Οι Linkin Park ήταν η rock εφηβεία μας

Ο Chester Bennington μετακόμισε στο Los Angeles το 1998 και πέρασε από οντισιόν για τη μπάντα με την οποία θα γνώριζε την επιτυχία το 2000 με το υπερεπιτυχημένο άλμπουμ τους, ‘Hybrid Theory’. Η επόμενή του δουλειά, το ‘Meteora’ του 2003, θα ήταν 1 από τα 6 άλμπουμ των Linkin Park που θα έφταναν στην κορυφή των τσαρτ. Το τελευταίο άλμπουμ τoυς, ‘One More Light’, είχε πρόσφατα φτάσει στην κορυφή του Billboard 200, ενώ η μπάντα έχει συνολικά πουλήσει πάνω από 70 εκατομμύρια άλμπουμ παγκοσμίως.

Το PopCode αποχαιρετά τη rock scream που σημάδεψε τα ’00s σου με τη δική του hybrid theory, φτιαγμένη από αναμνήσεις, live και αγαπημένους στίχους.

To ‘Faint’ και γενικά όλο το ‘Meteora’ για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Θυμάμαι να συζητάω εκεί γύρω στο ‘Reanimation’ για το αν οι LP είχαν ‘τελειώσει’, την είχε κανείς άλλος ποτέ αυτή τη συζήτηση ή σε εμένα τύχαιναν όλοι οι περίεργοι; “Ε δύο χρόνια περιμένουμε και βγάζουν ξανά τα ίδια.” Τελοσπάντων, την επόμενη χρονιά έβγαλαν το ‘Meteora’ που (όπως και το ‘Hybrid Theory’) ήταν και παραμένει ένα τέλειο άλμπουμ. Το είχα πάρει πειρατικό και το είχα ακούσει τόσο πολύ στη διάρκεια εκείνου του εξαμήνου, της εξεταστικής, και του καλοκαιριού, που το CD απλά αποσυντέθηκε, άρχισε να κολλάει, τελοσπάντων πήγα και το αγόρασα κανονικά για να τελειώνουμε. (Το πειρατικό που δεν παίζει το έχω ακόμα σπίτι μου. Το εργοστασίου, ειρωνικά, όχι.)

Όλη η περίοδος του nu metal ήταν ένα πολύ περίεργο μουσικό πέρασμα για μένα και, υποπτεύομαι τελικά, για όλους. Δεν άκουγα μέταλ πέρα από τα basic που είσαι νομικά υποχρεωμένος να ακούσεις μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο, και δεν είχα την παραμικρή σχέση με τη ραπ ως έφηβος, οπότε ειλικρινά δεν ξέρω τι ήταν αυτό που μου κάρφωσε το αυτί στα ηχεία για τόσο καιρό. Παρόμοια απορία έχω και για τους System of a Down, που μου άρεσαν ακόμα περισσότερο. Δεν πολυασχολήθηκα ποτέ με άλλες μπάντες της τάσης τότε, οπότε υποπτεύομαι πως ήταν η μελωδική σμίξη φαινομενικά αντιθετικών χαρακτήριστικών που με τράβηξε τόσο. Ό,τι άλλο κι αν δοκίμασα να ακούσω εκείνα τα χρόνια, οι LP και οι System ήταν τεράστιες σταθερές για πολλά χρόνια.

Πριν λίγες μέρες είδα και τις δύο αυτές μπάντες λάιβ στο Rock Werchter, την ίδια μέρα, τη μία μετά την άλλη. Οι System ήταν καλύτεροι, έχουν και τη σχετική προστασία του ότι δεν συνέχισαν να βγάζουν μουσική μετά το peak τους, οπότε ουσιαστικά στην setlist τους δεν είχα ούτε νότα άγνωστη. Και στα δύο live έπαθα αυτό που έχεις χρόνια (χρόνια όμως, δεκαετία φάση) να ακούσεις τα περισσότερα κομμάτια αλλά από την τρίτη-τέταρτη λέξη τα πιάνεις σχεδόν ενστικτωδώς και λύνεται κι η γλώσσα και το σώμα και τα γκαρίζεις σα να τα άκουγες πάλι μόλις το ίδιο πρωί.

Το βράδυ, στους Linkin Park μου πήρε περισσότερη ώρα να ζεσταθώ γιατί τα τελευταία τους πραγματικά δε μου λένε τίποτα, και νιώθω πως είναι πολύ μακριά από το hybrid στοιχείο που με είχε τραβήξει εξαρχής σε αυτούς. Στη μέση του setlist μέχρι και να φύγουμε για τη σκηνή έπεσε ως ιδέα. Ένας τύπος περιφερόταν βαριεστημένα γύρω μας (ήμασταν αρκετά πίσω στον χώρο, για να συνέλθουν λίγο και τα κόκκαλά μας μετά το ξύλο στους System) κι άρχισε να μας μιλάει. Ήταν ντόπιος του Βέρχτερ μάθαμε (τόσα χρόνια δεν είχαμε πετύχει ποτέ κανέναν!), η γυναίκα του ήθελε να πάρουν εισιτήρια για τη μέρα των Foo Fighters, εκείνος της έκανε deal, ΟΚ θα πάρουμε της είπε, αλλά θα πάμε και στη μέρα των System, των blink-182, και των LP. Αλλά ήταν ξενερωμένος κι αυτός με τη setlist και σκεφτόταν να φύγει, νομίζω δεν ήξερε καν αν η γυναίκα του ήταν ακόμα στον χώρο.

Πάνω στην κουβέντα ξαφνικά ακούστηκαν οι πρώτες νότες του ‘Somewhere I Belong’ και ήταν σα να σείστηκε όχι ακριβώς το έδαφος, αλλά σα να μετακινήθηκε λίγο ο αέρας ακριβώς από πάνω του. Όλοι σήκωσαν κεφάλια, όλοι όρθωσαν κορμοστασιά- χέρια άρχισαν σταδιακά να σηκώνονται, ερασιτεχνικές ραπ κινήσεις να μπλέκονται με αδέξια headbanging, και το μαζικό ουρλιαχτό “i will never be anything till i break away from me” σηματοδότησε τη μεταφορά στο τελικό act του live. Ο ντόπιος φίλος μας εξαφανίστηκε, έφυγε, άρχισε να χοροπηδά τραγουδώντας φωναχτά, οι ακολουθίες ‘In the End’, ‘Numb’, ‘Papercut’ πρόλαβαν να μας βραχνιάσουν, γιατί υποθέτω η βασική ψυχική ανάγκη ψυχικού ουρλιαχτού που μας μαγνήτιζε στα 15 δεν φεύγει ποτέ από μέσα μας.

Η συναυλία έκλεισε με το ‘Faint’ και το παρατεταμένο τους αντίο από σκηνής. (Δες το βίντεο.)

Κάποια στιγμή στη διάρκεια του κομματιού είδαμε τον ντόπιο φίλο μας λίγο πιο πέρα στο πλήθος- ήταν αγκαλιασμένος και φιλιόταν με τη γυναίκα του. Στο δεύτερο κουπλέ πιάστηκαν από το χέρι και φύγαν χαμογελώντας. Τριγύρω άναρθρες κραυγές (στο “noooooow / hear me out now”) και άτσαλες ρυθμικές χειρονομίες (σε όλα, ανεξαιρέτως επικά, τα σημεία του Shinoda) έφτιαχναν μια ανθρώπινη θάλασσα μνήμης. Δε θα μου το συγχωρούσα ποτέ αν δεν είχαμε μείνει μέχρι τέλους.

Το ‘Numb’ για την Έρρικα Ρούσσου

12 χρόνια πριν, σε ένα πάρτι γενεθλίων που το θυμάμαι ως το τελευταίο που τσακώθηκα με τους γονείς μου για την ένταση του φωτισμού στο σαλόνι μας, κάποιος σκέφτηκε να μου κάνει δώρο ένα single των Linkin Park με τίτλο ‘In the End’. Στο inside της υπόθεσης, είναι ότι η ταυτότητα του παιδιού που αποφάσισε να γνωρίσει στην εφηβεία μου τους Linkin Park, αγνοείται. Με τα χρόνια, έχω πιστέψει ότι απλώς, δεν ήξερε τι να πάρει και διάλεξε κάτι στην τύχη ή ακόμα καλύτερα, του το είχαν κάνει δώρο και το είχε διπλό. Το να μην το ήθελε, πια, δεν μπορώ να το βάλω μέσα στις πιθανότητες.

Εκείνο το βράδυ, με θυμάμαι χαρακτηριστικά να ανοίγω το ένα δώρο μετά το άλλο και να μην τελειώνουν (καλές εποχές) όταν για κάποιο λόγο, ανεξήγητο αν σκεφτούμε ότι ειδικά τότε το πιο hard core άκουσμά μου ήταν το Dance with the Devil, αποφάσισα αντί να κρατήσω τη ζελατίνα με την περίεργη μυρωδιά (τη σιχαίνομαι αυτήν τη μυρωδιά) και να πάω να το αλλάξω την επομένη, να πατήσω το play στο cd player.

Κάπου εδώ μπορεί να χωρέσει η εικόνα με το πιτσιρίκι που χτυπιέται πάνω κάτω μέχρι να πιάσει το χέρι ενός γίγαντα. Έτσι ακριβώς ένιωσα όταν πρωτομπήκα στην ψυχεδέλεια της φωνής του Chester Bennington. Σαν να γνωρίζω έναν καινούριο κόσμο από αυτούς όμως που θες να μπεις και να τα σπάσεις όλα. Να τα κάνεις λαμπόγυαλο. Να επιτεθείς σε αυτό που είσαι, σε αυτό που δεν είσαι, σε αυτό που τρέμεις μήπως και γίνεις μεγαλώνοντας. Ο φλώρος που ήμουν (και συνέχισα να είμαι και μετά από εκείνο το βράδυ) είχα πειστεί ότι είχε αποδομήσει κάπου πολύ μακριά από μένα και μου είχε πολλά νεύρα να μου αφήσει ως ενθύμιο για αυτό που του έκανα. Νεύρα και απελευθέρωση. Από τα πάντα. Από όλα αυτά που τότε φούσκωναν στο κεφάλι μου σαν κέικ και με έκαναν να ελπίζω ότι κάποτε θα μεγαλώσω. ‘Και δεν θα με νοιάζει τίποτα’.

Αν διαλέγω το ‘Numb’, είναι γιατί είναι το πρώτο τραγούδι που συνειδητά πια, ακούω κάθε φορά που θέλω να νιώσω λίγο εκείνο το θυμό που μόνο θυμός δεν είναι. Και εκείνη την απελευθέρωση του ‘all I want to do, Is be more like me and be less like you’ που ήθελα τόσο πολύ τότε να πετύχω δίχως να ξέρω ούτε ποια είμαι εγώ ούτε σε ποιον δεν θέλω να μοιάσω.

* Η φωνή του Bennington κατάφερε στους περισσότερους από εμάς να πιάνει αρκετό χώρο στο cd εφηβικών αναμνήσεων που έχει καταγραφεί και πακεταριστεί με μία φωτογραφία με ατσούμπαλα χτενισμένα μαλλιά στο εξώφυλλο. RIP.

To ‘Breaking The Habit’ για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Οι Linkin Park δεν υπήρξαν ποτέ αγαπημένη μου μπάντα. Δεν τους έχω δει ποτέ live, δεν το επεδίωξα καν για να σου πω την αλήθεια. Μέχρι και που τους μπέρδευα -λόγω ονόματος- με τους Limp Bizkit μη σου πω. Αλλά όταν έχεις υπάρξει 13 και 16 ετών αντίστοιχα, όταν κυκλοφόρησαν τα πρώτα και καλύτερά τους άλμπουμ, ‘Hybrid Theory’ και ‘Meteora’, δεν γίνεται να μην έχεις περάσει τη φάση που τα πιο γνωστά και εμβληματικά πια κομμάτια τους, τα άκουγες με ευχαρίστηση. Aπό ένα σημείο και μετά, τα αποζητούσες κιόλας. Το ‘Numb’, ‘In The End’, το ‘Breaking The Habit’, μου είναι απλά αδύνατο να τα ακούσω μέχρι και σήμερα και να μην αρχίσω να τα σιγοτραγουδάω, κουνώντας ασυναίσθητα το κεφάλι. Για τις εξαρτήσεις και τα προβλήματα του Chester, όπως και για τη φιλία του με τον Chris Cornell, παραδέχομαι ότι δεν είχα ιδέα. Μαθαίνοντας τα νέα του θανάτου του ωστόσο, έπιασα τον εαυτό μου να στεναχωριέται για ακόμη έναν νέο και ταλαντούχο άνθρωπο που φεύγει. Kαι για ακόμη ένα κομμάτι της εφηβείας μου που χάθηκε. Γιατί τελικά, σε κανέναν δεν αρέσει να του χαλάνε τις συνήθειες, όσο κι αν ουρλιάζει για το αντίθετο.

Το ‘What I ‘ve done’ για τη Ναστάζια Καπέλλα

Όταν βγήκε το ‘What I’ve done’ ήμουν Β’ Λυκείου και το έπαιζαν στο MAD συνεχώς. Εγώ τότε το MAD το είχα όλη μέρα ανοιχτό και έτσι το ξέρω απέξω. Δεν είναι ακριβώς το αγαπημένο μου κομμάτι τους, αλλά είναι αυτό που μου προκαλεί τα περισσότερα συναισθήματα όταν το ακούω επειδή με μεταφέρει στο τότε, το οποίο δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, είναι σίγουρα μελαγχολικό. Το ‘Numb’, το ‘Breaking The Habit’, το ‘In The End’ και το ‘Somewhere I Belong’ είναι στην πραγματικότητα τα πιο αγαπημένα μου.

Με το ‘Numb’ πέρασα τρεις φάσεις αγάπης. Τη μία όταν είχε βγει και τη δεύτερη όταν βγήκε μαζί με το “Encore” του Jay Z. Και τις δύο αυτές φάσεις τις πέρασα πάλι χάρη στο MAD το οποίο τα έπαιζε όλη μέρα. Μετά ξανά το 2007 (ή ’08) υπήρχε ένα κανάλι τύπου Tempo που δεν θυμάμαι το όνομά του, στου οποίου τη συχνότητα θα ξεκινούσε να παίζει το ελληνικό MTV. Για ένα μήνα και μέχρι να αρχίσει το MTV έπαιζε κάθε μέρα σε λούπα η ίδια λίστα τραγουδιών. Στο μόνο που μέχρι το τέλος πέρναγα πάντα καλά ήταν στο ‘Numb’. Είχα μάθει και τις ώρες που το έπαιζε (η λίστα ήταν 12ωρη) και άνοιγα την τηλεόραση για να το δω (δεν άνοιγα το youtube όποτε ήθελα όπως θα μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει, γιατί τότε ήταν ακόμη εποχές που βλέπαμε τηλεόραση). Το ‘Breaking The Habit’ εκτός από αγαπημένος ήχος, έχει και το αγαπημένο μου κλιπ τους. Κρίμα.

Το ‘Leave Out All the Rest’ για την Ιωσηφίνα Γριβέα

Δεν πέρασα φάση Linkin Park. Με την έννοια ότι δε μου ήταν κάτι περαστικό. Μου αρέσει μέχρι και το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας που προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις από τους πιστούς τους φαν για τον pop ήχο του. Δεν παίρνω κάποιο badge για loyalty τώρα που έφυγε ο Chester, απλά οι συνεχείς αλλαγές στον ήχο τους δε με προβλημάτισαν ποτέ. Από κάθε δίσκο τους μετά τα ‘Hybrid Theory’ και ‘Meteora’, έχω ξεχωρίσει κάποια κομμάτια και προσπεράσει άλλα. Αυτή, βέβαια, είναι μάλλον η βασική διαφορά μεταξύ των πρώτων άλμπουμ με τα μεταγενέστερα. Εκείνα μου ήταν απαραίτητα.

Είναι περίεργο να μιλάμε για τη μπάντα σε παρελθοντικό χρόνο, δεν ξέρουμε ακόμα πώς θα αντιμετωπίσουν την απώλεια του Bennington άλλωστε, απλά η δική του φωνή και του Mike Shinoda είναι τόσο καθοριστικές στο DNA των Linkin Park που είναι δύσκολο να φανταστείς το επόμενο βήμα. Στο ίδιο DNA ήταν πάντα οι στίχοι του Chester που, όσο κι αν πειραματιζόταν το συγκρότημα με τον ήχο του κάθε φορά, η δική τους ιδιοσυγκρασία δεν άλλαζε. Είχαν μια γερή δόση φαταλισμού χωρίς ποτέ όμως να μηδενίζει το συναίσθημά του. Έκρυβαν τη λαχτάρα του για μια καλύτερη έκβαση που του γλιστρούσε πάντα από τα χέρια.

“I tried so hard and got so far, but in the end it doesn’t even matter” – “Wishing I had strength to stand, this is not what I had planned, it’s out of my control”  – “I don’t like my mind right now, stacking up problems that are so unnecessary. Wish that I could slow things down, I wanna let go but there’s comfort in the panic”. Τρεις παντελώς διαφορετικές eras του συγκροτήματος με την ίδια ραχοκοκαλιά.

Το ‘Leave Out All the Rest’ το λατρεύω, αλλά δεν είναι πραγματικά το αγαπημένο μου κομμάτι τους. Νιώθω όμως ότι ο Chester μας έχει πει ήδη πώς θέλει να τον θυμόμαστε και γι’ αυτό το αφήνω εδώ:

“When my time comes, forget the wrong that I’ve done.

Help me leave behind some reasons to be missed.

And don’t resent me when you’re feeling empty.

Keep me in your memory.

Leave out all the rest.” 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Chester Bennington: Η Οργή των Linkin Park σώπασε για πάντα