Όλες οι ταινίες Mission: Impossible στη σειρά, από τη χειρότερη στην καλύτερη

Οι ταινίες Mission: Impossible, το καλύτερο franchise κατασκοπευτικής δράσης, δεν απέτυχε ποτέ πραγματικά. Με επτά ταινίες μέχρι σήμερα και καμία φόλα ανάμεσά τους, η πρόκληση της κατάταξής τους γίνεται ιδιαίτερα δύσκολη.

Εμείς κάναμε μία απόπειρα παρακάτω συμπεριλαμβάνοντας το Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One, αν και οι ταινίες κοντά στην κορυφή θα μπορούσαν να είναι εναλλάξιμες σε βαθμολογία. Αυτό είναι που κάνει το Mission: Impossible, το Mission: Impossible άλλωστε.

7. Mission: Impossible II

Θεωρείται η πιο αδύναμη, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση κακή ταινία. Ούτε καν κοντά σε αυτό. Το πρώτο sequel του Mission: Impossible, σκηνοθετημένο από τον John Woo, βοήθησε να ωθήσει τη σειρά ταινιών περισσότερο στη δράση παρά στο κατασκοπευτικό θρίλερ. Ο Woo θα έπρεπε να είχε ταιριάξει οργανικά στα Impossible δεδομένης της οπερατικής εκρηκτικότητας που έχει η δράση του. Σε σημαντικό βαθμό έκανε ακριβώς αυτό, και σίγουρα τόσο αυτός όσο και ο Tom Cruise δεν υπολείπονται διάθεσης και σκοπού, όμως η ταινία δεν καταλήξει τόσο συνεπής όσο τα καλύτερα Mission: Impossible.

Αν και σχετικά συγκρατημένο σε σύγκριση με τα προηγούμενα του Woo, την ιλιγγιώδη κινητικότητά του δηλαδή και το επιδεικτικό του στιλιζάρισμα (The Killer, Hard Boiled, Face-Off), αυτό το αρκετά αδικημένο sequel προσφέρει γενναιόδωρα συγκινήσεις και εντυπωσιακά χορογραφημένες στιγμές, παράλληλα με συναισθηματική ένταση.

Σκέψου την καταδίωξη με μοτοσικλέτα με τον Ethan και τον Dougray Scott – πόσο κλασικός Woo – αλλά και την έναρξη της ταινίας με τον Ethan κρεμασμένο από τα βράχια. Τώρα πια έχουμε δει τον Cruise σε ακόμη πιο επικίνδυνα stunts, όμως τότε η σεκάνς εκείνη ήταν το πιο κουλ θέαμα στις αίθουσες.

Υπάρχει επίσης η Thandie Newton, ψύχραιμος και επικίνδυνη, το πιο Bond Girl μεταξύ των ερωτικών ενδιαφερόντων του Ethan, όμως και ένας πραγματικά ενδιαφέρων χαρακτήρας: μία κλέφτρα που έγινε κατάσκοπος, με καλή καρδιά και ένα εξαιρετικό pokerface.

Αξίζει επίσης να σημειωθούν επίσης τα νεύματα σε κλασικά έργα του Alfred Hitchcock, ειδικά στο Notorious και το North by Northwest.

6. Mission: Impossible III

Ο JJ Abrams, στην πρώτη του ταινία μεγάλου προϋπολογισμού, έκανε περισσότερα σωστά παρά λάθη εδώ. Ο Abrams πίστευε πάντα στην προτεραιοποίηση του χαρακτήρα σε σχέση με το θέαμα, και αυτό ήταν ένα χρήσιμο twist μετά τον Woo, όμως μπορεί κανείς να πει ότι έκανε υπεραντιστάθμιση εδώ. Το Mission: Impossible III θα μπορούσε πραγματικά να είχε λίγο περισσότερο θέαμα.

Αν και δεν έχει τα ακροβατικά των μεταγενέστερων sequels, το III έχει τα πιο υψηλά διακυβεύματα στο franchise. Τόσο μεγάλο μέρος της σειράς Mission: Impossible αφορά έναν Ethan Hunt που σώζει τον κόσμο, οπότε ήταν καιρός να δούμε μία ιστορία όπου το διακύβευμα ήταν προσωπικό.

Η πρώτη και πιο σημαντική είναι η απολαυστικά άξεστη ερμηνεία του Philip Seymour Hoffman ως ο καλύτερος κακός που είχε το franchise ως σήμερα, με τους χαρακτηριστικούς μονόλογους του Abrams να είναι τόσο ανατριχιαστικοί όσο ποτέ. Ο Hoffman διαπερνάει τους ηρωισμούς του Cruise σαν μαχαίρι, αναστατώνοντας τον πρωταγωνιστή και το κοινό με μία αδιάκοπη έκφραση των αισχρών του προθέσεων. Το υπόκωφο highlight της ταινίας τον περιλαμβάνει φυσικά, και είναι η στιγμή κατά τη διάρκεια μίας εκ των φημισμένων masking/unmasking του franchise, όπου ο Ethan μεταμφιέζεται στον κακό του Hoffman και ο ηθοποιός μιμείται διακριτικά την χαρισματικότητα του Cruise.

Εδώ μπαίνει και ο Simon Pegg ως Benji στη σειρά, μην ξεχνιόμαστε.

5. Mission: Impossible – Dead Reckoning Part 1

Μία αναδρομή σε μια εποχή όπου οι «καλοκαιρινές ταινίες» αντιπροσώπευαν κάτι διαφορετικό από αυτό που έβγαζαν τα στούντιο τους υπόλοιπους εννέα μήνες του έτους. Το Dead Reckoning προσφέρει 163 λεπτά αδρεναλίνης χωρίς να κάνει κατάχρηση της φιλοξενίας μας. Ο Cruise βρίσκει τον βηματισμό του στην ταινία μέσα από νέες και συναρπαστικές τοποθεσίες που θα δει, προφανώς, τρέχοντας, τις οποίες καταγράφει ο McQuarrie κλείνοντάς μας το μάτι. Ξέρει τι θέλουμε να δούμε.

Ο κακός του νέου κεφαλαίου για τον Ethan Hunt στη μεγάλη οθόνη είναι ψηφιακός και θα διχάσει. Το αδίστακτο πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης που θα οδηγήσει σε παράνοια και δυσπιστία μεταξύ των βασικών χαρακτήρων θα μοιάσει επίκαιρο για κάποιους, όταν για άλλους θα είναι απρόσωπος και χωρίς ενδιαφέρον. Χρησιμοποιώντας ωστόσο έναν ψηφιακό κακό σε μία ταινία με κατά κανόνα πρακτικά εφέ, ο McQuarrie και ο Cruise παραθέτουν ένα παθιασμένο επιχείρημα για τον ίδιο τον κινηματογράφο, το είδος του που δημιουργείται από τους ανθρώπους και όχι αλγόριθμους, συλλογικά, όπου το συναίσθημα είναι αναπόσπαστο μέρος του θεάματος.

Βρήκα μία εξέλιξη που δεν θα προδώσω εδώ ασυγχώρητη, και η ταινία δεν μπορεί να σταθεί τελείως μόνη χωρίς το Part Two, όμως παραμένει άξιο sequel του Μόνου Καλού Franchise.

4. Mission: Impossible – Ghost Protocol

Ο Abrams έφερε το Mission: Impossible πιο κοντά στον Bond, όμως ήταν ο Brad Bird στην πραγματικότητα που έδειξε μια και καλή το τι μπορεί να είναι μια ταινία Mission: Impossible.

Ο Bird, ο κύριος animator πίσω από το The Iron Giant και το The Incredibles, έκανε το ντεμπούτο του εδώ στο live action και μετέτρεψε τα ήδη διάσημα σκηνικά δράσης της σειράς σε αληθινά έργα τέχνης.

Το Ghost Protocol οδήγησε το franchise σε νέα οπτικά ύψη. Δες ξανά τη σεκάνς του Burj Khalifa που δεν αποτυγχάνει ποτέ να διασκεδάσει ή να αφήσει το κοινό με το στόμα ανοιχτό. Ο Bird ήθελε να αναβαθμίσει το franchise τονικά υποχρεώνοντας την ομάδα να βασίζεται στην εξυπνάδα της περισσότερο από τα gadgets της, με τα τελευταία να δυσλειτουργούν συνεχώς τις χειρότερες στιγμές για τους ήρωες.

Η πλοκή είναι πιο τραχιά και περίπλοκη από προηγούμενες ταινίες, όμως το χάρισμα του Cruise και η ανυποχώρητη ορμή του Bird αναπληρώνουν τυχόν αφηγηματικές παγίδες με εφεύρεση, πλούσιες σεκάνς δράσης και κωμικά beats.

3. Mission: Impossible

Η πτώση του Hunt από σύρμα σε υψηλής ασφάλειας θησαυροφυλάκιο της CIA παραμένει μία από τις πιο αγωνιώδεις σεκάνς ληστείας στην ιστορία του κινηματογράφου. Είκοσι πέντε χρόνια μετά η κινηματογραφική μαγεία έχει φτάσει τόσο μακριά, όμως το set piece αυτό δεν έχει ξεπεραστεί σε ευρηματικότητα και σασπένς. Με την πάροδο του χρόνου, τα σκηνικά σήμα-κατατεθέν των Mission: Impossible θα γίνονταν μεγαλύτερα, πιο πολυτελή, πιο ακριβά, όμως δεν έχουμε αφήσει πίσω αυτό παραληρηματικό masterclass οικονομίας.

Δεδομένης της έμφασης στις δισκέτες και τα e-mails στο AOL, η ταινία μοιάζει παρωχημένη κατά τόπους, όμως η ενέργειά της δεν μπορεί να είναι ποτέ εκτός μόδας χάρη στην ικανότητα του Brian De Palma να ερμηνεύσει το περίεργο σενάριο των David Koepp και Robert Towne (ο τελευταίος εκ των οποίων είχε γράψει το Chinatown) σε ένα μπιτάτο θρίλερ γεμάτο παράνοια, προδοσίες, femme fatales και φρικτές σεκάνς ονείρων. Εδώ γνωρίσαμε επίσης τον MVP του Ving Rhames, τον χάκερ Luther Stickell.

2. Mission: Impossible – Rogue Nation

Όταν ο παραγωγός και πρωταγωνιστής Cruise ξεκίνησε τα Mission: Impossible, οραματιζόταν κάθε νέο κεφάλαιο να έχει διαφορετικό σκηνοθέτη, έτσι ώστε κάθε ταινία να έχει τη δική της ιδιότυπη σφραγίδα. Ήταν σωστό ένστικτο και σίγουρα πιο πειραματικό από ό,τι αποδίδεται συχνά σε έναν τύπο όπως ο Cruise, ή σε σχέση με την ομοιογένεια του Marvel Cinematic Universe. Στο Rogue Nation όμως ο σταρ τα βρήκε τόσο πολύ με τον Christopher McQuarrie, που τον κράτησε για όλα τα επόμενα Mission: Impossible.

Το Rogue Nation είναι ξεχωριστό για έναν κύριο λόγο: τη Rebecca Ferguson. Η ερμηνεία της Σουηδής ηθοποιού ως μυστική πράκτορας του MI6 έδωσε στο franchise μια αναζωογονητική γυναικεία φωνή, ταιριαστή στον Cruise όσον αφορά τη σωματικότητα και το μαγνητικό χάρισμα στην οθόνη. Η Ferguson ήταν ανάσα φρέσκου αέρα για το Mission: Impossible, ήταν ίση με τον Ethan, και κρατούσε το κοινό σε εγρήγορση.

Αυτή, μαζί με τον Simon Pegg και τον Ving Rhames που επέστρεψαν, εδραίωσαν το καθοριστικό ensemble των Mission εδώ, ενώ ο McQuarrie δούλεψε με κομψά set pieces από κλασικές νότες, συμπεριλαμβανομένης μιας βραδιάς στην όπερα που τιμάει και ξεχωρίζει για την επιρροή της από το The Man Who Knew Too Much του Alfred Hitchcock.

1. Mission: Impossible – Fallout

Κόβει όλο το λίπος και σερβίρει μόνο επιλογές. Το Mission: Impossible – Fallout είναι 147 λεπτά από best of. O Cruise ήταν 56 ετών όταν γύρισε την ταινία αλλά εξακολουθούσε να είναι ο πιο πεινασμένος σταρ του κινηματογράφου στον κόσμο.

Ενώ το Fallout το παρακάνει με το exposition, η ιστορία παραμένει συναρπαστική μέσα από την επιδέξια ισορροπία του McQuarrie μεταξύ συναισθηματικής απόχρωσης και θεαμάτων που ανήκουν όλα στο τρέιλερ. Η αφοσίωσή του στην εξερεύνηση της ψυχολογίας ενός κατασκόπου που θα νοιαστεί να σώσει μία ζωή όσο θα νοιαστεί να σώσει εκατό, προσφέρει μια ανταποδοτική και απαραίτητη εμβάθυνση στον χαρακτήρα του Ethan Hunt.

Το Fallout είναι ένα από τα πιο δραματικά στοιχήματα της σειράς μέχρι στιγμής, κατατάσσεται μεταξύ των σπουδαιότερων ταινιών δράσης της δεκαετίας των ‘10s, και εδραιώνει το franchise ως ένα από τα καλύτερα του 21ου αιώνα ως τώρα.

Το Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One κυκλοφορεί στις 13 Ιουλίου από τη Feelgood.