Οι πιο ‘αντρίκειες’ περιπέτειες των τελευταίων χρόνων

Προσωπικά, τον είχα ξεγραμμένο. Ότι δηλαδή, τώρα που πάτησε τα 50, θα κάτσει να αράξει κάπου. Και δεν θα ασχοληθεί ξανά με το άθλημα. Όμως ο Keanu εμπιστεύτηκε δυο κουλούς stuntmen από το Matrix και μας σέρβιρε την καλύτερη περιπέτεια της χρονιάς.

Εκεί όπου μιλάει λίγο, αλλά βαράει πολύ. Τον ιδανικό, αν θέλετε, επίλογο μιας action τετρα-πενταετίας που ξεκίνησε, στα μάτια μου, με το ανυπέρβλητο Ινδονησιακό The Raid του 2011. Το ‘κάτι σαν το Game of Death’ δηλαδή αριστούργημα με τον Τζακαρτιανό αστυνομικό να παγιδεύεται σε μια πολυκατοικία γεμάτη κακοποιούς και να ανεβαίνει όροφο όροφο μέχρι να εξολοθρεύσει το μεγάλο αφεντικό.

Και ναι, είναι μεγάλο κρίμα που το σικουέλ του, το οποίο κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2014 και που, αναγκαστικά, ήταν λιγότερο ‘κλειστοφοβικό’ ήταν ελαφρώς χειρότερο. Αν και αυτό επίσης δικαιούται μια θέση στην λίστα.

Επίσης το 2011 συνειδητοποιήσαμε μέσω του Warrior για τα καλά αυτό που ήδη είχαμε ψιλιαστεί από το Bronson του 2008. Ότι δηλαδή ο Tom Hardy θα μας χαρίσει πολλές ‘τώρα πως το έκανε αυτό’ στιγμές αντρικής περηφάνιας στο μέλλον.

Και σκέψου ότι δεν συμπεριλαμβάνουμε καν στην λίστα όσα έχουν να δουν τα ματάκια μας στο νέο Mad Max, όπου πρωταγωνιστεί, το οποίο έρχεται κοντά μας -εντελώς αγριεμένο και με εντελώς minimal διάλογο- όπου να’ναι.

Ας αναφέρουμε απλώς εδώ τον εξαιρετικό μασκοφορεμένο Bane του στο τελευταίο Batman. Τον καλύτερο ίσως ‘κακό’ της πενταετίας. Μαζί φυσικά με τον ‘για εμάς θα είσαι πάντα ο Anton Chigurh’ Silva του Javier Bardem από το Skyfall.

Και, το μεγαλύτερο θρίλερ από όλα, τον Ivan Locke. Εκεί που ο Tom, μόνος του μέσα σε ένα αυτοκίνητο, αποδεικνύει ότι η πιο αντρίκεια περιπέτεια είναι το να είσαι αποφασισμένος να τα χάσεις όλα προκειμένου να κάνεις αυτό που ξέρεις ότι είναι σωστό.

Μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στην κινηματογραφική εξίσωση ‘άντρας+αυτοκίνητο’ από αυτή που ακολούθησε ο Vin Diesel και η παρέα του στα τελευταία δυο Fast and Furious που είδαμε τα τελευταία χρόνια. Και τα οποία για άλλη μια φορά άξιζαν με το παραπάνω το αντίτιμο του εισιτηρίου.

Άσε που ήταν και ότι πιο αντρικό έχει κάνει o Τhe Rock τα τελευταία χρόνια. Όχι, δεν συμπεριλαμβάνω τον Ηρακλή που ήταν μέτριος. Αλλά ίσως πρέπει να πούμε ένα καλό λόγο για το Pain & Gain που επίσης, αν και περισσότερο κωμωδία, έχει πολύ τεστοστερόνη και κρεατίνη στις φλέβες του.

Οι παλιές καραβάνες

Ο Tom Hardy, με τον οποίο προφανώς και έχουμε εμμονή, αντιπροσωπεύει την λαμπρή επόμενη μέρα στο club των μεγάλων αντρικών προτύπων/σταρ.

Σε αντίθεση π.χ. με τον Ryan Gosling, το λιγομίλητο και στιλιζαρισμένο Drive του οποίου ωστόσο (σε αντίθεση με το κάκιστο Only God Forgives) αξίζει μια θέση εδώ. Σε αντίθεση επίσης με τον Jason Momoa, τον νέο Aquaman της DC για να μην ξεχνιόμαστε, ο οποίος διαθέτει το λουκ αλλά όχι το ταλέντο.

Όπως την επόμενη λαμπρή μέρα, παρόλο που είναι ήδη 41 ετών, αντιπροσωπεύει και ο ‘επιτέλους κάποιος να τον κάνει James Bond’ Idris Elba. Ο άνθρωπος που ακύρωσε -με την βοήθεια του Guillermo del Toro- την Αποκάλυψη στο ‘ρομπότ εναντίον τεράτων’ Pacific Rim του 2013.

Της πιο απολαυστικής, με άλλα λόγια, περιπέτειας επιστημονικής φαντασίας των τελευταίων χρόνων. Μαζί με το πρόσφατο ‘Ο πλανήτης των πιθήκων: Η αυγή’ (εξαιρετική η σκηνή με τους πίθηκους να εφορμούν έφιπποι και οπλισμένοι) και εντελώς απρόσμενα, με το Edge of Tomorrow του Tom Cruise. O οποίος, προς υπεράσπισή του, το παλεύει να μας σερβίρει κάτι original και όχι απλώς κακοφτιαγμένα σίκουελ.

Ωστόσο, για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, όλο αυτό το διάστημα οι παλιές καραβάνες συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Ξεκινώντας από τον Mel Gibson, o οποίος, παρόλο που συνεχίζει να είναι σε δυσμένεια, ήταν το καλύτερο κομμάτι του τελευταίου Expandables. Επίσης μας έπεισε πλήρως ως εκδικητικός πατέρας στο Edge of Darkness (2011), ως εγκληματίας στο Get the Gringo και ως ‘δεν έχει σημασία τι’ στο -καλύτερο στα χαρτιά, παρά στην πράξη- Machete Kills. Αν και καλύτερη ταινία ‘εκδίκησης’ της περιόδου, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, υπήρξε το Django Unchained του 2013. Επίσης εξαιρετικό. Επίσης εντός ‘must see για να ξεγκαβωθείς’ λίστας.

Ενώ ο συνήθης ύποπτος Liam Neeson ξεκίνησε εξαιρετικά την τετραετία με τo ‘εγώ και ο λύκος’ Τhe Grey, την καλύτερη κατ’ εμέ στιγμή του. Και συνέχισε με δυο OK Taken, ένα μέτριο Non Stop και ένα ‘πολύ καλό, κρίμα που το είδαν λίγοι’ A  Walk among the Tombstones.  Με άλλα λόγια, τα έβγαλε με τα παραπάνω τα λεφτά του. Αντιθέτως π.χ. με τον Jason Statham ο οποίος, την τελευταία πενταετία, μας σέρβιρε την μια μετριότητα μετά την άλλη.

Οι πολεμιστές

Ποιος να το περίμενε, πέντε χρόνια πριν, ότι σε μια τέτοια λίστα θα είχαν θέση δυο ταινίες του Brad Pitt. Όμως έχουν. Και, προσωπικά, πέρασα υπέροχα βλέποντας τόσο το World War Z (εξαιρετική η σκηνή με την Ιερουσαλήμ), την πρώτη ποτέ blockbuster ταινία με zombie που κακώς έφαγε θάψιμο για χρόνια πριν βγει. 

Όσον και με το πρόσφατο Fury στο οποίο ο κος Jolie πείθει ως ο μπαρουτοκαπνισμένος διοικητής ενός τανκ στα τελειώματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί που ξέρεις ότι κάτι καλό σε περιμένει όταν, ήδη στην πρώτη σκηνή, πετάγεται από το τανκ και σκοτώνει με μαχαίρι τον Ναζί αξιωματικό πάνω στο λευκό άλογο που βολτάρει δίπλα του.

Επίσης εντός λίστας, αν και φουλ προπαγανδιστικά, είναι δικαίως το Lone Survivor με τον Mark Wahlberg που μας δείχνει τους παγιδευμένους Navy Seals να  προσπαθούν να ξεφύγουν από τους Αλ Καιντιστές. Και το πρόσφατο American Sniper του Clint Eastwood με τον τουμπανιασμένο Bradley Cooper. 

Καθώς επίσης το πρόσφατο 71, με τον ταλαντούχο Jack O’ Conell που διάλεξε με τα χεράκια της η Jollie για το  Unbroken ( και που επίσης ήταν φοβερός ως φυλακισμένος στο Starred Up) να προσπαθεί, ως αποκλεισμένος Βρετανός φαντάρος, να μείνει ζωντανός μια νύχτα στο επικίνδυνο Μπελφαστ της συγκεκριμένης δεκαετίας. 

Την λίστα, και ‘μπαρδόν’ αν ξέχασα κάποιο αγαπημένο σας, συμπληρώνουν τα δυο κορίτσια (‘Το Κορίτσι που εξαφανίστηκε’-γιατί τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο από το να είσαι κακός σύζυγος και ‘Το Κορίτσι με το Τατουάζ’),το True Grit με τον Jeff Bridges, το The Purge (το πρώτο με τον Ethan Hawke, όχι το σίκουελ) που δείχνει τι οφείλεις να κάνεις ως οικογενειάρχης και, τέλος, το The Wolf of Wall Street. Γιατί κανένας άντρας, κανείς από τους παραπάνω, δεν μπορεί να αντισταθεί στα εύκολα φράγκα και την Margot Robbie).