Οι Pussy Riot είναι το “No Pasaran” στα ρώσικα

Οι Pussy Riot δεν είναι μία μπάντα όπως όλες οι άλλες. Δεν έχουν ως νούμερο ένα προτεραιότητά τους την παραγωγή μουσικής και την κυκλοφορία δίσκων. Είναι το τελευταίο πράγμα που τις νοιάζει: Μέσα σε 7 χρόνια καλλιτεχνικής ζωής έχουν κυκλοφορήσει μόλις 7 κομμάτια και 5 βίντεο.

Η μουσική τους λειτουργεί ως μέσο, ως μήνυμα προς τον κόσμο. Μέσα από τα τραγούδια τους, φωνάζουν την εναντίωση και την αποστροφή τους στις συντηρητικές κυβερνήσεις της Αμερικής και της Ρωσίας. Επικοινωνούν την υποστήριξή τους στις μειονότητες, από τις πολιτικές μέχρι τις σεξουαλικές. Δηλώνουν ανοιχτά την ανάγκη της χώρας τους, της Ρωσίας, να κόψει τον ομφάλιο λώρο με την Εκκλησία.

Η ακτιβιστική τους δράση μαρτυρά το προφανές. Δηλαδή, πως οι Pussy Riot είναι μία κολεκτίβα με διπλό πρόσημο. Ισορροπούν μεταξύ της φεμινιστικής και της αναρχικής τους φύσης. Και αυτή ακριβώς η ανατρεπτική φύση τις σπρώχνει σε διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, ακόμη και απεργίες.

Η εντυπωσιακή εισβολή τους στο κατάμεστο χθες Λουζνίκι και το παρά τρίχα high five με τον Εμπαπέ είναι η ασίστ νούμερο δέκα που δίνουν στους δημοσιογράφους . Μία ασίστ που δεν μας πήγαινε η καρδιά να περάσει ανεκμετάλλευτη.

Οι Pussy Riot εμφανίζονται στο Vive Latino μουσικό φεστιβάλ το Μάρτιο του ’18 (AP Photo/Christian Palma)

1, Αύγουστος 2011: Δέκα με δεκαπέντε ανήσυχες νεαρές κοπέλες αποφασίζουν να ιδρύσουν μία κολεκτίβα. Παιδεύονται για λίγο με την ονομασία, έως ότου καταλήγουν στο Pussy Riot. Μία ονομασία ορόσημο για την συνέχειά τους και ικανή να απογειώσει το punk.

2, Αύγουστος 2011: Μετρώντας ελάχιστες μέρες ως ενεργή κολεκτίβα, συμμετέχουν σύσσωμες στο Gay Pride της Μόσχας το οποίο επιτηρεί συνεχώς η αστυνομία. Οι Pussy Riot βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Φωνάζουν συνθήματα, ξεσηκώνουν τους διαδηλωτές και συγκρούονται μετωπικά με τις αστυνομικές δυνάμεις. Με την λήξη της πορείας μεταφέρονται με την βία στο αστυνομικό τμήμα όπου και θα παραμείνουν μέχρι το πρωί.

3, Νοέμβριος 2011: Οι θαυμαστές τους περιμένουν με αγωνία το επόμενο βήμα τους, την επόμενη δημόσια εμφάνιση τους. Οι Pussy Riot θα φανούν συνεπείς με το ραντεβού τους και την ιδεολογία τους. Παίρνουν θέση μάχης έξω από το μετρό προτρέποντας τους συμπολίτες τους να μην ψηφίσουν στις ‘στημένες’ εκλογές. Δεν διστάζουν μάλιστα να δώσουν και την πρώτη τους live συναυλία τραγουδώντας το Kropotkin Vodka ως φόρο τιμής στον Μιχαήλ Κροπότκιν, θεωρητικό του αναρχισμού.

H Nadezhda Tolokonnikova έξω από τα δικαστήρια της Μόσχας όπου ξεκινά δίκη εναντίον ακτιβιστών το Γλεβάρη του ’14 (AP Photo/Alexander Zemlianichenko)

4, Ιανουάριος 2012: Οι Pussy Riot, μετά από δύο μήνες ξεκούρασης, εμφανίζονται στο μετρό της Μόσχας για ένα ακόμη underground πολιτικό σόου το οποίο έχει ξεκάθαρο αποδέκτη. Τον Πούτιν και την αυταρχική πολιτική του. Η αστυνομία σπεύδει στο σημείο και προβαίνει στις συλλήψεις όλων των μελών, τα οποία οδηγούνται ξανά στην φυλακή.

5, Φεβρουάριος 2012: Μία επίλεκτη ομάδα της κολεκτίβας ‘μπουκάρει’ στον Καθεδρικό Ναό του Σωτήρος Χριστού παρακάμπτοντας τις δυνάμεις ασφαλείας και παίζει ακατάπαυστα το τραγούδι Punk Prayer. Οι στίχοι του αναφέρονται κατά βάση στην Παναγία και τον Πούτιν, προσβάλλοντας τα ιερά πρόσωπα της συντηρητικής κοινωνίας της Ρωσίας. Μίας κοινωνίας που τιμωρεί και την παραμικρή ασέβεια, με αποτέλεσμα οι Τολοκονίκοβα, Αλιόχινα και Ταμούτσεβιτς (μέλη των Pussy Riot) να καταδικαστούν σε διετή φυλάκιση για χουλιγκανισμό.

6, Νοέμβριος 2012: O Πούτιν έχει δώσει χάρη στις 3 γυναίκες και εκείνες έχουν αποφυλακιστεί. Μία τύποις ‘φιλεύσπλαχνη’ ενέργεια του Προέδρου της Ρωσίας που οφείλεται ολοκληρωτικά στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σότσι. Λίγες μέρες αργότερα, οι δύο κινούνται νομικά εναντίον των συνηγόρων τους υποστηρίζοντας ότι η υπεράσπισή υπήρξε προβληματική και συνολικά ανεπαρκής.

(AP Photo/David Goldman)

(AP Photo/David Goldman)

(AP Photo/Morry Gash)

(AP Photo/Morry Gash)

7, Ιανουάριος 2013: Κυκλοφορεί το πρώτο ντοκιμαντέρ για τις Pussy Riot με τίτλο Punk Prayer, το οποίο αποσπά και βραβείο. Οι ίδιες όμως, αντιμετωπίζουν την συγκεκριμένη πρωτοβουλία διακριτικά και αποστασιοποιημένα, σχεδόν ανέκφραστες.

8, Δεκέμβριος 2013: Ταξιδεύουν στην Αμερική και συμμετέχουν στην συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας. Παίρνουν για πρώτη φορά πρέφα την αγάπη του κόσμου, τραγουδούν μαζί με την Μαντόνα ενώ συνομιλούν και με την Χίλαρι Κλίντον. Αισθάνονται σαν κανονικό punk συγκρότημα με φανατικούς φίλους και εχθρούς.

9, Φεβρουάριος 2015: Πληροφορούνται την είδηση πως ένας Αφροαμερικανός πολίτης σκοτώθηκε από ‘χειρουργική’ λαβή αστυνομικού και κυκλοφορούν ένα κομμάτι με τίτλο “I can’t breathe”, αποτυπώνοντας τα τελευταία λόγια του μαζί με την αχαλίνωτη βία του κράτους.

Τα μέλη των Pussy Riot, Maria Alekhina και Nadezhda Tolokonnikova στο βίντεο κλιπ του ‘I Can’t Breathe’ (AP Photo/Denis Sinyakov)

10, Ιούλιος 2018: Η Γαλλία έχει καταπιεί την Κροατία και ετοιμάζεται να στεφθεί παγκόσμια πρωταθλήτρια. Δεν υπάρχει στην σύντομη ιστορία των Pussy Riot καταλληλότερη στιγμή και πιο σημαντικό γεγονός για να φωνάξουν ‘παρούσες’. Ώσπου κάνουν ένα μανιασμένο σπριντ στο γήπεδο ντυμένες αστυνομικοί μπροστά στο απορημένο βλέμμα του Βλαντιμίρ Πούτιν. Τζακ ποτ στο τζόκερ.

Επομένως, ακόμη και εάν κάποιος δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τις πολιτικές κινητοποιήσεις τους, είναι πολύ δύσκολο να κλείσει τα μάτια του στο προφανές. Ότι ρισκάρουν την ζωής τους στις πορείες, ότι στηρίζουν τις πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες, ότι σιχαίνονται κάθε είδους διακρίσεις.

Τελικά, οι Pussy Riot δεν είναι απλώς μία νορμάλ κολεκτίβα και ένα αντισυστημικό punk συγκρότημα. Είναι το “No Pasaran” στα ρώσικα.

(AP Photo/Sergey Ponomarev)

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.