Οι γκάνγκστερ που αγαπήσαμε
- 26 ΙΟΥΛ 2013
Είναι τα καλύτερα παιδιά, ή μάλλον για την ακρίβεια τα καλύτερα από τα χειρότερα παιδιά. Γιατί για κάθε Μάικλ Κορλεόνε, που μέχρι να τελειώσει η τριλογία του “Νονού” έχει πάψει να φέρει πάνω του οτιδήποτε προσεγγίζει την συμπάθεια, έχεις κι έναν Καρλίτο.
Από ληστές τραπεζών μέχρι αρχιμαφιόζους κι από εκτελεστές δίχως αφεντικό σε απλοούς μπράβους που μεγαλοπιάστηκαν, αυτοί είναι 16 (και κάτι) μαφιόζοι, γκάνγκστερ και γενικώς παράνομοι που δε μπορέσαμε παρά να αγαπήσουμε.
Ο DDL στις “Συμμορίες της Νέας Υόρκης”
Μανχάταν 19ου αιώνα, η γέννηση της σημερινής Αμερικής, ο Μπιλ ο Χασάπης. Ο Scorsese για πολλοστή φορά μας κάνει να αγαπήσουμε έναν γκάνγκστερ.
Γιατί τον συμπαθούμε: Δώσε στον Daniel Day Lewis αβανταδόρικο ρόλο και πες μας μετά ότι μπορείς να του αντισταθείς.
Ο “Εγγλέζος” του Terrence Stamp
Στο “Limey” ο Stamp παίζει τον ίδιο χαρακτήρα από το προ δεκαετιών “Poor Cow” και φτάνει στο Λος Άντζελες αναζητώντας τους υπεύθυνους για το φόνο της μικρής του κόρης.
Γιατί τον συμπαθούμε: Ιερή εκδίκηση φίλε. Με οικογένειες δεν παίζουμε.
Ο Gabriel Byrne στο “Πέρασμα του Μίλερ”
Ο Byrne παίζει ένα μέλος της μαφίας την εποχή της ποτοαπαγόρευσης που βρίσκεται ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά δύο αντίπαλων στρατοπέδων, στην ταινία που οι Κοέν εμπνεύστηκαν αναμφίβολα βλέποντας το “Γιοζίμπο” ή Σέρτζιο Λεόνε.
Γιατί τον συμπαθούμε: Προσπαθεί απλά να μείνει ζωντανός ο άνθρωπος.
Ο Joe Pesci στα “Καλά Παιδιά”
Η πολύ βασική υποψήφια για Καλύτερη Γκανγκστερική Ταινία Όλων Των Εποχών δια χειρός Martin Scorsese, έχει τον Pesci (πριν αυτός απειλήσει τον μικρό Κέβιν που έμεινε “Μόνος στο Σπίτι”) σε έναν ένοχα απολαυστικό ρόλο ενός ανισόρροπου εκτελεστή που γενικά δε το πολυελέγχει το ζήτημα.
Γιατί τον συμπαθούμε: Γιατί θα έπρεπε να τον αντιπαθούμε αλλά συμβαίνει το αντίθετο. Τι να κάνεις.
Οι πάντες στις “Δυο Καπνισμένες Κάνες”
Δε θα αρχίσουμε να λέμε τι γίνεται στο ποπ γκανγκστερικό όργιο του Guy Ritchie. Απλά ότι όλα ξεκινάνε από ένα κακό στοίχημα, ένα χρέος που δεν επιστρέφεται, και τον Vinnie Jones που κλέβει την παράσταση. Χαμός. Κλασικό.
Γιατί τους συμπαθούμε: Είναι όλοι ένας κι ένας. Θες ανά πάσα δεδομένη στιγμή να τους συμβαίνουν και τα καλύτερα και τα χειρότερα.
Οι πάντες στο “Pulp Fiction”
Το modern classic που εκτόξευσε την καριέρα του Tarantino είναι αποτέλεσμα ενός ψηφιδωτού απίστευτων χαρακτήρων και καταστάσεων.
Γιατί τους συμπαθούμε: Ο Tarantino βάζει στα στόματά τους τους πιο απίθανους διαλόγους, είναι όλοι χαρισματικοί, απολαυστικοί χιουμορίστες. Και ναι ΟΚ, κοκάκηδες δολοφόνοι αλλά εντάξει, ας μην είμαστε τόσο επικριτικοί.
Ο Ray Winstone στο “Ερωτικό Κτήνος”
Ο Γκαλ μαζί με την κομπανία κολλητών του πρώην μαφιόζων, αράζουν κάτω από τον ισπανικό ήλιο απολααμβάνοντας τη ζωή και τα λεφτά και το περιστασιακό μπάρμπεκιου. Ο τρελός πρώην μεντοράς του όμως τον υποχρεώνει να αναλάβει ένα τελευταίο κόλπο που φυσικά πάει κατά διαόλου.
Γιατί τον συμπαθούμε: Ήθελε απλά να αράξει ψήνοντας μπριζόλες, ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ.
Ο Michael Caine και ο Sly στα “Get Carter”s
Ο Τζακ Κάρτερ είναι αφεντικό της μαφίας που μαθαίνει για το θάνατο του αδερφού του σε ατύχημα. Όταν αρχίζει να το ψάνει, θα βρει από πίσω ένοχα μυστικά και προδοσίες και, φυσικά, θα ψάξει την εκδίκηση.
Γιατί τον συμπαθούμε: Γιατί θέλει εκδίκηση για τον bro. Τίποτα πάνω από τους bros, κυριολεκτικούς και μη. Επίσης πάντα είμαστε με τον Sly.
Ο Robert DeNiro στο “Ανάλυσέ Το”
Κλασική μαφιόζικη κωμωδία με ένα μαφιόζο που πάει στον ψυχίατρο επειδή έχει αρχίσει να μη μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματά του κι αυτό κλονίζει την αξιοπιστία του ως, ξέρεις, μαφιόζο.
Γιατί τον συμπαθούμε: Μα είναι αξιολάτρευτος.
Πάλι ο Robert DeNiro στην “Ένταση”
Η “Ένταση” του μέγιστου Michael Mann έθεσε αντιμέτωπους τον Pacino και τον DeNiro για πρώτη φορά και το αποτέλεσμα άξιζε τον κόπο. Ο DeNiro μπορεί να είναι ο κακός, αλλά όποιος μέχρι το τέλος δεν τον συμπάθησε, τότε δεν έχει καρδιά και γενικότερα δεν ξέρουμε για ποιο λόγο έβλεπε αυτή την ταινία.
Γιατί τον συμπαθούμε: Αναπάντεχο bromance. Τόνοι κινηματογραφικής ιστορίας. Κρίμα κι άδικο. Τόσες σκέψεις μαζί. Τίποτα, αδιαπραγμάτευτο.
Ο “Καρλίτο” κι ο “Scarface” του Al Pacino
Ο μεγάλος κλέφτης Brian De Palma κι ο Al Pacino στήνουν δύο από τα διασημότερα γκανγκστερικά έπη που έχουν γυριστεί. Απλά.
Γιατί τον συμπαθούμε: Για να έχει γίνει icon o Τόνι Μοντάνα, κάτι θα έκανε σωστά, δε μπορεί.
Πάλι ο Al Pacino στο “Ντόνι Μπράσκο”
Περίμενε, αυτή τη φορά όντως τον συμπαθούμε όμως. Η ταινία είναι η ιστορία ενός νεαρού πράκτορα του FBI που χώνεται στη νεοϋορκέζικη μαφία (εδώ φοβερός ο Johnny Depp) και γίνεται κολλητάρι με εκείνον που θα πρέπει να προδώσει.
Γιατί τον συμπαθούμε: Ποιος δεν νιώθει συμπάθεια απέναντι στο προδωμένο μισό ενός φανταστικού bromance (ή έστω σχέσης μέντορα/padawan); Εντάξει, κι αν είναι μαφιόζος, κι αν σκότωσε μερικούς, εντάξει, όλοι έχουμε πει δυο κουβέντες παραπάνω στη λάθος στιγμή βρε αδερφέ.
Ο Tom Hanks στο “Road to Perdition”
Παλιοπιστός υστρατιώτης της μαφίας αναγκάζεται να στρέψει τα πυρά κατά του αφεντικού του όταν ξεκληρίζεται η οικογένειά του. Φανταστικό γκανγκστερικό νουάρ από τον Sam Mendes.
Γιατί τον συμπαθούμε: Εκτός του γνωστού πλέον κανόνα με τις οικογένειες, ε, εντάξει, είναι ο Tom Hanks. Δηλαδή το όλο concept του Tom Hanks είναι ότι είναι παντού συμπαθής. Πώς γίνεται να αντιπαθείς τον Tom Hanks;
Ο [???] στο “Συνήθεις Ύποπτοι”
Μέχρι να γίνει νόμος αυτό που προτείναμε τις προάλλες με τα σπόιλερ θα πρέπει να προσποιούμαστε ότι δεν καταλαβαίνουμε σε ποιον αναφερόμαστε ή… Γιατί τον συμπαθούμε. Αλλά ΟΚ, ξέρουμε.
Οι “Μπόνι και Κλάιντ” των Warren Beatty και Faye Dunaway
Και ποιο ήταν το έγκλημά τους στην τελική; Ότι αγαπήθηκαν τόσο που δεν το άντεχε η κοινωνία; #emo (ΟΚ, λήστευαν και κάτι τράπεζες, δεκτό.)
Γιατί τους συμπαθούμε: Ποιος μπορεί να μην αγαπάει τους Μπόνι και Κλάιντ;