θα ξεμπερδέψει μέσα σου όλη τη μεσαιωνική ιστορία. Τώρα που το σκέφτομαι…είναι τελικά ο Scar η πιο παρεξηγημένη μορφή στην λιονταρική ιστορία; Μήπως αν αφήναμε το βασίλειο της ζούγκλας υπό την ηγεσία του Scar, με λίγη υπομονή, θα έφερνε την απαιτούμενη ευημερία, την ανάπτυξη και την ισότητα; Ερωτήματα θέτω.

Ο Donald Duck και για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Συγγνώμη Πάνο, αλλά δεν μπορώ να μπω καν στη διαδικασία να σκεφτώ άλλο ήρωα για να μην πούμε τον ίδιο. Ολόκληρο κείμενο-ωδή του έχω αφιερώσει άλλωστε. Τεμπέλης αλλά φιλότιμος, ζηλιάρης και νευρικός αλλά ατομάρα, μεγαλώνει τα ανίψια του με περηφάνια, χωρίς να εκμεταλλεύεται (πολύ) την συγγένεια με τον Scrooge. Στο μεταξύ, τσακώνεται με γείτονες και οικογένεια, ξελασπώνει τον θείο του, τα βάζει με την γκαντεμιά του και σε αναγκάζει να τον αγαπήσεις. Όταν ήμουν παιδί λοιπόν, ήταν πολύ πιο εύκολο να δεθώ με έναν τέτοιο ευάλωτο χαρακτήρα, παρά με τον πιο σοβαρό Mickey. Σε τελική ανάλυση, ποιος δεν θέλει να περνάει την ημέρα του ξάπλα σε μια αιώρα και να σηκώνεται μόνο για να ταξιδέψει στην άλλη άκρη του κόσμου (ενίοτε και στο διάστημα) κυνηγώντας θησαυρούς, πάντα φυσικά με το ζόρι;

Η Pocahontas για τη Ναστάζια Καπέλλα

Η Ποκαχόντας είναι για μένα stepping stone της παιδικής μου ζωής. Τη βιντεοκασέτα την είχα δει άπειρες φορές, στα ‘Χρώματα του Ανέμου’ έκανα τουλάχιστον 3 φορές rewind, στις Απόκριες ντυνόμουν μέχρι που σταμάτησε να μου κάνει η στολή. Την είχα σε Barbie, μάζευα αυτοκόλλητα, φορούσα το μενταγιόν και δεν θέλω να κάνω τατού, αλλά το μόνο που θα μπορούσα να φανταστώ να έκανα, θα ήταν αυτό που έχει η Ποκαχόντας στο μπράτσο. Ένας από τους βασικούς λόγους που μου άρεσε όταν ήμουν μικρή, ήταν που δεν είχε happy end (τι ψυχολογικά;). Αλλά ας το δω και μέσα από ένα πιο ώριμο πρίσμα. Η Ποκαχόντας ήταν η πρώτη ανεξάρτητη και κουλ πριγκίπισσα της Disney.

Ο Goofy και για τον Γιάννη Μπαϊρακτάρη

Είναι ο ήρωας που καθένας από εμάς θα ήθελε για φίλο του. Ντροπαλός, ατσούμπαλος, χαβαλές, αλλά φιλότιμος και πάντα εκεί όταν τον χρειαστείς. Το τελευταίο, φυσικά, κάποιες φορές μπορεί να μην είναι για καλό, αφού έχει μια μανία να τα κάνει όλα μαντάρα. Το παλεύει πάντως, γι’ αυτό και δεν μπορεί κανείς να του κρατήσει κακία. Άσε που άμα θέλει μπορεί να μεταμορφωθεί σε Σούπερ Γκούφυ και να σώσει (στο περίπου) τον κόσμο. Από μικρός τον λάτρευα και σε κάθε ταινία, ή κόμικ του, είχα για ώρα ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου.

***

Οι αγαπημένοι ήρωες των παιδιών αναμένουν τους τηλεθεατές προσχολικής και σχολικής ηλικίας στα Disney Channel, Junior Disney, και Disney XD μεσα απο την WIND VISION που προσφέρουν μεγάλη ποικιλία παιδικών ή εφηβικών σειρών και ταινιών.