Οι NOFX ήταν punk rock μέχρι το τέλος
- 13 ΟΚΤ 2024
Αν δεν έχεις καμία απολύτως επαφή με την punk rock μουσική, τότε λογικά μία από τις ελάχιστες μπάντες που θα γνωρίζεις από τη σκηνή, θα είναι οι NOFX. Κάπως σαν να λέμε δηλαδή ότι και να μη γνωρίζεις τίποτα από μέταλ, θα ξέρεις τους Iron Maiden και τους Metallica.
Μιλάμε άλλωστε για ένα συγκρότημα που έριξε την αυλαία του μετά από 41 ολόκληρα χρόνια, αλλάζοντας την ιστορία της punk rock και μεγαλώνοντας κυριολεκτικά γενιές φίλων του είδους.
Αυτό εδώ όμως δεν είναι ένα κείμενο για την ιστορία της μπάντας, ούτε μια νεκρολογία τους, αυτά δεν χωράνε σε 500 με 1000 λέξεις. Αν θέλεις να τους μελετήσεις άλλωστε, υπάρχουν βιβλία όπως το NOFX: The Hepatitis Bathtub and Other Stories (πόσο πιο punk rock πια;) και το ντοκιμαντέρ NOFX: Backstage Passport που τους ακολουθούσε σε μια παγκόσμια περιοδεία τους.
Αυτό είναι ένα κείμενο που θα προσπαθήσει σε έναν ελάχιστο βαθμό, να μιλήσει για το πόσο σημαντικό και ιδιαίτερο συγκρότημα υπήρξαν. Και θα ξεκινήσουμε από το τέλος. Έκλεισαν τη σπουδαία τους πορεία παίζοντας επί 3 ημέρες στο Σαν Πέδρο της Καλιφόρνια στο πλαίσιο του φημισμένου φεστιβάλ Punk in Drublic, μπροστά σε χιλιάδες κόσμου.
Από το ίδιο φεστιβάλ από το οποίο είχαν εκδιωχθεί παλαιότερα, επειδή έκαναν ένα αστείο επί σκηνής για τη μαζική δολοφονία κατά τη διάρκεια country συναυλίας στο Λας Βέγκας, λέγοντας πως «ευτυχώς ήταν φίλοι της country».
Ηλίθιο αστείο, σίγουρα, άλλωστε ζήτησαν συγγνώμη, αλλά αυτοί ήταν οι NOFX και ειδικά ο Fat Mike, ο ιδρυτής και ηγέτης τους, ο οποίος όποτε άνοιγε το στόμα του, δεν ήξερες τι μπορεί να ακούσεις και τους έφερε πολλές φορές στα πρόθυρα του cancel.
Μιλάμε άλλωστε για τον τύπο που ντυνόταν σε συναυλίες Cokie the Clown, ένας κλόουν με εθισμό στην κοκαΐνη και κατά τη διάρκεια μιας ακουστικής συναυλίας είχε σοκάρει το κοινό με ιστορίες κακοποίησης από την παιδική του ηλικία.
Από το ίδιο venue είχε επίσης φάει ban επειδή κέρασε το κοινό σφηνάκια και μετά τους αποκάλυψε ότι είχε κατουρήσει μέσα σε αυτά, κάτι που μήνες αργότερα αποδείχτηκε τελικά ότι ήταν φάρσα.
Κάθε συναυλία τους όμως ήταν μια περιπέτεια, μια ξεχωριστή εμπειρία. Είχα την τύχη να τους δω ζωντανά στο Μπέρμιγχαμ το 2010 και δεν νομίζω να το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Μια φιέστα, με κόσμο να ανεβαίνει στη σκηνή για να τραγουδήσει και να χορέψει μαζί τους, με προσωπικές ιστορίες, με κομμάτια που ακούγαμε όταν ήμασταν έφηβοι και νιώθαμε ότι κάναμε επανάσταση μέσα από την punk και ακούμε μέχρι σήμερα που φτάσαμε κοντά στα 40.
Η τελευταία τους περιοδεία άλλωστε μάζεψε κόσμο που μεγάλωσε μαζί τους και ακόμη κι όσοι δεν πήγαν σε κάποιο από τα αποχαιρετιστήρια live, βλέποντας υλικό από εκεί συζήτησαν για το τέλος τους, θυμήθηκαν μια ιστορία, τα αγαπημένα τους τραγούδια, το σκέιτ και την εφηβεία τους, νιώθοντας ένα κομμάτι από τα νιάτα τους να πεθαίνει.
Οι NOFX διαμόρφωσαν τον ήχο της punk και τα τελευταία 24 χρόνια ήταν ανεξάρτητοι, ανήκοντας στη δισκογραφική του Fat Mike, Fat Wreck, η οποία έβγαλε και στήριξε αμέτρητα συγκροτήματα όλα αυτά τα χρόνια.
Μεγάλωσαν, δεν σοβάρεψαν ιδιαίτερα, κουράστηκαν, έκαναν λάθη, είπαν μαλακίες, τις πήραν πίσω, αλλά δεν πρόδωσαν ποτέ το βασικό: ήταν punk rock μέχρι το τέλος. Ξεκίνησαν πιτσιρίκια, μεγάλωσαν, παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, έκαναν καταχρήσεις, αλλά ήταν πάντα οι NOFX που ξεκίνησαν το 1983.
Και στο τελευταίο τους live, κάλεσαν τους φίλους τους από άλλους τιτάνες της σκηνής, όπως οι Rancid, οι Bad Religion και οι Pennywise, αγκαλιάστηκαν, έκλαψαν και όλοι μαζί αποχαιρέτησαν το κοινό τους παίζοντας το 15λεπτο “Decline” ολόκληρο. Και μετά, ο κιθαρίστας των Pennywise έσπασε όλα τα όργανα, συμβολίζοντας με τον καλύτερο τρόπο το οριστικό φινάλε.
Αυτοί ήταν οι NOFX. Τρομερά τραγούδια, πολύ αλκοόλ και ναρκωτικά, πολλές αλήθειες, αρκετές χοντράδες, πολλή αγάπη και αμέτρητες αναμνήσεις. Και μέχρι το τέλος, αληθινό punk rock.
