Οι ταινίες: Ο ερωτευμένος Ralph Fiennes

Την περασμένη βδομάδα συνέβη κάτι φανταστικό: Δύο ταινίες που βγήκαν στις αίθουσες, και μας άρεσαν, έκαναν φανταστικά ανοίγματα στα ταμεία. Είναι μια σπάνια συγκυρία και μπορούμε να το γιορτάσουμε πηγαίνοντας ξανά ή αρπάζοντας την ευκαιρία να τις δουν όσοι δεν μπόρεσαν το προηγούμενο weekend. Διότι αυτή τη βδομάδα η συγκομιδή είναι κάπως πιο ισχνή.

Περιλάμβάνει έναν ερωτευμένο Ρέιφ Φάινς και πολλά εγκλήματα στην Κίνα. Πάρε μια γερή γουλιά από το αναψυκτικό σου, ετοιμάσου για σινεμά και πάμε να δούμε τις ταινίες αυτής, αλλά και των προηγούμενων βδομάδων.

Το “Invisible Woman” (letterboxd | imdb) θα έπρεπε να λέγεται “Ερωτευμένος Ντίκενς”, αν και τότε θα υπήρχε κίνδυνος να συγχυστεί με τη σπιρτάδα και την φλερταδόρικη διάθεση του “Ερωτευμένου Σαίξπηρ”. Εδώ ο Ρέιφ Φάινς (στην εβδομαδιαία του εμφάνιση στην κεντρική σελίδα του ΟΝΕΜΑΝ) παίζει τον Τσαρλς Ντίκενς και σκηνοθετεί τον εαυτό του και την φανταστική Φελίσιτι Τζόουνς σε μια ερωτική ιστορία δίχως έρωτα.

Θέλω να πω, η ταινία μας λέει -και επιμένει πολύ- πως ο Ντίκενς έπαθε την πλάκα της ζωής του με τη 18χρονη κόρη μιας οικογένειας ηθοποιών και πως η κόρη με τη σειράς την τον αγάπησε και μαγεύτηκε τόσο από την celebrity περσόνα του, που ήταν διατεθειμένη να περάσει τη ζωή της ως μια Αόρατη Γυναίκα στο πλευρό του. Μας το λέει η ταινία, ξανά και ξανά, αλλά δε το βλέπουμε. Δεν προκύπτει από τίποτα. Η εικόνα, η γλώσσα, οι ερμηνείες, όλα είναι τόσο στέρεα και ακίνητα και θεατρικά-με-χαμηλωμένη-την-ένταση που είναι λες και η ταινία ξέχασε να ερωτευτεί τον εαυτό της.

Το γράφει η Άμπι Μόργκαν που έχει προηγουμένως γράψει το “Shame” και το σκηνοθετεί ο Φάινς που προηγουμένως είχε πάρει κάποιες στυλιστικές τόλμες με την διασκευή του “Coriolanus”. Το “Invisible Woman” δεν διαθέτει τίποτα από την ακρότητα των προηγούμενων αυτών έργων, είναι ένα βιπεράκι εποχής που στέκει αμήχανα, ικανοποιημένο με το να προσφέρει τα στοιχειώδη, αγγίζοντας επιδερμικά την ιδέα της φήμης στο πλαίσιο μιας διαφορετικής εποχής και κυρίως αγγίζοντας επιδερμικά την ίδια την ιδέα του καταπιεσμένου έρωτα.

Το “Touch of Sin” (letterboxd | imdb), με τον τίτλο-μεξικάνικη σαπουνόπερα “Αίσθημα Αμαρτίας” στις ελληνικές αίθουσες, λειτουργεί με έναν περίπου αντίθετο τρόπο. Σε επίπεδο νοηματικό είναι πολύ πιο προφανές, δεν αφήνει τίποτα που να μην εξηγήσει ξανά και ξανά, όμως σπρώχνει με πολύ μεγαλύτερη πειθώ αυτό που επιχειρεί να κάνει. Είναι πολύ πιο πειστικό, εν ολίγοις.

Ακολουθεί 4 ανεξάρτητες ιστορίες εγκλήματος, πάθους, απόγνωσης και θανάτου στη σύγχρονη Κίνα, κι όταν λέμε ακολουθεί εννούμε σχεδόν κυριολεκτικά. Συνδετικός κρίκος είναι μυστηριώδης εκτελεστής που στις διαδρομές του αγγίζει τους πρωταγωνιστές των επιμέρους ιστοριών, αγγίζει, ξέρεις, επειδή touch of sin, χοχο. Αλλά στην πραγματικότητα αυτό που συνδέει όλους αυτούς τους ήρωες είναι η απόγνωση κάθε μορφής και το πώς παραμένουν παγιδευμένοι σε έναν λαβύρινθο δίχως τέλος που οι ίδιοι και το περιβάλλον έχουν σκάψει για τον εαυτό τους. Μια εργατική τάξη έτοιμη να εκραγεί.

O Τζία Ζάνγκε γύρισε με το βραβείο Σεναρίου από τις περσινές Κάννες, το οποίο είναι κάπως χαριτωμένο ως γεγονός, αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να θαυμάσεις τα επίπεδα κοινωνικής παρατήρησης που έχει ορθώσει, ανάμεσα σε στρώσεις φανταστικά σκηνοθετημένων εκρήξεων βίας. Βίας που μοιάζει να έρχεται με τρόπο σχεδόν τυχαίο, αλλά είναι πάντα αποτέλεσμα αλυσιδωτών χημικών συνθέσεων σε μια κοινωνία που βράζει. Να το τσεκάρεις.

Μιας και είναι φτωχή η συγκομιδή αυτή τη φορά, ας πάρουμε την ευκαιρία να προτείνουμε 10 ταινίες που μπορείς να βρεις στις αίθουσες αυτή τη βδομάδα και αξίζει να τις δεις στη μεγάλη οθόνη:

• “Grand Budapest Hotel”: Θα περάσει πολύς καιρός και ακόμα θα συνειδητοποιούμε πόσα πολλά πράγματα έχει χωρέσει ο Γουές Άντερσον σε αυτή την ταινία. Σπουδαιότητα κάτω από κάλυμα ασημαντότητας. Αυτή τη βδομάδα θα το ξαναδώ.
• “Nymphomaniac”: Παίζεται ακόμα σε combo μέρους Α+Β. Το πιο διασκεδαστικό σχεδόν-πεντάωρο που μπορεί να περάσεις μέσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα.
• “Inside Llewyn Davis”: Τα χρώματα, οι μουσικές, το συναίσθημα, το ταξίδι του folk μη-ήρωα σε μια παγωμένη Αμερική. Η πιο κοντά στην καρδιά ταινία που έχουν κάνει οι αδερφοί Κοέν.
• “12 Years a Slave”: Στον Δαναό παίζει αυτό και το “Grand Budapest Hotel”, είναι μάλλον τα περισσότερα αθροιστικά αστεράκια που μπορεί να μαζευτούν φέτος σε ένα σινεμά.
• “The Selfish Giant”: Αυτή η αχρονική, σπαρακτική μεταφορά Όσκαρ Γουάιλντ στο σινεμά είναι από τις ταινίες που κάποτε θα κοπανάς το κεφάλι σου που δεν είδες στη μεγάλη οθόνη.
• “Φωτιά Πάνω από την Πομπηία”: Πολ Γ.Σ. Άντερσον και τα μυαλά στη λάβα.
• “Her”: Βγήκε καλύτερη ταινία στα blogoscars. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί, αλλά σε κάθε περίπτωση το production design και μόνο την κάνει ταινία που πρέπει να δεις στο σινεμά.
• “Nebraska”: Πανέμορφο και συναισθηματικό. Πάρε τον πατέρα σου και πηγαίντε να το δείτε.
• “The Wolf of Wall Street”: Amazing. O Σκορσέζε σκηνοθετεί σα να ήταν 35άρης σκηνοθέτης στη δεύτερή του ταινία.
• “The Third Man”: Το κλασικό θρίλερ του Κάρολ Ριντ με τον Όρσον Γουέλς παίζεται στο Τιτάνια, προσφέροντας την σπάνια και πάντα καλοδεχούμενη ευκαιρία να δούμε στο σινεμά μια από τις Καλύτερες Ταινίες Που Έγιναν Ποτέ.

Τέλος αυτή τη βδομάδα στο Όπερα γίνεται το Horrorant Festival για το οποίο μπορείς να διαβάσεις περισσότερα εδώ (και να κερδίσεις προσκλήσεις εδώ), και για το οποίο ισχύει βασικά η άποψη πως διαλέγεις ένα-δυο βράδια, παίρνεις παρέα, και πάτε στο σινεμά. Θα περάσετε ωραία.

(Και σιγουρέψου πως θα πας στην προβολή της Τετάρτης 19 Μαρτίου για το αριστούργημα “I Saw the Devil” που δεν προβλήθηκε ποτέ στις αίθουσες στη χώρα μας και είναι τρομερή ευκαιρία.)

Είσαι έτοιμος για σινεμά; Για δες πόσο δυνατός είσαι στο να θυμάσαι ατάκες από το σινεμά…