Οι καλύτερες σειρές του 2016 (ως τώρα)
- 11 ΙΟΥΛ 2016
Μαζί με τον Ιούλιο μπήκαμε και στο δεύτερο μισό του 2016. Τέλεια αφορμή δηλαδή για να ρίξουμε μια ματιά στο πρώτο εξάμηνο της χρονιάς, και στα αγαπημένα μας κομμάτια ποπ κουλτούρας από αυτό. Σειρές, ταινίες, τραγούδια, βιντεοπαιχνίδια, κόμικς, και ό,τι άλλη κατηγορία εκπροσωπείται στο PopCode θα έχει την τιμητική της, κάθε μέρα κι ένα διαφορετικό top-5.
***
Το τοπ-5 του Θοδωρή Δημητρόπουλου
Δεν έχω δυσκολευτεί φέτος όσο πέρσι να ξεδιαλέξω τα καλύτερα, όμως υπάρχουν νομίζω ως τώρα 3-4 δείγματα τηλεόρασης που, με εντελώς διαφορετικούς τρόπους, φλερτάρουν πάρα πολύ με την τελειότητα. Το ευχάριστο είναι πως συνεχίζουμε να βλέπουμε πράγματα που δεν είδαμε ας πούμε και πέρσι και πρόπερσι, καινούριες σειρές που ψάχνουν ακόμα καινούριους τρόπους να εκμεταλλευτούν το μέσο. Δε θα κρατήσει για πάρα πολύ αυτό, αλλά για την ώρα συνεχίζω να είμαι ενθουσιασμένος για την πλατινένια αυτή τηλεοπτική εποχή.
‘PERSON OF INTEREST’
Είμαι σίγουρος πως κάποια από αυτές τις μέρες θα καταφέρω να επεκταθώ περισσότερο πάνω στο εξαιρετικό φινάλε, αλλά ως τότε ας περιοριστώ σε αυτό: Η 5η σεζόν του ‘Person of Interest’ ήταν μια ονειρώδης τελική σεζόν σειράς, ένα σερί επεισοδίων που συμπύκνωνε τόσο τις φιλοσοφικές και ηθικές αναζητήσεις που χαρακτηρίζουν εξαρχής τη σειρά, ένα διακριτικό κρεσέντο στον σιωπηλά μαινόμενο πόλεμο ανάμεσα στις δύο μηχανές-θεούς και τους στρατούς αγγέλων τους, όσο και κάτι εκπληκτικά πιστό στα όσα πάντα πρέσβευε το show. Λάτρεψα το ότι μέχρι τελευταία στιγμή ήταν πιστό στο procedural μοντέλο του ακόμη κι εν μέσω χάους. Λάτρεψα ότι ποτέ δεν έχασε το focus στην αξία ακόμα και της τελευταίας, πιο ασήμαντης ζωής.
Και λάτρεψα το πώς βρήκε μέσα από την πυκνότητα της μυθολογίας του, τις ιδανικές τελικές διαδρομές για τους κεντρικούς του ήρωες (Root, Amy Acker, αβίαστα MVP όπου κι αν παίζει, ό,τι κι αν παίζει) χωρίς να ξεχνά την ίδια στιγμή πως μπορεί να παραδίδει απρόσμενα επεισόδια οριακού πειραματισμού (το θαυμάσιο, και πολύ αστείο, 2ο της τελευταίας σεζόν, το 100ό, κλπ). Η 5η σεζόν ήταν το τελευταίο κεφάλαιο που άξιζε αυτή η σειρά, που στο μέλλον θα μνημονεύεται ως μοντέρνο sci-fi classic.
‘GIRLS’
Μετά από τα αβέβαια πατήματα των προηγούμενων σεζόν το ‘Girls’ ξαναβρίσκει το mojo του χάρη σε ένα συνδυασμό θαρραλέων σεναριακών κατευθύνσεων και μερικών εκπληκτικών επεισοδίων. Η Jessa κι ο Adam ήταν το ζευγάρι που δεν ξέραμε πως θέλαμε να δούμε, μέχρι που όλα πήγαν κατά διαόλου κι η Hannah ήταν εκεί για να ακούσει, και για να μπορέσει να προχωρήσει παρακάτω, όπως υπογραμμίστηκε στο φανταστικό κλείσιμο της σεζόν, με μια κάμερα στο πρόσωπό της καθώς έλεγε την ιστορία της.
Ήταν η σεζόν των μεγάλων ‘σχεδόν’ που έρχονται πάντα -απαραίτητα- πριν μπορέσει κανείς να φτάσει σε κάποια αλήθεια: Η Jessa κι ο Adam σχεδόν λειτούργησαν με νορμάλ κώδικές επικοινωνίας, η Shoshanna πήγε στην Ιαπωνία και σχεδόν έπεισε τον εαυτό της πως μπορεί να αφομοιωθεί, η Marnie σχεδόν έπεισε τον εαυτό της πως έχει ανάγκη μια παραπαίουσα σχέση.
Όλων τα ξυπνήματα ήταν πανέμορφα: Από τη στιγμή που η Shosh ξεσπά σε κλάμματα ως τη σεκάνς σοκ και τρόμου με τον καταστροφικό τσακωμό του φινάλε κι από το επεισόδιο του ονείρου/εφιάλτη με τη Marnie και τον Charlie (πριν το ξημέρωμα φωτίσει τα πάντα) μέχρι αυτό το πραγματικό αριστούργημα με την αναπράσταση ενός φόνου και τους παρατηρητές/θεατές να παίζουν όλοι σε μια δική τους, ατομική παράσταση, η 5η σεζόν του ‘Girls’ ήταν μια από τις πιο εμφατικές επιστροφές σε φόρμα που έχουν σημειωθεί ποτέ στην τηλεόραση.
‘GAME OF THRONES’
Έγραψα πολύ αναλυτικά γιατί πιστεύω ότι η φετινή σεζόν του ‘Game of Thrones’ είναι η πιο σημαντική στην εξέλιξη της σειράς μετά την 1η. Γράφτηκε και γυρίστηκε με διαφορετικό τρόπο από τις προηγούμενες κι αυτό φαίνεται σε κάθε σκηνή. Είμαι πολύ περίεργος πώς η φετινή σεζόν θα καθορίσει τις επερχόμενες, και το φινάλε γενικότερα, και δεν αποκλείω την πιθανότητα να αποδειχτεί ακόμα και το σημείο που όλα χάλασαν. (Έχω ας πούμε κάποιες όχι τόσο ενστάσεις, όσο φοβίες, που αναπτύσσονται στο κείμενο αυτό.)
Αλλά ακόμα κι έτσι, η 6η σεζόν θα είναι σίγουρα κομβικής σημασία, είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλον. Και, στο τέλος της μέρας, δραματικά κομψοτεχνήματα όπως η μοίρα του Hodor, τεχνική αποκορύφωση όπως της Μάχης των Μπάσταρδων, ποιητικές στιγμές φόβου όπως η έκρηξη στο King’s Landing, και αίσθηση longform κορύφωσης όπως η ακολουθία σκηνών στο τελευταίο δεκάλεπτο της σεζόν, θα αποτελούν εκ των πραγμάτων ικανούς και αρκετούς λόγους θαυμασμού για αυτή την τόσο όμορφη και ανταποδοτική σεζόν τηλεόρασης.
‘THE PEOPLE V. O.J. SIMPSON: AMERICAN CRIME STORY’
Μια από τις πληρέστερες καταγραφές του πώς η δημόσια θέα διαβρώνει, υπό μορφή αφήγησης μιας από τις διασημότερες true crime ιστορίες που έχουν εμφανιστεί ποτέ σε πρωτοσέλιδο. Η σειρά, ενορχηστρωμένη με φανταστικά art tabloid τρόπο από τον shock auteur Ryan Murphy (‘American Horror Story’, ‘Glee’) και γραμμένη με ένα εξαιρετικά ουσιαστικό τρόπο από τους ταλαντούχους σεναρίστες καλών βιογραφικών φιλμς Scott Alexander και Larry Karaszewski (‘Ed Wood’, ‘The People vs. Larry Flint’), εξερευνά την κουλτούρα της διασημότητας, τον ρατσισμό, τον σεξισμό και την αλήθεια ως αφήγημα προς entertainment κατανάλωση, μέσα από τις εμηνείες ενός διαλεχτού καστ από το οποίο ξεχωρίζεις ως MVP και κάποιον διαφορετικό ηθοποιό μετά από κάθε σετ επεισοδίων.
Αληθινά essential τηλεόραση της εποχής μας. Κι ας διαδραματίζεται 20 χρόνια πίσω.
‘THE GIRLFRIEND EXPERIENCE’
Η αγαπημένη μου σειρά για φέτος. Πειραματική τηλεόραση που διαθέτει απίστευτη αυτοπεποίθηση με το καλημέρα, που δε σταματά να αλλάζει τα δεδομένα (και αυτά που περιμένεις από μια τέτοια ιστορία) κάθε λίγα επεισόδια. Με την Riley Keough (‘Mad Max: Fury Road’) να ηγείται σε μια καθηλωτικά παγωμένη και εσωτερική ερμηνεία, στο ρόλο μιας νεαρής φοιτήτριας που γίνεται συνοδός πολυτελείας πριν δει αναπόφευκτα τους κόσμους της να συγκρούονται (αλλά όχι όπως θα περίμενες), οι Lodge Kerrigan και Amy Seimetz γράφουν και σκηνοθετούν ένα παντελώς auteur-ίστικο πορτρέτο χαρακτήρα, μια διαδρομή αυτογνωσίας και πλήρωσης που εξερευνά το πώς το ίδιο άτομο αλλάζει μέσα από το βλέμμα του διαφορετικού κάθε φορά παρατηρητή.
Παγωμένα βλέμματα σε παγωμένα σκηνικά, το άτομο και η προσωπικότητα μέσα από τη σχέση υποκειμένου-αντικειμένου, και αφήγηση κομμένη και ραμμένη σε μια σειρά από άλλοτε νωχελικά, άλλοτε πανικόβλητα, σφιχτά 20λεπτα επεισόδια, που ποτέ δεν παρεκκλίνουν από τον στόχο και εν τέλει καταλήγουν σε ένα από τα πιο πειραματικά, αποστομωτικά και ανεξήγητου θράσους φινάλε.
***
Το τοπ-5 της Ιωσηφίνας Γριβέα
Συνεχίζει ακάθεκτη η τηλεόραση με τις άπειρες και καλές επιλογές και άντε να τις βάλεις στη σειρά. Οπότε δε θα τις βάλω σε σειρά, απλά θα μοιραστώ τις 5 αγαπημένες μου για το πρώτο μισό του ’16, έχοντας πάντα υπόψιν ότι αγαπημένη δε σημαίνει πάντα και ουρί του Παραδείσου. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, είναι όλες μία και μία, οπότε ξέρετε τι να κάνετε. (ΥΓ. ΣΥΓΧΩΡΕΣΤΕ ΜΕ για το ‘Game of Thrones’ παιδιά, είναι 6ο, αλήθεια).
‘THE PEOPLE V. O.J. SIMPSON: AMERICAN CRIME STORY’
Τα είπαμε νωρίτερα και αναλυτικότερα, οπότε δε θα μακρυγορήσω. Απλά θα πω ότι το ‘The People v. O.J. Simpson’ είναι μία πολύ, πολύ σημαντική δουλειά, και για τις γενιές που δεν έζησαν τα γεγονότα και για όσους θεωρούν ότι τα βήματα που έχουμε κάνει ως κοινωνία – ευρύς ο όρος, το ξέρω – από τότε μέχρι σήμερα είναι μεγάλα. Αριστοτεχνικό μαγείρεμα των φυλετικών εντάσεων της εποχής, του εχθρικού για μία γυναίκα εργασιακού περιβάλλοντος και της κουλτούρας των σελέμπριτι.
‘REPLY 1988’
Από πού μας ήρθε τούτο; Από την Κορέα που βγάζουν πέντε σειρές για κάθε λεπτό που αναπνέεις. Είναι μία βιομηχανία που δε με έχει κερδίσει στο κομμάτι της τηλεόρασης, αλλά έχει κάνει αρκετό ντόρο στο Ίντερνετ για να την προσέξω και να βρω τις εξαιρέσεις που μου ταιριάζουν.
Φετινή περίπτωση το ‘Reply 1988’, τρίτο μέρος της σειράς ‘Reply’ του καλωδιακού καναλιού tvN (στο αναφέρω γιατί αν θες να δοκιμάσεις κορεάτικη σειρά, καλό θα είναι να διαλέξεις από τις δικές τους), που παραδοσιακά πια διαλέγει μία χαρακτηριστική χρονιά της ποπ κουλτούρας ή/και ιστορικής σημασίας στην Κορέα και μας την παρουσιάζει μέσα από τα μάτια μιας παρέας εφήβων. Το ‘1988’ εκτυλίσσεται σε χρονιά Ολυμπιακών Αγώνων για τη χώρα και εν μέσω της πολιτικής αναστάτωσης που είχε προκαλέσει η δικτατορία και η αντίσταση των φοιτητών. Όπως και στα προηγούμενα ‘Reply’, έτσι και εδώ χρησιμοποιείται η τεχνική του σπασμένου timeline σε παρόν και παρελθόν για να κρατήσει την αγωνία του ρομάντσου της ιστορίας, αλλά η καρδιά της σειράς βρίσκεται στις σχέσεις της παρέας και της οικογένειας καθενός από τους πρωταγωνιστές.
‘WAR AND PEACE’
Και μόνο που αποκτήσαμε την πιο ολοκληρωμένη, αγγλόφωνη μεταφορά του ‘Πόλεμος και Ειρήνη’, αυτού του επικού μυθιστορήματος που και μόνο λόγω του όγκου του δικαίως φοβούνται να το αγγίξουν, μιλάμε για επίτευγμα. Ο Andrew Davies όμως, άρχοντας των costume dramas, είπε ότι θα το κάνει και το έκανε. Αποτέλεσμα-θρίαμβος. Μην αφήσεις τον αργό ρυθμό του να σε αποκαρδιώσει. Λίγη υπομονή και θα αποζημιωθείς.
‘THE AMERICANS’
Τα είπαμε κι εδώ. Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις στη Χρυσή Εποχή της τηλεόρασης, αλλά το ‘The Americans’ είναι μία σειρά μοναδική. Είναι τόσο προσεγμένη στις λεπτομέρειες που δεν μπορώ να φανταστώ τους δημιουργούς άνευ νευρικού κλονισμού. Κάθε φορά που νομίζω ότι δεν μπορεί να γίνει καλύτερο, με διαψεύδει. Δες το πριν τα φετινά Emmys για να κράξουμε μαζί εάν πάλι το αφήσουν στα μετόπισθεν.
‘BATES MOTEL’
Μεταξύ ‘Bates Motel’ και ‘Girls’ ήμουν για τη θέση, αλλά μετά τις συγκλονιστικές περφόρμανς των Vera Farmiga και Freddie Highmore, δε γινόταν να κερδίσει η υστερία του Adam. Ο φετινός κύκλος πέρασε νεράκι με τα πρώτα επεισόδια να λειτουργούν σα νευρωτικά φινάλε απ’ αυτά που σου μένουν για ώρες αφού τα δεις και η κορύφωση της τελευταίας πράξης έφερε τη σύνδεση με την ταινία με τρόπο που προσπερνάει την προβλεψιμότητα που έρχεται με το κόνσεπτ του prequel. Το ζούμε ότι μας χωρίζει ένας χρόνος από την τελευταία σεζόν; Το ζούμε.
ΤO ΥΠΟΛΟΙΠΟ MID-SEASON REPORT