Οι Linkin Park κυκλοφορούν το Lost, η φωνή του Chester Bennington ηχεί ξανά

Δύο χρόνια μετά το Hybrid Theory που μας τους σύστησε (εκείνο μόλις δεύτερο σε πωλήσεις παγκοσμίως για τον 21ο αιώνα μετά το 21 της Adele), το Meteora έκανε το ντεμπούτο του στο Νο.1 του Billboard με 810.000 αντίτυπα, εδραιώνοντας τη μπάντα ως ήρωες για τουλάχιστον μία-δύο γενιές εφήβων που είχαν βρει στον ήχο της, τους στίχους της, και φυσικά στη φωνή του Chester Bennington, έναν καθρέφτη για το άγχος τους αλλά και για την ανάγκη τους για επούλωση και θεραπεία.

Κάποιοι από τους φαν θα αγαπούσαν το nu metal συνολικά ως είδος και θα ακολουθούσαν κι άλλες μπάντες συγγενικού ήχου, πολλοί όμως θα έμεναν απλώς φαν των Linkin Park. Και αν η λέξη ήρωες ακούγεται δραματική, το στάτους τους ως σύμβολα του angst μας δεν εξασθένισε ποτέ στ’ αλήθεια, ακόμα και για όσους δεν ακολούθησαν τη μπάντα στην επόμενή της φάση. Τόσο καθολικός ήταν ο τρόπος που απέδιδαν τα συναισθήματα οργής και αποξένωσης. Προφανώς βοηθούσε και θα βοηθάει για πάντα τη μπάντα πως τύχαινε να έχει έναν από τους σπουδαιότερους rock vocalists του αιώνα μας.

Εν όψει της 20ης επετείου του Meteora λοιπόν, οι Linkin Park ετοιμάζουν να κυκλοφορήσουν το Meteora 20th Anniversary Edition στις 7 Απριλίου, με επτά ακυκλοφόρητα κομμάτια, demos, live shows, B-sides και ακυκλοφόρητο footage της μπάντας (το πρότζεκτ θα είναι διαθέσιμο σε πολλαπλές εκδοχές συμπεριλαμβανομένων μίας limited edition super deluxe box set, ενός deluxe vinyl box set, ενός deluxe 3-CD, και φυσικά digital download).

Μεταξύ των νέων tracks είναι και το Lost, ένα κομμάτι που είχε ηχογραφηθεί για το άλμπουμ του 2003 αλλά είχε μείνει τελικά έξω από τη λίστα. Το ανακάλυψε ο Mike Shinoda ψαχουλεύοντας τους σκληρούς δίσκους της μπάντας. Ένιωσε, είπε, όπως όταν «βρίσκεις μία αγαπημένη φωτογραφία που είχες ξεχάσει ότι είχες τραβήξει, σα να περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να αποκαλυφθεί».

Η δομή του κομματιού είναι απλή, αλλά δεν παύει να δονείται από την ίδια αγωνία που είχαν κάνει το Breaking the Habit, το Numb ή το From the Inside, fav favourites εκείνου του άλμπουμ, να σφύζουν μεταδοτική ταραχή.

«Δεν θα ξεφύγω ποτέ», τραγουδάει ο Bennington, αποφασισμένος για τη μοίρα του. «Γιατί όταν είμαι μόνος/Είμαι χαμένος σε αυτές τις αναμνήσεις/Ζω πίσω από την ψευδαίσθησή μου».

Διέπρεπαν πάντα οι Linkin Park στο συναίσθημα της ματαιότητας, περιγράφοντας εκείνη αντί για τις καταστάσεις που την προκαλούσαν, επιτρέποντας σε όλους μας να γεμίσουμε τα κενά με τις προσωπικές μας εμπειρίες. Το Lost δεν είναι κάποιος πειραματικός ήχος που θα σημάνει την επόμενη σελίδα της μπάντας, αλλά ως υπενθύμιση του γιατί το συγκεκριμένο συγκρότημα είχε συνεπάρει τον πλανήτη πριν από 20 χρόνια είναι συναρπαστικό.

Όσο για τον ίδιο τον Chester, είναι αδύνατον να μην ακούσει κανείς το τέλος του στους στίχους, και ας γράφτηκαν πάνω από μία δεκαετία πριν την αυτοκτονία του. Έγραφα τότε στο ομαδικό μας θέμα προς τιμήν του:

«Είναι περίεργο να μιλάμε για τη μπάντα σε παρελθοντικό χρόνο, δεν ξέρουμε ακόμα πώς θα αντιμετωπίσουν την απώλεια του Bennington άλλωστε, απλώς η δική του φωνή και του Mike Shinoda είναι τόσο καθοριστικές στο DNA των Linkin Park που είναι δύσκολο να φανταστείς το επόμενο βήμα.

Στο ίδιο DNA ήταν πάντα οι στίχοι του Chester που, όσο κι αν πειραματιζόταν το συγκρότημα με τον ήχο του κάθε φορά, η δική τους ιδιοσυγκρασία δεν άλλαζε. Είχαν μια γερή δόση φαταλισμού χωρίς ποτέ όμως να μηδενίζει το συναίσθημά του. Έκρυβαν τη λαχτάρα του για μία καλύτερη έκβαση που του γλιστρούσε πάντα από τα χέρια».