Οι ταινίες: Ο θρύλος του Μαντς Μίκελσεν

Στους ανθρώπους του χώρου αρέσει πολύ να μιλούν με κρυπτικά ποπ όρους για τα ταλέντα της βιομηχανίας του θεάματος. “Άστρο”. “Χαρισματικότητα”. “Λάμψη”. “X-Factor”. Αυτό το τελευταίο ειδικά, είναι το καλύτερο, αποκαλύπτει πάρα πολλά για τον αποδέκτη (ή μη) του χαρακτηρισμού.

Ας πούμε για χρόνια δε χόρταινα να παρακολουθώ “American Idol” (μέχρι, ΟΚ, να το βαρεθώ) σε μεγάλο βαθμό κι επειδή με συναρπάζει η παρατήρηση χαρακτήρων. Ο πιο συχνός τύπος διαμαρτυρόμενου συμμετέχοντα ήταν εκείνος που Απλά Δεν Το Έπιανε. Δε μιλάω τώρα για εκείνα τα φρικτά επεισόδια των αρχικών οντισιόν με όλα τα φρικιά και τους τρελούς, αλλά για τα λάιβ, τα κανονικά, εκεί που είχαν απομείνει οι 9-10 αληθινά καλοί.

Συνήθως, εκτός από 1-2 πιθανές gimmick περιπτώσεις, εκεί έφταναν τραγουδιστές που πληρούσαν κάποιες βασικές προϋποθέσεις. Ήξεραν να βγάλουν νότες από το στόμα τους, ήξεραν να σταθούν στη σκηνή, ήξεραν να φωνάξουν έναν στίχο. Εκεί είναι που μπαίνουν λοιπόν μέσα άλλα πράγματα, αυτά στα οποία δε μπορείς να βάλεις βαθμό. Υπάρχουν εκείνοι που απλά έλεγαν ένα κομμάτι σα να μη συμβαίνει τίποτα και έμενες άφωνος κι έλεγες “αυτός είναι σταρ” και υπάρχουν κι εκείνοι που προσπαθούσαν. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα κακό με την προσπάθεια, αλλά το point είναι ότι κάποιοι άνθρωποι, σε κάποιους τομείς της τέχνης τους, δεν την χρειάζονται. Ή το κάνουν να μοιάζει σα να μη τη χρειάζονται.

H στιγμή λοιπόν αυτή πάντα ερχόταν. Κάποιος διαγωνιζόμενος τα έκανε όλα σωστά, αλλά βρισκόταν στους προτεινόμενους για αποχώρηση ή είχε τον Σάιμον Κάουελ (άμουσος και κυνικός αλλά με ένστικτο για τραγουδιστές με άστρο) να λέει “δεν αρκεί αυτό που κάνεις” κι ήταν σε φάση “μα τι πρέπει να διορθώσω, τι να κάνω αλλιώς;” και εκεί ερχόταν η αμήχανη στιγμή που απλά δε μπορείς να εξηγήσεις σε κάποιον ότι τα έχει όλα, ότι τα κάνει όλα σωστά, αλλά δεν είναι Αυτό.

Τους ξέρεις Αυτούς. Τους καταλαβαίνεις με τη μία. Τις περισσότερες φορές δεν σε νοιάζει καν να εξηγήσεις το γιατί. Ή δε μπορείς.

Ο Μαντς Μίκελσεν είναι ένας τέτοιος σταρ.

Προσπαθώ να φανταστώ αντίστοιχο σκηνικό με του “American Idol” αλλά με ηθοποιούς, και τον Μίκελσεν συμμετέχοντα. Να βγαίνουν δέκα τύποι πριν από αυτόν και να ερμηνεύουν την ίδια σκηνή, μια σκηνή από το “Hannibal” ας πούμε. Έναν διάλογο με τον Γουίλ Γκράχαμ, κατά πάσα πιθανότητα. Να τονίζουν όλοι τις σωστές λέξεις, να έχουν τη σωστή γλώσσα του σώματος, να είναι τρομακτικοί, να είναι επιβλητικοί, να τα κάνουν όλα σωστά. Και τότε να μπαίνει ο Μίκελσεν, και απλά να στέκεται στη σκηνή. Επί τόπου ξεχνάς τα πάντα, γιατί ξαφνικά σε νοιάζει μόνο αυτός ο τύπος. Κάποιοι άνθρωποι απλά το έχουν Αυτό.

Ο Μαντς Μίκελσεν έχει βαρύτητα. Μπορεί απλά να στέκεται και να κοιτάζει, και σε νοιάζει. Θες να ξέρεις περισσότερα. Το βλέμμα του είναι μελαγχολικό και πανούργο μαζί. Είναι επιβλητικός αλλά όχι καρτουνίστικος γίγαντας. Και έχει αυτή την περίεργη, απροσδιόριστη προφορά, που είναι λες και δεν έχει μητρική γλώσσα, μιλάει κάτι άλλο, είναι από κάπου αλλού.

O “Θρύλος του Μάικλ Κόλχαας” (imdb) είναι μια από αυτές τις ταινίες που γεννιούνται και πεθαίνουν πάνω στο χάρισμα του πρωταγωνιστή τους. Ιστορία ενός χωρικού που μετατρέπεται σε επαναστάση, αληθινό one man show και χάρη στον τρόπο που είναι μονταρισμένη και γυρισμένη: Ο ρυθμός του φιλμ το κάνει να φαίνεται σα να υπήρχε κάπου άλλο τόσο όμως πετάχτηκαν στα σκουπίδια όσες σκηνές δεν αφορούσαν άμεσα στον κεντρικό ήρωα. Το νιώθεις κάπως σαν περίληψη, μια περίληψη που ενδιαφέρεται μόνο για τον Κόλχαας. Όχι για τους υπόλοιπους χαρακτήρες, όχι για το κοινωνικό πλαίσιο, όχι για κάποια ευρύτερη παρατήρηση για τον άνθρωπο ή το περιβάλλον του ή την πολιτική. Παρά μόνο για αυτό τον τύπο.

Η αλήθεια είναι πως βλέποντας το πόστερ του έργου πριν κάποιους μήνες, θεώρησα πως ήταν μέρος κάποιου spoof, σαν αυτά τα ψεύτικα τρέιλερ του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ στο “Grindhouse” ή τις ψεύτικες σειρές του Τζακ Ντόναγκι στο “30 Rock”. Έχοντας δει την ταινία, εξακολουθώ να μην έχω πειστεί πως δεν είναι κάτι τέτοιο. Πώς το λένε; Δεν υπάρχει αρκετή ταινία μέσα σε αυτή την ταινία.

Όμως υπάρχει ο Χάνιμπαλ στη Γερμανική εξοχή του 16ου αιώνα. Αν αυτό σου ακούγεται σαν κάτι που θα ήθελες να δεις, τότε δες το. Απλά να θυμάσαι πως δεν υπάρχει απολύτως τίποτα γύρω από αυτό.

Μιλώντας για εκρήξεις.

To “Lone Survivor” (imdb) δεν το είδα ως το τέλος. Σπάνια νιώθω τόσο προσβεβλημένος από το συνδυασμό ηθικής και αισθητικής μιας ταινίας στο βαθμό του να μη θέλω άλλο να συμμετάσχω στην όλη της εμπειρία. Ετούτη εδώ είναι μια πολεμική ταινία γυρισμένη σαν λυτρωτικό ποίημα, με λυρικά slow motion και την όλη Εμπειρία Πίτερ Μπεργκ, ο οποίος σε αυτό το σημείο είναι πλέον ξεκάθαρα από τους χειρότερους σκηνοθέτες στο Χόλιγουντ, ακριβώς επειδή είναι ικανός και διαθέτει ξεχωριστή φωνή, αλλά τη χρησιμοποιεί για να λέει μόνο μπούρδες. (Τουλάχιστον το “Battleship” δεν προσποιείτο πως ήταν κάτι άλλο εκτός από ένα εξίσου ακριβό αλλά πολύ πιο φτηνιάρικο “Transformers”.)

Η ταινία αυτή έχει γυριστεί για να πείσει κόσμο να καταταγεί δείχνοντάς του πόσο γαμημένα υπέροχο είναι το να σβήνεις στο πεδίο της μάχης καδραρισμένος σαν σύγχρονη αγιογραφία με όλα τα φανταστικά φίλτρα και την κουνημένη κάμερα και την ψυχωμένη μουσικούλα που ο Μπεργκ κάποτε χρησιμοποίησε για να μας βάλει μες στα διαλυμένα σπίτια των απλών, ανθρώπινων ηρώων του “Friday Night Lights” δείχνοντας τι σημαίνει τραγωδία κι όχι εξισώνοντάς την με κάτι Ανώτερο.

Ας προσποιηθούμε πως το διαβάζω σε slo-mo κοιτώντας στωικά και πεσμένος στα γόνατα: “Αυτή είναι μια πολεμική ταινία φτιαγμένη από αγόρια για αγόρια (κάτι που είναι προσβλητικό για τα αγόρια).”

Αντ’ αυτού

Το “Captain America: The Winter Soldier” είναι η σπάνια υπερηρωική ταινία της Marvel που έχει και κάτι να πει για τον κόσμο που ζούμε. Δεν είναι πολιτική διατριβή, αλλά είναι εν πάσει περιπτώσει μια ουσιαστική ματιά στις επικίνδυνες προεκτάσεις της δυτικής πολιτικής συγκαλυμμένου συγκεντρωτισμού και τρομολαγνείας.

Είναι εν ολίγοις μια ιδανική espionage περιπέτεια που σου δείχνει στρατιώτες να πολεμούν έναν κρυφό πόλεμο δίχως να σε κάνει ούτε στιγμή να εύχεσαι να ήσουν μέρος αυτού του πολέμου. (…Πίτερ Μπεργκ.) Αν σου περάσει από το μυαλό να δεις το “Lone Survivor”, απλά δες το “Winter Soldier” αντ’αυτού.

Γενικότερα δηλαδή, αυτό κάνε. Ο Κάπτεν Αμέρικα είναι ένας ήρωας που λόγω ονόματος και ίματζ δεν τραβάει καθόλου στα μέρη μας, και είναι κρίμα κι άδικο, γιατί είναι το σπάνιο μπλοκμπάστερ που αξίζει κάθε δολλάριο του παραφουσκωμένου μπάτζετ του. Σε μια βδομάδα χλιαρών νέων κυκλοφοριών, δώσε μια δεύτερη ευκαιρία στον Πρώτο Εκδικητή.