Οι ‘ποπ’ Black Keys, οι ‘ροκ’ Black Angels και το κακό(;) συναπάντημα

Ο μηχανισμός της νοσταλγίας και του πόσο μουδιάζεις κάθε φορά που συνειδητοποιείς ότι σημαντικά καρέ της ζωής σου είναι πέντε ή δέκα ή δεκαπέντε χρόνια πίσω τελειοποιεί το προϊόν του με το πέρασμα των χρόνων, συμπέρασμα που μοιάζει με το πιο λογικό του κόσμου, αλλά όχι και το πιο περιττό για να μοιραστείς. Στις 13 Ιουλίου συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τη συναυλία των White Stripes στην Αθήνα, που δεν κράτησε περισσότερα από 30 λεπτά ‘λόγω του δυνατού αέρα και του φόβου για τυχόν τραυματισμούς’, αφήνοντας λειψή μια από τις σπουδαιότερες -αν όχι τη σπουδαιότερη- live μαρτυρίες της ζωής μου. Μπορεί ο Jack και η Meg απ’ το Detroit να ήρθαν στην Ελλάδα δύο χρόνια μετά το ‘Elephant’, αλλά μια χαρά ‘συνέβαιναν’ και το 2005.

Αυτό το πράγμα που είδα όσο διήρκεσε το live χωμένος κάπου πλάγια δεξιά όπως μας έβλεπαν οι White Stripes από τη σκηνή -και περίπου δέκα μέτρα μπροστά από τον πανύψηλο Γιώργο Γεωργίου- δεν ήταν φτιαγμένο από ανθρώπους. Οι κιθάρες σε σήκωναν μισό μέτρο από το έδαφος, τα ντραμς έριχναν χαστούκια στο αιωρούμενο κορμί σου και η φωτογραφία της σκηνής μετέφερε την έκσταση σε ένα ακατοίκητο, μαυροκόκκινο σύμπαν. Ήταν 30 λεπτά από έναν άλλο πλανήτη.

Ο μύθος λέει ότι η ανασφάλεια του Jack που οδήγησε στη διακοπή της συναυλίας οφειλόταν εν μέρει στο βουνό από κόκα με το οποίο αντάλλαξε δυο κουβέντες στα καμαρίνια, αλλά είναι πολύ κρίμα που δεν μπορέσαμε να διασταυρώσουμε ποτέ αυτό τον μύθο με τον ίδιο.

~~~

Ο λόγος πίσω απ’ αυτήν την εισαγωγή δεν είναι η πολυθρύλητη κοκορομαχία του Jack White με τους Black Keys και τα λόγια αγάπης με τα οποία ο πρώτος έχει λούσει τη μουσική των δύο κυρίων απ’ το Ohio. Οι White Stripes και το διαστημικό μισάωρο ήταν, είναι και μάλλον θα είναι για πολύ καιρό (έτσι κυνικός που γίνομαι με τα χρόνια) ο ορισμός της συγκλονιστικής live απόδοσης. Συγκρίνω όλα τα live με το δικό τους, όλα τερματίζουν πίσω του, άλλα χιλιόμετρα μακριά και μερικά -πιο σπάνια- μέχρι και λίγα μέτρα πίσω του.

Στα μάτια μου, το live των Black Keys ήταν μιέχ. Με το μάτι, το ‘μιέχ’ αντιστοιχεί σε μερικά χιλιόμετρα πίσω από το νεύρο, την απόδοση και την τελειότητα των 30 λεπτών White Stripes στις ολυμπιακές, αλλά επ’ ουδενί ονειρικές εγκαταστάσεις του γηπέδου beach volley στο Φάληρο.

Οι ‘ποπ’ Black Keys

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Η Κυριακή ήταν μια υπέροχη μέρα για τη σφυγμομέτρηση των εντυπώσεων από το live του Σαββάτου. Όπως σωστά έγραψε ο Ηλίας Πυκνάδας (mixtape.gr), οι Black Keys των τελευταίων δύο άλμπουμ (σ.σ. αυτών που τους έφεραν στο Terra Vibe δηλαδή) δεν είναι οι ωμοί και αγυάλιστοι Black Keys των 00s. Όπως φανταστικά έγραψε ο Παναγιώτης Μπάρλας (Fractal Press), “η αλήθεια για το χτεσινό πανέμορφο βράδυ στη Μαλακάσα είναι πως μια εξαιρετική rock μπάντα άνοιξε τη συναυλία για μια καλή pop μπάντα”. Αυτή είναι η αλήθεια και αν με ρωτάς, δεν είναι καθόλου άσχημη.

Η δική μου ένσταση όσον αφορά τους Black Keys δεν είναι η μέινστριμ κατεύθυνση που πήρε η θεωρία του έργου τους. Ας το γυρίσουν και στο black metal. Δεν μου πέφτει λόγος, δεν γράφουμε μαζί μουσική. Η ένστασή μου είναι ότι άρχισαν και τελείωσαν ένα 90λεπτο σετ με ήχο σχολικής γιορτής (στους Black Angels φώναζα στο διπλανό μου για να με ακούσει, στους Black Keys βάζαμε και το χέρι μπροστά για να μην ακούσουν οι διπλανοί μας τι λέμε γι’ αυτούς). Η ένστασή μου είναι ότι ο Dan Auerbach κουνιόταν με άερα ποπ σταρ που κάνει air guitar, παρά με το βάρος και το ύφος τύπου που μπορεί να παίξει παπάδες. Η ένστασή μου είναι ότι σε όλο αυτό το νέο, πανευρωπαϊκό ρεκόρ κακής ηχοληψίας, οι Black Keys έβρισκαν τέλεια ιδέα να αφήνουν μεγάλα κενά ανάμεσα στα τραγούδα τους -σβήνοντας παράλληλα και τα φώτα της σκηνής- μέχρι να σιγουρευτούν ότι το κοινό βγήκε εκτός ρυθμού και πάγωσε. Μετά, έπαιζαν το επόμενο κομμάτι.

Γενικότερα, όταν ο σταρ βγαίνει στη σκηνή με ένα σκέτο “Greece!” και ουχί ένα “Hello Athens” ή ένα “Γεια σου” ή έστω κάτι λιγότερο φασόν από το “Greece!”, εγώ σκέφτομαι ότι υπάρχει μια κυρία στα σκαλάκια πριν τη σκηνή που θυμίζει στην μπάντα με ένα πλακάτ, σε ποια χώρα βρίσκεται.

Επαγγελματίες, μπαρουτοκαπνισμένοι, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, η επικοινωνία των πάνω στη σκηνή με τους από κάτω ήταν αφηρημένη και προκάτ. Στο ‘Too Afraid to Love You’ προσπαθούσα να εμπλακώ συναισθηματικά παίζοντας στο μυαλό μου το πραγματικό ‘Too Afraid to Love You’. Γενικά φανταζόμουν πώς θα ‘πρεπε να ακούγονται και προσπαθούσα να τη βρω με αυτό, με εξαίρεση το ‘Little Black Submarines’ που ήταν σχεδόν ανατριχίλα.

Οι ‘ροκ’ Black Angels

Εκτός από τον ήχο στους Black Keys, με εκνεύρισαν και οι ορκισμένοι αντι-μέινστριμ που κατέστησαν σαφές με κάθε τρόπο ότι το live για το οποίο ήρθαν ήταν αυτό των Black Angels. Αν αυτό ήταν όντως το διακύβευμα, τουλάχιστον το μισό Terra Vibe θα έπρεπε να έχει φύγει μέχρι τις 10 που βγήκαν οι Black Keys. Δεν έφυγε κανείς.

Οι Black Angels ήταν εξαιρετικοί. Σε κλειστό χώρο και με πιο προσηλωμένο κοινό είναι ακόμα καλύτεροι όπως θυμούνται όσοι τους είδαν στο σε Αθήνα ή Θεσσαλονίκη το Δεκέμβριο του ’13.

Οι δικοί μας Puta Volcano,  Big Nose Attack και 1000mods ήταν από τίμιοι έως συγκινητικοί, γεγονός στο οποίο συνέβαλε το γεγονός ότι το Terra Vibe δεν έχει υπάρξει ποτέ τόσο συνωστισμένο στις 5, στις 6 και στις 7 το απόγευμα.

“Τα πιτσιρίκια που ευτυχώς δεν πάνε στα μπουζούκια”

Για να μην ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε. Το γεγονός ότι 20.000 άνθρωποι συρρέουν σε έναν χώρο με την πιο προσεγμένη και κεφάτη βερσιόν του εαυτού τους για να ακούσουν μουσική και τραγούδια που αγαπούν δεν είναι τίποτα λιγότερο από ευλογία. Ένα φεστιβάλ δεν είναι μόνο η ώρα της δράσης, αλλά και τα διαλείμματα ανάμεσα στα live. Σε αυτά, το κεφάλι μου πήγαινε δεξιά αριστερά σαν περισκόπιο υποβρυχίου.

Κορίτσια και αγόρια έτοιμα να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, band T-shirts, παρέες να γελάνε πάνω σε ψάθες, γνωστοί που τρακάρονται και αγκαλιάζονται σαν να τέλειωσε μόλις ένας πόλεμος χωρίς να σκοτωθεί κανείς τους, κύματα χαράς και ενθουσιασμού, ανυπομονησία για τις μπάντες, τσιτ τσατ για τα παιδιά από το Χιλιομόδι “που δεν χάνονται με τίποτα”, μπύρες, φαστ φουντ, μπαλόνια, ιστορίες. Αυτό είναι το φεστιβάλ και το κλίμα στη Μαλακάσα από τις 5 το απόγευμα μέχρι τις 11.30 το βράδυ ήταν αυτό και ήταν τέλειο.

Όσον αφορά την πιτσιρικαρία που συνέρρευσε για τους Black Keys: Δεν θέλω να απογοητεύσω τους φίλους που σνομπάρουν τις ποπ συναυλίες ούτε να κάνω καμιά εκτίμηση που θα ξεβολέψει τους πιουρίστες, αλλά τα πιτσιρίκια στην πλειοψηφία τους ακούνε και διασκεδάζουν με μία και αδιαίρετο μουσική, που χωράει από ελληνική ποπ μέχρι την ποπ απ’ το Ohio. Υπάρχουν πιτσιρίκια που πήγαν στους Black Keys και θα κάνουν το παν να βρουν εισιτήριο και για τα Mad Awards. Και είναι πολλά. Και επίσης δεν μπορεί να υπάρχει κάποιο πρόβλημα με αυτό.

Ήμουν εκεί και στη συναυλία της Lana Del Rey. Δεν έκανα αναγνώριση στοιχείων, αλλά το στιλ και το κλίμα της πιτσιρικαρίας ήταν ένα και το αυτό με το στιλ και το κλίμα στους Black Keys. Έτσι συμβαίνει με τη μέινστριμ μουσική και έτσι θα συμβαίνει.

Αρκετά με τους συναδέλφους που ακούνε τη σωστή μουσική και τις σωστές μπάντες “όταν πρέπει” ή “όταν άξιζαν”, αρκετά με αυτούς που θεωρούν πλέμπα ένα μέγεθος 20.000 ατόμων, επειδή οτιδήποτε. Πιάστε μια έδρα στο Berkeley και διδάξτε μουσική (και μην ξεχνάτε να χαμογελάτε σαν να το εννοείτε τουλάχιστον μια φορά το μήνα).

Αντί πανηγυρικού επιλόγου

Αμέσως μετά τους Black Keys, η παραγωγή του Rockwave ανέβηκε διστακτικά στη σκηνή για να χαιρετήσει τον κόσμο. Για την ακρίβεια, ανέβηκε τόσο διστακτικά που τελικά έκατσε σε μια γωνίτσα, ενώ αναζητούνταν επίμονα το νεύρο και ο ενθουσιασμός μετά το μιεχ live των Black Keys με πυροτεχνήματα που χαλούσαν τον κόσμο. Υπάρχουν μερικά πράγματα για τα οποία δεν μπορεί να γκρινιάξει κανείς. Αυτά είναι:

-Το γεγονός ότι έχουμε εξανθρωπιστεί και τα live ξεκινούν ακριβώς στην προκαθορισμένη ώρα.

-Το αντικειμενικά όμορφο Terra Vibe

-Το φετινό, εορταστικό line-up, ή έστω το line-up του Σαββάτου. Προς Θεού, τα ονόματα που έρχονταν στα πρώτα βήματα του Rockwave δεν πλησιάζονται σε μέγεθος, σωστό timing και ποσότητα, αλλά έχουν υπάρξει πολλές κακές χρονιές. Η φετινή δεν είναι μία απ’ αυτές.

Δυστυχώς, η ‘εμπειρία’ της Μαλακάσας συνεχίζει να έχει περισσότερα πράγματα για να γκρινιάξεις και να αναβάλλεις τους πανηγυρισμούς για λίγο πιο μελλοντική χρήση. Από μικρές πλην σημαντικές λεπτομέρειες που βγάζουν μάτι, όπως το visual “30 Μαίου” που έπεφτε στη σκηνή και στο βουνό και στο οποίο δεν μπήκε κανείς στον κόπο να βάλει δυο διαλυτικά και να το κάνει “30 Μαΐου” μέχρι χρόνια, άλυτα ζητήματα όπως η σιγουριά ότι θα περιμένεις τουλάχιστον μιάμιση ώρα για να φύγεις με το αυτοκίνητό σου από το πάρκινγκ.

Το πιο τρομακτικό με όλο αυτά είναι η σιγουριά ότι δεν θα αλλάξουν ποτέ. Ως εκ τούτου, παρότι η χώρα διαθέτει έναν χώρο σοβαρών προδιαγραφών για κάτι τέτοιο, δεν διανοούμαι πώς και πότε θα αποκτήσουμε το δικό μας μεγάλο ανοιχτό φεστιβάλ (σ.σ. στα φεστιβάλ κλειστού χώρου, το Plissken τα πηγαίνει περίφημα), το δικό μας Primavera, το δικό μας Glastonbury.