Έχει πλάκα να επιχειρείς μια ημι-ανασκόπηση μες στη μέση του καλοκαιριού ακριβώς επειδή δεν έχει καμία σχέση με αυτό για το οποίο θα καταλήξεις να μιλάς στο τέλος της χρονιάς. Μπορεί οι μήνες να είναι ακριβώς οι μισοί, όμως ο τρόπος που κατανέμονται οι ταινίες στη διάρκεια της χρονιάς είναι παντελώς άνισος, κυρίως σε στυλ.

Εν ολίγοις, μέχρι τώρα είναι που μιλάμε για τα μπλοκμπάστερ και από το Σεπτέμβρη αρχίζουμε τα πολλά φεστιβαλικά και οσκαρικά. Χοντρά-χοντρά τελοσπάντων, ο διαχωρισμός δεν είναι απόλυτος φυσικά. Σε αυτό βοηθά και το γεγονός πως έχουμε δει πολλές αληθινά καλές στουντιακές παραγωγές φέτος- περισσότερες από άλλες χρονιές σε κάθε περίπτωση. Ακόμα και σε περιπτώσεις ταινιών σαν το “Godzilla” διακρίνεις μια διάθεση εναλλακτικής, σχεδόν ανεξάρτητης σε λογική, προσέγγισης.

Με μια μείξη λοιπόν καλοκαιρινών υπερθεαμάτων και πρώιμων φεστιβαλικών χιτ να μια συλλογή ταινιών, σκηνών και άλλων πραγμάτων που μας έχει ήδη αφήσει η φετινή μισή χρονιά, όσο ακόμα μπορούμε να απολαμβάνουμε τις ταινίες χωρίς κανέναν απολύτως οσκαρικό βραχνά. (Εξάλλου τα Όσκαρ του 2015 τα έχουμε ήδη προβλέψει.) Χωρίς αρίθμηση, χωρίς αυστηρότητα, χωρίς άγχος. Απλά τα πιο ξεχωριστά από αυτούς τους 6 πρώτους μήνες.

Έντεκα ταινίες που μου άρεσαν πιο πολύ από τις υπόλοιπες

Inside Llewyn Davis

Μια σύγχρονη Οδύσσεια που δεν αφορά μόνο τους καλλιτέχνες που αδικούν τον εαυτό τους αλλά και κάθε άνθρωπο που έχει ποτέ του νιώσει πως είναι χαμένος, πως δεν ξέρει πού πηγαίνει ή πού ανήκει. Ή πού είναι το σπίτι. Ή πώς μοιάζει. Ή τι είναι τελικά αυτό που κρύβει μέσα του. Ζεστό και παγωμένο ταυτόχρονα, όπως κάθε μεγάλη αλήθεια. Από τις πιο υποτιμημένες ταινίες των ’10s. (oneman | letterboxd)

Snowpiercer

Sci-fi μελλοντικού καλτ θρύλου, σαν κοινωνικής θεωρίας βιντεογκέιμ γυρισμένο από τον μεγαλύτερο φαν της σκηνής στο διάδρομο από το “Oldboy”. (oneman | letterboxd)

Captain America: The Winter Soldier

Μπορεί κάθε υπερηρωική ταινία να είναι έτσι; Σαν “Mission: Impossible” να συναντά το “Avengers”, με μπόλικο espionage θρίλερ, έναν villain με οργή που πηγάζει από προσωπικά τραύματα και έναν κεντρικό ήρωα που δεν ξέρει ποιον να εμπιστευτεί και τρέχει από όλους. (oneman | letterboxd)

A Touch of Sin

Εκρήξεις βίας και η απόγνωση μιας εργατικής τάξης έτοιμης να εκραγεί, σε 4 χαλαρά συνδεδεμένες ιστορίες πάθους και εγκλήματος στη σημερινή Κίνα. Προφανές αλλά καθηλωτικό. (oneman | letterboxd)

Pompeii

Το καλύτερο φετινό φινάλε, σε μια ιστορία έρωτα υπό τους, εχμ, καπνούς της ματαιότητας, σκηνοθετημένης ως αληθινή tour de force από τον αγαπημένο μου Πολ Γ.Σ. Άντερσον. (letterboxd)

Under the Skin

Υπνωτιστικού μεγαλείου πορτρέτο πάνω στη μοναξιά και στη διαδικασία ένταξης σε ένα σύνολο που παρατηρείς αλλά δεν ανήκεις. Η Σκάρλετ Γιόχανσον στην αποθέωση της μεγάλης χρονιάς της, ο Τζόναθαν Γκλέιζερ με ένα σπάνιο εναρκτήριο 3/3 μιας ήδη σπουδαίας καριέρας. (oneman | letterboxd)

Neighbors

Από τα πιο διασκεδαστικά μου φετινά σινεμά, με τη Ρόουζ Μπερν να αποδεικνύεται αληθινή κωμική δύναμη και την χονοδροειδή κωμωδία να υπενθυμίζει πως μπορεί να είναι και πολύ αστεία. (Σοβαρά, η σκηνή με τους αερόσακους.) (oneman | letterboxd)

Nymphomaniac

Ο Λαρς φον Τρίερ στο κινηματογραφικό δίπτυχο που γεννήθηκε για να σκηνοθετήσει, ένα εκπληκτικό sex dramedy έπος πάνω στη σεξουαλικότητα ως εγκεφαλικό γρίφο και ως καύσιμο κάθε νοητικής και ενστικτώδους διεργασίας της ύπαρξής μας. Το πιο εύκολο τετράωρο που μπορείς να δεις σερί στο σινεμά. (letterboxd ένα & δύο)

The Lego Movie

Πώς παίρνεις ένα publi και το μετατρέπεις σε τέχνη, σε μανιφέστο ριζοσπαστικής δημιουργικότητας, σε guilt trip προς τους απανταχού γονείς ώστε να αφήσουν τα παιδιά τους δίχως αλυσίδες. Η πιο απροσδόκητη ταινιάρα της τελευταίας τριετίας. (oneman | letterboxd)

The Selfish Giant

Αχρονική, σπαρακτική μεταφορά Όσκαρ Γουάιλντ στο σινεμά, ένα από τα πιο δυνατά φιλμ που (δεν) είδες φέτος. Η σκηνοθέτις Κλίο Μπάρναρντ είναι επίσης φανταστική. (oneman | letterboxd)

Edge of Tomorrow

Μαρμοτοειδές, ‘έχω-βρει-το-cheat-κι-έχω-άπειρες-ζωές’ βιντεογκέιμ σε μορφή ταινίας, μπλομπάστερ περιπέτεια εξωγήινης εισβολής με χιούμορ και υπαρξιακή αγωνία, με Τομ Κρουζ σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς και Έμιλι Μπλαντ ως τη σπάνια συμπρωταγωνίστριά του με αληθινό νόημα ύπαρξης, το έξυπνο, διασκεδαστικό και αγωνιώδες φιλμ του Νταγκ Λίμαν είναι η υπενθύμιση του πόσο αναπάντεχα καλά (και δίχως αριθμούς δίπλα τους) μπορούν να είναι τα μπλοκμπάστερ. (oneman | letterboxd)

Και η μία που μου άρεσε πιο πολύ κι από αυτές τις έντεκα

The Grand Budapest Hotel

Κάθε φορά αυτή η ταινία αποκαλύπτει νέες λεπτές πτυχές της, ένα θλιμμένο πολεμικό παραμύθι για την άνοδο του φασισμού και την επιβίωση της ελπίδας και του πολιτισμού, μασκαρεμένο ως πολύχρωμη καρτούν περιπέτεια καταδίωξης βροντερών γέλιων και παστέλ συναισθήματος. Ο Γουες Άντερσον πιο ώριμος και μεστός από ποτέ. (oneman 1 | oneman 2 | letterboxd 1 | letterboxd 2)

Ένα σάουντρακ για να λιώσεις

Inside Llewyn Davis

Μας ενέπνευσε να μιλήσουμε και για τον επιμελητή του όσο και για τη folk μουσική γενικότερα. Ο πόνος που πρέπει στον Λιούιν. Υπέροχο.

Το καλύτερο που δε βγήκε στις αίθουσες

Anchorman 2: The Legend Continues

Μια ταινία που ειλικρινά σε εξαντλεί τόσο πολύ από το γέλιο που θες να τελειώσει γιατί βαρέθηκες να γελάς. Κάνει κοιλιά αλλά επιστρέφει για μια τρίτη πράξη εκεί ψηλά στον ουρανό. Δίκαιο σίκουελ. (letterboxd)

Το καλύτερο που δε γυρίστηκε καν για τις αίθουσες

Ninja ΙΙ: Shadow of a Tear

Το καλύτερο DTV σίκουελ της χρονιάς. Θα μπορούσε να έχει γυριστεί πίσω στα ’80s (και το λέω για κοπλιμέντο) αλλά αν είχε γυριστεί στα ’80s δε θα είχε τον Σκοτ Άντκινς. Δεν πας πουθενά χωρίς τον Σκοτ Άντκινς. (letterboxd)

Το πιο όμορφο

The Double

Με κούρασε αφάνταστα αυτή η τραβηγμένη περιεχομένου και απείρων επιρροών μεταφορά Ντοστογιέφσκι από τον Ρίτσαρντ Αγιοάντε, όμως οπτικά ήταν από τα ομορφότερα πράγματα που είδαμε φέτος. Κάθε κάδρο να το θες σκρίνκαπ. (Επίσης, μουσικάρα.) (oneman | letterboxd)

Ο Έλληνας πρωταθλητής

Το Μικρό Ψάρι

Λατρεύω τον Οικονομίδη και η ωρίμανσή του με βρίσκει σύμφωνο. Ο Στράτος του Μουρίκη είναι ο πιο συναρπαστικός χαρακτήρας της ως τώρα φιλμογραφίας του. Διάβασε σχετικά, συνεντεύξεις με τον Μουρίκη και με τον Οικονομίδη. (oneman | letterboxd)

Οι ήρωες δε γερνάνε ποτέ

Λίαμ Νίσον, Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ, Γκοτζίλα. Κι οι τρεις τους γερασμένοι, αλλά κι οι τρεις τους με ιστορίες που ακόμα αξίζει να δεις στη μεγάλη οθόνη. (Ο Λίαμ Νίσον παραμένει ο κορυφαίος εξ αυτών ωστόσο.)

Non-Stop

(oneman | letterboxd)

Sabotage

(oneman | letterboxd)

Godzilla

(oneman | letterboxd)

Ναι αλλά είναι ειλικρινές;

The Fault in Our Stars

Το πιο πρόσφατο κινηματογραφικό ‘controversy’. Είναι αυτή μια ταινία που κάνει ό,τι μπορεί για να σε κάνει να κλάψεις; Ναι, είναι. Αλλά το κάνει επειδή έχει κάτι να σου πει για τη ζωή και το θάνατο. (oneman | letterboxd)

Η γυναικεία ερμηνεία

Εύα Γκριν, 300: Rise of an Empire

Η Εύα Γκριν είναι τα πάντα. Μπορεί να κάνει ένα κομμάτι ξύλου να μοιάζει συναρπαστικό και πολυδιάστατο. Το πείσμα και η αφοσίωση με την οποία ζωντανεύει έναν -ομολογουμένως απρόσμενα ενδιαφέροντα- χαρακτήρα κάνει το σίκουελ των “300” μια ταινία απείρως πιο ενδιαφέρουσα από όσο είχε δικαίωμα να είναι. (oneman | letterboxd)

Η ανδρική ερμηνεία

Κρις Έβανς, Snowpiercer + Captain America: The Winter Soldier

Δε νομίζω πως θα εκτιμηθεί ποτέ πλήρως το πόσο καλός ηθοποιός είναι ο Κρις Έβανς. Κάποιοι θα τον θυμούνται για πάντα ως άχρωμο Τζόνι στο “Fantastic Four”, κάποιοι δε θα προσπεράσουν ποτέ τη μάσκα που τον κρύβει στο “Captain America”, όμως ανάμεσα στον χαμένο του άντρα-που-ο-χρόνος-έχει-προσπεράσει στο “Winter Soldier” και στον αβέβαιο, ηθικά διχασμένο ηγέτη μιας επανάστασης στο “Snowpiercer”, ο Κρις Έβανς είναι ο καλύτερος ηθοποιός του 2014 ως τώρα, και δεν είναι καν κοντά με τον δεύτερο.

Οι 3 σκηνές που μας έκαναν σβούρα το κεφάλι

Post Tenebras Lux

(letterboxd)

Noah

(oneman | letterboxd)

X-Men: Days of Future Past

(flix | letterboxd)

Τι κρατάτε εσείς από το κινηματογραφικό 2014 ως τώρα;