Οι καλύτερες σκηνές της δεκαετίας
Από τα φώτα της πόλης στον τελευταίο Ταραντίνο μέχρι τον ΝτιΚάπριο που σέρνεται στον προηγούμενο Σκορσέζε, κι από τη Rihanna στους Backstreet Boys, διαλέγουμε τις 20 σκηνές της δεκαετίας.
- 13 ΔΕΚ 2019
Αν σε μια λίστα ταινιών υπάρχει πληθώρα legit επιλογών, σε μια λίστα σκηνών είναι πραγματικά που δεν έχεις τι να πρωτοδιαλέξεις. Πολύ συχνά λέμε πως αν φτιάχναμε μια λίστα σε μια άλλη ημέρα, πιθανότατα θα ήταν αρκετά διαφορετική, αλλά ειδικά σε αυτή την περίπτωση, αυτό είναι απολύτως βέβαιο.
Όσο γράφω αυτή την εισαγωγή έχω ήδη αλλάξει γνώμη για 2 σκηνές και τις έχω προσθέσει βγάζοντας άλλες. Αν δεν περάσω κατευθείαν στο countdown αυτή η λίστα θα γίνει η Συνεκδοχή μου. Αυτές είναι 20 (από τις) αγαπημένες μου σκηνές της δεκαετίας.
Τα rankings θα συνεχιστούν τις επόμενες μέρες, αλλά τσεκάρετε κάποια που ήδη έχουν δημοσιευτεί, όπως τα τρέιλερ της δεκαετίας, οι σειρές της χρονιάς και οι ταινίες της χρονιάς.
20, Τα νέον φώτα ανάβουν («Once Upon a Time in… Hollywood»)
It’s showtime.
19, No man’s land («Wonder Woman»)
Η εμφάνιση της Wonder Woman («Batman V Superman: Dawn of Justice»)
H Πάτι Τζένκινς κινηματογραφεί την Γκαλ Γκαντότ (που έπρεπε να έχει προταθεί για Όσκαρ Α’ Γυναικείου) στο πεδίο της μάχης στην πιο ενδιαφέρουσα σκηνή μάχη του υπερηρωικού σινεμά της δεκαετίας, ενώ λίγο νωρίτερα ο Ζακ Σνάιντερ την είχε εισάγει στο πλευρό των Μπάτμαν και Σούπερμαν ολοκληρώνοντας την Trinity της DC, υπό το μανιασμένο score του Junkie XL.
18, Κλαίγοντας μπροστά στο τζάκι («Call me by your Name»)
Κοιτάχτε, έχουμε και λίγη ψυχή.
17, To μεγάλο high («The Wolf of Wall Street»)
Η κωμική ερμηνεία της δεκαετίας;
16, Οι τίτλοι αρχής («The Girl with the Dragon Tattoo»)
Ανάμεσα σε Τζέιμς Μποντ on acid και παραμορφωμένο σήμα έναρξης κάποιου αστυνομικού procedural, αυτό το εθιστικό opening βάζει τις βάσεις για ό,τι επιχειρήσει ο Φίντσερ στην ταινία.
15, Κάθε σκηνή πρωινού («Phantom Thread»)
Και βραδινού. Και μεσημεριανού. Ό,τι έχει μέσα μανιτάρια. Ή σπαράγγια. Ή βούτυρο. Όλη η ταινία, τώρα που το σκέφτομαι.
14, 41 λεπτά μετακινήσεων («Kaili Blues»)
Πριν γυρίσει το θρυλικό 3D μονοπλάνο της μίας ώρας για το (ακυκλοφόρητο ακόμη στην Ελλάδα) «Long Day’s Journey Into Night», ο Μπι Γκαν είχε πετύχει κάτι παρόμοιο και, υπό μία έννοια, πιο μεστό και εντυπωσιακό, στην προηγούμενη ταινία του. Στην καρδιά του «Kaili Blues» υπάρχει ένα tracking shot 41 λεπτών που ακολουθεί τους χαρακτήρες του φιλμ καθώς μετακινούνται με διάφορους τρόπους μέσα από μια πληθώρα φυσικών σκηνικών, δρομάκια, πεδιάδες, βουνά, ποτάμια- είναι σα να χαρτογραφείται μπροστά στα μάτια σου ένας μικρός γαλαξίας.
13, Το καλοκαίρι του Τζον Ντένβερ («Okja», «Logan Lucky», «Alien: Covenant»)
Μέσα σε λίγους μήνες, 3 από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς τους χρησιμοποίησαν με διαφορετικούς τρόπους, τραγούδια του Τζον Ντένβερ. Στο «Okja» το Annie’s Song υπογραμμίζει το συναισθηματισμό μιας καταδίωξης, στο «Logan Lucky» το Take me home, country roads είναι το a capella κομμάτι που φέρνει τους ήρωες μαζί, στο θεοσκότεινο, νιχιλιστικό «Alien: Covenant» είναι μια απεγνωσμένη έκκληση ελπίδας και ανθρωπιάς από την άλλη πλευρά. Μπράβο σε όλους.
12, H Άλι τραγουδά το La Vie en Rose («A Star is Born»)
Λατρεύω τόσο πολύ αυτή την ταινία.
11, Τίτλοι τέλους μιας ώρας («La Flor»)
Το 14ωρο αργεντίνικο φιλμ-πείραμα περνά από 6 κεφάλαια και ισάριθμα διαφορετικά κινηματογραφικά είδη λέγοντας πολλές ιστορίες που με κάποιο τρόπο είναι μία, και στο τέλος, αφού οι ηρωίδες έχουν αποδράσει, οι συγκινητικά αποδομητικοί τίτλοι τέλους βρίσκουν την κάμερα ακίνητη καθώς ηθοποιοί και συνεργείο ξηλώνουν κομμάτι κομμάτι όλο το σκηνικό, ενώ παίζει η μουσική και περνάν τα credits.
10, Απόδραση στη Disneyland («The Florida Project»)
Δεν μοιάζει να υπάρχει ονλάιν, αλλά αν το έχεις δει, δεν το ξεχνάς. Ο 35mm παστέλ νεορεαλισμός στην τελευταία σκηνή γίνεται μια iPhone φαντασιακή απόδραση καθώς η μικρή αναγκάζεται να ξεφύγει στη μόνη φαντασία που μπορεί, καθώς πρόκειται να χάσει την καλύτερή της φίλη.
9, O χορός στη μαγική ώρα («Burning»)
Φαντάσματα ανθρώπων στη μαγική ώρα. Η σκηνή που η ταινία αλλάζει.
8, H οντισιόν του Λιούιν Ντέιβις («Inside Llewyn Davis»)
«Δεν βλέπω πολλά λεφτά εδώ».
7, I want it that way («Magic Mike XXL»)
Ο Τζο Μανγκανιέλο είναι male entertainer, και μπήκε σε αυτό το ψιλικατζίδικο για να διασκεδάσει, και διάβολε, το έκανε.
6, Τα ηχητικά μηνύματα της γιαγιάς («Like Someone in Love»)
Δε μπορώ να βρω τη σκηνή δυστυχώς, αλλά είναι το απόλυτο συναισθηματικό γκρεμοτσάκισμα της δεκαετίας, για μένα. Η Ακίκο, εργάτρια του σεξ στο σημερινό Τόκιο, λαμβάνει μια ανάθεση τελευταίας στιγμής, για έναν μοναχικό γερασμένο κύριο που δεν θέλει σεξ. Για να μη χάσει τη δουλειά της, ακυρώνει ένα ραντεβού με τη γιαγιά της που είχε έρθει να την επισκεφθεί. Η λιμουζίνα κόβει βόλτες γύρω από την πλατεία που η κυρία περιμένει μάταια την αγαπημένη της εγγονή, όσο η Ακίκο ακούει τα αυξανόμενης απόγνωσης και απορίας μηνύματα που έχει αφήσει στον τηλεφωνητή της. Δεν έχω κλάψει πιο πολύ.
5, H μαρτυρία στο αστυνομικό τμήμα («The Mermaid»)
Ίσως η αγαπημένη μου κωμωδία της δεκαετίας; Δεν έχω γελάσει περισσότερο με τίποτα από όσο τη σκηνή στο αστυνομικό τμήμα με τα τρολολολ σκίτσα “γοργώνων”.
4, Η γέννηση του σύμπαντος («The Tree of Life»)
Η δεκαετία που ο Τέρενς Μάλικ έκανε πραγματικά ό,τι ήθελε. Στην αρχή του «Tree of Life» γεννήθηκε το σύμπαν, αλλά ακόμα σημαντικότερα γεννήθηκε η αβάν γκαρντ φάση του Μάλικ που ακολούθησε.
3, You’re such a loser, dad («Moneyball»)
Μια ταινία για αριθμούς και μπέιζμπολ ήταν περιέργως μια από τις πιο συγκινητικά ανθρώπινες ταινίες της δεκαετίας. Το φινάλε πάντα με έκανε να χαμογελώ βουρκωμένος. Και πέρασαν 8 χρόνια, αλλά επιτέλους φέτος ο Μπραντ Πιτ θα πάρει εκείνο το Όσκαρ.
2, Η πρώτη σκηνή («Post Tenebras Lux»)
Θα μπορούσε να είναι η αρχή ή το τέλος κάποιου ολόκληρου κόσμου. Τρόμος και αγωνία σε λασπωμένο παστέλ.
1, Τα κορίτσια τραγουδάνε το Diamonds («Girlhood»)
H Σελίνα Σιαμά («Πορτρέτο μιας Γυναίκας που Φλέγεται») στήνει τα πρώτα 2/3 της ταινίας ως μια προστατευτική σφαίρα ενδυνάμωσης της ηρωίδας της μέσα στην αγκαλιά μιας ομάδας σκληρών outlaw κοριτσιών, που είναι τα μόνα που της δίνουν δύναμη σε ένα κόσμο φτιαγμένο για να την αποδυναμώσει- επειδή είναι φτωχή, επειδή είναι κορίτσι, επειδή δεν είναι λευκή. Στον κόσμο αυτού του girl gang ζουν, διασκεδάζουν, υπάρχουν για την πάρτη τους. Και στην ανατριχιαστική, συγκινητική σκηνή στο ξενοδοχείο, σε μια βραδιά ενός ονείρου νοικιασμένου με τίμια κερδισμένα παράνομα χρήματα, τα τέσσερα κορίτσια γεμίζουν ολοκληρωτικά το κάδρο της Σιαμά, δεν αφήνουν ούτε τετραγωνικό εκατοστό άδειο, και αφού πρώτα κάνουν lip sync ένα δίλεπτο ευτυχίας, στην τελευταία πράξη του τραγουδιού ξεσπάνε σε τραγούδι, αγκαλιασμένες, οι τέσσερίς τους, σαν κανείς να μην υπάρχει και κανείς να μην κοιτάει.
***
Αν και εσύ αγαπάς τα Star Wars και την ιστορία τους, το αφιέρωμά μας ‘May the Pod Be With You’ είναι εδώ!
Στο 1ο επεισόδιο αναλύουμε τα prequels με καλεσμένο τον Μάκη Παπασημακόπουλο, μέσα από μία βασική ερώτηση: Είναι όντως όσο χάλια τα θυμάσαι;
