Οι Unboxholics δεν έφτιαξαν ένα καλό θρίλερ «για τα ελληνικά δεδομένα»

Το Μην Ανοίγεις την Πόρτα, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία των Unboxholics, των αδερφών Σάκη και Αλέξανδρου Καρπά δηλαδή, βγήκε για προπώληση ενάμιση μήνα πριν την κυκλοφορία της ταινίας αυτή την εβδομάδα. Μέχρι τις 21 Μαρτίου είχε ήδη κόψει 15.000 εισιτήρια. Οι Unboxholics δηλαδή μπορεί να πατούν σε αχαρτογράφητα νερά κάνοντας σινεμά τρόμου σε μία χώρα που χρησιμοποιεί μονάχα στοιχεία του συγκεκριμένου είδους στις παραγωγές της χωρίς να έχει τιμήσει συνολικά τον τρόμο – και το σινεμά είδους στην Ελλάδα είναι πόνος γενικότερα – όμως, τουλάχιστον για το άνοιγμα της ταινίας τους, θα πρέπει να ένιωθαν πως το πιο πιστό τους κοινό θα έμπαινε στις αίθουσες. Τι γίνεται ωστόσο με τους υπόλοιπους;

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η καχυποψία γύρω από το εγχείρημα των Unboxholics – που έχουν ήδη τρεις μικρού μήκους ταινίες – είναι διάχυτη. Το Μην Ανοίγεις την Πόρτα είναι για πολλούς και εν μέρει εύλογα «μία ταινία από YouTubers». Τι σημαίνει όμως αυτό πρακτικά; Ταινία είχε κάνει ο Shane Dawson ας πούμε, το Not Cool, και ήταν τόσο αντιπαθητική όσο και ο ίδιος. Ταινία όμως έχουν κάνει και οι YouTubers RackaRacka, γνωστότεροι πλέον στο ευρύτερο κοινό ως Danny και Michael Philippou.

Οι δημιουργοί του περσινού Talk To Me, ενός εκ των πιο πολυσυζητημένων ταινιών τρόμου της χρονιάς. Από το YouTube κανάλι The Totally Rad Show ξεκίνησε και ο Dan Trachtenberg, o σκηνοθέτης της καλύτερης Cloverfield ταινίας 10 Cloverfield Lane και του Prey που έδωσε νέο παλμό στο ασθμαίνον franchise του Predator.

Μάλλον καθόλου τυχαία, οι παραπάνω κινηματογραφιστές, όπως και οι Unboxholics, έχουν τις ρίζες τους στο horror. Είτε ως εξερευνητές φαινομένων και content creators σχετικά με μυστήρια, εγκλήματα και αιρέσεις (Philippou), είτε ως reviewers σε video games, κατά βάση τρόμου (Trachtenberg). Ο τρόμος φτιάχνεται φθηνότερα από άλλα είδη, γι’ αυτό και είναι go-to είδος για κάθε αμερικανικό στούντιο εκεί έξω.

Είναι, μάλιστα, απορίας άξιο το πώς η Ελλάδα δεν έχει προϊστορία στον καθαρόαιμο τρόμο, ακριβώς επειδή μπορεί να δημιουργηθεί με λιγότερα. Είναι επίσης ένα εγγενώς χειροποίητο είδος, βασισμένο σε πρακτικά εφέ κάθε τύπου. Άρα εάν έχεις εκπαιδευτεί να τρέχεις ένα κανάλι παραγωγής περιεχομένου με λιγοστούς συνεργάτες, έχοντας την ευθύνη ή το τελικό ok για καθετί, από τη φωτογραφία μέχρι το μοντάζ, και αγαπάς ένα είδος που προσφέρεται για τέτοια προσέγγιση, τότε ναι, το YouTube είναι γόνιμο έδαφος.

Όλα τα παραπάνω ειπώθηκαν γιατί δεν βρίσκω καθόλου παράξενο το γεγονός ότι η ταινία των Unboxholics είναι καλή. Κανονικά καλή, όχι «καλή για τα ελληνικά δεδομένα». Όπως με κάθε σκηνοθετικό ντεμπούτο αλλά και κάθε τελικό δημιούργημα γενικότερα, αυτό που κρίνεται είναι η απόδοση σύμφωνα με τους καλλιτεχνικούς όρους που θέτουν οι ίδιοι δημιουργοί. Με το Μην Ανοίγεις την Πόρτα λοιπόν, οι Unboxholics θέλησαν να κάνουν μία μίνιμαλ ταινία «καλύβας στο δάσος», όπου ένας απομονωμένος από την κοινωνία και την τεχνολογία άνδρας αναγκάζεται να προστατεύσει μία γυναίκα που του χτυπάει έντρομη την πόρτα μες στη νύχτα.

Βρισκόταν στο Μαύρο Δάσος, ισχυρίζεται, με τρεις ακόμη βιολόγους, και μαζί είχαν κατασκηνώσει στην περιοχή. Η ομάδα της όμως, σύμφωνα με την ίδια, δέχτηκε επίθεση από κάποιο πλάσμα που δεν κατάφερε να δει καλά και εκείνη ήταν η μόνη που βρήκε καταφύγιο στην καλύβα του. Στην προσπάθειά του όμως να αναζητήσει τους συναδέλφους της, ο άνδρας που υποδύεται παραπάνω από αξιοπρεπώς ο ίδιος ο Σάκης Καρπάς, δεν βρίσκει κανένα ίχνος. Ούτε δικό τους, ούτε των σκηνών τους.

Εκείνος, αλλά και το κοινό μαζί τους, αρχίζουμε να αμφισβητούμε τη γυναίκα, με τη διάδραση των δύο χαρακτήρων μεταξύ τους αλλά και με το περιβάλλον τους να παίρνει υπερφυσικές διαστάσεις.

Οι Καρπάδες στήνουν ένα υποβλητικό σκηνικό, ήδη από το πανοραμικό πλάνο του δάσους που μας εισάγει στο Μην Ανοίγεις την Πόρτα, υπό τους ήχους μίας έγχορδης μελωδίας που σε προετοιμάζει για τη σκληράδα και τη δυσοίωση συνθήκη που θα αντιμετωπίσεις.

Από τα γυρίσματα του Μην Ανοίγεις την Πόρτα

Έχουν λιτή λογική όχι μόνο σκηνοθετικά και σκηνογραφικά – εκμεταλλεύονται πλήρως τον περιορισμένο χώρο της καλύβας αλλά και το δάσος που την περιβάλλει σε μικρότερο βαθμό – αλλά και στις θεματικές τους που κινούνται στα τραύματα και τις ενοχές των ανθρώπινων σχέσεων. Τα jump scares γίνονται με οικονομία και τοποθετούνται σωστά, με ένα-δύο να σχετίζονται με αποκαλύψεις που συμβαίνουν στο φινάλε. Η Φωτεινή Λεβογιάννη, επίσης, σηκώνει επάξια το ερμηνευτικό βάρος της ταινίας, σε έναν ρόλο ξαφνικών διακυμάνσεων αλλά και σωματικών απαιτήσεων.

Αν το Μην Ανοίγεις την Πόρτα είναι πράγματι η πρώτη ελληνική ταινία αμιγούς τρόμου όπως υποστηρίζουν οι Unboxholics – και πρέπει όντως να είναι – είναι άξιο ποδαρικό.