Οι ταινίες: Σερβίροντας την Ιστορία

Χαίρομαι που λέγαμε την προηγούμενη βδομάδα τι είδος ταινίας ΔΕΝ είναι το “12 Years a Slave” επειδή μαντέψτε, ο “Lee Daniel’s The Butler” (letterboxd | imdb) είναι. Είναι ο ορισμός του cheesy, διδακτικού οσκαρικού/ιστορικού μελοδράματος που βλέπεις και θες απλά να τελειώσει για να πας σπίτι σου.

Αφηγείται ουσιαστικά όλη τη σύγχρονη Αμερικάνικη ιστορία μέσα από τη ματιά ενός άντρα που υπηρετεί ως μπάτλερ στο Λευκό Οίκο στη διάρκεια της θητείας 8 Προέδρων, με αποτέλεσμα ένα μια από αυτές τις “όλα μέσα” ιστορίες όπως του “Forrest Gump” (απλά χωρίς το χιούμορ ή την ποπ διάθεση). Ο Φόρεστ Γουίτακερ γερνάει μένοντας σταθερά ανέκφραστος στο ρόλο και ταυτόχρονα απέναντι στην Ιστορία, την ώρα που:

• όλα τα σημαντικά γεγονότα της Αμερικάνικης ιστορίας περνάνε από την οθόνη μας με τη βαρύτητα ενός slideshow
• ο γιος του στην ταινία εισάγει τον εαυτό του σε κάθε σημαντική στροφή στην πορεία της μαύρης ιστορίας, είναι εκεί στο ξεκίνημα των Μαύρων Πανθήρων, του επιτίθεται η ΚΚΚ, κάνει φυλακή με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ξεκινάει το κίνημα κατά του Απαρτχάιντ, κατεβαίνει σε εκλογές, αποκαλύπτεται πως είναι ο Ομπάμα
• η γυναίκα του στην ταινία είναι η Όπρα Γουίνφρεϊ που δεν γερνάει ποτέ αλλά έχει διαρκώς αυτό το “παίζω δραματικό ρόλο – αν πεταρίσω λίγο το μάτι ίσως μοιάζω όντως για αλκοολική” ύφος
• μια παρέλαση γνωστών ονομάτων ερμηνεύει με τον πιο υπερβολικό και προφανή τρόπο όλους τους προέδρους αφήνοντάς σε να προσπαθείς να αποφασίσεις αν ο Τζον Κιούζακ ως Νίξον είναι το χειρότερο κάστινγκ όλων των εποχών ή αν η Τζέιν Φόντα ως Νάνσι Ρέιγκαν είναι ο μοναδικός άνθρωπος σε όλο το καστ που έχει καταλάβει πως παίζει σε κωμωδία
• τελικά όλη η ταινία καταλήγει να μοιάζει με advertorial του Μπαράκ Ομπάμα

Είναι γενικά πολύ αστείο.

Το πρόβλημα είναι πως ο Λι Ντάνιελς έχει μαζέψει εδώ αρκετά τον εαυτό του και τα ένστικτά του, μη αφήνοντας τη σήμα κατατεθέν υστερία του να κυριαρχήσει στην οθόνη. Είναι συγκρατημένος κι αυτό κάνει αν όχι για χειρότερο, σίγουρα για πιο βαρετό σινεμά από ό,τι οι προηγούμενες ταινίες του, κι οι δύο από τα χειρότερα πράγματα που μας έχει δώσει το Αμερικάνικο σινεμά τα τελευταία 15 χρόνια.

Το “Precious Based On the Novel ‘Push’ By Sapphire” είναι η μία ταινία στην ιστορία των Όσκαρ που αδυνατώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να πήρε ποτέ άνθρωπος στα σοβαρά, ενώ το “Paperboy” έχει τη Νικόλ Κίντμαν να κατουράει τον Ζακ Έφρον, οπότε εκεί γίναν ελαφρώς πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Στο “Lee Daniels’ The Butler” (κι αυτός είναι ο πλήρης τίτλος, δηλαδή πόσο δίκαιο) ο Λι Ντάνιελς περιορίζει τον εαυτό του σε σημείο που σχεδόν δυσκολεύεσαι να αναγνωρίσεις πως είναι ένας από τους 5 χειρότερους εν ζωή σκηνοθέτες, αλλά η ταινία παραμένει κακή.

Η χημεία μεταξύ των αντρών είναι το μεγάλο στοίχημα σε δύο κατά τα άλλα εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους ταινίες αυτή τη βδομάδα.

Η μία είναι βασικά το “Hangover: 178 Χρόνια Μετά” αλλά είναι κρίμα να το λέμε έτσι γιατί έχει τέλειο τίτλο, “Last Vegas” (letterboxd | imdb) λέγεται, δηλαδή όχι μπράβο. Η ταινία είναι λίγο πολύ αυτό που περιμένεις να είναι, με 4 γερασμένους παλιόφιλους να πηγαίνουν Λας Βέγκας για το μπάτσελορ του ενός εξ αυτών, να το καίνε, να το ζούνε, και να παίρνουν και μαθήματα ζωής φυσικά επειδή Χόλιγουντ ντε.

Αλλά πόσο φτηνό: Όλα αυτά τα εμπνευσμένα που λένε περί κατανόησης, περί “ζήστε”, περί συγχώρεσης, όλα αυτά τα μεγάλα και σημαντικά, μοιάζουν τόσο πολύ εύκολα όταν δεν συνοδεύονται από συνέπειες. Μόνιμη συνήθεια του αμερικάνικου εμπορικού σινεμά- κι εγώ μπορώ να δηλώνω στα 75 μου ότι “θα ζήσω διάβολε κι ας γίνει ό,τι θέλει!” ειδικά αν είμαι ήρωας ταινίας κι όλα τελειώσουν με happy end στους τίτλους τέλους είκοσι λεπτά μετά. Όλοι αυτοί πρέπει να βάλουν να δουν καναδυό “Εντιμότατοι Φίλοι Μου” για να μάθουν πώς γίνεται να μιλάς για τη ζωή, για τους φίλους και για τον θάνατο δίχως να γίνεσαι φαιδρός.

Ωστόσο το φιλμ κουβαλάει την τρομερή star power των 4 βασικών του ηρώων, οι οποίοι είναι όλοι φανταστικοί και δεν σε αφήνουν ποτέ να πλήξεις ή να νιώσεις πως βλέπεις μια μπούρδα. Κατά σειρά αγάπης: Κέβιν Κλάιν, Ρόμπερτ ντε Νίρο, Μάικλ Ντάγκλας, Μόργκαν Φρίμαν, αλλά είναι όλοι τους φανταστικοί εδώ, δεν υπάρχει σκηνή που να μην αστράφτει χάρη στην παρουσία και την αλληλεπίδρασή τους. Όλο αυτό κάνει για ένα διασκεδαστικό δίωρο στο σινεμά, όσο και μια ταινία που μετά θα πετάξεις στα σκουπίδια.

Στο “Prince Avalanche“ (imdb) ο Πολ Ραντ κι ο Εμίλ Χερς απολαμβάνουν μια πολύ πιο ουσιώδη σχέση, και είναι μάλιστα ενδιαφέρον το σκηνικό στο οποίο τους έχει τοποθετήσει ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν. Γυρίζοντας το ριμέικ μιας προ διετίας Ισλανδικής ταινίας, για δύο φίλους που βασικά περπατάνε και συζητάνε για τη ζωή και τη φιλία και #ta_loipa, πετυχαίνει μια έξυπνη παραλλαγή. Βάζει την ιστορία του σε ένα συγκεκριμένο context καταστροφής/αναδόμησης, καθώς οι δύο φίλοι είναι εκεί για να φροντίσουν τους δρόμους που επλήγησαν από μια σειρά πυρκαγιών στο Τέξας.

Έτσι, κάθε τι που λένε οι αισθάνονται οι Ραντ/Χερς αποκτά αυτόματα μια άλλη βαρύτητα. Κάθε τους σκέψη ή τσακωμός ή δάκρυ ή γέλιο, είναι κι ένα κομματάκι στον πίνακα της ταινίας, που καταλήγει εν τέλει ένας υπαρξιακός στοχασμός πάνω, ναι, στη ζωή και στη φιλία, αλλά και στη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και στο τι συμβαίνει όταν όλα χαθούν και μείνουμε εμείς, μόνοι.

Δεν είναι ένα φιλμ που μείνει μαζί μας για πάρα πολύ καιρό, όμως έχει γοητεία και χαμόγελο και συγκίνηση, έχει την ωραία χημεία των δύο πρωταγωνιστών, και σε αφήνει και με δυο σκέψεις παραπάνω.

Βγαίνει και το “Frozen” (imdb) της Disney αυτή τη βδομάδα το οποίο έτσι κι αλλιώς με ενδιαφέρει επειδή έχω φετίχ με το ντισνεϊκό animation (πέρσι είχα βάλει και τις 52 ταινίες στη σειρά– τις έχω δει όλες περισσότερες από μία φορά), αλλά και πιο συγκεκριμένα επειδή είναι από τη σεναριογράφο του “Wreck-It Ralph” (το οποίο είναι τέλειο) και τον σκηνοθέτη του “Tarzan” (το οποίο ειδικά σε οπτικό/τεχνικό επίπεδο ήταν φανταστικό).

Ωστόσο η δημοσιογραφική προβολή έγινε με τη μεταγλωτισμένη κόπια για κάποιο λόγο, οπότε η φάση είναι παραμονή Χριστουγέννων στη μία διαθέσιμη αίθουσα με υπότιτλους. Ειδάλλως (ή αν ας πούμε δεν μένεις Αθήνα/Θεσσαλονίκη), η λύση είναι DVD κλπ.