Όταν η δισκοθήκη σου φωνάζει ΓΙΑΤΙ

Η μόδα του βινυλίου, το vinyl revival που λένε και στο χωριό μου έχει φουντώσει για τα καλά και κάθε παλίκαρος και λεβεντονιά πλέον έχει άποψη για το βαρύ βινύλιο, για το αλαφρύ βινύλιο, για το χρωματιστό λίμιτεδ εδίσιο, για το διπλό extended εντίσιο με τα άου-τέηκ από τσι πρόβες και για τα re-issue τα ευλογημένα που βγαίνουν ανά δεκάδες κάθε δίωρο.

Είναι από τις μόδες που μου κάνουν προσωπικά, με αρέσουν, διατί δίνει νέα πνοή στο χόμπι της μουσικής συλλογής, σου δίνει κάτι πιο στιβαρό και χειροπιαστό για να ασχολείσαι σε σχέση με το πρόσφατο cd-κό παρελθόν και εν τέλει σε βάζει στην διαδικασία να απολαμβάνεις ξανά την αναζήτηση και την επίσκεψη δισκοπωλείων. Διότι ναι, ασφαλώς και παίρνω βινύλια από το ευλογημένο διαδίκτυο, αλλά η δυνατότητα και ιεροτελεστία του πάω στο δισκάδικο, διαλέγω τους δίσκους, τους ακούω, αγοράζω σε ενεργοποιεί ξανά ως ακροατή και σε απομακρύνει από την λογική του κατεβάζω-διακόσια-τεραμπάητ-και-ό,τι- κολλήσει.

Αρκετά όμως με αυτά τα (κάπως) σοβαρά διατί πραγματικά ποιον ενδιαφέρουν. Εμένα θα μου πείτε, γιατί εγώ κάθομαι και τα γράφω, αλλά όχι. Εγώ από αλλού ξεκίνησα και αλλού θέλω να καταλήξω. Το να αγοράζεις μουζίκα βλέπετε, ειδικά σε μορφή βινυλίου έχει αποκτήσει λόγω του μοδο-ποίησης του αθλήματος μια τάση φιγούρα και τελειομανίας, μια διάθεση να αποδεικνύεις ότι «αγοράζω μόνο διαμάντια, με τα οποία κάνω την φιγούρα μου» χωρίς απαραίτητα να επιτυγχάνεις να συνδεθείς με αυτά. Το βινύλιο ως collectible tem και ουχί ως προϊόν μουσικής.

Στην καρδιά του όμως το χόμπι της μουσικής αναζήτησης και αγοράς, όταν είναι ειλικρινές και αληθινό, έχει ΠΟΛΥ σαβούρα, ΠΟΛΛΑ λάθη και ΠΟΛΛΕΣ αστοχίες. Έχει αγορές που δεν βγάζουν κανένα νόημα, αγορές που με το πέρασμα των χρόνων χάνονται από την μνήμη, έτσι ώστε όταν ξαναβρεθούν να σε κάνουν να απορείς για το κριτήριό σου, καθώς και για την ψυχική σου υγεία.

Αυτές είναι προσωπικά και οι αγαπημένες μου. Ως άνθρωπος με ελάχιστα ψίχουλα αξιοπρέπειας δεν έχω καλύτερο από το να σκάβω στην δισκοθήκη μου και να βρίσκομαι αντιμέτωπος με θλιβερότατες επιλογές μουσικής που σε κάποια φάση της ζωής μου ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΩ μου έβγαλαν νόημα.

Οι παρακάτω επιλογές, οι παρακάτω δίσκοι ήταν αποτέλεσμα μιας πρόσφατης βουτιάς μου στα σκατένια και στάσιμα νερά της σκοτεινής πλευράς της συλλογής μου.

Σας τις παραδίδω.

MC Hammer – Let’s Get It Started

To δεύτερο άλμπουμ του Εμ Σι Σφυρί, τον βρίσκει με ελαφρώς απορημένη στάση στο εξώφυλλο η οποία μπορεί να αφορά την απορία του για την ενδυματολογική του επιλογή, η για το γεγονός ότι κάποιος τον άφησε να φτιάξει δεύτερο δίσκο. Θα μου πείτε, μα κύριο Μάκη ήταν εξαιρετικά επιτυχημένος καλλιτέχνης στα ντουζένια του και ναι, ΗΤΑΝ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έπρεπε να φτιάσει δεύτερο δίσκο και σίγουρα δεν σημαίνει ότι έπρεπε να τον αγοράσω. Όμως το έκαμα γιατί μου φάνηκε καλή ιδέα προφανώς, φαντάζομαι επειδή το οπισθόφυλλο δείχνει τον Εμ Σι Σφυρί σε στάση ζεμπεκιά, με την εντυπωσιακή του βράκα αρκούντως φουσκωμένη.

Χαηλάητ: Let’s Get It Started

Lambada

Νομίζω ότι ξέρω γιατί αγόρασα αυτόν τον δίσκο. Νομίζω ότι με συνεπήραν ΟΛΕΣ οι λεπτομέρειες του εξωφύλλου:

– Το σήμα το Ταχυδρόμου ασφαλώς

– Το κυκλικό «χιτ» που τονίζει πως είναι «Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΟΜΑ, ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ», μην τυχόν και πιστέψει ας πούμε κάποιος ότι είναι το Λαμπάντα όπως το είχαν διασκευάσει οι Ριφιφί ή οι Σαμποτέρ για παράδειγμα

– Η παρουσία του σήματος του Top Fm (Στη Δική Σου Συχνότητα)

– Ένα κλασσικό ζεύγος χορού, αλαφρώς ακατάλληλο για μικρές ηλικίες.

Τουλάχιστον έτσι νομίζω. Ίσως να ήταν και το γεγονός ότι είχα δει το περίφημο Λαμπάντα: Ο Απαγορευμένος Χορός, ένα κινηματογραφικό έπος, στο οποίο μια πριγκίπισσα του Αμαζονίου πηγαίνει στο Λος Άντζελες δια να σώσει τα δάση του Αμαζονίου (γιατί από εκεί είναι δεν ξέρω αν το καταλάβατε) ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΛΑΜΠΑΝΤΑ. Που είναι περίπου τόσο επικό όσο το να κάνεις μια ταινία που θα λέγεται ΧΑΣΑΠΟΣΕΡΒΙΚΟ και θα εξιστορεί την πορεία του λόρδου Γιώργη, ο οποίος προσπαθεί να καθαρίσει την μόλυνση από τις παραλίες του γραφικού χωριού της Κάτω Μπαρδακλάνας χορεύοντας χασαποσέρβικο σε κουτούκια των Κάτω Πατησίων.

Χαηλάητ: Lambadeiro Do Amor

Δημήτρης Κοντολάζος – Δεν Μ’ Αγαπάς

Εντάξει ΝΑΙ, αισθάνομαι μια ντροπή, αλλά όχι στην πραγματικότητα. Αλλά ναι. Αλλά όχι. Στην τελική μιλάμε για μια σύμπραξη γιγάντων. Μιλάμε για μια δισκογραφική κατασκευή του Νίκου Καρβέλα και του Τάκη Μουσαφίρη, που επιτρέπει στον Δημήτρη Κοντολάζο να φορέσει το καλύτερό του σακάκι με βάτες και την πιο λαμπερή του καδένα και να απογειώσει κομμάτια όπως το Λυπήσου Με, το απολογητικό Με Συγχωρείς Σε Κούρασα καθώς και το εξόχως διδακτικό Το Χρήμα Δεν Κάνει Τον Άνθρωπο. Διαφωνώ κάθετα με το τελευταίο ως θέση, αλλά το τραγουδάει ο Μήτσος ο Κοντολάζος οπότε εντάξει ξέρω γω, μαζί του. Το εξώφυλλο δε είναι να γραφιστικό υπερθέαμα, που κερδίζει ακόμα και τον πλέον δύσκολη αγοραστή βινυλίου, πόσο μάλλον έναν θλιβερό τύπο σαν κι εμένα.

Χαηλάητ: Παλιομηχάνημα Καρδιά Μου

Mo’ Money – Original Motion Picture Soundtrack

Δεν έχω ιδέα πραγματικά. ΙΔΕΑ ΟΜΩΣ. Το Mo’ Moneyδεν θυμάμαι καν να το έχω δει ως ταινία μέχρι πριν από μερικά χρόνια, όταν και είχα εκτιμήσει δεόντως πως ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ καλλιτεχνική δημιουργία περιέχει σε ρόλο μπροστάρη τα αδέρφια Wayans είναι ΣΙΓΟΥΡΑ τόσο άθλια κακό που καταλήγει να γίνεται καλό. Εντούτοις, το soundtrack της εν λόγω ταινία βρίσκεται στην συλλογή μου εδώ και ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ. Χωρίς να θυμάμαι τότε πως και γιατί το αγόρασα. Εδώ δεν μου έκανε ΚΑΝ εντύπωση η φάτσα του Damon Wayans στο εξώφυλλο και η απουσία του Marlon από αυτό. Εντωμεταξύ, το soundtrack ως soundtrack είναι μετριότατο, ΔΙΠΛΟ ΜΠΕΝΥΛΙΟ παρακαλώ με μια σειρά από σχεδόν αδιάφορες ’90ς R&B γκρουβοκούνες, έστω και αν βρίσκεις μερικές ποιοτικές εξαιρέσεις.

Για να επιστρέψω δε στα κινηματογραφικά, ο Πήτερ ο ΜακΝτόναλντ που έκαμε τον σκηνοθέτη εδώ, έχει γράψει στο βιογραφικό του το Rambo 3 και τον Λεγεωνάριο, με τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ να υποδύεται (ΣΟΚ, ΔΕΟΣ) ΕΝΑΝ ΛΕΓΕΩΝΑΡΙΟ.

Δεν σας έπεισα; Καλά ναι, δίκαιο.

Χαηλάητ: The Best Things In Life Are Free – Luther Vandross, Janet Jackson, Bell Biv Devoe, Ralph Tresvant) Μιλάμε για ολ σταρ καστ το κομμάτι όχι μαλακίες.

Δήμος Μυλωνάς – Είχα Πάει Λαϊκή

Το ότι κατάφερα να ΔΩΣΩ ΧΡΗΜΑΤΑ για δίσκο ο οποίος στο οπισθόφυλλο έχει αυτοκόλλητο που λέει ΔΕΙΓΜΑ ΔΩΡΕΑΝ είναι από μόνο του ένα γιαούρτι στο κουρασμένο μου προσωπάκι. Το ότι αυτός ο δίσκος είναι το Είχα Πάει Λαική του Δήμου Μυλωνά το απογειώνει από τα απλά επίπεδα ντροπής. Δεν μασάμε ωστόσο. Θέλω να πω, έγινε το κακό, τι να κάνουμε δηλαδή τώρα, να κάνουμε ότι κάποιος το άφησε στα ράφια με τους δίσκους μου; Όχι δα. Το παραδέχομαι, τον αγόρασα, Δεν θυμάμαι γιατί, δεν μου άρεσε ποτέ ο Δήμος Μυλωνάς, αλλά εικάζω πως η πινελιά που με έριξε τότες, ήταν το ότι τον επίλογο του δίσκου, το εξαιρετικά ονομασμένο Η Πρώτη Φορά το είχε γράψει ο Γιώργης ο Αλκαίος. Αν χρειάζεται να σας πω ποιος είναι ο Γιώργης ο Αλκαίος τότε η δική σας ντροπή οφείλει να ξεπεράσει την δική μου. Ο δίσκος βγήκε το 1993, έναν χρόνο πριν ολοκληρώσω με παταγώδη αποτυχία το πέρασμά μου από το λύκειο, αλλά εικάζω ότι τον δίσκο τον αγόρασα μια πενταετία σχεδόν αργότερις. Οπότε ήμουν ακόμα μικρός, δικαιολογούμαι κάπως. Μάλλον. Ίσως όχι.

Χαηλάητ: Από Θαυμάστρια Παρουσιάστρια

Τιμητική Αναφορά – Indiana Wants Me – R.Dean Taylor

Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για κακό δίσκο, άλλωστε ο Taylor ήταν ένα σημαντικό γρανάζι της Tamla Motown, άρα ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΚΑΚΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ, αλλά η παρουσία του εν λόγω δίσκου στην σύντομη αυτή λίστα αφορά ΜΟΝΑΧΑ το artwork του δίσκου. Το εξώφυλλο ειδικά είναι ένα ανοσιούργημα χωρίς ίχνος υπερβολής, με τον Taylor να ποζάρει μέσα σε ένα πλαίσιο «Wanted» με στυλ και ημιχαμόγελο που παραπέμπει καρφωτά σε παιδόφιλο που μόλις έχει ξεφύγει από μπλόκο της αστυνομίας.

Δεν ξέρω ποιος έπεισε τον συμπαθή κατά τα λοιπά Taylor ότι αυτό ήταν μια καλή επιλογή για το εξώφυλλο του δίσκου του αλλά ίσως και να πρέπει να εντοπιστεί ο υπεύθυνος και να δοθεί το ονομά του στην δημοσιότητα. Έστω και αν δεν βρίσκεται πλέον στην ζωή. Που δεν θα βρίσκεται λογικά.

ΑΝ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΤΑ ΝΑ ΚΑΜΕΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ (παίζει άσχημα) ΜΠΟΡΑΤΕ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕΤΕ ΤΑ ΔΙΣΚΟΕΠΙΛΕΚΤΙΚΑ ΣΑΣ ΔΟΝΔΙΑ ΣΤΟ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ VINYL &a VINTAGE MARKETPLACE. NA, KANTE ΚΛΙΚ.