Όλα θα ήταν διαφορετικά χωρίς το Breakfast Club

Είναι κάποιες ταινίες που δεν συνειδητοποιείς το πόσα σημαίνουν, μέχρι πολύ καιρό μετά. Και κάποιοι δημιουργοί, γενικότερα: Δεν ήταν παρά μέχρι τον ξαφνικό θάνατό του, πριν 16 χρόνια, όταν ο κόσμος του σινεμά διαπίστωσε πόσα πολλά σήμαινε ο John Hughes.

Ο Hughes δεν γύρισε πάρα πολλές ταινίες (αν και έγραψε πολλά σενάρια για άλλους, μεταξύ των οποίων το Home Alone) όμως το σερί του στα μέσα των ‘80s υπήρξε τόσο καθοριστικό για τη γλώσσα και τη σημειολογία του νεανικού σινεμά, που ακόμα παραμένει αξεπέραστος. Ferris Bueller’s Day Off, Sixteen Candles, Breakfast Club, ταινίες 40+ χρόνια μετά δεν έχουν σταματήσει να δημιουργούν νέες γενιές φανατικών.

Αυτό είναι το πιο σημαντικό και το πιο αξιοσημείωτο από όλα: Η επιρροή του Hughes δεν τελείωσε όταν οι έφηβοι των ‘80s μεγάλωσαν, αλλά συνεχίζει να γίνεται εμφανής. Οι μισές σημερινές σειρές είτε αποτίουν φόρο τιμής ή είναι άμεσα επηρεασμένες από τη δραματουργία του έργου του. Στο Breakfast Club, φέρνει 5 εφήβους στο ίδιο δωμάτιο, και τους αφήνει εκεί για 2 ώρες. Κάθε ένας από αυτούς είναι ένας διαφορετικός τύπος εφήβου, διαφορετικός τύπος ανθρώπου. Μέχρι το τέλος, όλοι είμαστε ένα. *υψώνει γροθιά*

Τα διακριτά αυτά στερεότυπα, καθώς και ο τρόπος που σταδιακά, μέσα από την κουβέντα και τις ανταλλαγές εμπειριών, μπαίνει ο ένας μες στο κεφάλι του άλλου, συνθέτουν ένα μοτίβο που έχει επιβιώσει αναλλοίωτο μέχρι και σήμερα, και μάλιστα όχι αποκλειστικά σε ταινίες λυκειακού σκηνικού. «Ποτέ δε θα είσαι για κάτι όσο σοβαρός είσαι στα 16», έλεγε ο Hughes, και αυτός ακριβώς ο τρόπος με τον οποίον πήρε την εφηβεία στα σοβαρά, άφησε το στίγμα του σαν ηχώ στις δεκαετίες που ακολούθησαν.

Η ταινία, φέτος κλείνει τα 40 χρόνια, κι εμείς παίρνουμε αυτή την αφορμή για να θυμηθούμε 10 (από τις αμέτρητες) ταινίες που με τον ένα τρόπο ή τον άλλον, αποτελούν περήφανους απογόνους της κλασικής ταινίας του John Hughes.

Pitch Perfect (2012)

To απολαυστικό μιούζικαλ με την Anna Kendrick που μας σύστησε μεταξύ άλλων τη Rebel Wilson είναι Breakfast Club με τραγούδια, τόσο πολύ που η ίδια η ταινία του Hughes γίνεται κεντρικό σημείο της πλοκής και της κορύφωσης του έργου, με την Kendrick και τις Barden Bellas να βάζουν λίγους Simple Minds στη νικητήρια συνταγή τους.

Superbad (2007)

Ας αφήσουμε τον ίδιο τον Judd Apatow να μας το εξηγήσει αυτό: «Είναι μάλλον γελοίο να ακούς ανθρώπους να μιλάνε για τις ταινίες που κάνουμε, με αυτό τον συνδυασμό εξωφρενικού χιούμορ και ευαισθησίας, λες και είναι καμιά πρωτότυπη ιδέα. Ήταν όλα εκεί στις ταινίες του John Hughes. Είτε μιλάμε για το Freaks and Geeks ή για το Superbad, η όλη ιδέα του να έχεις outsiders ως πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, όλα ξεκίνησαν με τον Hughes». Και από όλες τις κινηματογραφικές Apat-ειάδες, το Superbad είναι η καλύτερη.

The Faculty (1998)

Ο Robert Rodriguez βασικά έκανε το Breakfast Club αλλά αν ήταν ταινία sci-fi τρόμου: Τι θα γινόταν αν όλοι αυτοί οι διαφορετικοί τύπου χαρακτήρων έπρεπε να πολεμήσουν εξωγήινους στο χώρο του σχολείου; Ναι, λες και ποτέ δεν σκέφτηκες πως οι μισοί άνθρωποι στο δικό σου σχολείο ήταν εξωγήινοι.

Chasing Amy / Clerks / Mallrats / Dogma

O Kevin Smith είναι ένας ακόμα τεράστιος φαν του Hughes. Το Mallrats είναι το Breakfast Club στο mall, στο Dogma η ίδια η αποστολή των ηρώων είναι εμπνευσμένη από τον John Hughes και τις ταινίες του, ενώ έχει ευχαριστήσει τον σκηνοθέτη επειδή «μου έδινε κάτι να κάνω τα βράδια του Σαββάτου».

The Avengers (2012)

O Joss Whedon είναι ένας ακόμα μεγάλος φαν του Hughes. Η Buffy είναι πρακτικά πώς θα έμοιαζε το Breakfast Club αν ήταν γραμμένο σαν X-Men, και το Avengers με τη σειρά του, είναι το Breakfast Club με υπερδυνάμεις. Ο Whedon έλεγε πως η ταινία αυτή έβγαλε νόημα μες στο κεφάλι του όταν κατάλαβε πως αυτή η ομάδα ΔΕΝ θα έπρεπε να υπάρχει. Είναι διαφορετικοί τύποι χαρακτήρων, κλεισμένοι μέσα σε ένα hellicarrier, προσπαθώντας να βγάλουν νόημα ως ομάδα.

The Royal Tenenbaums (2001)

«Μεγάλωσα βλέποντας ό,τι υπήρχε στο σινεμά και την τηλεόραση. Μας άρεσαν πολύ οι ταινίες της Disney, οι ταινίες του John Hughes», θυμάται ο Wes Anderson, ο οποίος έχει εξελιχθεί στον auteur που δημιουργεί τα πιο εγκάρδια live-action καρτούνς του αμερικάνικου σινεμά. Η ιδέα των παιδιών που δεν τα καταλαβαίνουν οι γονείς τους διαπερνά το έργο του, όπως και η κεντρική θέση που καταλαμβάνουν οι outsider φίγουρες και οι γλυκόπικροι θρίαμβοί τους. Όλα του τα έργα έχουν μια στάλα Hughes μέσα τους, μα κανένα όσο οι Tenenbaums, η πιο θριαμβευτική συλλογή ετερόκλητων χαρακτήρων υπό την ίδια στέγη, από εκείνο το μεσημέρι όπου οι 5 έφηβοι του Breakfast Club έφαγαν την τιμωρία τους.

You and the Night (2013)

Ή αλλιώς εκείνη η ταινία όπου ο Eric Cantona βρίσκεται σε ένα παράξενο σπίτι μαζί με ένα μάτσο παράξενους χαρακτήρες και, επειδή η ταινία είναι Γαλλική, ακολουθεί πολύ σεξ. Τι σχέση έχει αυτό με το Breakfast Club; Να, ο ίδιος ο σκηνοθέτης της ταινίας μας το είπε: «Το Ραντεβού Μετά τα Μεσάνυχτα είναι σαν μια γεμάτη σεξ εκδοχή του Breakfast Club. Και έχει και λίγο Bunuel».

Juno (2007)

H Diablo Conti κέρδισε Όσκαρ για το σενάριο αυτής της indie νεανικής δραμεντί, σε μεγάλο βαθμό χάρη στη φρεσκάδα με την οποία προσέγγισε τους γλωσσικούς κώδικες, αλλά και τους νεαρούς χαρακτήρες εν γένει. Πράγματα τα οποία οφείλει στον John Hughes: «Οι ταινίες του Hughes ήταν η κινηματογραφική μου εκπαίδευση», έγραφε στο Rolling Stone με αφορμή τότε τα 30 χρόνια του Breakfast Club. «Το μήνυμά του, όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι, ήταν ότι οι άνθρωποι δεν ακούν τους εφήβους. Δεν σκέφτονται πώς ένιωθαν εκείνοι σε αυτή την ηλικία όταν κρίνουν τις επιλογές που κάνουν οι νέοι. Είναι εύκολο να το ξεχάσεις αυτό όταν ενηλικιώνεσαι, και ο Hughes άλλαξε την οπτική. Είναι σαν ταινία που γύρισε ένας έφηβος.

A, και στη θέση του Juno βάλτε κάθε λογής εφηβική ταινία των τελευταίων δεκαετιών, από το Heathers ως το American Pie κι από το Easy A ως το The Perks of Being a Wallflower.

Ο John Hughes με το Breakfast Club έδωσε φωνή σε μια γενιά, και στη γενιά μετά από αυτή, και στη γενιά μετά από αυτή. Ό,τι είπε η Diablo Conti: «άλλαξε την οπτική». Ξαφνικά οι έφηβοι δεν ήταν αυτά τα μυστήρια πλάσματα, και ξαφνικά το να βρίσκεσαι σε ένα χώρο με ανθρώπους διαφορετικούς από εσένα ήταν μόνο το ξεκίνημα των πιο αστείων, εγκάρδιων και ειλικρινών περιπετειών. 40 χρόνια μετά, ο John Hughes συνεχίσει να εμπνέει.

*υψώνει γροθιά*