Οι σκηνές που θα σε κάνουν να τα ‘ξεράσεις όλα’

Δεν χρειάζεται να είσαι γεννημένος σαδιστής για να απολαύσεις μια καλή σκηνή βασανισμού. Αρκεί αυτή να έχει κάποιο λόγο ύπαρξης και όχι, όπως στα Saw και τα λοιπά παρακλάδια του είδους, να γίνεται ο άξονας γύρω από την οποία στήνεται η ταινία. Ακολουθούν κάποιες από αυτές που μας έκαναν να σηκώσουμε ενστικτωδώς τα χέρια μας για να κρύψουμε τα -τρομοκρατημένα- μάτια μας.

Στον οδοντίατρο με τον sir Laurence Olivier, Marathon man (1976)

O δεύτερος (σ.σ. μετά τον Marlon Brando) καλύτερος ηθοποιός όλων των εποχών στο ρόλο του Ναζί οδοντογιατρού από την κόλαση. Θύμα η οδοντοστοιχία του Dustin Hoffman.

Μια εξαιρετικά κινηματογραφημένη σκηνή που οδήγησε δικαίως μια ολόκληρη γενιά παιδιών να φεύγουν τρέχοντας στο άκουσμα του ‘Έλα να πάμε στον οδοντίατρο’.

Η αλήθεια κρύβεται ένα φρονιμίτη μακριά, Oldboy (2003)

Ναι, φοβάμαι τόσο πολύ τον τροχό και την καρέκλα των βασανιστηρίων. Όπως αποδεικνύουν, άλλωστε, οι 13 κουφάλες που κουβαλάω στο κάρμα μου.

Για αυτό και δεν θα μπορούσα παρά να επιλέξω την συγκεκριμένη σκηνή όπου ο -επί 15 χρόνια φυλακισμένος- ήρωας μας προσπαθεί να αποσπάσει πληροφορίες, μαζί με μερικά δόντια, από τον διευθυντή της ‘φυλακής’.

Αν και συνολικά ολόκληρη η ταινία είναι ένα αριστούργημα. Ας ελπίσουμε το Αμερικάνικο remake, που όπου να’ναι κυκλοφορεί, να μην είναι εντελώς ‘παρακατιανό’.

Βαθύ ξύρισμα δια χειρός Mr Blonde, Reservoir Dogs (1992)

Ο περιβόητος χορός του Michael Madsen μπροστά από τον δεμένο χειροπόδαρα μπάτσο, λίγο πριν του κόψει το αυτί και τον λούσει με βενζίνη. Πάντα με soundtrack το θρυλικό πλέον Stuck in the Middle with you. Με άλλα λόγια η σκηνή για την οποία, 20 χρόνια μετά, θα θυμούνται τον Tarantino.

Αν και, όσον αφορά το ‘άθλημα’ του βασανισμού, ο Quentin τα πήγε μια χαρά και φέτος με τα μαστιγώματα των σκλάβων (και τον -κρεμασμένο ανάποδα- Jamie Foxx) στο Django Unchained.

Θρηνώντας τα ‘αμελέτητα’ του James Bond, Casino Royale (2006)

Μπορεί το Skyfall να ήταν απείρως καλύτερη ταινία -και ο Bardem ο καλύτερος Mποντικός κακός όλων των εποχών- αλλά υπάρχει κάτι που το Casino Royale έκανε καλύτερα.

Το να βασανίσει δηλαδή τον Daniel Craig ο οποίος βρίσκεται γυμνός, πάνω σε μια σπασμένη καρέκλα, με τους όρχεις του εκτεθειμένους και τον La Chiffe να τους ‘περιποιείται’ με ένα κομμάτι βρεγμένο σχοινί.

Μαγειρεύοντας με τον Leatherface, Texas Chain Saw Massacre (1974, 2003)

Ο προπαππούς κάθε μοντέρνας ταινίας σαδιστικού τρόμου έχει πολλές σκηνές που δικαίως ανήκουν στην ανθολογία του είδους. Αλλά υπάρχει κάτι ιδιαίτερο, σχεδόν νοσταλγικό και ‘αθώο’ (σ.σ. σε σχέση με όσα βλέπουμε σήμερα) , στο να κοιτάς την χίπισσα πρωταγωνίστρια να κρεμιέται από το γάντζο.

Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη σκηνή δεν θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται εδώ, αφού δεν έχουμε να κάνουμε με βασανισμό, αλλά με καθαρόαιμο σαδισμό.

Όπως ακριβώς και στις αντίστοιχες από τα εμετικά Human Centipede 1 & 2 , το σιχαμένο Cannibal Holocaust και τα ‘παιχνιδιάρικα’ Saw. 

Και επειδή κάποιος είναι δεδομένο ότι θα τα αναφέρει στα comments, θεώρησα δόκιμο να αποσαφηνιστεί εξαρχής γιατί τα παραλείψαμε.

Ενώ, συγκεκριμένα για το κρέμασμα από γάντζο, άξια μνείας είναι και η τελευταία σκηνή από το Last King of Scotland. Εκεί που ο δικτάτορας Forest Whitaker αποδεικνύει ένα από τα ‘ταλέντα’ που τον ανέδειξαν στο ‘αξίωμα΄.

Ολικό ‘grooming’ με βελόνες και ένα κομμάτι σύρμα, Audition (1999)

Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε σελίδες με αντίστοιχες σκηνές από Ιαπωνικές ταινίες. Ενδεικτικό, αν θες, της ιδιοσυγκρασίας της φυλής. Όμως υπάρχει κάτι πολύ ‘λεπτεπίλεπτο’ στον τρόπο που η πρωταγωνίστρια του Audition φροντίζει να  αποτελειώσει το θύμα της.

Ξεκινώντας με την άπλετη χρήση βελονών (με ιδιαίτερη έμφαση μέσα στα μάτια).

Και ολοκληρώνοντας με την αφαίρεση του ποδιού με την χρησιμοποίηση ενός κομματιού ατσαλένιου σύρματος. 

Προσωπικά η έμφαση στα μάτια μου έφερε στο νου την περιβόητη σκηνή από το πρώτο Hostel (2006). Εκεί όπου ο πρωταγωνιστής καλείται να κόψει τον μυ από το μάτι της Κινεζούλας που μόλις έσωσε και το οποίο κρέμεται πλέον από το πρόσωπό της.  

Ενώ όσον αφορά την δυναμική ‘γυναίκα βασανίζει άντρα’, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε την σκηνή του ευνουχισμού του παιδόφιλου Patrick Wilson από την Ellen Page στο Hard Candy.

Παίζοντας γκολφ με τα ‘καλόπαιδα’ από το Funny Games (1997, 2007)

Το γόνατο του πατέρα της οικογένειας που σπάνε με το μπαστούνι του golf δεν συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με τις υπόλοιπες σκηνές της λίστας. Ούτε φυσικά με την βαριοπούλα της Kathy Bates στο Misery.

Απλά υπάρχει κάτι ιδιαίτερα εκφοβιστικό όταν ο τρόμος έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Δηλαδή δυο φαινομενικά ευγενικά και καλοντυμένα παιδιά καλής οικογενείας.

Ενώ εξίσου μη βίαια, αλλά αριστουργηματικά ωμή, είναι και η σκηνή της ανάκρισης του Joker από τον Batman στο Batman Begins.

Ειδικό βραβείο για συνολική προσφορά στο είδος

Ο Mel Gibson μοιάζει να απολαμβάνει να τον βασανίζουν όσο τίποτα άλλο σε αυτόν τον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι σχεδόν αδύνατον να βρεις ταινία του που δεν περιέχει έστω και μια σκηνή όπου κάποιος τον βαράει, τον κλωτσάει, περνάει από πάνω του με μηχανές (όπως στο Mad Max), του κάνει τοστ τα δάχτυλα των ποδιών με βαριοπούλα (όπως στο Payback) ή τον βάζει στην πρίζα και τον ανάβει (σ.σ. η περίφημη σκηνής ηλεκτροπληξίας από το πρώτο Lethal Weapon).

Μάλιστα είναι τόσο συνυφασμένη η ύπαρξή του με τον πόνο, που τα παιδιά από το South Park τον έχουν περιλάβει σε σχετικό σκετς. Εκεί όπου είναι δεμένος χειροπόδαρα και τους λέει ‘Δεν πιστεύω να με βασανίσετε. Και, αν το κάνετε, δεν πιστεύω να χρησιμοποιήσετε τα μαστίγια που υπάρχουν στους τοίχους;’

Αν και, για να είμαστε δίκαιοι, η σκηνή του θανάτου του στο Braveheart έχει μια ειδική προστιθέμενη αξία. Εκεί που πρώτα τον πνίγουν, μετά τον τραβάνε από τα χέρια, ύστερα του ανοίγουν το στομάχι και τελικά τον αποκεφαλίζουν.

Ενώ όλη του την εμπειρία ως βασανισμένος την διοχέτευσε -ως σκηνοθέτης πια- στο The Passion of Christ. Μετατρέποντας την ανάβαση στο Γολγοθά στην πιο μακρόσυρτη σκηνή βασανισμού στην ιστορία της ανθρωπότητας.