Όχι και η τρομερότερη των εβδομάδων για να πειστείς να αφήσεις το Μουντιάλ να πας σινεμά, αλλά δεν πειράζει, υπάρχει το Ταινιόραμα στο Άστυ, υπάρχει ο Γκοντάρ στην Ταινιοθήκη, και υπάρχει και μια “Αμελί” για τους μπόνους πόντους.

Καθώς νοσταλγούμε αυτή τη μακρινή εποχή που η ταινία του Ζενέ έβγαινε για πρώτη φορά στις ελληνικές αίθουσες, αφήνουμε την ηρωίδα της Οντρέ Τοτού να μας ξεναγήσει στα φιλμ αυτής της εβδομάδας, όσο περιμένουμε να βγουν εκείνα της -ομολογουμένως πολύ πιο ενδιαφέρουσας- επόμενης.

“A Million Ways to Die in the West”

Ο Σεθ Μακφάρλεν του “Family Guy” και του “Ted” (και της τελετής Όσκαρ που είχε το αστείο με τα βυζιά) παίζει ο ίδιος το ρόλο ενός ραντσέρη στην Άγρια Δύση που κανείς δε τον νιώθει γιατί είναι τόσο μπροστά από την εποχή του, η κοπέλα του τον αφήνει για έναν πλούσιο και επιτυχημένο έμπορο, οι γονείς του δε τον πιστεύουν, και γενικά η μόνη που τον καταλαβαίνει είναι η Σαρλίζ Θερόν που κάθε τρεις και λίγο του λέει πόσο φανταστικός είναι.

Για να το λέει η Σαρλίζ -στο ρόλο μιας φανταστικά badass καουμπόησας, παντρεμένης με έναν Evil Λίαμ Νίσον- κάτι θα ξέρει, ωστόσο η ίδια η ταινία όχι απλά δε μας πείθει για αυτό, παρά δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια συρραφή από άτεχνα γκαγκς (λίγα εκ των οποίων είναι αστεία) δίχως ρυθμό ή συνοχή, κάτι που λειτουργεί σε ένα καρτούν χαλαρής αφήγησης σαν το “Family Guy”, αλλά όχι όταν λες μια ιστορία στο σινεμά. Εκτός αν ο Μακφάρλεν νομίζει πως κάνει Monty Python, γιατί τότε πέφτω και γελάω μπρούμυτα στο πάτωμα: Ο σουρεαλισμός βλέπει το “Million Ways” και μεταμφιέζεται σε σινεμά βεριτέ από τη ντροπή του.

Χιούμορ με κλανιές και εμετούς, πλακίτσες με γυναίκες και με άντρες που καθορίζουν τις συμπεριφορές τους βάσει αυτών, “α, κοίτα, ένας Κινέζος-άνθρωπος!” αστεία και μονόλογοι που μοιάζουν με stand-up καμουφλαρισμένο ως σινεμά. Όσο για τον ίδιο τον Μακφάρλεν, μιλάμε για μηδενικό star quality, για πληρη αδυναμία να κρατήσει το ενδιαφέρον της κάμερας πάνω του. Δε θα περίμενα όμως περισσότερη αυτογνωσία από έναν άνθρωπο που συνεχίζει να βάζει τον εαυτό του σε ένα βάθρο και να σπάει πλάκα με όσους βλέπει τριγύρω να μη μοιάζουν με αυτόν.

Σπίτι και Μελ Μπρουκς παιδιά.

“Million Dollar Arm”

Αθλητική ταινία Disney ρε παιδιά, τι αμαρτίες πληρώνουμε; Ο Ντον Ντρέιπερ πάει στην Ινδία, στήνει ένα ριάλιτι με στόχο να κάνει μια αρπαχτή επειδή η καριέρα του ως μάνατζερ πάει κατά διαόλου. Μέσα από το ριάλιτι θέλει να βρει νεαρούς παίχτες κρίκετ και να τους κάνει παίχτες μπέιζμπολ επειδή Αμερική. m/ ΜΑΝΤΕΨΕ ΤΙ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.

Αλλά τώρα σοβαρά, αν η φράση “ο Ντον Ντρέιπερ στήνει ριάλιτι στην Ινδία για να μετατρέψει νεαρούς παίχτες κρίκετ σε θαυματουργά χέρια του μπέιζμπολ” δεν σου αρκεί, τότε ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο χρειάζεται.

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ

7 ‘million’ ταινίες καλύτερες από το “A Million Ways to Die in the West” και το “Million Dollar Arm”

*Millions, του Ντάνι Μπόιλ. Μπόμπιρας βρίσκει μια σακούλα γεμάτη λίρες πριν την αλλαγή σε Ευρώ, σε μια γλυκύτατη αν και μάλλον ξεχάσιμη ταινία από τον κατά τα άλλα Οσκαρικό ή/και cult ήρωα Ντάνι Μπόιλ.

*The Million Dollar Hotel, του Βιμ Βέντερς. Παντελώς άνισο αλλά ενδιαφέρον ρομαντικό whodunnit σε ένα ξενοδοχείο γεμάτο χαμένες ψυχές. Για κάτι που έχει γράψει ο Μπόνο, ανεκτό είναι. Παίζει η Μίλα Γιόβοβιτς κι ο Μελ Γκίμπσον.

*How to Steal a Million, του Γουίλιαμ Γουάιλερ. Ρομαντική κωμωδία με Όντρεϊ Χέπμπορν και Πίτερ Ο’Τουλ, για μια γυναίκα που επιχειρεί να κλέψει ένα άγαλμα από Παριζιάνικο μουσείο. Δύο από τους πιο χαρισματικούς ηθοποιούς στην ιστορία του σινεμά στην ίδια γοητευτική κομεντί; Πώς να πεις όχι;

*8 Million Ways to Die, του Χαλ Άσμπι. Ο λατρεμένος Άσμπι σκηνοθετεί σενάριο του Όλιβερ Στόουν βασισμένο σε βιβλίο του Λώρενς Μπλοκ, με πρωταγωνιστή τον Τζεφ Μπρίτζες για έναν ντετέκτιβ που βρίσκεται στο στόχαστρο ύστερα από έναν πυροβολισμό. Βιντεοταινίες για πάντα.

*Five Million Years to Earth, του Ρόι Γουώρντ Μπέικερ. Δε το έχω δει αυτό αλλά είναι της Χάμερ (Χάμερ > Χαμ) και η υπόθεση λέει, “ένα αρχαίο διαστημόπλοιο από τον Άρη έρχεται στην επιφάνεια στο Λονδίνο και αποδεικνύεται πως έχει επιρροή στους τριγύρω ανθρώπους”. Ακούγεται πιο αστείο από τον Μακφάρλεν και πιο καθηλωτικό από τον Χαμ.

*Million Dollar Baby, του Κλιντ Ίστγουντ. Θυμάστε εκείνη τη σκηνή που η κοπέλα είναι στο νοσοκομείο και σκάει η οικογένειά της από τη Ντίσνεϊλαντ με τα αυτιά του Μίκυ στο κεφάλι και είναι οι Κακοί Συγγενείς που μόνο μουστάκι δε στρίβουν; Πόσο τη μισώ αυτή την ταινία. Πραγματικά υποτιμημένα μισητή σε σχέση με το “Crash”, το magnum opus καρτουνίστικου διδακτισμού του Πολ Χάγκις. Μου λείπει ο Πολ Χάγκις, κάπως τον έχουμε ξεχάσει. Όπως και νά’χει.

*The Six Million Dollar Man, σειρά. Βασικά το “Captain America: The Winter Soldier” αν αυτό ήταν σειρά στα ‘70s. Uber-cool, όχι αηδίες.

“How to Train Your Dragon 2”

Απατώ την Pixar μόνο σε πολύ έκτακτες περιπτώσεις, και άμα αρχίσουμε να ξενοκοιτάμε τώρα και με τα σίκουελ καλύτερα να βγάλουμε διαζύγιο ξερωγώ. Η αλήθεια είναι πως το πρώτο “How to Train Your Dragon” είναι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η Dreamworks, αλλά εκείνο το είχε σκηνοθετήσει ο Κρις Σάντερς του “Lilo & Stitch”, ο άνθρωπος έχει το χάρισμα. Ένα σίκουελ χωρίς αυτόν δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Αλλά ξέρεις, fun κλπ.

“Μια Γαλλίδα στο Μανχάταν”

Οι ήρωες του “Euroflirt” και του “Ρώσικες Κούκλες” έχουν πλέον μεγαλώσει, σαρανταρίζουν, και είναι στο Παρίσι, πάνω που η σχέση τους κλονίζεται ανεπανόρθωτα. Σεντρίκ Κλαπίς, μας τα είπε πέρσι ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, άσε μας σε παρακαλώ καλοκαιριάτικα.

“Αμελί”

Μόνο εγώ ένιωσα απολίθωμα όταν είδα πως βγαίνει το “Αμελί” σε επανέκδοση; Πού είναι οι Παζολίνι και οι Αντονιόνι και οι Χίτσκοκ; Τι δουλειά έχει εδώ η “Αμελί”, θέλετε να με τρελάνετε τελείως;;

Ωστόσο η αλήθεια είναι πως η αγέραστα κολλητική ταινία-ορόσημο του Ζαν-Πιερ Ζενέ έχει μεγάλο ενδιαφέρον το πώς θα μοιάζει με τα σημερινά, σαφώς πιο κυνικά μάτια του κοινού εν έτει 2014, από ό,τι εκείνα του προ σχεδόν μιάμισης δεκαετίας κόσμου που ζούσε σε ένα σύννεφο αφέλειας και αισιοδοξίας.

Η “Αμελί” υπήρξε προπομπός (ή έστω καθορθιστικός παράγοντας) για ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του σινεμά της χαριτωμενιάς, του σινεμά των ηρώων του περιθωρίου, και ως τέτοιο αν μη τι άλλο παραμένει επίκαιρο. Η λανθάνουσα αισιοδοξία της Αμελί σήμερα μοιάζει περισσότερο με απόγνωση από ό,τι ίσως επεδίωκε τότε ο Ζενέ, όμως ακόμα και υπό αυτό το πρίσμα, η επανεμφάνιση της ταινίας στο ραντάρ μας παρουσιάζει σημαντικό ενδιαφέρον.

Αυτό δε σημαίνει πως δε συνεχίζω να αισθάνομαι εντελώς γέρος. ΘΥΜΑΜΑΙ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΟΤΑΝ ΒΓΗΚΕ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ FFS. (Και πολύ περισσότερες από μία φορά.)

Ταινιόραμα

Αυτή η βδομάδα στο Ταινιόραμα στο Άστυ είναι φανταστική, έχει από “Ghost World” και Γκιγιέρμο ντελ Τόρο κι από Μπίλι Γουάιλντερ μέχρι “Idioterne”. Τσέκαρέ το αναλυτικά, αλλά η δική μας πρόταση είναι και η μέρα για την ανυπομονούμε από την αρχή του event: Αρτζέντο και μόνο Αρτζέντο, την Κυριακή 15 Ιουνίου.

• Τρόμος στην Όπερα!
• Suspiria!
• Τέσσερις Μύγες σε Πράσινο Βελούδο!

Μόνο Ντάριο Αρτζέντο παιδιά. 6 ευρώ = 6 ώρες τέλειο giallo. Εντελώς καθόλου άσχημα.

Την επόμενη βδομάδα

Στο “Sabotage” ο Σβαρτζενέγκερ παίζει τον αρχηγό της καλύτερης ομάδας δίωξης ναρκωτικών στον πλανήτη, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του τύπου που γύρισε το “End of Watch” και έγραψε το “Training Day”. Μέσα. Και για αντιστάθμισμα, στο “The Fault in Our Stars” συγκινούμαστε με την ιστορία αγάπης δύο εφήβων που γνωρίστηκαν σε μια ομάδα υποστήριξης καρκινοπαθών. :/ Αλλά υπάρχει και μια ταινία τρόμου με ελληνικό τίτλο “Ο Καθρέφτης της Κολάσεως” οπότε εντάξει, συμβαίνουν πραγματάκια. Δε μπορούσε κάτι από όλα αυτά να βγαίνει σήμερα;