Οι καλύτερες ερμηνείες του 2022

Για μια ακόμη χρονιά, προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε τα πιο απολαυστικά περφόρμανς που είδαμε σε σινεμά και τηλεόραση– και όχι μόνο.

«Τι μπορεί να είναι σπουδαία ερμηνεία σήμερα;», αναρωτιόμαστε κάθε χρόνο μέσα από αυτή τη σταθερή αναδρομή, καθώς προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε τα αγαπημένα μας μέσα από μια θάλασσα ταινιών, σειρών, memes και viral ποσταρισμάτων. «Τις αγαπημένες μας ερμηνείες τις βρίσκουμε παντού και μπορεί να μοιάζουν με οτιδήποτε», καταλήγουμε κάθε φορά.

Και φέτος για μια ακόμα φορά τις ανακαλύψαμε παντού. Από τη μεγάλη οθόνη μέχρι τη μικρή, κι από ένα social ποστάρισμα μέχρι μια προωθητική σειρά συνεντεύξεων που πάει κατά διαόλου, όλα αυτά περφόρμανς είναι, ερμηνείες. Και, με τον τρόπο τους η κάθε μία, μας καθήλωσαν.

Αυτή είναι μια λίστα των κορυφαίων φετινών ερμηνειών– σε ό,τι format κι αν τις απολαύσαμε.

***

Aubrey Plaza, The White Lotus

Έπαιξε τέλεια τις μεταβάσεις από την απόλυτη σιγουριά στην πλήρη αβεβαιότητα κι από την αδιαφορία στην εξερεύνηση, και το έκανε να φαίνεται εύκολο, κουλ, σέξι, περιπετειώδες, αστείο. Δεν είναι με κατάταξη η λίστα αλλά τελοσπάντων υπάρχει λόγος που τη βάλαμε πρώτη-πρώτη.

Tang Wei, Decision to Leave

Θρύλος του σύγχρονου σινεμά με ταινίες από το Lust, Caution του Ang Lee και το Long Day’s Journey Into Night του Bi Gan μέχρι το Blackhat του Michael Mann, η Tang Wei στο ήδη κλασικό νεο-νουάρ του Park Chan-wook παίζει μια femme fatale-αίνιγμα και δίνει την ερμηνεία της καριέρας της.

Austin Butler, Elvis

Θέλει μια πολύ ξεχωριστή, πολύ ιδιαίτερη χροιά ταλέντου και χαρισματικότητας για να παίξεις μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες στην ιστορία του πολιτισμού και να το κάνεις όχι απλά αφήνοντας και την τελευταία σου σταγόνα ιδρώτα στο πάτωμα, κι όχι μόνο οδηγώντας μας αβίαστα σε μια παράθεση αληθινού αρχειακού υλικού– αλλά έχοντας μέχρι εκείνο το σημείο κάνει όλους μας να ξεχάσουμε ότι βλέπουμε έναν ηθοποιό να υποδύεται.

Mia Goth, Pearl

Η εκκολαπτόμενη ιέρεια του nu-horror ήταν πολύ καλή και στο Χ που προηγήθηκε, όμως στο Pearl σηκώνει όλη την ταινία πάνω της. Ένα αληθινό one woman show για μια γυναίκα στα πρόθυρα της κατάρρευσης που δε μας αφήνει να κοιτάξουμε αλλού, μέχρι το πολλαπλών μορφών ξέσπασμα και το εκπληκτικό γκρο πλαν του φινάλε. She’s a star!

Paul Mescal, Aftersun

Μια ταινία φτιαγμένη σα να είναι ηχώ παιδικών αναμνήσεων, ασαφών, ελλειπτικών, γεμάτων ρωγμές. Μέσα σε αυτή τη συλλογή στιγμών, ο Paul Mescal του Normal People βρίσκεται παντού, αφήνει το αποτύπωμά του σε κάθε εικόνα, και είναι μαγνητιστικός κάνοντάς το.

Emma D’Arcy, House of the Dragon

Πήρε τη σκυτάλη από την επίσης πολύ καλή Millie Alcock που έπαιζε την Rhaenyra σε μικρότερη ηλικία και κατάφερε να κάνει όχι μόνο τον ρόλο δικό τ@, αλλά και τη σειρά ολόκληρη. Στην ένταση που βρίσκεται ανάμεσα στον έλεγχο και τον θυμό, το Emma D’Arcy παραδίδει μια ηρωίδα πραγματικά «ooh, stunnin’», που θα έλεγε κι η Olivia Cooke.

***

ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗ GOTHAM

Σχεδόν σύσσωμο το καστ του φετινού The Batman (πλην του Robert Pattinson, που ετοιμάζεται για Bong Joon-ho του χρόνου) έδωσε σπουδαίες ερμηνείες σε κάποια άλλη φετινή ταινία ή σειρά. Να με τι μας καθήλωσε το φρέσκο bat-ensemble όταν δεν ασχολείτο με μασκοφόρους τιμωρούς:

Colin Farrell, The Banshees of Inisherin & After Yang: Ότι ο Colin Farrell έχει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες καριέρες ηθοποιού στο σημερινό Χόλιγουντ το ξέρουμε εδώ και χρόνια αλλά φέτος έγινε ίσως πιο πασιφανές από ποτέ. Αστείος μες στην απεγνωσμένη του τραγικότητα στο Banshees, αναβλύζει πόνο στο After Yang. Α, και στο ίδιο το (The) Batman; Είναι ξεκαρδιστικός. Πραγματικά, ένας θησαυρός.

John Turturro, Severance: Η ευαίσθητη καρδιά του Severance, μια σειρά που χάρη στον τρόπο που δομεί την ιστορία και τις πτυχές της, είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο για έναν ηθοποιό να χτίσει με συνέπεια κάτι τόσο λεπτοδουλεμένο.

Zoe Kravitz, Kimi: Στο φοβερό θρίλερ του Steven Soderbergh, μίλησε για όλα μας. Νευρώδης, αγχωτική, relatable ερμηνεία υπό τη σκιά της πανδημίας, του ψηφιακού Μεγάλου Αδελφού και των απανταχού corporate κολάσεων.

Andy Serkis, Andor: Τίποτα φέτος σε σινεμά ή τηλεόραση δε μας έκανε στιγμιαία να βουρκώσουμε από πώρωση και να θέλουμε να γκρεμίσουμε ό,τι τοίχους μας βρίσκονται, από το «Never more than twelve» του Andy Serkis. Ηθοποιάρα, εντός ή εκτός performance capture.

Barry Keoghan, The Banshees of Inisherin: Το κρυμμένο διαμάντι κάθε ταινίας στην οποία έχει υπάρξει ποτέ. 

Paul Dano, The Fabelmans: Η θλίψη κι η ευτυχία συνυπάρχουν εδώ μέχρι το μαύρο σύννεφο να κάτσει για τα καλά πάνω από το κεφάλι του.

***

Jinkx Monsoon, Snatch Game (RuPaul’s Drag Race All Stars, season 7)

Η Jinkx είναι στην πραγματικότητα ένα από τα κορυφαία performers που μπορείς να βρεις σε οποιοδήποτε μέσο σήμερα, κι η εμφάνισή της στο φετινό all-stars, all-winners του Drag Race θα ήταν άνετα ένας απλός γύρος του θριάμβου αν δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό κάθε τι που έκανε, σα να κυνηγούσε στέμμα για πρώτη φορά. Με αποκορύφωμα φυσικά την εμφάνιση ως Judy Garland στο snatch game– ευφυές, απρόσμενο, ασταμάτητα διασκεδαστικό.

Cate Blanchett, Tar

Κάποιες φορές μια από τις καλύτερες ηθοποιούς του μοντέρνου Χόλιγουντ παίζει έναν εμφανή ρόλο καριέρας. Και τι να κάνεις; Έχεις να πεις κάτι περαιτέρω;

Nina Hoss, Tar

Έχεις ίσως: Να σημειώσεις πως στην ίδια ταινία η επίσης θρυλική Ευρωπαία πρωταγωνίστρια Nina Hoss ερμηνεύει με σιωπή και μελαγχολία ένα αληθινό, κινούμενο συναισθηματικό κενό– ένα κάτι-σαν-φάντασμα σε μια ταινία γεμάτη από αυτά.

Μαρία Καβογιάννη, Maestro

Μιλώντας για θρυλικές Ευρωπαίες πρωταγωνίστριες, το ότι η Μαρία Καβογιάννη είναι από τις κορυφαίες ερμηνεύτριες που έχουμε το ξέρουμε χρόνια τώρα και το θυμόμαστε με πάσα αφορμή. Αλλά το ότι συγκεκριμένα είναι ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης που της έχει δώσει τόσο ζουμερό ερμηνευτικό υλικό κατά καιρούς, είναι από μόνο του κάπως θαυμαστό.

Ram Charan & Rama Rao, RRR

Δύο εντυπωσιακοί πρωταγωνιστές σε διαφορετικά άκρα του πώς αποτυπώνεται ένας αρχετυπικός κινηματογραφικός ήρωας στην οθόνη. Είναι κι οι δυο τους εκπληκτικοί, και ακρογωνιαίοι λίθοι στην τεράστια παγκόσμια επιτυχία που γνωρίζει φέτος το ινδικό χιτ RRR.

Michelle Williams, The Fabelmans

Η Williams, μια από τις πιο άφοβες ερμηνεύτριες του σημερινού σινεμά, πετυχαίνει απόλυτα τον τόνο στον οποίο εκπέμπει το Fabelmans και αφοσιώνεται εκεί απόλυτα. Είναι μια ερμηνεία μανιακή, με απόλυτη αίσθηση της μη φυσικότητάς της, σε αρμονία με ένα φιλμ που γνωρίζει πως είναι κατασκευασμένο και αναζητά τις πιο σκληρές και βαθιά θαμμένες αλήθειες μέσα από την απολύτως τεταμένη του πραγματικότητα. Όλα εδώ φωνάζουν, όλα είναι άκρως κινηματογραφικά, όλα πονάνε.

Jenna Ortega, ο χορός του Bloody Mary

Η Jenna Ortega πήγε μια μέρα στο πλατό, της είπαν να χορέψει κι έκανε αυτό.

***

Η ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΓΑΪΔΟΥΡΙΟΥ

Τα γαϊδούρια έκλεψαν την παράσταση σε τρεις φετινές ταινίες– χωρίς να το έχω ψάξει το θέμα θα τολμήσω να πω ότι είναι η πρώτη φορά στα κινηματογραφικά χρονικά που φτάνουμε κοντά στο να μπορούμε να γεμίσουμε μια ερμηνευτική πεντάδα με γαϊδούρια για την χρονιά που φεύγει. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ τις ερμηνείες σας:

EO, από το ΕΟ: Τον ΕΟ, το γαϊδουράκι που ταξιδεύει όλη την πολωνική ύπαιθρο, υποδύονται όχι μόνο ένα, αλλά 6 ζωντανά, ονόματι Hola, Tako, Marietta, Ettore, Rocco και Mela. Όταν ο Jerzy Skolimowski κέρδισε ειδικό βραβείο στις φετινές Κάννες, το αφιέρωσε σε αυτά.

Jenny, από το Banshees of Inisherin: Δεν υπάρχει χαρακτήρας σε αυτό το εσωτερικό αλλά τόσο δυνατό έργο που να μη συνδυάζει απλότητα με τραγωδία, κι η Jenny κλέβει την παράσταση. (Στον ρόλο της Jenny, η Jenny.)

Το αθώο γαϊδουράκι, από το Triangle of Sadness: Δε συγκρίνεται με την πολυπλοκότητα των παραπάνω ρόλων φυσικά, αλλά και το γαϊδουράκι στο Triangle of Sadness την έζησε την αξέχαστη (με την καλή ή την κακή έννοια) στιγμή του.

***

Kristen Stewart, Crimes of the Future

Στο Crimes of the Future τα σώματα δεν υπακούνε, και η Timlin της Kristen Stewart μοιάζει έτοιμη να διαλυθεί από τον πόθο. Από τις ερμηνείες της χρονιάς.

Benoît Magimel, Pacifiction

Στο μόνο-vibes πολιτικό θρίλερ (λέμε τώρα, αν κατηγοριοποιείται κάπως) του Albert Serra που θαυμάσαμε στο φετινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, πάνω στον Magimel αποτυπώνεται μια επίμονη, αδιέξοδη ένταση και ψυχροπολεμική παράνοια που χρωματίζει τελικά όλο το φιλμ. Μια ερμηνεία, δε, την οποία ο σκηνοθέτης απέσπασε από τον πρωταγωνιστή του δίνοντάς του ατάκες επί τόπου, μέσα από ακουστικό που εκείνος φόραγε κατά το γύρισμα. Κανείς δεν το κάνει έτσι– κυριολεκτικά.

Lady Gaga, «Έχω αλλάξει μπαρίστα»

Σε ένα από τα πιο αστεία viral φετινά βίντεο, η Caitlyn Jenner ρωτάει την Lady Gaga πώς και δεν τη βλέπει πια στα Starbucks κι εκείνη με όλη τη σιχασιά και «τάχαμου» ενέργεια που μπόρεσε να συγκεντρώσει εκείνη τη στιγμή, αποκρίνεται «έχω αλλάξει μπαρίστα» (σχεδόν μπορείς να ακούσεις και ένα «…χρυσό μου» στον αέρα). Κάποια άνθρωποι είναι γεννημένοι περφόρμερς και φαίνεται.

Vicky Krieps, More Than Ever & Corsage

H αγαπημένη μας λουξεμβούργεια ηθοποιός, η Vicky Krieps (φίλη του σάιτ) έδωσε και φέτος όχι μία αλλά δύο από τις πιο εντυπωσιακές ερμηνείες της χρονιάς: Ως μια υπό καθεστώς ασφυξίας πριγκίπισσα στο Corsage και ως μια ετοιμοθάνατη γυναίκα σε αναζήτηση ζωτικών χώρων στο συνταρακτικό More Than Ever.

Meghann Fahy, The White Lotus

Όσες και όσοι έβλεπαν Bold Type τόσα χρόνια μας είχαν προειδοποιήσει ότι η Fahy είναι αδικημένη ερμηνεύτρια, αλλά τίποτα δε μας είχε προετοιμάσει για μια ολόκληρη ερμηνευτική καριέρα που συμπτύσσει μέσα σε μια φλασιά αντίδρασης, στο τελευταίο επεισόδιο του φετινού White Lotus.

Jake Gyllenhaal, Ambulance

Επειδή μιλάγαμε παραπάνω για αφοσιωμένους ηθοποιούς, ο Jake της καρδιάς μας ποτέ δε φοβάται να παίξει μερικές νότες εκτός παρτιτούρας. Σε μια έτσι κι αλλιώς ταινία-ημικρανία όπως το φετινό φιλμ του Michael Bay, ο Gyllenhaal μοιάζει να βρίσκεται σπίτι.

Alicia Vikander, Irma Vep

Η Vikander αναλαμβάνει έναν τρομερά δύσκολο ρόλο σε μια υποτιμημένη σειρά πάνω ακριβώς στο βάρος της ίδιας (μας) της Ιστορίας. Παίζει μια σταρ γεμάτη φυσικότητα, που ξέρει πώς να γεμίζει το χώρο δίχως ποτέ να τραβά την προσοχή πάνω της (είτε φορά το διάσημο μαύρο κουστούμι είτε όχι) και ελίσσεται ανάμεσα στις στιγμές και τις καταστάσεις σα να είναι το πιο απόλυτα φυσικό πράγμα του κόσμου.

Kim Min-hee, The Novelist’s Film  

Η μούσα του Hong Sang-soo είναι φανταστική σε μια ακόμα ταινία του (που μάλιστα κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα στα σινεμά), παίζοντας μια ηθοποιό σε ένα φιλμ πάνω στην τυχαιότητα των συναντήσεων και το πώς η δημιουργικότητα προκύπτει μέσα από την ίδια τη ζωή. Θα την βλέπαμε να παίζει αυτά τα ιδιόμορφα character pieces για ώρες.

***

DON’T WORRY DARLING, ΟΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ

Το Don’t Worry Darling της Olivia Wilde θα το θυμόμαστε για πάντα ως μια από τις μεγάλες αποτυχίες της χρονιάς, όχι τόσο επειδή το ίδιο το φιλμ είναι τόσο κακό (δεν είναι καλό, βασικά είναι αρκετά αδιάφορο, δεν έγινε και τίποτα), αλλά λόγω του όλου τσίρκου που στήθηκε γύρω από την κυκλοφορία του εν μέσω αδιάκοπης φημολογίας για διαλυμένο σετ και ψυχρές σχέσεις ανάμεσα σε ανθρώπους-κλειδιά του φιλμ. Το αποκορύφωμα ήρθε κατά την παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ Βενετίας, όπου η πρωταγωνίστρια της ταινίας Florence Pugh δεν εμφανίστηκε στην συνέντευξη τύπου, συνεντεύξεις δεν έγιναν, στο κόκκινο χαλί στηνόταν επιτόπια χορογραφία για να μην το μισό καστ δίπλα στο άλλο μισό, και κανείς δε μιλούσε με κανέναν.

Αυτή είναι η απόλυτη κατάταξη των περφόρμανς που έδωσαν ηθοποιοί και σκηνοθέτης της ταινίας κατά τη διάρκεια αυτής της επεισοδιακής παγκόσμιας πρεμιέρας:

6, Harry Styles: Εντός και εκτός οθόνης, ήταν το λιγότερο πειστικό κομμάτι της όλης όπερας. Όσο μας έπεισε πως είναι ‘50s σύζυγος (ή ακόμα χειρότερα, το άλλο πράγμα που είναι στην ταινία), άλλο τόσο μας έπεισε πως είναι ηθοποιός ή πως ήθελε να είναι εκεί.

5, Nick Kroll: Ναι, ήταν κι αυτός εκεί.

4, Chris Pine: Έχει πολύ δυνατά vibes όταν απλά τσιλάρει, αλλά σε κάποια φάση δεν άντεξε και έσπασε. Στο βίντεο που όλο το ίντερνετ ανέλυε για να δει αν τον έφτυσε ο Styles –τι έχουμε ζήσει–, ο Pine μοιάζει να κάνει πίσω και σκέφτεται «χεχ, είναι όλοι τρελοί ρε μαλάκα».

3, Olivia Wilde: Να της το δώσουμε. Από την αρχή ως το τέλος αυτής της φαρσοκωμωδίας, δεν έσπασε χαρακτήρα ούτε για μια στιγμή, παίζοντας με απόλυτη συνέπεια μέχρι τέλους το ρόλο της περήφανης σκηνοθέτη που είναι ενθουσιασμένη με τη δουλειά του καστ –και ιδιαίτερα της πρωταγωνίστριας– της. Το τι συνέβαινε μέσα της δε θα το μάθουμε ίσως ποτέ, αλλά έτσι γίνεται και με όλα τα μεγάλα περφόρμανς.

2, Gemma Chan: Υπάρχει μια στιγμή στο κόκκινο χαλί που η Olivia Wilde κάνει να κινηθεί διακριτικά προς τον Harry Styles κι η Gemma Chan, χωρίς να κουνήσει το βλέμμα από τους φωτογράφους, χωρίς να σπάσει χαρακτήρα ή να αφήσει να φανεί πως κάνει οτιδήποτε, με μια μαεστρική κίνηση ταυτόχρονα διακριτική και εκκωφαντική, φυγαδεύει τον Styles από την άλλη της πλευρά. Κίνηση πολύ μεγάλου παίχτη, από αυτούς που δεν κάνουν πρωτοσέλιδα και δεν βάζουν τα γκολ, αλλά που ξέρεις ότι αν δεν τους έχεις στο κέντρο δεν πας πουθενά.

1, Florence Pugh: Την ώρα που ξεκίναγε η συνέντευξη τύπου στην οποία η Florence Pugh δεν μπορούσε να είναι παρούσα επειδή έφτανε αργά η πτήση της, η Florence Pugh πόσταρε αυτό από μερικά μέτρια παραδίπλα.

***

Michelle Yeoh, Everything Everywhere All at Once

Η Michelle Yeoh βρίσκει συναισθηματικό κέντρο βάρους σε μια συντετριμμένη ηρωίδα, παίζοντας με δύναμη και ευαισθησία μια ντουζίνα εκδοχές της, όλες διαφορετικές, όλες συνεπείς. Undeniable.

Jon Hamm, Top Gun: Maverick & Confess, Fletch

Ο Jon Hamm έδωσε δύο από τις καλύτερες φετινές κωμικές ερμηνείες, τη μία ως πρωταγωνιστής στο γενικώς φανταστικό Confess, Fletch και την άλλη ως «γκραμπλ-γκραμπλ» κατσούφικο Κακό Αφεντικό στο Top Gun: Maverick. Ως κωμικός ηθοποιός, απλά δεν αστοχεί ποτέ.

Margaret Qualley, Stars at Noon

Ερμηνεία σημαίνει να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις με όλο σου το κορμί, ειδικά σε μια τόσο σωματική ταινία όσο το κρυφά σπουδαίο Stars at Noon της Claire Denis. Την Margaret Qualley (που ήταν και πέρσι σε αυτή τη λίστα με το Maid) στο μέλλον θα τη συζητάμε με δέος.

Janelle Monae, Glass Onion

Από τις πιο φαν φετινές ερμηνείες. Ομολογουμένως, μέχρι να φτάσει η ταινία στο «αααα, ώστε γι’αυτό….» σημείο της, θα απορεί εύλογα κανείς για ποιο λόγο συζητιέται μέχρι και για βραβεία η Monae, αλλά από εκεί κι έπειτα είναι όλο απόλαυση.

Bob Odenkirk & Rhea Seehorn, Better Call Saul

Τα έχουμε πει και τα λέμε χρόνια τώρα για αυτούς τους δύο, το πιο συναρπαστικό ζευγάρι της αμερικανικής τηλεόρασης. Τι άλλο τους έμενε, εκτός από ένα τσιγάρο.

Lesley Manville, Mrs. Harris Goes to Paris

Σε μια ανάλαφρη αλλά ποτέ σαχλή, feelgood δραμεντί που έτσι κι αλλιώς αξίζει να αναζητήσετε, η Manville καταφέρνει να εντοπίσει μελαγχολία κι ανθρωπιά μέσα σε παλαιάς κοπής, γνώριμα μοτίβα. Μαζί της, σηκώνει όλη την ταινία.

Carly-Sophia Davies, The Eternal Daughter

Αν έπρεπε να διαλέξουμε μία κωμική ερμηνεία όλης της χρονιάς, θα ήταν αυτή: Μια σχεδόν στοιχειωμένη, κολλημένη σε λούπα ξενοδόχος, σε ένα κάστρο πνιγμένο στην ομίχλη. Μια ειρωνική, αποστασιοποιημένη οικοδεσπότης που επανέρχεται ξανά και ξανά σαν glitch μέσα στο μελαγχολικό matrix στο οποίο ζει η διπλή ηρωίδα της Tilda Swinton. Το πιο από-το-πουθενά και ταυτόχρονα «ποια είναι αυτή;» της φετινής χρονιάς, για μια θεατρική ηθοποιό στο κυριολεκτικά πρώτο της κινηματογραφικό credit. Στην φωτό φαίνεται στο βάθος, πίσω από την Tilda Swinton. Και βασικά, μιας που είμαστε εδώ,

Tilda Swinton, The Eternal Daughter

Δεν είναι ότι κάνει διπλό ρόλο. Αυτά τα έχουν κάνει κι άλλη. Η ίδια έχει παίξει και τριπλό. Τίποτα δεν είναι αυτό. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο στοιχειώνει κάθε σπιθαμή ενός τόσο αντισυμβατικά δομημένου (σχεδόν μη-δομημένου) και προσωπικού στόρι, είναι απλά ανατριχιαστικός. Καμία και κανείς δεν το κάνει σαν αυτή.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ENTERTAINMENT

Οι 25 καλύτερες ταινίες του 2022