Ομάδες και παίκτες που έμειναν στην gaming ποδοσφαιρική ιστορία
Όλα έχουν σημασία όταν θέλεις να κερδίσεις, ψάχνουμε για επαγγελματικές νίκες.
- 9 ΦΕΒ 2017
Η επιλογή ομάδας σε ένα football videogame (και σε basket, αλλά αυτά θα τα πούμε μιαν άλλη φορά), όπως είχε πει κάποτε ένας γεροσοφός με controller στο χέρι και τσιγάρο στο στόμα, είναι πάνω από το 50%. Παίρνεις τη σωστή ομάδα, ανάλογα και με τον τρόπο παιχνιδιού σου; Λογικά κέρδισες. Κάνεις τη λάθος επιλογή, σε σχέση μάλιστα με το τι πήρε ο εχθρός; Μην κατέβεις καν, προφασίσου στραμπούληγμα στον αντίχειρα ή ελαττωματικό χειριστήριο.
Αυτό που ξέχασε να πει ο γκουρού με το μούσι, προφανώς για να διατηρήσει την ταμπέλα του ειδικού παρά την ήττα του, στο Pro για την ακρίβεια, είναι ότι παίζει ρόλο και η ικανότητα του παίκτου. Επιπλέον, για την επιλογή ομάδας σε ένα ποδοσφαιράκι, οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες είναι κι αυτές μέρος του παιχνιδιού, π.χ. προσωπικά Γιουβέντους δεν ακουμπάω. Σε κάθε περίπτωση, οι παίκτες είναι που έκαναν και κάνουν τη διαφορά, συνεπώς ας προχωρήσουμε σε ορισμένες από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις.
Η Ολλανδία του 4-3-3
Τη χρυσή εποχή των PES 3, 4, 5 και 6, οι οράνιε δεν είχαν να επιδείξουν κάποια σπουδαία επιτυχία στον πραγματικό κόσμο του ποδοσφαίρου, αν και έπαιζαν ωραία μπάλα. Στο παιδί της Konami, πάντως, δεν ήταν έτσι.
4-3-3 με Van Der Sar κέρβερο, Stam και Frank De Boer κολώνες να προσφέρουν με τον δικό τους τρόπο, Davids και Seedorf σκυλιά του πολέμου, Overmars και Jimmy Floyd Hasselbaink (ή Makaay ή Zenden) να σαρώνουν τις πτέρυγες, Kluivert ή Van Nistelrooy (και Van Hooijdonk με τα σουτ τηλεφωνήματα) οι finishers. Αγαπημένος τρόπος επίθεσης από τα πλάγια, σέντρα ή συρτό κόψιμο της μπάλας προς τα έξω, βούτυρο στο καρβέλι των σέντερ φορ (άνοιξα το κουτάκι με τα κλισέ).
Ο Roberto Larcos και η Βραζιλία
Τα ονόματα πάντα ήταν ένα θέμα στο Pro, κι όταν λέμε πάντα, εννοούμε πάντα. Πολλές ήταν οι ευφάνταστες αλλαγές λόγω μη επίσημης αδειοδότησης, αλλά ο Roberto Larcos, δηλαδή Carlos, ήταν μια μικρή θεότητα και λόγω απόδοσης στο ψηφιακό χορτάρι. Θυμάσαι το γκολ που πέτυχε με το εξωτερικό σε εκτέλεση φάουλ, όταν δηλαδή ο Barthez έπαθε Steele με τεράστια επιτυχία; Ε, στο Pro ήταν ρουτίνα.
Ήταν τόσο κωλοφωτιάς και ρουκετοβόλος, που αρκετοί τον έβαζαν να παίξει μπροστά, σε διατάξεις όχι και τόσο ρεαλιστικές για να είμαστε ειλικρινείς (π.χ. 3-3-4). Γενικότερα, η Βραζιλία του Pro με Gilberto Silva στυλοβάτη, Roberto Carlos και Cafu στα άκρα, Ronaldinho στα μαγικά, Rivaldo με αριστερό πόδι διαβήτη και Ronaldo (ο κανονικός, το φαινόμενο) με ταχύτητα αστρόπλοιου και τελειώματα ακρίβειας, ήταν υπέροχη (ωραιότατο 4-4-2).
Ο καραφλός άγγελος με το διαβολικό πρόσωπο
Η τελευταία αγαπημένη εθνική της εποχής ήταν η Γαλλία (από την Αργεντινή του Batistuta κάτι έλειπε ρε γαμώτο). 4-2-1-3 με τον Zinedine Zidane να είναι το 1 το ανεπανάληπτο, με τη λογική να μην απέχει ιδιαίτερα από το 4-3-3 της Ολλανδίας. Απλώς, είχες τον Henry αριστερά μπροστά με το συγκλονιστικό πλασέ στην απέναντι γωνία, Τρεζέγκαρο σέντερ φορ και Wiltord (ή Βιλμόρφ κατά τον Αλέφαντο) στα δεξιά να πατάει στον ασβέστη, Vieira συν Petit (ή Makelele) να ελέγχουν το κέντρο, Barthez στα ζογκλερικά και Desailly να κάνει τον πορτιέρη.
Σαν αυτές τις τρεις, δεν μου ταίριαξε καμία άλλη, για τα δικά μου χέρια ήταν κορυφαίες. Από τις πιο «μικρές», αγαπούσα Τσεχία, Πορτογαλία και Ουρουγουάη.
Συλλογική προσπάθεια
Όσον αφορά στους συλλόγους, εδώ το πράγμα γίνεται πιο περίπλοκο, ίσως οι προσωπικές προτιμήσεις να παίζουν ακόμα πιο σπουδαίο ρόλο. Λατρεία για την United του άρχοντα της αριστερής πτέρυγας Giggs, του φάουλ δεν χάνω Beckham, του κουμανταδόρου Veron, του Scholes με τα σουτ βομβιστικές ενέργειες μετά από ριμπάουντ και του εκτελεστή Van Nistelrooy. Κι αφού μιλήσαμε για καραβολίδες, η Inter του Adriano (και των Zanetti, Cambiasso, Recoba, Vieri, Veron, Cruz, Toldo) δεν ξεχνιέται. Ώπα, να και ο Χούτος ο Λάμπρος.
Juventus με Zidane, Davids, Nedved και Del Piero που δεν έπαιρνα αλλά έπαιρναν οι άλλοι και με τέντωναν, Real με ένα σωρό παίκτες που προαναφέρθηκαν συν τον Raul με το γλυκό σκαφτό πλασέ, Milan με Shevchenko και Rui Costa, Gattuso μηχανάκι, Pirlo ήρεμη δύναμη, Serginho να έχει όλη την αριστερή πλευρά δική του και τριάδα μπετόν με Nesta, Maldini, Costacurta, Arsenal με Thierry Henry, Bergkamp, Pires και Ljungberg, Barcelona των Roni, Deco και Eto’o. Ωραίες εποχές.
Big Three
Τη σύγχρονη εποχή των Pro και FIFA, οι εθνικές ομάδες και δη στο online δεν είναι και πολύ της μοδός. Οι περισσότεροι επιλέγουν συλλόγους και, μάλιστα, τρεις συγκεκριμένους: Real, Barcelona και Bayern. Δεν είναι ν’ απορεί κανείς, είναι τα κορυφαία football clubs της τελευταίας πενταετίας, έχουν συγκεντρώσει παικταράδες και σύμφωνα με το «νόμο» ότι στα ποδοσφαιράκια τις μεγάλες ομάδες τις κάνουν οι παίκτες, δεν είναι να ρισκάρεις, πρέπει να μειωθούν οι πιθανότητες ήττας.
Βέβαια, υπάρχουν κι εκείνοι, οι ταλαντούχοι στα δάχτυλα, που δεν χαμπαριάζουν. Από την άλλη, η καλή διαφορά που χωρίζει τα τρία μεγαθήρια από τους υπόλοιπους, έχει συχνά ως αποτέλεσμα κάτι Barcelona vs Barcelona στη χειρότερη, αναμετρήσεις μεταξύ τους στην καλύτερη. Και η αλήθεια είναι πως δύσκολα μπορείς ν’ αγνοήσεις την Real του Cristiano και του Bale που τους πιάνεις μόνο με παγίδα στο χορτάρι, την Barca των Messi, Suarez και Neymar, την Bayern του killer Lewa, του χορευτή Robben και του γίγαντα Neuer.
Ο Neuer. Όχι ότι στο Pro είναι αμελητέα ποσότητα, κάθε άλλο. Όμως ειδικά στο FIFA είναι ορισμένες φάσεις που νομίζεις ότι πέφτεις πάνω σε τείχος, σε κάτι απροσπέλαστο, ότι διαθέτει 8 χέρια κι 8 πόδια, ότι καλύπτει όλη την εστία. Για να πούμε όλη την αλήθεια, πάντα υπήρχαν cheat ομάδες που ένιωθες ότι τις σπρώχνει κάτι αόρατο, ο αλγόριθμος που λέμε, και cheat παίκτες. Πλέον, συνηθίζω να επιλέγω λιγότερο γνωστούς συλλόγους για να αποφεύγω δυσάρεστες συναντήσεις.
Bonus από το παρελθόν
Τα παλιά τα χρόνια (ακορντεόν ακούγεται στο βάθος, με συνοδεία των λέξεων Match Day, Sensible Soccer και Kick Off 2), όλοι οι ποδοσφαιριστές ήταν το ίδιο, ονόματα δεν έβλεπες, ομοιότητες με κανονικούς παίκτες δεν υπήρχαν σε κανένα επίπεδο, η επιλογή ομάδας γινόταν με βάση τα χρώματα ή τα προσωπικά γούστα. Υπήρχε και μία ομάδα που δεν μπορούσες να πάρεις, για την ακρίβεια την έβρισκες απέναντι σου. Ήσουν η RED, Αγγλία θέλω να πιστεύω, κι έπαιζες με αντίπαλο την Γερμανία, ή έτσι έλεγαν όλοι, στον τελικό (έβδομο ματς). Tehkan World Cup, κύριοι.
Ανηλεές pressing σε όλα τα μήκη και πλάτη, έπαιρνες την μπάλα και σου την έπεφταν πέντε. Φυσική κατάσταση και ταχύτητα που χαρίζουν μόνο χάπια για άλογα κούρσας, ένα κολασμένο 1,5 λεπτό για γερά νεύρα που τάκλινγκ έρχονται από παντού και οι τρόποι για να πετύχεις γκολ έχουν περιοριστεί σημαντικά, σέντρα από αριστερά και ίσως σουτ διαγώνια δεξιά αν προλάβεις και σταθείς όρθιος.
Παρεμπιπτόντως, βαθιά υπόκλιση στον Valderrama, τώρα που θυμήθηκα τα παλιά. Συγκίνηση.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ
