Οι στιγμές των 86ων Όσκαρ

Το show τράβηξε για πάντα, υπομονή και νύστα δοκιμάστηκαν, και τελικά τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν τα φαβορί σε όλες μα όλες τις κατηγορίες.

Δεν πειράζει.

Δεν πειράζει καθόλου.

Τα φετινά Όσκαρ ήταν ωραιότατα, δεν είδαν καμία ταινία-φωτοβολίδα που θα ξεχάσουμε σε 2 μήνες να θριαμβεύει, ενώ μας προσέφερε και πολλές αξιομνημόνευτες στιγμές. Αυτό δεν μετράει; Πάμε να θυμηθούμε μερικά από τα highlights της φετινής οσκαρικής τελετής.

Η 86η τελετή απονομής των Βραβείων Όσκαρ μεταδόθηκε αποκλειστικά από τα κανάλια Novacinema και από σήμερα μπορούν να την απολαύσουν και όσοι χθες κοιμόντουσαν.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ SELFIE

Το θέμα με τα αστεία της Έλεν (μια ικανή παρουσιάστρια, σίγουρα όχι τρομερά σημαντική ή ξεχωριστή) είναι πως, τα καλά εξ αυτών, κλέβουν την ενέργεια του δωματίου και δυναμώνουν στην πορεία. Όταν πήγε να βγάλει selfie με την Μέριλ Στριπ κόντεψα να σπάσω το κουτελό μου από το facepalm. Όμως έξαφνα το αστείο μεταδόθηκε γρηγορότερα κι από τη γρίπη που μας έχει θερίσει εδώ και κανά μήνα, με σταρς να εμφανίζονται από το πουθενά για να χωθούν κι εκείνοι στο κωμικό χάος. Ένας τέλειος, σουρεάλ αυτοσχεδιασμός με αποτέλεσμα το τουήτ με τα περισσότερα RTs στην ιστορία του τουίτερ, και μαζί ένα ξεκαρδιστικό bit, ξεκαρδιστικό ακριβώς επειδή ο καθένας τρέχει για τον εαυτό του.

Η μούρη του Κέβιν Σπέισι δεν ξέρω τι σημαίνει, αλλά είναι και μια μικρή Μόνα Λίζα των selfies. Σε κάθε περίπτωση, σε αυτή την ήδη θρυλική παραλλαγή, είναι παντού.

Το πιο στενάχωρα ξεκαρδιστικό πράγμα όμως; Η Λάιζα Μινέλι να προσπαθεί να χωθεί κι εκείνη στη μεγα-selfie. Το αποτέλεσμ είναι απίστευτα αστείο.

ΠΙΤΣΑ! ΠΙΤΣΑ! ΠΙΤΣΑ!

Δε μπορώ να αποφασίσω αν ήταν αστειότερο στιγμιότυπο όταν ο Χάρισον Φορντ σταμάτησε την Έλεν για να της πάρει χαρτοπετσέτα για την πίτσα του ή όταν Σκορσέζε πήγε να χύσει πάνω του τη δική του. Φανταστικό όπως και νά’χει.

ΤΑ ΣΩΣΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΣΤΑ ΣΩΣΤΑ ΧΕΡΙΑ

Τα κάθε είδους βραβεία δεν είναι ακριβής επιστήμη, ωστόσο όσο κι αν μπαίνει μέσα πάντα ο παράγοντας υποκειμενικότητας, πάντοτε μπορεί κανείς λίγο ως πολύ να αναγνωρίσει αν μια δεδομένη χρονιά αυτά βρίσκονται στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Όλοι ξέραμε πως τις χρονιές με το “Crash” και με το “King’s Speech” διαπράχθηκαν εγκλήματα. Και αντιστοίχως, όλοι θα φύγουμε από τη φετινή απονομή με αυτή την αίσθηση πως, έτσι για αλλαγή, βρεθήκαμε από τη σωστή πλευρά, ότι κέρδισαν οι Καλοί.

Υπήρξε ένα δεκάλεπτο στη διάρκεια του οποίου κέρδισαν Όσκαρ ο Σπάικ Τζόουνζ και ο Αλφόνσο Κουαρόν, δύο αγαπημένοι δημιουργοί αγαπημένων ταινιών. (Κανενός εκ των δύο τη φετινή τους δε θα την έβαζα στις αγαπημένες μου δικές τους, αλλά έχει πραγματικά σημασία; Όταν δύο λατρεμένοι σκηνοθέτες αναγνωρίζονται, ο κόσμος χειροκροτάει.) Το “Gravity” αναγνωρίστηκε ως μεγαλειώδες κινηματογραφικό/τεχνικό επίτευγμα, ο σκηνοθέτης κι ο διευθυντής φωτογραφίας του το ίδιο, αλλά η Ακαδημία δεν έπεσε στο συχνό της λάθος, να αφήσει μια αφήγηση να παραφουσκώσει. Το “Gravity” καλά έκανε και σάρωσε, αλλά εξίσου καλά έκανε και δεν βούτηξε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.

Το οποίο με τη σειρά του πήγε στο “12 Years a Slave”, μια σημαντική, αληθινά καλλιτεχνική δημιουργία, και μια από τις σπάνιες φορές που μια ταινία-αληθινός διεκδικητής του τίτλου της καλύτερης της χρονιάς, πάει και παίρνει όντως το αντίστοιχο Όσκαρ. Κι όταν λέμε σπάνιο, το εννοούμε. Ποιες χρονιές η Καλύτερη Ταινία στα Όσκαρ μπορείς με το χέρι στην καρδιά και με ιστορική ευθύνη, να πεις πως ναι, παίζει και να είναι ό,τι καλύτερο έβγαλε το σινεμά εκείνο το έτος; Ίσως το 2007 με το “No Country for Old Men”, αλλά πριν από αυτό θα πρέπει να φτάσουμε στις αρχές των ’90s με το “Silence of the Lambs” ή το “Unforgiven”.

Στην πραγματικότητα μου είναι δύσκολο να βρω κάτι μεμπτό για τα 86α Όσκαρ. Προφανείς μικρο-διαφωνίες εδώ κι εκεί, αλλά σαν γενική κατεύθυνση και σαν αίσθηση, είναι η σπανιότατη εκείνη φορά που νιώθεις πως έγινε ό,τι έπρεπε να γίνει.

ΜΗΔΕΝ

Η μεγαλύτερη φετινή απάτη, το κενότατο, επιπέδου σχολικής παράστασης “American Hustle” ήρθε ως πιθανό φαβορί ακόμα και για Καλύτερη Ταινία, και αποχώρησε με το απόλυτο μηδέν. Εύγε.

ΛΟΥΠΙΤΑ

Η Λουπίτα Νυόνγκ’ο του “12 Years a Slave” ήταν τέλεια. Έχει χάρη και γλύκα και δύναμη και ομορφιά και πάθος και ευαισθησία. Η οσκαρική ιστορία δείχνει πως συνήθως αυτού του τύπου οι β’ ρόλοι (από νέους ηθοποιούς σε πολύ συγκεκριμένης αβάντας ρόλους) δεν έχουν ουσιαστική συνέχεια στην καριέρα τους. Η Λουπίτα όμως είναι μελλοντική σταρ.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Ο Μπιλ Μάρεϊ, γνωστός ήρωας του σάιτ και βασικός υποψήφιος για καλύτερος άνθρωπος του κόσμου, συμπαρουσιάζει την κατηγορία καλύτερης φωτογραφίας με την Έιμι Άνταμς. Μετά την ανακοίνωση των ονομάτων (η κατηγορία αυτή by the way ειναι η καλύτερη όλης της απονομής βάσει αξίας των προτεινόμενων) ο Μάρεϊ ξεφεύγει από το σκριπτ που του είχαν δώσει για να πετάξει μια εγκάρδια και συγκινητική αναφορά στον φίλο του και σημαντικό δημιουργό Χάρολντ Ρέιμις. Απλά υπέροχος.

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ

Ο Αλφόνσο Κουαρόν προσπαθεί να βγάλει μια φανταστική φωτογραφία στο κόκκινο χαλί. Ανεκτίμητο.

ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΚΟΝΑΧΙ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΑΠΛΑ ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΟΝ

Μπορεί να περάσαμε τον τελευταίο ένα χρόνο προετοιμαζόμενοι για αυτό το γεγονός, αλλά εξακολουθεί να μοιάζει απίστευτο πως ο Μάθιου ο Μακόναχι πήρε ένα σαρωτικό Όσκαρ για “μια ακόμα καθηλωτική ερμηνεία του”. Τι συνέβη στον κόσμο;

ΟΣΚΑΡΙΚΟΣ ΝΤΙΕΓΟ

Ο Πάολο Σορεντίνο κερδίζει το δκαιότατο Όσκαρ την τρανή “Grande Bellezza” του και από το πόντιουμ ευχαριστεί “τις επιρροές μου, τον Φελίνι, τον Σκορσέζε, τους Talkin Heads, τον Ντιέγκο Μαραντόνα”. Εγώ ευχαριστώ εσένα πάντως. (Και τον Μαραντόνα, ΟΚ.)

ΛΟΥΠΙΤΑ

Καμία Τζένιφερ Λόρενς.

WHAT’S IN A NAME

Τοπ-5 εναλλακτικά ονόματα με τα οποία θα μπορούσε να έχει αποκαλέσει ο Τζον Τραβόλτα την Ιντίνα Μένζελ:

• Η Ντίνα, Εζέλ;
• Ουάσινγκτον Ντένζελ
• Ντίνα Κώνστα
• Τζόνι Μάνζιελ
• Μπένεντικτ Κάμπερμπατς

ΝΤΑΡΛΙΝ’

Για το ντοκιμαντέρ “20 Feet from Stardom” χαρήκαμε πάρα πολύ, εξάλλου λέγαμε πως το βλέπουμε φαβορί για το Όσκαρ από τη μέρα που το παρακολουθήσαμε στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας. Η Νταρλίν Λάβ παρέδωσε την πρώτη μεγάλη στιγμή της βραδιάς στο πόντιουμ. Γενικότερα, το να χαίρεσαι για αυτή την επικράτηση δεν είναι προδοσία απέναντι σε ένα καταφανώς ανώτερο φιλμ, το “Act of Killing”. (Το οποίο πρέπει να δουν οι πάντες.) Κάποιες φορές απλά έτσι προκύπτει. Φέτος στα Ντοκιμαντέρ και στα Ξενόγλωσσα είχαμε περιπτώσεις πολλών φανταστικών ταινιών. Στη δεύτερη κατηγορία, η “Grande Bellezza” επικράτησε, αφήνοντας δευτεροτρίτους τα “Hunt” και “Broken Circle Breakdown”. Δεν έχει σημασία ποιος το πήρε. Τα βλέπουμε και τα αγαπάμε όλα.

ΖΗΣΤΕ

Ο Στιβ Μακουίν πανηγύρισε το Όσκαρ Καλύτερης ταινίας του “12 Years a Slave” όπως μόνο ένας σκηνοθέτης κλινικών δραμάτων με αποπνικτική ατμόσφαιρα και βαριά θέματα θα μπορούσε. Χοροπηδώντας στις αγκαλιές των ανθρώπων που δούλεψαν μαζί του.

E/G/O/T/

Ο Μπόμπι Λόπεζ, που μαζί με τη γυναίκα του Κριστίν Άντερσον-Λόπεζ, κέρδισε Όσκαρ για το τραγούδι του -φανταστικού- “Frozen” της Disney, γίνεται ο νεότερος κάτοχος EGOT, δηλαδή του σπανιότατου κουαρτέρου των 4 μεγάλων βραβείων του αμερικάνικου entertainment: Ύστερα από τα Έμμυ του, τα Γκράμι και Τόνι που κέρδισε για το “Book of Mormon”, ο Λόπεζ παίρνει και το Όσκαρ. Το ζεύγος αποδέχτηκε το βραβείο με τραγουδιστό τρόπο, ως κάτι που θα μπορούσε να ανήκει μέσα σε κάποιο μιουζικάλ τους. Ήταν ο πιο διασκεδαστικός λόγος της βραδιάς, και ελπίζουμε σε ριπίτ με την επόμενη Ντισνεϊκή συνεργασία τους.

ΛΟΥΠΙΤΑ

“No matter where you’re from, your dreams are valid.” Ό,τι ωραιότερο συνέβη απόψε.

ΜΠΕΝΕΝΤΙΚΤ

CRY CUMBERBATCH CRY pic.twitter.com/tZCRGvkb9z

— Dave Itzkoff (@ditzkoff) March 3, 2014

Την ίδια ώρα ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς δακρύζει με τον ευχαριστήριο λόγο της συμπρωταγωνίστριάς του στο “12 Years a Slave”.

ΠΟΤΕ ΝΤΙ ΚΑΠΡΙΟ

Στο πλαίσιο της καρα-προβλέψιμης βραδιάς είχαμε και μια από τις αληθινά σπάνιες φορές που και οι 4 ερμηνευτικές κατηγορίες καταλήγουν δίχως την παραμικρή έκπληξη, με τα 4 ισχυρά φαβορί να επικρατούν. Είναι μια ειλικρινά παράξενη σύνθεση: Ένας ασόβαρος-αλλά-γαμάτος ηθοποιός-σέρφερ που ξαφνικά σοβαρεύτηκε, μια πρωτοεμφανιζόμενη κοπέλα που στη δεύτερή της ταινία κάνει τη δεύτερη αεροσυνοδό στη νέα περιπέτεια του Λίαμ Νίσον, ο τραγουδιστής των 30 Seconds to Mars και… η πιο αναγνωρισμένη ηθοποιός της τελευταίας 20ετίας. (Γενικά Κέιτ Μπλάνσετ μ ό ν ο.) Απών: Ο Λιονάρντο ΝτιΚάπριο για την φρενήρη, ευφυή ερμηνεία του στο “Wolf of Wall Street”. Δεν πειράζει, αλήθεια δεν πειράζει. Η μέρα του δε αργήσει. Είναι φανταστικός ερμηνευτής, το ρεύμα του όλο και μεγαλώνει, και η Ακαδημία πια το ξέρει. Ίσως το κερδίσει για μια ερμηνεία κατώτερη του “Wolf”. Δεν πειράζει, αλήθεια δεν πειράζει.

JUST DANCE

ΑΔΕΡΦΙΑ

Πριν λίγες μέρες στο ΟΝΕΜΑΝ μιλούσαμε για τον οσκαρικό θρίαμβο των Κουαρόν και Λουμπέζκι σα να επρόκειτο περί νομοτέλειας. Και έτσι ήταν. Τα δύο πιο σίγουρα Όσκαρ της βραδιάς ήταν εκείνα για τον σκηνοθέτη και τον διευθυντή φωτογραφίας του “Gravity”, και το κείμενο για την καριέρα του Κουαρόν ακολουθεί στην πραγματικότητα την κοινή πορεία και των δύο τους προς αυτή την αναπόφευκτη στιγμή βράβευσης και αναγνώρισης. Η ταινία πήρε 7 από τα 10 βραβεία για τα οποία προτάθηκε. Στο δικό του, ο Λουμπέζκι ευχαρίστησε τον Κουαρόν, στο δικό του ο Κουαρόν ευχαρίστησε τον Ιανιαριτού και τον ντελ Τόρο. Το πρώτο του Όσκαρ στην πραγματικότητα ο Κουαρόν το κέρδισε για το μοντάζ– και η ορχήστρα δε τον άφησε να μιλήσει. Το δεύτερο, για τη σκηνοθεσία του φιλμ, τον είδε να μιλά για τα γκριζαρισμένα του μαλλιά. Έχει σίγουρα κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Η μεγάλη αναγνώριση δύο μεγάλων καλλιτεχνών ήταν αναμφίβολα λόγος για να φύγει κανείς ενθουσιασμένος από την αποψινή τελετή.

ΛΟΥΠΙΤΑ

Με Όσκαρ σαν αυτά, δε μπορούμε παρά να ευχηθούμε ‘και του χρόνου’.

Η 86η τελετή απονομής των Βραβείων Όσκαρ μεταδόθηκε αποκλειστικά από τα κανάλια Novacinema και από σήμερα μπορούν να την απολαύσουν και όσοι χθες κοιμόντουσαν.