Old: O M. Night Shyamalan θα μας κάνει να ανατριχιάσουμε με την ύπαρξή μας

Μια διαφήμιση για πατατάκια μετατρέπεται σε ξύπνιο εφιάλτη υπαρξιακού τρόμου, μια πραγματικά σοκαριστική ιδέα να θέλει κανείς να συνδέσει με ένα fun brand παρεϊστικης κατανάλωσης. Ένας σταρ ζει τη ζωή του στις θλιμμένες δύο διαστάσεις κι όταν καταφέρνει να φτάσει στην πλήρωση της ύπαρξής του βρίσκεται αυτομάτως παγιδευμένος.

Αλλού, μια διαφήμιση για τζιπ βάζει τον Bruce Springsteen να παραδώσει ένα γλυκερό δίλεπτο κατσάδιασμα στην διχασμένη Αμερική ενώ ο 9 to 5 ύμνος της εργατικής τάξης από την Dolly Parton μετατρέπεται σε 5 to 9 ανάγκη επιβίωσης. Κι όλα αυτά, διαφορετικές γεύσεις μια κοινής απόγνωσης, βρίσκουν κοινή έκφραση στο πλαίσιο ενός πανάκριβου υπερθεάματος που επιλέγει να προσποιείται πως όλα είναι κανονικά- ενώ φυσικά τίποτα δεν είναι.

Διακηρύττοντας ένα γενικόλογο ευχολόγιο πως «χρειαζόμαστε όλοι μας», ένα σλόγκαν που χρησιμοποιήθηκε αρχικά από το NFL μετά τις Black Lives Matters εξεγέρσεις του καλοκαιριού (αρκετά γενικό ώστε να μη χρειαστεί να ενοχλήσει το βαθιά συντηρητικό και λευκό κοινό του) και που τώρα επαναπακεταρίστηκε από τη λίγκα ώστε να ευλογήσει τα γένια της για το ότι ολοκλήρωσε μια άκρως επικίνδυνη σεζόν εν μέσω πανδημίας. Σε ένα μήνυμα παραδομένο από το ολόγραμμα του νεκρού κόουτς που κέρδισε το πρώτο Super Bowl πριν 55 χρόνια, σε μορφή ενδυναμωτικού λόγου αποδυτηρίων.

Είναι όλα μια τόσο… RoboCop, τόσο Starship Troopers, μια τόσο Verhoeven πραγματικότητα. Μια δυστοπία που επαναπακετάρει φόβους και αγωνίες ως σποτ 30 δευτερολέπτων για να αγοράσεις πατατάκια ή, στη χειρότερη, απλώς να συνεχίσεις να παρακολουθείς πιστεύοντας πως αυτή είναι η πιο ασφαλής κίνηση που μπορείς να πράξεις.

Τριγύρω, ο αληθινός κόσμος μοιάζει να βρίσκεται σε μια φρικτή παύση, ο χρόνος όμως συνεχίζει να κυλά. Αυτό είναι το σκοτάδι που προσπαθούμε να καλύψουμε ή να αγνοήσουμε, ακόμα κι ενώ διαπερνά τα πάντα. Ίσως γι’αυτό βλέποντας το μόλις 30” σποτάκι του νέου θρίλερ του M. Night Shyamalan ένιωθα σα να θέλω να πανηγυρίσω.

Όχι μόνο επειδή χαίρομαι πάντα για την κάθε επιστροφή του πολυαγαπημένου σκηνοθέτη. (Εμείς εδώ στο Oneman πάντα τον αγαπούσαμε, ακόμα κι όταν ήταν εντελώς ντεμοντέ.) Κι όχι απλά επειδή ο Shyamalan όταν σκηνοθετεί φρικιαστικού high concept θρίλερ, από την Έκτη Αίσθηση μέχρι το Visit, είναι ικανός να κάνει και τις κάλτσες μας να ανατριχιάσουν.

Αλλά κι επειδή, να, κοίτα τώρα τι ιδέα του ήρθε να φέρει τώρα στον κόσμο. Είναι σε μια παραλία ο Gael Garcia Bernal και η Vicky Krieps (του Phantom Thread) και τα παιδιά τους, και δυο στιγμές μετά, πριν προλάβεις να πεις «έρχεται κύμα», τα παιδιά δεν είναι πια παιδιά, είναι έφηβοι, είναι ενήλικοι. Κάθε θρίλερ που περιλαμβάνει με απόλυτη σοβαρότητα την απεγνωσμένη κραυγή «ΗΣΑΣΤΑΝ ΕΞΙ ΧΡΟΝΩΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ» έχει τον σεβασμό και την προσοχή μου, αυτό έλειπε. Τι γίνεται λοιπόν όταν βρεθείς σε ένα μέρος όπου οι πάντες γερνάνε πιο γρήγορα;

Το σποτάκι του Old είναι φανταστικό και η ταινία μοιάζει απίστευτα ανατριχιαστική:

Εξυπακούεται πως ανυπομονώ, όπως πάντα ανυπομονώ για κάθε νέο Shyamalan, αλλά και κάτι παραπάνω. Γιατί μέσα σε αυτή την παράξενη infomercial δυστοπία που προσπαθούσε να μας μεταπουλήσει ως χιούμορ και ελπίδα, την υπαρξιακή αγωνία του χρόνου που περνάει ενώ εμείς μένουμε παγωμένοι, το Old έμοιαζε παραδόξως σαν μια ειλικρινής κραυγή τρόμου. Σε σποτ 30 δευτερολέπτων; Έστω.

*Το Old θα βγει στις αίθουσες αυτό το καλοκαίρι. Ή το επόμενο. Ποιος ξέρει πια.