Όλοι κρύβουμε ένα Maze Runner μέσα μας

‘Ξεκίνησα να το γράφω το 2005 και το πούλησα το 2008. Είχα την ευτυχή συγκυρία να το δω να κυκλοφορεί ταυτόχρονα με το Hunger Games. Οπότε τράβηξε ένα μεγάλο κομμάτι των φαν του που ήθελαν να διαβάσουν και κάτι ακόμη‘. Αυτό δηλώνει ο 41χρονος συγγραφέας James Dashner από την Georgia σχετικά με έναν από τους λόγους της επιτυχίας του.

Προσθέτοντας πως είναι σούπερ ευτυχισμένος που βλέπει επιτέλους το δημιούργημά του να καταφθάνει, μετά από πολλά μπρος πίσω, στις οθόνες. Μιλώντας για την εμπειρία του να βρίσκεται στα γυρίσματα. Και για το πόσο εκτιμάει ότι το στούντιο λαμβάνει υπόψιν την γνώμη του και δεν τον έχει πεταμένο, όπως συμβαίνει συνήθως, σε μια γωνίτσα.

Ναι, το παλικάρι δεν την έχει ψωνίσει. Κυρίως γιατί μέχρι να του κάτσει το τζόκερ με το Maze Runner είχε φάει τα μούτρα συναντώντας μέτρια επιτυχία με τις προηγούμενες δουλειές του. Επίσης, μέχρι πριν από λίγους μήνες, όταν έγινε αρκετά μεγάλο όνομα ώστε να του αναλάβει τα social ο εκδοτικός του, καθόταν και απαντούσε σε κάθε σχετικό tweet και post. Με άλλα λόγια, την έχει κάνει την λάντζα του και με το παραπάνω.

Μοναδική μου ένσταση; Το Maze Runner μπορεί να κέρδισε πολλά από το Hunger Games, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση κατώτερό του. Κάτι που δεν ξέρω αν φαίνεται από την ταινία, την οποία δεν έχω ακόμη δει. Αλλά που στα βιβλία είναι σαφές.

Προφανώς με εξαίρεση το γεγονός ότι -όσον αφορά τις ταινίες- Jennifer Lawrence ως πρωταγωνίστριες δεν σου κληρώνει ο Μεγαλοδύναμος κάθε μέρα.

Όπως συνειδητοποίησαν άλλωστε οι παραγωγοί του Divergent, με την Shailene Woodley, την οποία γενικώς συμπαθούμε, να αποδεικνύεται ελαφρώς άχρωμη ως επαναστάτρια.

Αν και η Kaya Scodelario του Skins, η μοναδική γυναίκα ανάμεσα στο αντρικό cast του Maze Runner και δεδηλωμένη αδυναμία μας, είναι κάποια πάνω στην οποία αξίζει να ποντάρεις.

Συγκεκριμένα στο Maze Runner η εξέλιξη είναι σε πρώτη ανάγνωση αυτή που λίγο πολύ περιμένεις. Ξεκινάμε μέσα στο ασανσέρ που ανεβάζει τον Thomas στην μέση του λαβύρινθου. Εκεί όπου ζουν δεκάδες άλλα έφηβα αγόρια. Συνεχίζουμε εξερευνώντας τον κόσμο και τα τέρατα που κρύβονται γύρω του. Και, από το δεύτερο βιβλίο και μετά, όπως ακριβώς και στο Hunger Games και στο Divergent, η οπτική μας διευρύνεται θεαματικά και αρχίζουμε και βλέπουμε τι συμβαίνει παρά έξω στον κατεστραμμένο (σε αυτή την περίπτωση από την φονική επιδημία που κάνει τους ανθρώπους να χάνουν κυριολεκτικά τα μυαλά τους) κόσμο.

Ένα δεύτερο βιβλίο, The Scorch Trials, που παίζει να είναι και το καλύτερο της σειράς (έχουμε τρία βιβλία και ένα prequel).

Στο επίκεντρο όλων η τηλεπαθητική (στο βιβλίο, όχι στην ταινία) σχέση ανάμεσα στον πρωταγωνιστή και στο μοναδικό κορίτσι που εμφανίζεται στον λαβύρινθο, λίγο πριν αυτός αρχίσει να κάνει τα τρελά του. Η οποία, όσο σουρεάλ και αν ακούγεται, λειτουργεί. Σε πείθει.

Αν και εκείνο που εκτίμησα παραπάνω -πέρα από τα σιχαμένα τέρατα, επιπέδου Guillermo Del Toro, που λυμαίνονται τους διαδρόμους του λαβύρινθου- είναι το τσουνάμι από προδοσίες που πέφτουν στο κεφάλι του Thomas. To γεγονός ότι, μέχρι την τελευταία στιγμή, δεν ξέρει ποιον να εμπιστευτεί. Ούτε καν τον εαυτό του.

Aυτόν που αξίζει, πάντως να εμπιστευτείς, είναι τον συγγραφέα. Επειδή ακριβώς είναι μυρμήγκι και όχι τζιτζίκι, φρόντισε ώστε το τέλος να είναι φουλ ικανοποιητικό. Ναι, όπως ακριβώς και στο Hunger Games.

Επίσης, όπως ακριβώς και στο Game of Thrones, αξίζει τον κόπο, αφού δεις την ταινία, να κάτσεις να δεις τα βιβλία. Κάτι που θα σε βοηθήσει να δεις τους χαρακτήρες όντως με διαφορετικό μάτι και σε όλο το βάθος τους. Όχι, δεν είναι χάσιμο χρόνου. Δες το σαν επένδυση. Έστω και για τον ποταπό λόγο του να ξέρεις πρώτος από όλους στο γραφείο τι θα συμβεί μετά.