Οι καλύτερες ερμηνείες του 2016 (ως τώρα)
Θυμόμαστε τις αγαπημένες μας φετινές ερμηνείες σε σινεμά και τηλεόραση.
- 14 ΙΟΥΛ 2016
Μαζί με τον Ιούλιο μπήκαμε και στο δεύτερο μισό του 2016. Τέλεια αφορμή δηλαδή για να ρίξουμε μια ματιά στο πρώτο εξάμηνο της χρονιάς, και στα αγαπημένα μας κομμάτια ποπ κουλτούρας από αυτό. Σειρές, ταινίες, τραγούδια, βιντεοπαιχνίδια, κόμικς, και ό,τι άλλη κατηγορία εκπροσωπείται στο PopCode θα έχει την τιμητική της, κάθε μέρα κι ένα διαφορετικό top-5.
***
Το τοπ-5 της Ιωσηφίνας Γριβέα
Μιας που τα τα κινηματογραφικά πολυβόλα τα έχει φυλάξει γι’ αργότερα το 2016 – ή τουλάχιστον εκνευριστικά κοντά και ταυτόχρονα μακριά από τη δημοσίευση του άρθρου όπως στην περίπτωση της Julianne Moore στο ‘Maggie’s Plan’ – η λίστα μου είναι μία μίξη κινηματογράφου και τηλεόρασης, με κριτήριο το “ποιον φφφχχχαριστήθηκες να βλέπεις” που λέγαμε με τον Θοδωρή.
Συγνώμη στις: Carrie Coon (‘The Leftovers’), Keri Russell (‘The Americans’), Kirsten Dunst (‘Fargo’)
Το νου σου για: Susan Sarandon (‘The Meddler’), Julianne Moore (‘Maggie’s Plan’), Don Cheadle (‘Miles Ahead’), Ralph Fiennes (‘A Bigger Splash’)
RYAN REYNOLDS – ‘DEADPOOL’
Πείτε μου ποιος απ’ όλους τους ηθοποιούς σε μικρούς ή μεγαλύτερους ρόλους μέχρι στιγμής, έχουν περάσει καλύτερα στην ταινία τους από τον Ryan Reynolds. Παίζει να το εννοεί ότι θα έπαιζε τζάμπα τον Deadpool αν του το ζητούσαν. Την ευκαιρία απλά ήθελε το παιδί. Σίγουρα κάπου εδώ μπαίνει και ο παράγοντας της προσωπικότητας του ίδιου του Reynolds που αβαντάρει φοβερά τον ρόλο και άρα δε μιλάμε για μία περίπτωση καλλιτέχνη που χάθηκε μέσα στο περφόρμανς του, αλλά ήταν τόσο μεταδοτικός ο ενθουσιασμός του που η ώρα πέρασε νεράκι. Ο ορισμός του περνάμε καλά στα καμαρίνια κι αυτό βγαίνει προς τα έξω.
SYLVESTER STALLONE – ‘CREED’
Ευτυχώς η ταινία κυκλοφόρησε στο τσακ το ‘16 και μπορώ να τον συμπεριλάβω (όχι ότι κόλλησα και πολύ με το ‘Star Wars’ αλλά σουυυτ). Και οι τρεις βασικοί του ‘Creed’ σήκωσαν με το παραπάνω το βάρος τους, αλλά ο Stallone έφερε τόσο αβίαστα την ευαισθησία του χαρακτήρα στα πράγματα, που για έναν ηθοποιό συνηθισμένο σε ρόλους σκληροτράχηλου, η νέα βερσιόν του πιο θνητού κατά κάποιον τρόπο Rocky ήταν παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Αν δεν ένιωσες κόμπο στον λαιμό σου εξαιτίας του, περιμένω Powerpoint παρουσίαση με τις εξηγήσεις σου.
VERA FARMIGA – ‘BATES MOTEL’
Με τη σειρά να έχει φτάσει πια στο τέλος της διαδρομής του Norman μέχρι τις κινηματογραφικές εξελίξεις του ‘’Ψυχώ’, δε νομίζω ότι υπάρχει φαν της σειράς που δεν αγχώθηκε με το αναπόφευκτο τέλος της διαδρομής και για τη Norma. Τρόπος να κρατήσουν τη Farmiga υπάρχει κι αν κρίνουμε από την τελευταία σκηνή του φινάλε, έχει ήδη επιστρατευτεί. Ευτυχώς γιατί η γυναίκα είναι ανεξάντλητη σε όλα της και μετά από τρεις εξαιρετικές σεζόν, η καλύτερη στιγμή της ήρθε στο επεισόδιο ‘The Vault’ της τέταρτης. Υπάρχει καλύτερη χειρότερη μάνα στην τηλεόραση;
SARAH PAULSON – ‘THE PEOPLE V. O.J. SIMPSON: AMERICAN CRIME STORY’
Πολύ δύσκολο να διαλέξω ανάμεσα στις τόσες καλές ερμηνείες της σειράς, αλλά η Paulson παίρνει το προβάδισμα γιατί είχε την πιο ζόρικη δουλειά. Ως συναισθηματικό κέντρο βάρους ολόκληρης της σεζόν, ερμήνευσε με πολλή προσοχή την ευάλωτη πλευρά της Marcia Clark μέσα στο ατσάλινο περίβλημά της και κέρδιζε την κάμερα ακόμα κι ανάμεσα σε larger-than-life χαρακτήρες, όπως του Johnnie Cochran ή του Robert Shapiro. Αιώνια ευγνώμων στον Ryan Murphy που της έχει δώσει την προσοχή που της αξίζει.
RAMI MALEK – ‘MR. ROBOT’
Κλέβω λίγο γιατί η 2η σεζόν του ‘Mr. Robot’ μόλις ξεκίνησε, αλλά αν κρίνουμε από το πρώτο διπλό επεισόδιο του φετινού κύκλου, ο Malek είναι στην ίδια φόρμα και με κάνει να μη θέλω να περιμένω για περισσότερα. Ο τύπος είναι μαγνήτης και ο βασικός λόγος που ένας αποστασιοποιημένος χαρακτήρας σαν τον Elliot μπορεί να λειτουργεί ως βασικός πρωταγωνιστής και να μη θες να σπάσεις την οθόνη σου. Άψογος συνδυασμός υπόγειας αυτοπεποίθησης και ψυχολογικών διαταραχών, σε μία ερμηνεία που έχει περισσότερα στοιχεία physical performance απ’ όσα μπορεί να φαντάζεται κανείς ότι χρειάζονται για έναν τέτοιο ρόλο.
***
Το τοπ-5 του Θοδωρή Δημητρόπουλου
RUSSELL CROWE – ‘THE NICE GUYS’
Περνάω καταπληκτικά με τον Crowe ακόμα και όταν δεν τραγουδάει στις ταινίες του. Ίσως επειδή τον φαντάζομαι να τραγουδάει και σε αυτές και γίνονται έτσι ακόμα καλύτερες. Όχι πως χρειαζόταν κάποια βελτίωση στο ‘Nice Guys’: Πετυχαίνει τέλεια την βαριεστημένη χαβαλεδιάρικη σκληρότητα.
ΟΛΟ ΤΟ ΚΑΣΤ ΤΟΥ ‘THE PEOPLE V. O.J. SIMPSON: AMERICAN CRIME STORY’
Μιλάμε για το μεγαλύτερο strike της χρονιάς. Το να έχουμε ηθοποιούς σε ρόλους αληθινών προσώπων που μοιάζουν με την πραγματικότητα είναι κάτι που με αφήνει τελείως αδιάφορο, γιατί βλέπουμε fiction, ο καθένας έχει απόλυτη ελευθερία να απεικονίσει ό,τι θέλει, όπως το θέλει. Όμως το ‘American Crime Story’ επιλέγει να αναπαράγει με τρομερή πιστότητα μια ιστορία εποχής τεντώνοντας έντεχνα την πραγματικότητά της σε κάτι σαν το 107% της. Σύμφωνα με αυτό το μοτίβο, οι ερμηνείες και η επιλογή του καστ ακολουθούν πιστά. Ο Travolta έχει τη Marlon Brando στιγμή του παίζοντας τον Robert Shapiro, η Sarah Paulson έχει τον πιο περίπλοκο ρόλο της σειράς, ο Courtney Vance είναι μάλλον ο καλύτερος όλων ως Johnnie Cochran, ο David Schwimmer η ψυχή της σειράς στα πρώτα επεισόδια ως Robert Kardashian. Στις λεπτομέρειες αγγίζεται το μεγαλείο ωστόσο, γιατί αυτή η σειρά δε χρειαζόταν να έχει, ας πούμε, την Selma Blair να παίζει την Kris Jenner, αλλά το έκανε όπως και νά’χει. Οι άνθρωποι είναι σπουδαίοι.
RILEY KEOUGH – ‘THE GIRLFRIEND EXPERIENCE’
Δε θα βαρεθώ ποτέ να βλέπω καλούς ηθοποιούς να παίζουν ρόλους μέσα στους ρόλους τους. Η Keough παίρνει μπόνους πόντους γιατί το κάνει σε μια ιστορία που δεν έχει καμία σχέση με Χόλιγουντ, παρά με καθημερινούς ρόλους, με μεταμορφώσεις στιγμιαίες ανάλογα του ποιος την κοιτάει. Ο παρατηρητής πάντα αλλοιώνει αυτό που παρατηρεί και στην περίπτωσή μας, ως θεατές της σειράς, απολαμβάνουμε και τις αλλαγές, και την αλήθεια που μένει από κάτω όταν δεν κοιτάει κανείς. Η Keough είναι υπνωτιστική και γεμάτη εκπλήξεις σε κάθε στιγμή.
ANΥA TAYLOR-JOY – ‘THE WITCH’
Η ταινία είναι τέρμα ένταση και ένας από τους λόγους που πετυχαίνει είναι ποτέ δεν μπορείς με βεβαιότητα να διαβάσεις την Taylor-Joy, εκτός από ένα κυρίαρχο πράγμα που καταλήγει και κεντρική ιδέα του έργου: Ο πόνος και ο θυμός του να μεγαλώνεις σε απομονωτική, πατροναριστική καταπίεση.
SYLVESTER STALLONE – ‘CREED’
Στο 0’59” του βίντεο ο Stallone λέει τη λέξη “here” με ένα τρόπο που θρυμματίζει την απόσταση του fiction από την αλήθεια. Είναι ένας μονόλογος για το χρόνο που περνάει και ξεπετάει και τους πιο σκληρούς, παρέα με τα παράσημα μιας ζωής που έζησαν και ελπίζουν να άφησε πίσω ένα, κάποιο, οποιοδήποτε ίχνος σημασίας. Το ‘Creed’ είναι μια εξαιρετική ταινία για την κληρονομιά και τους προσωπικούς θρύλους και ο Sylvester Stallone, ένα ζωντανό timeline του Αμερικάνικου μάτσο σινεμά, ένα τοτέμ του Κοινού Ανθρώπου που αφού επί δεκαετίες φαντασιώθηκε πως είναι ανίκητος, τελικά υπέκυψε στο χρόνο, έγινε ξανά άνθρωπος, φοβήθηκε, έκλαψε, θριάμβευσε. Ο Rocky είναι χαρακτήρας και είναι σύμβολο και Stallone είναι ηθοποιός και είναι πολύ περισσότερο από απλώς αυτό, και η στιγμή που βουρκώνει σε αυτό το μονόλογο αξίζει όσο εκατό οσκαρικοί μονόλογοι μαζί. Υποκλίνομαι. Αφού σκουπίσω τα δάκρυά μου.
ΤO ΥΠΟΛΟΙΠΟ MID-SEASON REPORT
