Οι πρώτες εικόνες από τη νέα μας Εθνική Βιβλιοθήκη θα είναι δικές σου

Όποια και αν είναι η φάση σου. Είτε είσαι αυτός που ακολουθεί τα πολιτιστικά δρώμενα όπως η πεταλούδα το φως είτε είσαι ο τύπος που έχει κάνει το ‘κουλτούρα να φύγουμε’ τρόπο ζωής πέρα από λεζάντα του Instagram, το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό το Σαββατοκύριακο θα θέλεις να κάνεις μία βόλτα προς την Καλλιθέα.

~~~

Η ξενάγηση σχεδόν ξεκίνησε με την εξής ατάκα: “Ο αρχιτέκτονας, Renzo Piano*, μόλις έμαθε ότι η τοποθεσία του κτιρίου που θα έφτιαχνε, λεγόταν Καλλιθέα, ενθουσιάστηκε. Έπειτα όταν κατάλαβε ότι δεν πρόκειται για μία πραγματικά ‘καλή θέα’ αποφάσισε να τη φτιάξει μόνος του. Για το κοινό“. Μέχρι να φτάσουμε στο κτίριο της νέας μας Εθνικής Βιβλιοθήκης, χαζέψαμε το κανάλι από θαλασσινό νερό που βρισκόταν στα αριστερά μας και μας ακολουθούσε στη διαδρομή δίνοντάς μας την εντύπωση ότι είμαστε σε μία παραλία με ‘καλή θέα’. Δέκα λεπτά αργότερα, φτάσαμε στο υπέροχο αυτό κτίριο που φωνάζει την ‘τσιμεντοφοβία’ του δημιουργού του και ταυτόχρονα, υποδηλώνει την επιθυμία του να περάσει την εικόνα μίας ανοιχτής δημόσιας βιβλιοθήκης από όπου και αν το κοινό τη βλέπει. Μέσα ή έξω.

Το πρώτο πράγμα που σου τραβάει το μάτι στο εσωτερικό της οσονούπω νέας μας Εθνικής Βιβλιοθήκης, είναι τα άδεια ράφια της. Είναι αμέτρητα. Θυμίζουν λίγο την εκδίκηση του Fahrenheit 451 του Τρυφώ και τη σκηνή με το κάψιμο των βιβλίων, αλλά μην το παραβαρύνουμε. Γιατί ο στόχος της βιβλιοθήκης δεν είναι αυτός αλλά ο ακριβώς αντίθετος. Τα πολύχρωμα έπιπλα, το άπλετο φως που μπαίνει από τα πελώρια τζάμια, όλα αυτά σε συνδυασμό με τα 20000000 βιβλία που θα βρίσκονται εκεί μέσα (στις αποθήκες) στόχο έχουν να δημιουργήσουν ένα οικείο και φιλόξενο περιβάλλον στους επισκέπτες της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Για διάβασμα, για χάζεμα, για δουλειά.

Αλλά επειδή μία εικόνα, χίλιες λέξεις, πάμε λίγο να κάνουμε ένα μικρό τουρ. Μέχρι να το δεις από κοντά (αλήθεια, μην το χάσεις).

Προχωρήσαμε προς τα επάνω για να δούμε το χώρο που θα δοθεί σε νεοφυείς επιχειρήσεις ως γραφεία και έπειτα περάσαμε στο δεύτερο κυρίως πιάτο. Την Εθνική Λυρική Σκηνή.

Δεν θα πω πολλά γιατί ήδη σε έχω τρελάνει στα σπόιλερ, θα σου πω απλώς ότι είναι η πιο μεγάλη σκηνή που έχω δει ποτέ live. Είναι πραγματικά, huge.

Εδώ, βλέπουμε την αίθουσα της μουσικής. Η οποία όλο και κάποια θεατρική ή χορευτική παράσταση θα φιλοξενήσει.

Γενικά, πιστεύω ότι θα μπορούσα να γράφω για ώρες περιγράφοντας αυτό το κτίριο που σε λίγο διάστημα θα περάσει στα χέρια του ελληνικού δημοσίου και θα θεωρείται και με τη βούλα ‘δικό μας’. Όχι ότι τώρα δεν είναι, αλλά χάριν ταμπέλας και τυπικούρας, δεν βάζω ακόμα το κτητικό. Τέλος πάντων.

Εκείνο με το οποίο θέλω να κλείσω, πέρα από το να σου επαναλάβω να μην χάσεις αυτή τη βόλτα και να αναζητήσεις τα διάφορα δρώμενα που είναι προγραμματισμένα να γίνουν αυτό το τριήμερο μέχρι τη Δευτέρα, θέλω να πω πως είναι πραγματική τύχη να έχουμε ένα τέτοιο δημιούργημα στη χώρα μας για να μην το εκμεταλλευτούμε. Προς όφελός μας.

*Ο αρχιτέκτονας του έργου, Renzo Piano, μίλησε χθες, Παρασκευή με το κοινό και του έδωσε τη δυνατότητα να τον συγχαρεί αλλά και να τον σχολιάσει. Θετικά και αρνητικά.