Οι χειρότερες ταινίες που βασίστηκαν σε video games

Οι περισσότεροι καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. OK, σωστό, αλλά πρέπει να καταδικάζουμε και τις ταινίες απ’ όποιο videogame κι αν προέρχονται. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία συζητάμε για αλλοίωση αποτελέσματος, (μ)πέναλτι καραμπινάτο που δεν σφυρίζεται από διαιτητή σε διατεταγμένη υπηρεσία.

Κύριος υπεύθυνος της παράγκας είναι ο Uwe Boll, όμως υπάρχουν κι άλλα βατόμουρα και σάπιες ντομάτες. Παρακάτω, θα δούμε μαζί τις χειρότερες, πάντα κατά την άποψή μου, η δική σου επιτρέπεται να καταγραφεί με αρκετή δόση χολής στα σχόλια. Και μην μπερδευτείς, μιλάμε για ταινίες που βασίζονται σε videogames, το αντίστροφο (videogames από ταινίες) το είδαμε εδώ, και μαύρισε κι εκεί η ψυχή μας.

Fighting/ Beat ’em up games

Ταινίες καταδικασμένες εκ προοιμίου ν’ αποτύχουν, όταν βασίζονται σε games με μηδενικό ή έστω υποτυπώδες σενάριο. Και η έκπληξη δεν γίνεται, ο άσος είναι μπετόν αρμέ, η μία κινηματογραφική απόπειρα χειρότερη από την άλλη. Το χoρό σέρνει το Street Fighter (1994).

 

Κρίμα για τον εξαιρετικό ηθοποιό Raul Julia ως Μ. Bison που αυτός ήταν ο τελευταίος του κινηματογραφικός ρόλος πριν μας αφήσει. Κρίμα που αυτός δεν ήταν ο τελευταίος ρόλος του Jean-Claude Van Damme και συνέχισε να προσπαθεί να παίζει αντί να ακολουθήσει καριέρα ξυλοκόπου. Κρίμα που ούτε οι σκηνές ξύλου δεν κατάφεραν να συγκινήσουν. Μόνο σιχτίρια για το ακόμα χειρότερο  Street Fighter: The Legend of Chun-Li δεκαπέντε χρόνια αργότερα (2009).

Λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα (1995), το Mortal Kombat ζήλεψε. Πήγε κάτι να πει, αρχικά. Γι’ αυτό έβγαλε και sequel το 1997, το Annihilation. Ε, κάποτε υπήρχε μια καρδάρα με γάλα, την έχυσαν η πλοκή, το καστ και οι διάλογοι από ταινία της Joconda Videos.

 

Και το 2006 το Dead or Alive λέει γιατί αυτοί κι όχι εγώ, που ‘χω τα καλύτερα κορίτσια. Σωστό, υπό μία έννοια, άνοιξε η όρεξη στο μάτι, αλλά προφανώς έως εκεί, έως την ένοχη απόλαυση να βλέπεις την Devon Aoki ως Kasumi.

 

Αλλά, πριν απ’ όλα αυτά, ελάχιστα πριν κι από το SF, είχαμε το Double Dragon (1994), το οποίο θέτει σοβαρότατη υποψηφιότητα για την τριάδα των χειρότερων. Σενάριο και διάλογοι τραγικής κατασκευής και προέλευσης, ηθοποιία για παγκόσμια κατακραυγή, πραγματικά για να γελάνε και οι πιγκουίνοι στα πάρκα και στον Νότιο Πόλο. Ντροπή και αποτροπιασμός, ούτε photo δεν θέλω να βάλω γιατί διασύρεται το όνομα ενός μυθικού παιχνιδιού. 

Super Mario Bros

Λίγο νωρίτερα όμως (1993), πριν ξεκινήσει το φεστιβάλ μίνι φούστα και καράτε (τι «μεγάλη» ταινία κι αυτή), οι Bob Hoskins και Dennis Hopper υπέγραψαν τα συμβόλαιά τους ως Mario και King Koopa, αντίστοιχα. Μπα που να πάγωνε το μελάνι.

 

Οι δύο περίφημοι ηθοποιοί, που δεν είναι πλέον μαζί μας, πρωταγωνίστησαν σε μια κακή μεταφορά του Mario σύμπαντος. Μάλιστα, ο πρώτος δήλωσε σε ανύποπτο χρόνο ότι πρόκειται για την χειρότερη ταινία του ever. Αυτή η παραδοχή, αρκεί για να το βάλουμε στη λίστα και να προχωρήσουμε.

Wing Commander

Αν δεν κάνω λάθος, έχουν περάσει και αρκετά χρόνια από τότε, είναι μία από τις λίγες ταινίες που δεν κατάφερα να ολοκληρώσω. Αλήθεια, προσπάθησα. Αλλά ακόμα και τότε, που ο ελεύθερος χρόνος μου δεν ήταν τόσο πολύτιμος όσο σήμερα, δεν άξιζε να χαραμιστεί.

 

Τι κι αν την σκηνοθέτησε ο δημιουργός του παιχνιδιού, Chris Roberts; Το μόνο που κατάφερε ήταν να προδώσει το δικό του όραμα.

Resident Evil

Η πρώτη Resi cine απόπειρα, δεν ήταν κακή. Μέτρια ναι, για την οικοδομή όχι. Λίγο η Mila, λίγο η Michelle, λίγο ότι βασίστηκε στα δύο πρώτα games, το αυλάκι γέμισε με σταγόνες νερού.

 

Τι ήταν όμως να τα πάει καλά, εμπορικά τουλάχιστον; Apocalypse, Extinction, Afterlife, Retribution, o Δίας πηδήχθηκε, με απανωτά sequels που γίνονταν όλο και χειρότερα, ιδιαίτερα από το Afterlife και πέρα. Δεν μπορείς να πεις, τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι ακολουθεί πιστά την πορεία του παιχνιδιού, που μετά το 4 άρχισε να γίνεται ζόμπι του εαυτού του. Το 2017 έρχεται το Final Chapter, μακάρι να είναι όντως το final. 

Κεφάλαιο Uwe Boll

Και να φανταστείς ότι σε όλα τα παραπάνω δεν είχε συμμετοχή ο Uwe Boll. Το ποδαρικό γίνεται το 2003 με το House of the Dead. O μάγος, ο μετρ του horror, σηκώνει κάθε πιθανή τρίχα του κορμιού σου.

 

Όχι για τους σωστούς λόγους μεν, αλλά η καγκελαρία συνέβη. ΟΚ, τα πήγε χάλια με το HotD, αλλά ο καλοπροαίρετος σκούζει ότι βασίστηκε σε light gun arcade game. Το Alone in the Dark όμως, ε; Υλικό από H.P. Lovecraft, ατμόσφαιρα, ιστορία, κακό. Αυτό ακριβώς, ΚΑΚΟ, μάλλον κακά σαν αυτά που αφήνουν οι σκύλοι στα πεζοδρόμια και τα αφεντικά αδιαφορούν για τα παπούτσια μας.

 

Άτυχη στιγμή κι αυτή, δεν πειράζει, πάμε στο Bloodrayne που διαθέτει κι αυτό τις προδιαγραφές να γίνει δυνατό ταινιάκι. Τα σκατά από πάνω προσγειώνονται στα μούτρα μας, καταστρέφοντας background, αίσθηση και αισθητική, αν και το καστ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί συμπαθητικό, πριν δεις το φιλμ (τελικά, ο Ben Kingsley σα να κάνει είτε εξαιρετικές είτε αισχρές επιλογές).

 

Όταν έχεις αποτύχει με τα δύο προηγούμενα, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν πας πουθενά με το In the Name of the King: A Dungeon Siege Tale (φίλος Statham, Ray Liotta, Burt Reynolds), πόσω μάλλον με το Postal που, ούτως ή άλλως, ήταν μέτριο κι ως videogame. Η τούρτα δένει με το Far Cry και sequels προαναφερθέντων τίτλων. Τούρτα είπα;

 

Doom

Αφήνουμε τον Uwe τον Bollαρο και πάμε στο Doom. Το videogame reboot έρχεται στις 13 Μαΐου (PC, PS4, Xbox One), αλλά το μακρινό 2005 το περίφημο FPS έγινε ταινία. Κατήφορος.

 

Το story μεταλλάχθηκε, έγινε σούπα, για την ακρίβεια κοτόσουπα στον Ευαγγελισμό και πιθανώς το μεγαλύτερο προσόν της ταινίας είναι η παρουσία του The Rock. Αυτό τα λέει όλα, ή σχεδόν όλα. 

Silent Hill

Κατηγορίας Resident Evil, το πρώτο ήταν υποφερτό. Βέβαια, αν συνυπολογίσουμε τις δυνατότητες που προσφέρει απλόχερα το game, ιδίως σε όρους σεναρίου και ατμόσφαιρας, δεν παύει ν’ αποτελεί χαμένη ευκαιρία.

 

Η μεγάλη καταστρόφα έρχεται όμως με το Silent Hill: Revelation 3D του 2012 (βασισμένο στο Silent Hill 3). Οι όποιες πινελιές ατμόσφαιρας μουτζουρώνονται βίαια και το αποτέλεσμα προκαλεί θλίψη. Οι Sean Bean, Malcolm McDowell και Carrie-Anne Moss δεν μπορούν να σώσουν την κατάσταση.

Hitman

Τα είπαμε και πρόσφατα στο αφιέρωμα για τα Hitman games. Η πρώτη ταινία, το Hitman του 2007, απέτυχε να μεταφέρει οτιδήποτε κουβαλάει ο Agent 47 ως κληρονομιά.

 

Το πρόσφατο reboot, το Hitman: Agent 47, τα πήγε κομματάκι καλύτερα, πιθανώς γιατί ο Rupert Friend έπεισε περισσότερο από τον τραγικό Timothy Olyphant και το story ήταν πιο κοντά σε αυτά που ξέρουμε. Παρόλα αυτά, δεν είναι και για έξαλλους πανηγυρισμούς, δεν πήραμε και το Euro.

Max Payne

Με τούτο δω διαολίζομαι άσχημα. Υπάρχουν games που έγιναν ταινίες και δεν προσφέρονταν για κάτι τέτοιο. Θα μου πεις γιατί έγιναν και θα ‘χεις δίκιο 100%. Αν όμως υπάρχει ένα παιχνίδι στον κόσμο όλο, ENA, που ταιριάζει σαν κιμάς σε μακαρόνια, τότε δεν ήταν άλλο από το Max Payne.

 

Είναι ν’ απορείς με την τραγική cine εικόνα του Max Payne σε σχέση με τις δυνατότητες: πλοκή κομμένη και ραμμένη, εκδίκηση, δράση και, πάνω απ’ όλα, noir άρωμα. Όχι, ειλικρινά, πρέπει να είσαι φουλ χαϊβάνι να σου δίνει το game τα πάντα έτοιμα κι εσύ να παρουσιάζεις αυτό το πράμα. Θα μου πεις, βέβαια, όταν ο ρόλος του Max Payne δίνεται στον Mark Wahlberg τι περίμενες; Ε, ναι, η μισή ταινία καταστράφηκε πριν αρχίσουν καν τα γυρίσματα.

Need for Speed

Τα πρώτα Fast & Furious δεν είναι αριστουργήματα αλλά, τουλάχιστον, ένα βράσιμο στο αίμα το νιώθεις, ιδιαίτερα αν είσαι λάτρης της ταχύτητας.

 

Κακά τα ψέματα, το Need for Speed αποτελεί κακέκτυπο, των F&F στην καλύτερη, των καγκουριών στην Κηφισίας στη χειρότερη. Ο Aaron Paul (Breaking Bad) δεν μπορεί να το σώσει, δεν μπορεί να απομακρύνει την αίσθηση ότι όλο αυτό είναι δανεικό.

Lara Croft: Tomb Raider

Ναι, εδώ υπάρχει μια ποιότητα παραγωγής που δεν την βρίσκεις σε πολλές από τις παραπάνω ταινίες. Ναι, το στόμα σου δυσκολεύεται ν’ αρθρώσει κακή κουβέντα για την Angelina (μπράβο πατέρα Jon Voight, να την χαίρεστε) που παρεμπιπτόντως δεν ήταν καθόλου κακή στο ρόλο της.

 

Αλλά μετά βάζεις στο βίντεο (που λέει ο λόγος), ένα Indiana Jones (όχι το τελευταίο, ΟΧΙ). Και βλέπεις τη διαφορά μεταξύ πλυμένου και πραγματικά καθαρού. Το δεύτερο, το The Cradle of Life, ήταν ένα κλικ καλύτερο. Ένα κλικ.

Υστερόγραφα

Το Prince of Persia: The Sands of Time χωρίς να χαρακτηρίζεται σπουδαίο, είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές (ίσως και η καλύτερη ταινία που βασίζεται σε videogame, συγκριτικά με τις υπόλοιπες). Μακάρι το Assassin’s Creed φιλμ να ακολουθήσει το δρόμο του. Μακάρι, αλλά η παράδοση δεν είναι μαζί μας.

Υπάρχουν ταινίες που βασίζονται γενικότερα στο gaming, δύο πρόχειρα παραδείγματα είναι το πρόσφατο Pixels με τον Adam Sandler και το Gamer με τον Gerard Butler του 2009.Ενδιαφέροντα concepts, κακές υλοποιήσεις και τα δύο. Αντίθετα, πολύ καλό είναι το War Games του 1983, με Matthew Broderick ακόμα πιο baby face (20 και κάτι). Αξίζει τον κόπο να το τσεκάρεις.

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του Popcode.