Οι μεγάλες απογοητεύσεις του 2016 (ως τώρα)
Θυμόμαστε τις φετινές στιγμές της ποπ κουλτούρας που θα θέλαμε να ξεχάσουμε.
- 13 ΙΟΥΛ 2016
Μαζί με τον Ιούλιο μπήκαμε και στο δεύτερο μισό του 2016. Τέλεια αφορμή δηλαδή για να ρίξουμε μια ματιά στο πρώτο εξάμηνο της χρονιάς, και στα αγαπημένα μας κομμάτια ποπ κουλτούρας από αυτό. Σειρές, ταινίες, τραγούδια, βιντεοπαιχνίδια, κόμικς, και ό,τι άλλη κατηγορία εκπροσωπείται στο PopCode θα έχει την τιμητική της, κάθε μέρα κι ένα διαφορετικό top-5.
***
Η συντακτική ομάδα του PopCode θυμάται όλα εκείνα που θα ήθελε να ξεχάσει.
Σειρές, παιχνίδια, απουσίες αγαπημένων προσώπων (αλλά και του Αντρέα Μικρούτσικου, ναι, δεν ξέρω) και γενικά πάσης φύσεως πράγματα που μας απογοήτευσαν το πρώτο μισό του 2016.
Τα ημιτελή ‘SFV’ και ‘Hitman’ για τον Μάκη Ραπτόπουλο
Δεν ξέρω αν θέλω να απονείμω τον τίτλο της μεγαλύτερης απογοήτευσης του 2016 (ως τώρα λέμε) στο Street Fighter V ή στο Hitman. Το μεν SFV προσφέρθηκε τον Φεβρουάριο, στο διψασμένο για ξύλο κοινό, κουτσουρεμένο δίχως story mode (το οποίο μόλις πρόσφατα έγινε διαθέσιμο) και μπόλικο γενικά υλικό (και με τεχνικά προβλήματα στο online τμήμα), το δε Hitman αποφασίστηκε να κοπεί με τον μπαλτά σε επεισόδια. Είναι προφανές και στις δύο περιπτώσεις ότι οι τίτλοι κυκλοφόρησαν με τέτοια μορφή για καθαρά οικονομικούς λόγους, έπρεπε να βγουν “στα φανάρια” και να φέρουν έσοδα. Κι είναι κρίμα γιατί και τα δύο games προσφέρουν όμορφες εμπειρίες αλλά, όπως και να το κάνουμε, όχι ολοκληρωμένες. Γι’ αυτό, όταν την επόμενη φορά ανακοινωθεί ότι ένα παιχνίδι θα καθυστερήσει να βγει, δεν θέλω γκρίνιες, κάλλιο αργά παρά μισό.
Η απουσία νέου ‘Louie’ για τη Ναστάζια Καπέλλα
Η μεγαλύτερη απογοήτευση του 16 ήταν ότι δεν βγήκε καινούρια σεζόν Louie. Έχουμε όλοι ελπίδες ότι κάποια στιγμή στο μέλλον μπορεί/ ίσως και/ αλλά προς το παρόν όπως έχει πει και ο Louis CK “I don’t have stories for this guy anymore”. Μάλλον βέβαια αυτό το μη-τελος τέλος που μπορεί να μην είναι και ακόμη τέλος είναι και το τέλος(;) που αρμόζει σε αυτη σειρά που βασίστηκε περισσότερο από κάθε άλλη στην πραγματικότητα.
Η απουσία του Ανδρέα Μικρούτσικου για την Έρρικα Ρούσσου
Η μεγαλύτερη απογοήτευση του 2016 είναι ότι ούτε φέτος δεν εμφανίστηκε ο Ανδρέας Μικρούτσικος. Κάπου. Οπουδήποτε. Σε ριάλιτι, σε διαφήμιση, σε κάποια φωτογραφία όπως αυτή η φανταστική, κάπου τέλος πάντων. Μετά από δύο και μήνες με παρουσιαστή Ρουβά, το γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα στον Ανδρέα, είναι λίγο. Πολύ λίγο.
Η συμπεριφορά της Azaelia Banks για την Ιωσηφίνα Γριβέα
Azealia Banks. Όχι η δουλειά της, αυτή παραμένει καλή και γι’ αυτό τσαντίζομαι που δε μπορεί να γίνει άνθρωπος όταν διψάμε γι’ ακόμα μία mainstream γυναίκα MC πέρα από τη Nicki Minaj. Μέχρι στιγμής μετράμε 2 συγνώμες, αλλά σε σχέση με τα ρατσιστικά της σχόλια, τους καβγάδες που έχει καταφέρει να πιάσει μέχρι και με 14χρονο και τη στήριξή της στον Make-America-Great-Again Trump, δε μετράνε και πολύ. Μάλλον πρέπει να αφήσω την απογοήτευση και να πιάσω την απόφαση. Angel Haze, είσαι η ελπίδα μου.
Η αναβίωση των ‘X-Files’ για τον Γιάννη Σαχανίδη
Φαντάζομαι πως θα υπάρχουν ανάλογες ή και μεγαλύτερες απογοητεύσεις αν το σκεφτώ περισσότερο, αλλά αμέσως μόλις είδα το θέμα σκέφτηκα τη μίνι 10η σεζόν που μας έδωσαν στην αρχή της χρονιάς τα X-Files, μια από τις πρώτες σειρές που είδα και αγαπώ. Ποτέ δεν κατάλαβα τι πήγε να κάνει ο Chris Carter με αυτά τα 6 επεισόδια. Γιατί γνωρίσαμε τους Einstein και Miller; Γιατί υπήρχαν επεισόδια που είδαμε ελάχιστα ταυτόχρονα στη σκηνή τους Mulder και Scully; Τι έγινε στο φινάλε που να βγάζει οποιαδήποτε μορφή νοήματος; Τόση μεγάλο letdown που τα 2 τελευταία επεισόδια με περίμεναν πάνω από 3 μήνες να τα δω. Σκέφτονται μάλιστα λέει να γυρίσουν κι άλλη σεζόν, αλλά εγώ νομίζω έχω τελειώσει εδώ.
Το μεγάλο μίσος για την ίδια την ύπαρξη του ‘Ghostbusters’ για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο
Ναι, ξέρω, δεν έχει καθόλου να κάνει με το ότι οι ηρωίδες της νέας ταινίας είναι γυναίκες, γι’αυτό και συμβαίνει αυτός ακριβώς ο ίδιος κατακλυσμός μίσους κάθε φορά που μια franchise ταινία βγάζει ένα μέτριο τρέιλερ. Δεν ξέρω. Η μεγαλύτερη απογοήτευση της σεζόν ήταν η διαπίστωση πως μια ταινία τόσο αβίαστα αστεία και φιλική όσο το original ‘Ghostbusters’, μπορεί να λατρεύεται εμμονικά από κόσμο που δε μπορεί να αφήσει άλλους ανθρώπους να απολαύσουν κάτι. Ή και να μη το απολαύσουν. Ό,τι θέλουν να κάνουν.
Το live των Avalanches για τον Γιάννη Σαμούρκα
Παρόμοιο εσωτερικό διχασμό είχα να νιώσω από τον Donald Draper. Εκεί που είμαι έτοιμος να δώσω την τιμητική πλακέτα Φολα 2016 στους Avalanches για το live τους στο Primavera, σκάει το άλμπουμ τους και μένω με απορημένο ύφος Groucho Marx. Αυτό όμως θα το αφήσω προς το παρόν στην άκρη και θα επικεντρωθώ στο live. Η πρώτη τους εμφάνιση εδώ και πολλά χρόνια και μας ξεπέταξαν με ένα dj σετ που θα άκουγες και σε λίστα του Spotify. Δεν απογοητεύτηκα γιατί περίμενα τόσα πολλά από αυτούς, αλλά γιατί οι ίδιοι δημιούργησαν ΤΙΣ προσδοκίες γι’ αυτό που θα βλέπαμε. Από την άλλη δεν ξέρω τι άλλο μπορεί κανείς να περιμένει από μία μπάντα που η δουλειά της γίνεται με κόπο μέσα σε στούντιο και δεν μπορεί να μεταφερθεί ζωντανά σε καμία περίπτωση. Και πάλι διχασμός. Τελικά αυτοί ήταν απογοητευτικοί ή τα κριτήρια μου;
Οι μεγάλοι που χάσαμε για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή
Παιδιά συγγνώμη, θα βγω λίγο εκτός σεναρίου, αλλά η μεγαλύτερη απογoήτευση σε ότι αφορά την ποπ κουλτούρα το 2016, ήταν οι απώλειες που μέτρησε. Ναι, τους θανάτους εννοώ. Δεν ξέρω αν είναι δόκιμο να πούμε ότι η απογόητευση ήταν ο Χάρος, γιατί ο κακομοίρης τη δουλειά του έκανε, αλλά ακόμα είμαστε στα μέσα του Ιουλίου κι έχουμε ήδη χάσει Bowie, Prince, Ali, Rickman και πολλούς σπουδαίους ακόμα. Ε συγγνώμη για δεύτερη φορά, αλλά άντε και γαμήσου 2016, σταμάτα το.
ΤO ΥΠΟΛΟΙΠΟ MID-SEASON REPORT
